Verstrekkingenboek voorzieningen maatschappelijke ondersteuning Stadskanaal 2008

1.1.1. Begripsbepalingen

In dit verstrekkingenboek wordt verstaan onder:

• a.

  wet:

• Wet maatschappelijke ondersteuning;

• b.

  verordening:

• Verordening voorzieningen maatschappelijke ondersteuning Stadskanaal 2008;

• c.

  verstrekkingenboek:

• Verstrekkingenboek voorzieningen maatschappelijke ondersteuning Stadskanaal 2008;

• d.

  besluit:

• Besluit voorzieningen maatschappelijke ondersteuning Stadskanaal 2008;

• e.

  compensatiebeginsel:

• de algemene verplichting aan het gemeentebestuur om personen met aantoonbare beperkingen op grond van ziekte of gebrek door het treffen van voorzieningen een gelijkwaardige uitgangspositie te verschaffen zodat zij zelfredzaam zijn en in staat tot maatschappelijke participatie;

• f.

  beperkingen:

• moeilijkheden die een persoon heeft met het uitvoeren van activiteiten;

• g.

  persoon met beperkingen:

• een persoon die ten gevolge van ziekte of gebrek, inclusief chronische psychische en psychosociale problemen, aantoonbare beperkingen ondervindt bij het uitvoeren van activiteiten op het gebied van het voeren van het huishouden, bij het normale gebruik van de woning, bij het verplaatsen in en om de woning, bij het zich lokaal verplaatsen per vervoermiddel of bij het ontmoeten van medemensen en het op basis daarvan aangaan van sociale verbanden;

• h.

  mantelzorger:

• een persoon, die mantelzorg verleent als bedoeld in artikel 1, lid 1, onder b. van de wet;

• i.

  zelfredzaamheid:

• het lichamelijke, verstandelijke, geestelijke en financiële vermogen om voorzieningen te treffen die deelname aan het normale maatschappelijke verkeer mogelijk maken;

• j.

  maatschappelijke participatie:

• normale deelname aan het maatschappelijke verkeer, te weten het voeren van een huishouden, het normale gebruik van de woning, het zich in en om de woning verplaatsen, het zich zodanig verplaatsen dat aansluiting wordt gevonden bij regionale, bovenregionale en landelijke vervoersystemen, het ontmoeten van andere mensen en het aangaan en onderhouden van sociale verbanden om op die manier deel te nemen aan het lokale maatschappelijke leven;

• k.

  algemene voorziening:

• een voorziening die wordt geleverd op basis van directe beschikbaarheid, een beperkte toegangsbeoordeling en die een snelle, regelarme en adequate oplossing biedt voor de beperkingen die een persoon ondervindt;

• l.

  individuele voorziening:

• een voorziening die individueel wordt aangeboden indien een algemene voorziening geen adequate oplossing biedt;

• m.

  eigen bijdrage of eigen aandeel in de kosten:

• een door burgemeester en wethouders vast te stellen bijdrage, die bij respectievelijk de verstrekking van een voorziening in natura, een Persoonsgebonden Budget (een eigen bijdrage) of een financiële tegemoetkoming (een eigen aandeel) betaald moet worden en waarop de regels van het Besluit maatschappelijke ondersteuning van toepassing zijn;

• n.

  voorziening in natura:

• een voorziening die in eigendom, in bruikleen, in huur of in de vorm van persoonlijke dienstverlening wordt verstrekt;

• o.

  Persoonsgebonden Budget:

• een geldbedrag waarmee de aanvrager één of meer aan hem te verlenen voorzieningen kan verwerven en waarop de in de verordening en het Besluit maatschappelijke ondersteuning te stellen regels van toepassing zijn;

• p.

  financiële tegemoetkoming:

• een (gemaximeerd) bedrag dat als tegemoetkoming in de kosten van een voorziening, die vanwege de aard van de verstrekking of omdat de vergoeding niet aan de aanvrager kan worden uitbetaald, niet kan worden aangemerkt als persoonsgebonden budget;

• q.

  algemeen gebruikelijk:

• naar geldende maatschappelijke normen tot het gangbare gebruiks- dan wel bestedingspatroon van een persoon als de aanvrager behorend;

• r.

  meerkosten:

• kosten van een mogelijk krachtens de wet te verlenen voorziening, voor zover dit deel van de kosten uitgaat boven voor die persoon als algemeen gebruikelijk te beschouwen kosten van een dergelijke voorziening;

• s.

  huisgenoot:

• iedere persoon met wie de aanvrager duurzaam gemeenschappelijk een woning bewoont;

• t.

  leefeenheid:

• alle personen die duurzaam gemeenschappelijk een huishouden voeren op één adres waarbij er geen sprake is van een kostgangersrelatie;

• u.

  budgethouder:

• een persoon aan wie ingevolge deze verordening een Persoonsgebonden Budget is toegekend en die aan het college verantwoording over de besteding van het Persoonsgebonden Budget verschuldigd is;

• v.

  lokaal loket:

• (fysieke) plaats waar de aanvragen voor verstrekkingen op grond van de wet kunnen worden gedaan, eventueel in combinatie met voorzieningen uit andere hoofde dan de wet.

1.1.2. Inleiding

Voor u ligt het Verstrekkingenboek voorzieningen maatschappelijke ondersteuning Stadskanaal 2008. Het verstrekkingenboek vormt samen met het Besluit voorzieningen maatschappelijke ondersteuning gemeente Stadskanaal 2008 en de Verordening voorzieningen maatschappelijke ondersteuning Stadskanaal 2008 (Vvmo) de (juridische) basis voor het beleid van de gemeente betreffende de wet. De wet biedt de gemeente beleidsvrijheid, zodat zij haar voorzieningen het beste kan laten overeenstemmen met de behoefte van de inwoners. Dit verstrekkingenboek volgt zoveel mogelijk de indeling van de verordening.

1.1.3. Compensatiebeginsel

De gemeente heeft de algemene verplichting, voor de inwoners met een beperking, oplossingen te bieden om die burgers te compenseren voor bepaalde beperkingen in de zelfredzaamheid. Dit compensatiebeginsel heeft betrekking op:

• a.

  medemensen ontmoeten en op basis daarvan sociale verbanden aangaan;

• b.

  het voeren van een huishouding;

• c.

  het zich lokaal per vervoermiddel verplaatsen;

• d.

  het zich verplaatsen in en om de woning.

De gemeente mag zelf bepalen hóe zij die compensatie biedt, maar moet wel rekening houden met de persoonskenmerken en de behoefte van de aanvrager.

Het compensatiebeginsel wil oplossingen bieden voor mensen met beperkingen, zodat zij zo gewoon mogelijk mee kunnen doen aan de samenleving. Niet de voorziening staat centraal maar het resultaat van de compenserende voorziening.

Bij de bepaling van het compensatiebeginsel voor de verschillende onderdelen wordt het beginsel ingekleurd door de zorgplicht, zoals deze gold onder de Wet voorzieningen gehandicapten (Wvg) en de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ).

1.1.4. Juridische status

De gemeente Stadskanaal legt in dit verstrekkingenboek de beleidsregels vast die worden gehanteerd met betrekking tot verstrekkingen in het kader van de Wet maatschappelijke ondersteuning. Door vastlegging en openbaarmaking van deze beleidsregels (vaste gedragslijnen), kan de burger een beroep doen op dit verstrekkingenboek en kan in de beschikkingen worden verwezen naar het verstrekkingenboek.

Ad 1

Als het gaat om het onderdeel "mantelzorgers" in relatie tot voorzieningen, is de hoofdregel dat zij alleen voor voorzieningen in aanmerking komen als zij die voorzieningen zelf nodig hebben. Heeft degene die de mantelzorg ontvangt voorzieningen nodig, dan moeten deze op zijn of haar naam aangevraagd worden.

Ad 2

Ten aanzien van de onder de punten 2 en 3 genoemde groepen, mensen met een beperking of een chronisch psychisch probleem en mensen met een psychosociaal probleem, is in de meeste gevallen een medisch advies nodig om vast te stellen waar de beperkingen/belemmeringen uit bestaan, of dit objectiveerbaar is en welke mogelijkheden er zijn om de problemen op te lossen. Voor deze vaststelling wordt gebruikgemaakt van de International Classification of Functions, Disabilities and Impairments (ICF).

Ad 3

In de verordening is in diverse artikelen de eis: "beperkingen ten gevolge van ziekte of gebrek" opgenomen. Aanvullend is de eis gesteld dat er sprake moet zijn van (aantoonbare) beperkingen op grond van ziekte of gebrek.

Het gaat hierbij om een medisch oordeel. Ook binnen de wet staat, net als binnen de Wet voorzieningen gehandicapten en de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten, de medische noodzaak centraal bij het toekennen van voorzieningen. Een (medisch) onderzoek moet vaststellen of er inderdaad een medische noodzaak voor een voorziening aanwezig is. Als is vastgesteld dat er medisch gezien sprake is van aantoonbare beperkingen op grond van ziekte of gebrek en als de beperkingen zijn geïnventariseerd en de oplossingen helder zijn, speelt de vraag of er sprake is van beperkingen of weigeringsgronden, zoals vastgelegd in artikel 2 van de verordening.

Bij de behandeling van de aanvraag van voorzieningen spelen de volgende algemene beperkingen en weigeringsgronden verwoord in de verordening een rol:

• 1.

  langdurig noodzakelijk (artikel 2, lid 1, aanhef en onder a);

• 2.

  goedkoopst adequaat (artikel 2, lid 1, aanhef en onder b);

• 3.

  algemeen gebruikelijk (artikel 2, lid 2, aanhef en onder a);

• 4.

  als de aanvrager niet woonachtig is binnen de gemeente waar de aanvraag wordt ingediend (artikel 2, lid 2, aanhef en onder b);

• 5.

  voor zover de ondervonden problemen voortvloeien uit de aard der gebruikte materialen (artikel 2, lid 2, aanhef en onder c);

• 6.

  voor zover de aangevraagde voorzieningen een hoger niveau hebben dan de minimumeisen in het Bouwbesluit 2003 (artikel 2, lid 2, aanhef en onder d);

• 7.

  voor zover geen sprake is van meerkosten (artikel 2, lid 2, aanhef en onder e);

• 8.

  voor zover de kosten gemaakt zijn, voorafgaand aan het moment van beschikken (artikel 2, lid 2, aanhef en onder f);

• 9.

  en tot slot voor zover de aanvraag een verloren gegane zaak betreft (artikel 2, lid 2, aanhef en onder g).

1.3.1. Langdurig noodzakelijk (artikel 2, lid 1, aanhef en onder a van de verordening)

De eis dat een voorziening langdurig noodzakelijk moet zijn, heeft te maken met de afbakening van verstrekkingen uit het hulpmiddelendepot. Deze verstrekkingen worden op basis van de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten beschikbaar gesteld. Uit het hulpmiddelendepot kan gedurende drie (3) maanden, éénmaal te verlengen met nog eens drie maanden, een hulpmiddel kosteloos worden geleend. Na die periode bestaat de mogelijkheid het hulpmiddel te huren. Dat wil niet zeggen dat de grens van langdurig noodzakelijk op zes (6) maanden ligt. De grens wordt bepaald door de vraag: gaat het probleem over of is het blijvend. Als iemand een probleem heeft dat bijvoorbeeld acht (8) tot tien (10) maanden kan duren, maar daarna over kan zijn, mag er van worden uitgegaan dat geen sprake is van langdurige noodzaak. Dat geldt overigens niet bij een aanvrager die terminaal is.

1.3.2. Goedkoopst adequaat (artikel 2, lid 1, aanhef en onder b van de verordening)

Het criterium goedkoopst adequaat betekent dat de te verstrekken voorziening allereerst adequaat moet zijn. Zijn er twee of meer voorzieningen adequaat, dan mag gekozen worden voor de goedkoopste voorziening. De goedkoopste voorziening wordt beschouwd vanuit het gezichtspunt van de gemeente: het gaat om de voorziening die voor de gemeente het goedkoopst is. Daarbij kan ook rekening gehouden worden met zogenaamde macro-overwegingen (overwegingen die het gehele beleid en de consequenties betreffen).

Collectief vervoer ontleent zijn besparingen vanuit de mogelijkheden combinatieritten te maken die de kilometerprijs naar beneden kan brengen. Het is dus in het belang van het systeem zo veel mogelijk gebruikers te hebben.

Ook al is een individuele aanvrager wellicht goedkoper met een andere voorziening dan collectief vervoer, mee mag tellen dat als er uitzonderingen gemaakt worden de basis onder het collectief vervoer in gevaar zou kunnen komen.

1.3.3. Een algemeen gebruikelijke zaak (artikel 2, lid 2, onder a van de verordening)

Het begrip algemeen gebruikelijk stamt nog uit de tijd van de Algemene Arbeidsongeschiktheidswet (AAW). Volgens de vaste jurisprudentie van de Centrale Raad van Beroep is een zaak algemeen gebruikelijk, indien de volgende criteria van toepassing zijn:

• 1.

  de voorziening is niet speciaal voor gehandicapten bedoeld;

• 2.

  de voorziening is in de reguliere handel verkrijgbaar;

• 3.

  de voorziening is in prijs vergelijkbaar met soortgelijke producten;

• 4.

  de voorziening behoort tot het normale aanschaffingspatroon voor een persoon zonder beperking of probleem in een financieel vergelijkbare positie.

1.3.4. Woonachtig binnen de gemeente (artikel 2, lid 2, onder b van de verordening)

De Wet voorzieningen gehandicapten sprak over: "in de gemeente woonachtige gehandicapten" (artikel 2, lid 1 van de Wet voorzieningen gehandicapten). De Wet maatschappelijke ondersteuning kent deze aanduiding niet meer. Toch is het evident dat het compensatiebeginsel van de gemeente alleen maar geldt ten aanzien van de in de gemeente woonachtige en in de Gemeentelijke basisadministratie persoonsgegevens (GBA) ingeschreven aanvragers.

1.3.5. Aard der gebruikte materialen (artikel 2, lid 2, onder c van de verordening)

Als de problemen voortvloeien uit de aard van de in de woning gebruikte materialen, wordt geen voorziening verstrekt. Het gaat vooral om woonvoorzieningen, bijvoorbeeld spaanplaat dat deformaldehydegas bevat, halfsteens muren op het westen die veel waterdoorslag geven en daardoor veel vochtigheid binnen oplevert, enz. Iedereen, ongeacht een eventuele handicap, ondervindt van dit soort materialen dezelfde problemen. Het probleem wordt dus niet veroorzaakt door de combinatie handicap-woning, maar door de gebruikte materialen. Dit is de reden dat de aanvraag voor een voorziening wordt afgewezen.

1.3.6. Voorzieningen op een hoger niveau (artikel 2, lid 2, onder d van de verordening)

Iedereen woont naar inkomen. Wie een hoog inkomen heeft, kan in een duurder/groter huis wonen dan iemand met een minimuminkomen.

Hiermee wordt bij de toekenning van voorzieningen (zowel woonvoorzieningen als hulp bij het huishouden en bijvoorbeeld vervoersvoorzieningen) geen rekening gehouden. Er wordt geen extra hulp bij het huishouden toegekend voor een inpandig zwembad.

Ook een garage wordt in principe niet aangepast. Uitzondering kan worden gemaakt als de garage gebruikt moet worden als stalling voor een scootmobiel. Maar alle extra of duurdere voorzieningen worden door deze regel beheerst: uitgangspunt is het niveau sociale woningbouw. Dat niveau biedt geen ruimte voor inpandige zwembaden, marmeren tegels, hardhouten kozijnen of garages.

1.3.7. Sprake is van meerkosten (artikel 2, lid 2, aanhef en onder e van de verordening)

Als er geen sprake is van aantoonbare meerkosten wordt geen voorziening verstrekt. De wet kent het compensatiebeginsel, maar dan moet er wel wat te compenseren zijn. Iemand die op grond van zijn inkomen verondersteld wordt een auto te hebben, komt niet in een andere situatie als hij die auto nodig heeft vanwege een handicap.

Er zijn dan geen meerkosten die gecompenseerd moeten worden. Het onderzoek naar meerkosten is van belang in situaties waarin twijfel bestaat over de noodzaak van een voorziening.

1.3.8. Gemaakte kosten voor het beschikken (artikel 2, lid 2, onder f van de verordening)

Het is een aanvrager niet toegestaan de gemeente voor een voldongen feit te stellen, waarbij de gemeente geen invloed meer kan uitoefenen op de te verstrekken voorziening. Met andere woorden: wie een voorziening aanschaft en daarna aanvraagt, loopt de kans op een afwijzing.

Uit de jurisprudentie van de Centrale Raad van Beroep blijkt dat deze regel niet zonder meer mag worden toegepast. De Centrale Raad van Beroep gaat er van uit dat de regel bedoeld is om controle achteraf mogelijk te maken. Bij een woningaanpassing zou na een verbouwing bijvoorbeeld niet meer vastgesteld kunnen worden of er een goedkoper alternatief heeft bestaan. Dat heeft tot consequentie dat indien achteraf toch nog gecontroleerd kan worden wat de goedkoopst adequate oplossing was, een afwijzing achterwege moet blijven. Uiteraard kan ook dan slechts de goedkoopst adequate voorziening verstrekt of vergoed worden, ook al is de aangeschafte voorziening aanzienlijk duurder.

1.3.9. Zaak is verloren gegaan (artikel 2, lid 2, onder g van de verordening)

Als de aangevraagde voorziening(en) ter vervanging van een verloren gegane voorziening wordt aangevraagd, wordt geen nieuwe voorziening verstrekt. Dit is een vergaande regel, die altijd goed voorbereid en onderbouwd dient te worden. Toch komt het met enige regelmaat voor dat door onzorgvuldig gebruik of zelfs misbruik regelmatig reparaties nodig zijn om bijvoorbeeld een scootmobiel rijdend te houden. Dit kan gebeuren uit onzorgvuldigheid, onder invloed van alcohol of drugs enz.

2.2.1. Geen Persoonsgebonden Budget wanneer collectieve systemen in gevaar komen

In een Algemeen Overleg over een aan de wet verwante zaak, het bovenregionale vervoer Valys, heeft de Tweede Kamer op 29 maart 2006 uitgesproken dat deze regel niet bedoeld is om goed draaiende systemen, zoals collectief vervoerssystemen, in gevaar te brengen.

2.3.1. Uitsluiting verstrekking als Persoonsgebonden Budget bij algemene voorziening

Artikel 6 van de verordening bepaalt de voorwaarden die van toepassing zijn op het Persoonsgebonden Budget. Een Persoonsgebonden Budget wordt alleen verstrekt voor het verwerven van individuele voorzieningen.

2.3.2. Uitsluiting Persoonsgebonden Budget wegens primaat collectief vervoersvoorziening

Als bijvoorbeeld in plaats van de Taxipas (een voorziening in natura) een Persoonsgebonden Budget moet worden verstrekt, zou de mogelijkheid bestaan dat door een leegloop van het collectief vervoer de basis onder dit vervoer weg zou vallen. Voor diegenen die afhankelijk zijn van het collectief vervoer, zou zo een voorziening in natura wegvallen. Daarom is in de verordening het primaat van het collectief vervoer opgenomen. Bij een verzoek om een Persoonsgebonden Budget van een aanvrager die wel gebruik kan maken van het collectief vervoer, wordt deze aanvraag afgewezen.

2.4.1. Verstrekking in natura

Voorzieningen verstrekt in natura worden aangemerkt als verstrekkingen in bruikleen, als huur of als dienstverlening, afhankelijk van de aard van de voorziening.

De voorwaarden waaronder deze voorzieningen worden verstrekt zijn, indien mogelijk, opgenomen in de beschikking.

2.4.2. Verstrekkingenvormen huishoudelijke hulp

Huishoudelijke hulp wordt verstrekt in natura en als Persoonsgebonden Budget. De verstrekkingsvormen huishoudelijke hulp bestaan in principe uit twee varianten: Hulp bij het Huishouden 1 (HH1) en Hulp bij het Huishouden 2 (HH2). In artikel 1, onderdelen d. en e. van het besluit is de definitie opgenomen van deze vormen van huishoudelijke hulp.

2.4.3. Verstrekkingsvormen woonvoorzieningen, vervoersvoorzieningen en verplaatsen in en rond de woning

Woonvoorzieningen, vervoersvoorzieningen en voorzieningen voor het verplaatsen in en rond de woning worden, evenals huishoudelijke hulp verstrekt in natura en als Persoonsgebonden Budget, tenzij een goede uitvoering van de wet zich hiertegen verzet (bijvoorbeeld het collectieve vervoerssysteem). Een Persoonsgebonden Budget kan niet anders worden verstrekt dan dat het een individuele voorziening betreft.

2.5.1. Aansluiting eigen bijdrage regeling Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten

Onder de wet is aangesloten bij de eigen bijdrage regeling van de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten. Een belangrijk verschilpunt met de eigen bijdrage regeling onder de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten is dat onder deze regeling niet en onder de wet wel een eigen bijdrage verschuldigd is ten aanzien van personen jonger dan 18 jaar.

2.5.2. Eigen aandeel voor voorzieningen anders dan huishoudelijke hulp

Voor voorzieningen die worden verstrekt voor individuele woningaanpassingen, individuele vervoersvoorzieningen en individuele voorzieningen voor het verplaatsen in en rond de woning wordt geen eigen aandeel berekend.

2.5.3. Maximale hoogte eigen bijdrage en eigen aandeel

De in een kalenderjaar verschuldigde eigen bijdrage en het eigen aandeel in de kosten van maatschappelijke ondersteuning, waarvoor een voorziening in natura, een Persoonsgebonden Budget of een financiële tegemoetkoming wordt verleend, mogen voor de volgende personen samen niet meer bedragen dan:

• 1.

  Het bedrag dat ongehuwde personen jonger dan 65 dienen te betalen, bedraagt € 16,60 per vier weken, terwijl het percentage inkomen boven € 21.703,00, dat boven dit bedrag per vier weken betaald moet worden, 15 bedraagt.

• 2.

  Het bedrag dat gehuwde personen indien één van beiden jonger is dan 65 jaar of beide jonger zijn dan 65 jaar dienen te betalen bedraagt € 23,80 per vier weken, terwijl het percentage van het inkomen boven € 26.535,00, dat boven dit bedrag per vier weken betaald moet worden 15 bedraagt.

• 3.

  Het bedrag dat ongehuwde personen van 65 jaar en ouder dienen te betalen, bedraagt € 16,60 per vier weken, terwijl het percentage van het inkomen boven €14.812,00, dat boven dit bedrag per vier weken betaald moet worden, 15 bedraagt.

• 4.

  Het bedrag dat gehuwde personen, die beiden 65 jaar of ouder zijn, dienen te betalen, bedraagt € 23,80 per vier weken, terwijl het percentage van het inkomen boven € 20.431,00, dat boven dit bedrag per vier weken betaald moet worden, 15 bedraagt.

2.5.4. Betalingstermijn eigen bijdrage

Een eigen bijdrage wordt betaald per periode van vier weken en is inkomensafhankelijk. De hoogte van de eigen bijdrage in het lopende jaar wordt gebaseerd op het (verzamel)inkomen van twee jaar eerder, dat het Centraal Administratie Kantoor opvraagt bij de belastingdienst.

2.5.5. Lager inkomen in het lopende jaar en de gevolgen voor de eigen bijdrage

Omdat de eigen bijdrage berekend wordt over het verzamelinkomen van twee jaar eerder, kan het zijn dat men sindsdien aanzienlijk minder is gaan verdienen. In die situatie is herziening van de eigen bijdrage mogelijk. Dan moet het (gezamenlijk) verzamelinkomen wel meer dan € 1.816,00 lager uitvallen dan het (gezamenlijk) verzamelinkomen van twee jaar eerder. Herziening is ook mogelijk als in het lopende jaar een uitkering in het kader van de Wet werk en bijstand (WWB) wordt ontvangen. Onder bepaalde omstandigheden is het mogelijk dat een voorlopige eigen bijdrage wordt betaald. In die situatie ontstaat de mogelijkheid van naheffing.

2.5.6. Uitvoering eigen bijdrage en eigen aandeel

De berekening(en) en verdere uitvoering doet de gemeente niet zelf, maar wordt gedaan door het Centraal Administratie Kantoor.

3.1.1. Huishoudelijke taken: uitstelbaar en niet uitstelbaar

Onder huishoudelijke taken vallen zowel de uitstelbare als de niet uitstelbare taken. Het verzorgen van - overigens gezonde - kinderen valt ook onder het verrichten van huishoudelijke taken.

Niet uitstelbare taken zijn onder meer:

• a.

  maaltijd(en) verzorgen;

• b.

  de kinderen verzorgen;

• c.

  afwassen en opruimen.

Wel uitstelbare taken zijn onder meer:

• a.

  boodschappen doen;

• b.

  wasverzorging;

• c.

  zwaar huishoudelijk werk: stofzuigen, sanitair schoonmaken, keuken schoonmaken, bedden verschonen.

Bovenstaande opsomming is niet uitputtend bedoeld.

3.2.1. Vormen van huishoudelijke hulp

Artikel 8 van de verordening geeft een drietal mogelijk te verstrekken voorzieningen aan:

• a.

  een algemene voorziening, waaronder algemene huishoudelijke hulp;

• b.

  huishoudelijke hulp in natura;

• c.

  een Persoonsgebonden Budget te besteden aan huishoudelijke hulp.

3.2.2. Primaat algemene huishoudelijke hulp

Uit artikel 9 van de verordening blijkt dat als gevolg van aantoonbare beperkingen op grond van ziekte of gebrek of problemen bij het uitvoeren van de mantelzorg het zelf uitvoeren van één of meer huishoudelijke taken onmogelijk is en de algemene huishoudelijke hulp dit snel en adequaat kan oplossen, algemene huishoudelijke hulp wordt toegekend. Het primaat ligt bij algemene huishoudelijke hulp.

De regels voor algemene voorzieningen zijn de volgende:

• a.

  het gaat om een voorziening die betrekking heeft op lichte niet complexe zorg;

• b.

  of het gaat om een voorziening van een incidentele zorgbehoefte.

Om te realiseren dat er weinig administratieve rompslomp is voor de voorziening algemene huishoudelijke hulp, vindt een eenvoudige toets plaats naar de noodzaak van de hulp. Uitgangspunt is dat direct wordt toegekend en hulp wordt gerealiseerd. Mocht betrokkene bij het lokaal loket aangeven niet met de voorziening algemene huishoudelijke hulp te kunnen instemmen, dan wordt de procedure opgestart met een aanvraagformulier en het gebruikelijke onderzoek.

3.2.3. Huishoudelijke hulp in natura of als Persoonsgebonden Budget

Artikel 9 van de verordening bepaalt dat, indien de voorziening algemene huishoudelijke hulp niet aanwezig is, of indien deze algemene huishoudelijke hulp onvoldoende oplossing biedt, de aanvrager in dat geval in aanmerking komt voor de voorziening individuele huishoudelijke hulp in natura of een Persoonsgebonden Budget.

3.3.1. Leefeenheid primair verantwoordelijk

De leefeenheid van de belanghebbende die een beroep doet op de wet blijft in eerste instantie verantwoordelijk voor het functioneren van het huishouden. Dat betekent dat van huisgenoten wordt verwacht dat, bij uitval van een van de leden van de leefeenheid, de andere leden de huishoudelijke taken overnemen. Onder het overnemen van de werkzaamheden die in een leefeenheid moeten worden verricht vallen alle voorkomende werkzaamheden, zoals het verzorgen van kinderen, maaltijdverzorging, schoonmaakwerkzaamheden en boodschappen doen.

3.3.2. Gebruikelijke zorg door huisgenoten

Artikel 10 van de verordening bepaalt dat, "als tot de leefeenheid waar deze persoon deel van uitmaakt een of meer huisgenoten behoren die wel in staat zijn het huishoudelijk werk te verrichten, men niet in aanmerking komt voor Hulp bij het Huishouden". Deze beperking heet "gebruikelijke zorg". Gebruikelijke zorg wil zeggen dat als de hulpvrager huisgenoten heeft die het huishoudelijk werk kunnen overnemen, zij verondersteld worden dit door een herverdeling van taken te doen, zodat er geen ruimte meer bestaat om de voorziening Hulp bij het Huishouden te indiceren. Dit principe is gebaseerd op de gedachte dat een leefeenheid in gezamenlijkheid verantwoordelijk is voor het huishoudelijke werk.

Dat betekent dat, indien degene die gewend is het huishoudelijk werk te doen hiertoe niet meer in staat is, andere leden van de leefeenheid verondersteld worden dit over te nemen.

3.3.3. Verplichtend karakter

Het verrichten van huishoudelijke werkzaamheden door een huisgenoot heeft een verplichtend karakter en betreft alle huisgenoten ouder dan 18 jaar. Vanaf 18 jaar wordt men verondersteld in verband met studie op kamers te kunnen wonen en een eenpersoonshuishouden te kunnen draaien. Vanaf 23 jaar wordt men verondersteld een volledig huishouden te kunnen draaien.

Huisgenoten onder 18 jaar worden verondersteld te helpen bij het huishouden en dientengevolge wordt bij de indicatiestelling rekening gehouden met de mogelijkheden van deze groep huisgenoten. Daarbij wordt er geen rekening mee gehouden of men het al dan niet wil of al dan niet gewend is het te doen.

3.3.4. Gebruikelijke zorg en mantelzorg

Gebruikelijke zorg en mantelzorg zijn elkaar uitsluitende begrippen. Gebruikelijke zorg is per definitie zorg waarop geen aanspraak bestaat vanuit de wet. Het is de normale, dagelijkse zorg die huisgenoten (partners, ouders of inwonende kinderen) geacht worden elkaar onderling te bieden omdat zij als leefeenheid een gezamenlijk huishouden voeren en op die grond een gezamenlijke verantwoordelijkheid hebben voor het functioneren van het huishouden. Gebruikelijke zorg is ook alleen aan de orde als er een leefeenheid is die een gezamenlijk huishouden voert. Uitwonende kinderen vallen hier dus niet onder. Zie ook paragraaf 3.2.3.2., huishoudelijke hulp in situatie waarbij de mantelzorger overbelast dreigt te worden.

3.7.1. Toepassingsgebied kortdurende huishoudelijke hulp

Na een periode van ziekenhuisopname, kan het duidelijk zijn dat huishoudelijke hulp gedurende een korte periode noodzakelijk is. Dit wordt dan aangegeven door de behandelende arts of verpleging (via het transferpunt) van het ziekenhuis of verblijfsoord. De duur is beperkt, ook de omvang is beperkt. Met kortdurende huishoudelijke hulp kan en moet de zorg snel en adequaat worden aangeboden. Er moet vastgesteld worden dat het gaat om lichte, niet complexe huishoudelijke hulp, ook kan nagegaan worden of het gaat om een incidentele zorgbehoefte. De artikelen 9 en 10 van de verordening zijn onverkort van toepassing. Een uitgebreide aanvraagprocedure zou bij het verstrekken van kortdurende huishoudelijke hulp leiden tot een te lange periode dat men op hulp moet wachten.

3.7.2. Indicatie kortdurende huishoudelijke hulp

Het transferpunt van het ziekenhuis of verblijfsoord verzorgt de aanvraag bij de gemeente, of men meldt zich met een verwijsbrief bij het lokaal loket. Daar wordt gecontroleerd of er een verwijzing is van het transferpunt, of de verwijsbrief duidelijk aangeeft welke vorm van huishoudelijke hulp geboden moet worden. Daarnaast wordt nagegaan of er geen huisgenoot is die de huishoudelijke taken kan overnemen. Heeft die controle plaatsgevonden en komt men voor kortdurende huishoudelijke hulp in aanmerking, dan wordt deze toegekend en direct in gang gezet.

3.7.3. Beschikkingsduur kortdurende huishoudelijke hulp

De maximale duur van kortdurende huishoudelijke hulp is 13 weken. Mocht blijken dat na deze periode nog steeds (wederom) redenen bestaan om huishoudelijke hulp te verstrekken, dient via de normale procedure huishoudelijke hulp worden aangevraagd. Wordt al tijdens de periode van verstrekking van kortdurende huishoudelijke hulp duidelijk dat er vervolg dient te komen voor wat betreft de verstrekking, kan de aanvraag reeds dan plaatsvinden, zodat er geen periode van ontbrekende huishoudelijke hulp ontstaat.

3.8.1. Bepaling omvang huishoudelijke hulp

Is er geen sprake van gebruikelijke zorg, dan dient de omvang van de huishoudelijke hulp te worden vastgesteld. Hiervoor moet bepaald worden welke activiteiten de hulpvrager zelf niet kan uitvoeren en welke normtijden hiervoor gelden. Er is gekozen voor normtijden om een uitgangspunt te hebben voor de omvang van de verschillende taken die in het huishoudelijk werk verricht moeten worden.

3.8.2. Klassen

De gemeente Stadskanaal heeft ervoor gekozen om de mate van zorg uit te drukken in klassen. Deze klassenindeling werd ook onder de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten toegepast en geeft een zekere mate aan vrijheid bij de bepaling van de mate van zorg die een belanghebbende nodig heeft.

3.8.3. Omvang van het Persoonsgebonden Budget

Wordt er gekozen voor een Persoonsgebonden Budget, dan wordt het Persoonsgebonden Budget, indien daartoe geen overwegende bezwaren bestaan, bij beschikking toegekend en wordt tot uitbetaling overgegaan op grond van artikel 6, lid 4 van de verordening (zie ook paragraaf 2.4.2.2). Ook nu moeten de benodigde gegevens voor het innen van de eigen bijdrage aan het Centraal Administratie Kantoor worden doorgegeven. Het Persoonsgebonden Budget wordt uitbetaald, zoals is vastgelegd in artikel 10 van het besluit.

3.8.4. Algemeen gebruikelijke zorg

Als het inkomen van de personen genoemd in de artikelen 7 en 8 van het besluit meer bedraagt dan twee keer het in deze artikelen genoemde norminkomen, worden betrokkenen geacht het inhuren van huishoudelijke hulp tot twee uur in de week zelf te bekostigen. Als er meer dan twee uur huishoudelijke hulp in de week nodig is, worden ook de eerste twee uur huishoudelijke hulp vergoed.

3.8.5. Voorliggende voorzieningen

Bij het aanvragen van huishoudelijke hulp geldt dat voorliggende voorzieningen voorgaan. Op basis van de hardheidsclausule, kan in bijzondere situaties altijd - maar bij uitzondering - van deze regels worden afgeweken. Voorliggende voorzieningen, die altijd algemeen gebruikelijk zijn, kunnen gevonden worden in: kinderopvang (crèche, kinderdagverblijf, overblijfmogelijkheden op school, voor- of naschoolse opvang), oppascentrales, maaltijddiensten, hondenuitlaatservice, boodschappendiensten, enz.

Niet relevant is of men gebruik wil maken van een voorliggende voorziening. Ook is in principe niet relevant welke kosten aan de voorliggende voorziening zijn verbonden, tenzij sprake zou kunnen zijn van een zogenaamd extreem laag inkomen als geldt bij het begrip algemeen gebruikelijk: een inkomen dat door (extra) kosten vanwege de ziekte of het gebrek onder de bijstandsnorm uitkomt of dreigt uit te komen.

3.8.6. Beschikkingsduur huishoudelijke hulp

Huishoudelijke hulp kan afhankelijk van de situatie voor bepaalde dan wel onbepaalde tijd worden verstrekt. De tijdsduur is opgenomen in de beschikking.

3.8.7. Huishoudelijke hulp na overlijden

Bij overlijden van de in de beschikking genoemde belanghebbende(n), blijft de voorziening huishoudelijke hulp in natura gedurende één maand na het overlijden van de begunstigde beschikbaar voor de achterblijvende huisgeno(o)t(en). Indien voor de voorziening huishoudelijke hulp een Persoonsgebonden Budget is verstrekt, wordt het Persoonsgebonden Budget gedurende maximaal de wettelijke opzegtermijn die geldt voor de werknemer in dienst van de budgethouder verstrekt, of zolang redelijk is.

4.2.1. Algemene woonvoorzieningen.

De algemene woonvoorziening is net als alle algemene voorzieningen genoemd in de verordening bedoeld voor oplossingen in situaties die van korte duur zijn, lichte, niet complexe zorg/voorzieningen betreffen of betrekking hebben op incidentele (zorg)behoeften.

4.2.2. Primaat verhuizen

Artikel 16 van de verordening regelt het primaat van de verhuizing. Dat wil zeggen dat als vaststaat dat een aanpassing noodzakelijk is, eerst beoordeeld wordt of verhuizing naar een reeds geheel aangepaste woning, of naar een goedkoper en gemakkelijker aan te passen woning een oplossing is die in aanmerking komt.

4.3.1. Criteria voor verstrekking verhuiskostenvergoeding

Indien de afweging in het voordeel van verhuizing uitvalt, dan gaat de verhuiskostenvergoeding een rol spelen. Een verhuiskostenvergoeding zal veelal in de vorm van een Persoonsgebonden Budget (forfaitair bedrag) worden toegekend. Dit is in drie situaties mogelijk aan de orde:

• 1.

  De aanvrager gaat vanwege problemen met het normale gebruik van de woning verhuizen naar een adequate woning.

• 2.

  De aanvrager vraagt een woonvoorziening aan in de vorm van een woningaanpassing, maar na onderzoek blijkt verhuizing de goedkoopst adequate oplossing te zijn voor het woonprobleem. Ook mogelijk is dat de betreffende woning niet kan worden aangepast.

• 3.

  Voor het vrijmaken van een aangepaste woning door een persoon die in een aangepaste woning woont.

4.3.2. Verstrekking verhuiskostenvergoeding voor de beschikking is afgegeven.

In algemene zin wordt geen verhuiskostenvergoeding verstrekt, indien is verhuisd voor de beschikking wordt afgegeven. Dit is een uitvloeisel van artikel 2, lid 2, aanhef en onder f van de verordening. Op deze regel wordt een uitzondering gemaakt indien de tijd tussen de acceptatie van de huurwoning en de ondertekening van de huurovereenkomst erg kort is. Een aanvraag voor verhuiskostenvergoeding die binnen zeven dagen na de ingangsdatum van de huurovereenkomst is ingediend, wordt in behandeling genomen.

4.3.3. Algemeen gebruikelijke verhuizingen

Een Persoonsgebonden Budget voor de kosten van verhuis- en herinrichting is bedoeld als goedkoopst adequate alternatief voor een dure woningaanpassing in gevallen waarin die verhuizing niet algemeen gebruikelijk is, gelet op leeftijd, gezins- of woonsituatie. Verhuizingen wegens gezinsuitbreiding of om als jongvolwassene zelfstandig te gaan wonen zijn in beginsel algemeen gebruikelijk, evenals voorspelbare verhuizingen van senioren naar een aanleunwoning of seniorenwoning.

4.3.4. Vrijmaken aangepaste woning of verhuizing naar ADL-woning

Een Persoonsgebonden Budget voor de kosten van verhuis- en herinrichtingskosten kan verstrekt worden wanneer er sprake is van ondervinden van belemmeringen bij het normale gebruik van de woning die door middel van een verhuizing op de goedkoopst adequate manier kunnen worden opgelost. Deze eis wordt niet gesteld als het gaat om een verhuizing naar een ADL-woning (Algemene Dagelijkse Levensverrichtingenwoning) en evenmin in situaties waarin het gaat om een persoon buiten de Wmo-doelgroep een aangepaste woning te laten vrijmaken. Alleen als het vrijmaken van de woning op verzoek van burgemeester en wethouders gebeurt, is het mogelijk om aanspraak op een Persoonsgebonden Budget voor verhuis- en herinrichtingskosten te maken.

4.3.5. Geen Persoonsgebonden Budget voor de kosten van verhuis- en herinrichtingskosten bij premature verhuizing

Burgemeester en wethouders verstrekken in beginsel geen Persoonsgebonden Budget voor de kosten van verhuis- en herinrichtingskosten, indien de verhuizing heeft plaatsgevonden voordat op de aanvraag is beschikt, tenzij achteraf alsnog kan worden vastgesteld dat er problemen bij het normale gebruik van de woning werden ondervonden in de verlaten woning. Als dat laatste niet meer kan, is dat reden voor afwijzing.

4.4.1. Beperking afschrijving door plaatsing van de losse woonunit (primaat)

Deze mogelijkheid heeft een plaats gekregen om te voorkomen dat grote bedragen over een gering aantal jaren afgeschreven moet worden; na aanpassing van een eigen woning, is de kans op hergebruik immers gering. Om van deze mogelijkheid gebruik te kunnen maken, moet uiteraard de mogelijkheid tot het plaatsen van een losse unit bestaan (voldoende ruimte). Daarbij zal het meestal zo zijn dat, als er voldoende ruimte is voor het plaatsen van een losse unit, er ook ruimte is voor het plaatsen van een aanbouw. Ook op dit punt geldt dat de wens van betrokkene, een aanbouw te realiseren, niet doorslaggevend is: een aanbouw is niet herbruikbaar, een losse unit wel.

4.4.2. Programma van eisen losse woonunit

Het programma van eisen, zoals dat geldt voor een aanbouw, kan gebruikt worden voor een losse woonunit. In de beschikking wordt vastgelegd dat, als de unit niet meer nodig is, dit aan de gemeente gemeld dient te worden. De gemeente kan er dan zorg voor dragen dat de woonunit verwijderd wordt en de woning in de oude staat wordt teruggebracht. Deze kosten maken onderdeel uit van de verstrekking van een losse woonunit.

Is een losse woonunit niet mogelijk, of is de aanpassing niet zodanig dat deze afweging gemaakt moet worden, dan kan de stap naar een al dan niet bouwkundige aanpassing worden gemaakt.

4.5.1. Het normale gebruik van de woning

De aanpassing moet allereerst het normale gebruik van de woning betreffen. Het normale gebruik van de woning omvat de elementaire woonfuncties, dat zijn de activiteiten die de gemiddelde Nederlander in zijn woning in elk geval verricht. Het gaat daarbij om slapen, lichaamsreiniging, toiletgang, het bereiden en consumeren van voedsel, het zich horizontaal en verticaal verplaatsen in de woning. Voor kinderen komt daar bij het veilig kunnen spelen in de woonruimte. Aanpassingen die uit het oogpunt van de eisen van de tijd en/of renovatie noodzakelijk zijn worden niet vergoed.

4.5.2. De uitraaskamer

Uitzondering op het beginsel dat woonvoorzieningen worden verstrekt ter compensatie van problemen bij het normale gebruik van de woning vormt de uitraaskamer. Deze voorziening heeft een specifiek doel, namelijk het tot rust doen komen van personen met een specifieke beperking.

4.5.3. Uitbreiding van ruimten

Als het gaat om uitbreiding van ruimten, worden de volgende maxima aangehouden tenzij medische noodzaak een ander maximum vergt. Uiteraard dient dat door een onafhankelijk adviserende arts (in principe de adviseur van de gemeente) aangegeven te worden:

4.5.4. Bouwkundige en niet-bouwkundige voorzieningen

Of de betrokkene in aanmerking komt voor een losse (roerende) of een vaste (onroerende) woonvoorziening, hangt af van de bouwkundige situatie van de woning en van de ondervonden beperkingen en belemmeringen.

4.5.5. Voorzieningen voor kinderen

4.6.1. Hoofdverblijf

Het hoofdverblijf is de woonruimte, bestemd en geschikt voor permanente bewoning, waar de betrokkenezijn vaste woon- en verblijfplaats heeft en in de Gemeentelijke basisadministratie persoonsgegevens (GBA) staat ingeschreven dan wel zal staan ingeschreven. Ook kan het gaan om het feitelijke adres, indien de betrokkene een briefadres heeft. De gemeente waar de woning staat heeft compensatieplicht, behalve in de situatie waarin de persoon uit de Wmo-doelgroep verhuist van de ene gemeente naar een andere gemeente. Een aanvraag voor een woonvoorziening in de vorm van een verhuiskostenvergoeding behoort dan tot de compensatieplicht van de vertrekgemeente.

4.6.2. Bezoekbaar maken woonruimte

Artikel 19 van de verordening biedt in de leden 2 tot en met 5 een uitzondering op de hoofdregel van lid 1 van artikel 19. Deze uitzondering is optioneel. De gemeente Stadskanaal heeft besloten deze uitzondering te hanteren. De uitzondering is overgenomen uit de Wet voorzieningen gehandicapten, waarin het zogenaamde bezoekbaar maken van een woonruimte een bovenwettelijke voorziening was. Onder de wet is deze voorziening eveneens een bovenwettelijke voorziening en wederom opgenomen in de verordening, aangezien met de invoering van de wetniet is beoogd het regime van de Wvg-woonvoorzieningen uit te breiden.

4.6.3. Overige beperkingen woonvoorzieningen

Als het gaat om woonvoorzieningen, is er nog een aantal beperkingen, zoals in artikel 32 van de verordening is vastgelegd. De aanvraag voor een woonvoorziening als bedoeld in dit hoofdstuk, wordt geweigerd indien:

• 1.

  de noodzaak tot het treffen van de woonvoorziening het gevolg is van een verhuizing waartoe op grond van belemmeringen bij het normale gebruik van de woning ten gevolge van ziekte of gebrek geen aanleiding bestond en er geen andere belangrijke reden aanwezig was;

• 2.

  de aanvrager niet is verhuisd naar de voor zijn of haar beperkingen op dat moment beschikbare meest geschikte woning, tenzij daarvoor tevoren schriftelijk toestemming is verleend door het college;

• 3.

  deze betrekking heeft op voorzieningen in gemeenschappelijke ruimten anders dan automatische deuropeners, hellingbanen en extra trapleuningen;

• 4.

  de woonvoorziening aangevraagd wordt op een moment dat op basis van leeftijd, gezinssituatie of woonsituatie te voorzien was dat deze voorziening noodzakelijk zou zijn en er geen sprake is van een onverwacht optredende noodzaak;

• 5.

  de aanvrager voor het eerst zelfstandig gaat wonen, verhuisd is vanuit of naar een woonruimte die niet geschikt is het gehele jaar door bewoond te worden, verhuisd is naar een AWBZ-instelling of een andere instelling gericht op het verstrekken van zorg, of er in de verlaten woonruimte geen problemen met het normale gebruik van de woning zijn ondervonden.

4.6.4. Onzelfstandige woonruimte

Bewoners van een onzelfstandigewoonruimte komen niet voor onroerende woonvoorzieningen in aanmerking. Een "zelfstandige" woning is een woning met een eigen toegang, waarin alle standaardvoorzieningen aanwezig moeten zijn. Deze standaardvoorzieningen zijn:

• -

  een afsluitbare voordeur;

• -

  minimaal één kamer;

• -

  eigen toilet en was- en kookgelegenheid.

Inpandige "kamers" in een verzorgingstehuis behoren niet tot de categorie "zelfstandige" woningen. Voor wat het pakket voorzieningen betreft, maakt het natuurlijk wel een verschil of er sprake is van 55+ woningen of dat het gaat om in- en aanleunwoningen.

4.6.5. Woningaanpassingen van gemeenschappelijke ruimten

Indien het woningaanpassingen betreft, zoals bedoeld in artikel 23 van de verordening, verstrekt de gemeente Stadskanaal de volgende limitatief opgesomde voorzieningen:

• a.

  het verbreden van toegangsdeuren;

• b.

  het aanbrengen van elektrische deuropeners;

• c.

  aanleg van een hellingbaan van de openbare weg naar de toegang van het gebouw, mits de woning in het woongebouw te bereiken is met een rolstoel;

• d.

  het aanbrengen van een drempel of vlonders;

• e.

  het aanbrengen van een extra trapleuning bij een portiekwoning;

• f.

  een opstelplaats voor een rolstoel bij de toegangsdeur van het woongebouw.

De aanpassingen worden slechts gepleegd om de individuele woonruimte toegankelijk te maken voor de aanvrager.

4.6.6. Aanpassingen in woonwagens, woonschepen en binnenvaartschepen

De uitgangspunten en de gevallen waarin wij een voorziening aan een woonwagen, woonschip of het verblijf van een binnenschip kunnen (laten) aanbrengen, is in principe gelijk aan die bij woningen. Gezien de kenmerken en het karakter van deze woonruimten, zijn er wel enkele nadere voorwaarden gesteld. Aanvragen voor een overdekte gang van de woonwagen naar het douche-/wc-gebouw, komen bijvoorbeeld niet voor een vergoeding in aanmerking, omdat een van de kenmerken van het wonen in een woonwagen is, dat de wc zich buiten de wagen bevindt. Om de beschikbare middelen zo doelmatig mogelijk aan te wenden, wordt er rekening gehouden met de technische levensduur en de eventuele opheffing van standplaats of ligplaats voor verstrekking in natura van de voorzieningen, of de hoogte van het in deze gevallen te verlenen Persoonsgebonden Budget.

4.7.1. Financiële vergoeding voor woningsanering in verband met CARA-klachten

Men kan in aanmerking komen voor een financiële vergoeding voor woningsanering die als gevolg van allergie, astma of chronische bronchitis, de zogenaamde Chronische Aspecifieke Respiratoire Aandoeningen (CARA) of gerelateerde aandoeningen noodzakelijk zijn. Sanering is slechts mogelijk als een duidelijke diagnose is gesteld door de huisarts of de longarts.

4.7.2. Afschrijvingstermijn voorzieningen bij CARA-klachten

Een Persoonsgebonden Budget (of financiële tegemoetkoming) voor woningsanering in verband met CARA-klachten wordt alleen verstrekt in die gevallen dat de betreffende te vervangen stoffering nog niet is afgeschreven. Indien de stoffering is afgeschreven (in de regel na acht jaar), wordt geen financiële vergoeding verstrekt.

4.7.3. Geen financiële vergoeding voor CARA-klachten bij verhuizing

Geen Persoonsgebonden Budget (of financiële tegemoetkoming) wordt verstrekt bij verhuizing, omdat bij verhuizing de woning opnieuw moet worden ingericht en dan rekening kan worden gehouden met de ondervonden klachten.

4.8.1. Procedure aanvraag woningaanpassing

4.8.2. Voorwaarden voor verstrekking van een Persoonsgebonden Budget

Om te bewerkstelligen dat de woningaanpassing wordt uitgevoerd conform het programma van eisen, wordt een aantal voorwaarden gesteld om het toegekende Persoonsgebonden Budget of de financiële vergoeding ook daadwerkelijk uit te betalen. De voorwaarden moeten ook middels de beschikking aan de aanvrager en eventueel aan de woningeigenaar, indien deze niet de aanvrager is, worden bekendgemaakt.

Het zijn immers de voorwaarden waaraan het besluit is gebonden. De voorwaarden, zoals genoemd in artikel 20 van de verordening zijn van toepassing.

4.8.3. Opstalverzekering

Bij het vergroten van de woning wordt ervan uitgegaan, dat de eigenaar van de woning zijn opstalverzekering aan de hogere herbouwwaarde van de woning aanpast.

4.8.4. Medewerking woningeigenaar en instemming derde belanghebbenden

Voordat kan worden begonnen met het aanpassen van de woonruimte, is de medewerking van de woningeigenaar en (soms) van medebewoners nodig. Bij de eigenaar-bewoner zal dit naar verwachting geen problemen opleveren, aangezien de aanpassing noodzakelijk is voor de belanghebbende of een lid van de leefeenheid. In geval van huur, is de toestemming van de woningeigenaar nodig. Hier dient een onderscheid te worden gemaakt tussen particuliere en sociale verhuurders.

5.1.1. Recreatieve verplaatsingen

Recreatieve verplaatsingen kunnen deel uitmaken van het dagelijkse patroon van het leven van alledag. In dat geval wordt met het treffen van een Wmo-vervoersvoorziening ook met deze bestemmingen rekening gehouden. Een vervoersvoorziening die uitsluitend wordt aangevraagd met het oog op recreatie en ontspanning, wordt echter niet in het kader van de wet verstrekt. Te denken valt hierbij aan bewoners van een AWBZ-instelling die de voorziening uitsluitend aanvragen om het vervoer van het jaarlijkse uitje te kunnen bekostigen/regelen.

Onder de Wet voorzieningen gehandicapten is een uitgebreide jurisprudentie ontstaan uit zaken die handelden om het doel van het vervoer. Deze jurisprudentie behoudt zijn betekenis onder de wet en fungeert dan ook als kader voor het compensatiebeginsel voortvloeiende uit de wet.

5.3.1. Primaat

Het collectief vraagafhankelijk vervoerssysteem heeft in de gemeente Stadskanaal het primaat gekregen. Als gevolg van dit primaat komt een persoon die ten gevolge van ziekte of gebrek het openbaar vervoer niet kan bereiken of geen gebruik kan maken van het openbaar vervoer allereerst - indien dit medisch mogelijk is - in aanmerking voor deze aard van vervoer. Het vraagafhankelijke regionale taxisysteem vervoert de betrokkene van deur tot deur. Toegang tot het systeem wordt verleend op vertoon van een persoonsgebonden TaxiPluspas. Een rolstoel of andere hulpmiddelen om zich voort te bewegen (met uitzondering van een scootmobiel) kunnen worden meegenomen.

5.3.2. TaxiPlus geen geschikte vervoersvoorziening

TaxiPlus heeft in de gemeente Stadskanaal het predicaat primaat gekregen. Aanvragers die niet de afstand kunnen lopen tot een opstapplaats voor het openbaar vervoer of die anderszins geen gebruik kunnen maken van deze vorm van vervoer, komen op basis van artikel 36 van de verordening in aanmerking voor individuele vervoersvoorziening (zie ook paragraaf 5.4 van het Verstrekkingenboek).

Uit de jurisprudentie van de Centrale Raad van Beroep blijkt dat dit bijvoorbeeld alleen het geval is bij onbeheersbare incontinentie, bij ernstige gedragsproblemen of in andere uitzonderlijke situaties waarin collectief vraagafhankelijk vervoer niet adequaat geacht moet worden. In bijna alle andere situaties is collectief vraagafhankelijk vervoer door het verstrekken van een TaxiPluspas de eerste voorziening die in aanmerking komt voor verstrekking.

5.3.3. Toegangscriteria tot TaxiPlus als pashouder

De uitdrukking "het openbaar vervoer niet kunnen bereiken of geen gebruik kunnen maken van het openbaar vervoer" wordt door de jurisprudentie van de Centrale Raad van Beroep geoperationaliseerd door het loopafstandcriterium "maximale loopafstand 800 meter". Kan men geen 800 meter zelfstandig - al dan niet met hulpmiddelen en in een redelijk tempo - afleggen, dan wordt men verondersteld het openbaar vervoer niet te kunnen bereiken. Een rol speelt ook hoelang de aanvrager kan staan en of deze de hoge op- en afstap in een openbaar vervoermiddel kan maken. Er ligt overigens geen letterlijke relatie met het openbaar vervoer. Het opheffen van een buslijn, waardoor een halte op grote(re) afstand komt te liggen, is geen aanleiding een vervoersvoorziening te verstrekken. Indien nog gefietst kan worden over grotere afstanden, kan hiermee ook rekening worden gehouden.

5.3.4. Collectief vraagafhankelijk vervoer en leeftijd

Voor gebruikmaking van het collectief vraagafhankelijke vervoerssysteem, dient men geïndiceerd te worden. Een uitzondering wordt gemaakt voor personen die 80 jaar of ouder zijn. Deze kunnen zonder medische indicatie toegang tot het collectief vraagafhankelijk vervoerssysteem krijgen indien geen begeleiding noodzakelijk is of andere belemmeringen die de zelfstandigheid beperken aanwezig zijn.

5.3.5. Verstrekkingsduur van de TaxiPluspas

De TaxiPluspas kan voor bepaalde of onbepaalde tijd worden verstrekt.

5.3.6. Bovenregionaal vervoer (Valys)

De Tweede Kamer heeft op 29 maart 2006 tijdens een Algemeen Overleg over het bovenregionaal vervoer Valys uitgesproken dat bij aanwezigheid van een collectief vraagafhankelijk vervoerssysteem geen Persoonsgebonden Budget hoeft te worden verstrekt aangezien het niet de bedoeling is het collectief vraagafhankelijk vervoerssysteem in gevaar te brengen.

Het ketenvervoer (TaxiPlus en Valys) draagt zorg voor vervoer van huis naar station, per trein naar de bestemming en tenslotte van station naar de eindbestemming. Evenals bij het collectief vervoer, is eventuele noodzakelijke hulp bij in- en uitstappen aanwezig. De kosten die zijn verbonden aan het reizen met Valys zijn gebaseerd op de kosten voor het reizen met het openbaar vervoer. Het bovenregionaal vervoer fungeert ook als vervoerssysteem voor sporters met een handicap, die in teamverband aan erkende wedstrijden meedoen.

5.4.1. Inkomensgrens verstrekking vervoersvoorziening

Artikel 37 van de verordening biedt de mogelijkheid een inkomensgrens te stellen voor de verstrekking in natura van een leenauto of een Persoonsgebonden Budget voor de aanschaf van een auto, alsmede een Persoonsgebonden Budget voor het gebruik van een eigen auto. De gemeente Stadskanaal verstrekt aan aanvragers met een inkomen hoger dan 1½ keer het norminkomen (bijstandsnorm) deze voorzieningen niet (zie ook paragraaf 5.4.5.2).

Opname in een AWBZ-inrichting gaat gepaard met een substantiële eigen bijdrage. Deze eigen bijdrage kan van het inkomen worden afgetrokken. Rente uit spaartegoeden dient eveneens niet gerekend te worden tot het inkomen van een persoon.

De voorziening in natura in de vorm van een leenauto, of een Persoonsgebonden Budget voor het aanschaffen van een auto wordt in zeer uitzonderlijke gevallen verstrekt. De aanvrager is dan niet in staat door ziekte of gebrek gebruik te maken van het collectief vraagafhankelijk vervoerssysteem (TaxiPlus en Valys) of in staat gebruik te maken van een rolstoel in combinatie met een scootmobiel, waardoor participatie aan de samenleving wordt gewaarborgd.

5.4.2. Voorwaarden voor de verstrekking van een scootmobiel

De criteria voor het verstrekken van een scootmobiel zijn:

• -

  De aanvrager kan, met behulp van loopmiddelen, minder dan honderd meter lopen.

• -

  De aanvrager kan niet lang staan.

• -

  De voorzieningen liggen binnen een straal van 100 tot 1.500 meter.

• -

  Het collectief vraagafhankelijk vervoerssysteem is onvoldoende adequaat.

• -

  Er is een substantiële vervoersbehoefte in de directe omgeving van de woning.

• -

  Gebruik van de scootmobiel is niet alleen voor infrequente recreatieve doeleinden.

• -

  De bestuurder van de scootmobiel heeft voldoende verkeersinzicht.

• -

  Er is een stalling aanwezig. Een hoes of een klein afdakje is geen adequate stalling voor een scootmobiel. Bij levering van de scootmobiel dienen de eventuele noodzakelijke aanpassingen van de stalling gerealiseerd te zijn.

5.4.3. Aanpassen stalling voor scootmobiel

Voor het voorzien in een stallingsmogelijkheid of het aanpassen van een stalling, vergoedt de gemeente Stadskanaal maximaal het bedrag dat genoemd wordt in het besluit.

5.4.3. Vervoer van kinderen door ouders met een beperking

Bij de verstrekking van vervoersvoorzieningen moet rekening worden gehouden met het verzorgen van kinderen door ouders met een beperking. Daarbij kan echter ook rekening worden gehouden met alternatieven voor vervoer door de ouders zelf te regelen, zo stelt de Centrale Raad van Beroep.

5.4.4. Aanpassingen van de eigen auto

Uitgangspunt voor de verstrekking van autoaanpassingen in natura (in bruikleen) of de verstrekking van een Persoonsgebonden Budget voor de aanschaf van de aanpassingen, is het gebruik van een auto voor mensen met een gebrek of beperking mogelijk te maken. Bij de verstrekking van deze aanpassingen is primair de vraag aan de orde of het mogelijk maken van het gebruik van de auto een goedkopere oplossing is dan de verlening van andere adequate vervoersvoorzieningen. Indien de aanvrager voor de eigen auto kiest, terwijl er adequate, goedkopere alternatieven beschikbaar zijn, worden de aanpassingen niet vergoed.

5.4.5. Individuele voorziening in de vorm van een (bruikleen)auto

Het verstrekken van een voorziening in de vorm van een (bruikleen)auto of Persoonsgebonden Budget voor de aanschaf van een auto, vormt het sluitstuk van de voorzieningen die worden verstrekt in het kader van de wet. De voorziening wordt verstrekt in natura, eventueel met een Persoonsgebonden Budget voor de kosten van het gebruik of als Persoonsgebonden Budget voor de aanschaf van een auto. Uitgangspunt van de voorziening is, dat hiermee alle vervoersbehoeften kunnen worden ingevuld omdat het openbaar vervoer, het collectief vraagafhankelijk vervoerssysteem en andere verplaatsingsmiddelen (bijvoorbeeld: fiets, (rolstoel)taxi, scootmobiel) niet in aanmerking komen.

5.4.6. Individuele voorzieningen in de vorm van een speciale fiets

Een fiets wordt beschouwd als algemeen gebruikelijk, met uitzondering van de volgende fietsen.

5.4.7. Autozitjes en fietszitjes voor kinderen

Voor kinderen met een beperking of gebrek zijn er speciale zitjes voor in de auto of op de fiets. Voor deze zitjes worden kuipvormige zitondersteuningselementen gebruikt. In het algemeen kan het kuipje, dat bij een apart onderstel hoort, niet als fiets- of autozitje gebruikt worden. Er moet dus een apart zitje aangeschaft worden. De verstrekking van auto- en fietszitjes valt onder de wet, hoewel het feitelijk geen vervoersvoorzieningen zijn. Deze voorzieningen maken het vervoer van kinderen op een verantwoorde manier echter wel mogelijk.

5.5. Uitsluitingen vervoersvoorzieningen

Bij de beoordeling van aanvragen voor vervoersvoorzieningen wordt geen rekening gehouden met behoeften in verband met:

• 1.

  vervoersbehoefte voor het bereiken van de plaats van tewerkstelling;

• 2.

  vervoersbehoefte in verband met vrijwilligerswerk;

• 3.

  vervoersbehoefte in verband met therapie, dagbehandeling/dagopvang (indien een AWBZ-indicatie aanwezig is);

• 4.

  vervoersbehoefte in verband met onderwijs;

• 5.

  vervoersbehoefte in verband met recreatie van AWBZ-bewoners vanuit het ouderlijk huis.

5.5.1.1. Verminderde vervoersbehoefte van bewoners van AWBZ-instellingen

Door in individuele gevallen ervan uit te gaan dat voor bewoners van een intramurale instelling in een aanzienlijk gedeelte van hun bestemmingen in het kader van het leven van alledag is voorzien, kan de verstrekking belangrijk worden ingeperkt. Uitzonderingen moeten echter mogelijk blijven, als blijkt dat er een grotere vervoersbehoefte is.

5.5.1.2. Begeleiding bij het vervoer van AWBZ-bewoners

Ook hier heeft invulling plaatsgevonden op basis van jurisprudentie. Begeleidingskosten kunnen onder de compensatieplicht vallen. Bij AWBZ-bewoners kan er echter rekening gehouden worden met de agogische taak van personeel van de instelling, met name bij gezinsvervangende tehuizen. Ook bij grotere AWBZ-instellingen geldt een beperking voor de zorgplicht c.q. compensatieplicht ten aanzien van de begeleiding.

5.5.1.3. Weekendvervoer voor AWBZ-bewoners

Onder de Wet voorzieningen gehandicapten is de omvang van de zorgplicht voor AWBZ-bewoners door jurisprudentie geconcretiseerd. Uitgangspunt is een gelijke zorgplicht voor AWBZ-bewoners en overige voor bewoners van de gemeente. Categoriale beperking van de omvang van de zorgplicht voor AWBZ-bewoners is ook mogelijk, maar daarop moeten uitzonderingen mogelijk zijn voor individuele gevallen. De compensatieplicht zal onder de wet voor AWBZ-bewoners niet afwijken van de bestaande jurisprudentie.

De reguliere zorgplicht voor vervoer houdt in dat er in beginsel zorgplicht is voor regionaal vervoer voor AWBZ-bewoners, en slechts bij wijze van uitzondering - bij dreigende vereenzaming - zorgplicht voor bovenregionaal vervoer. Bij jonge, verstandelijk gehandicapte AWBZ-bewoners van grote instellingen, wordt deze situatie onder de Wvg-jurisprudentie omgedraaid. Daarbij wordt uitgegaan van een dreigend sociaal isolement, tenzij het tegendeel kan worden aangetoond. Uitgangspunt is dat ook bovenregionaal weekendvervoer van en naar het ouderlijk huis onder de zorgplicht valt.

Voor wat betreft de frequentie wordt in de Wvg-jurisprudentie uitgegaan van bezoek om en om, dus de ene week bezoek van ouders aan de instelling, de andere week bezoek van de AWBZ-bewoners aan het ouderlijk huis.

6.1.1. Vormen van rolstoelvoorzieningen

Artikel 39 van de verordening bepaalt dat er drie mogelijkheden zijn om rolstoelen te verstrekken:

• a.

  een rolstoel in natura;

• b.

  een Persoonsgebonden Budget, te besteden aan een rolstoelvoorziening;

• c.

  een Persoonsgebonden Budget, te besteden aan een sportrolstoel.

6.1.2. Rolstoel in natura

Voor hen die veel vaker (zeer geregeld), met name dagelijks of in ieder geval meerdere keren per week, een rolstoel nodig hebben voor verplaatsing in en rond de woning kan op basis van het gestelde in artikel 40, lid 1 van de verordening een rolstoel toegekend worden. Het begrip zeer geregeld dient in de praktijk vertaald te worden in meerdere keren per week, omdat anders een situatie ontstaat waarbij geen recht op uitkering ontstaat indien de rolstoel niet dagelijks nodig is. Via een medisch onderzoek zal bepaald worden of er een indicatie is voor een rolstoel en zo ja, in welke vorm. Daarbij is de wens van de aanvrager bepalend, waarbij rekening wordt gehouden met de medische beperkingen van de betrokkene.

6.1.3. Rolstoel in de vorm van een Persoonsgebonden Budget

Een rolstoel kan ook verstrekt worden in de vorm van een Persoonsgebonden Budget. Om te waarborgen dat een voor de beperking of gebrek adequate rolstoel wordt aangeschaft door de budgethouder, zal de beschikking gepaard gaan met een programma van eisen. De hoogte van de vergoeding zal 100% van de goedkoopst adequate voorziening, zoals die zou zijn bij verstrekking in natura bedragen. Op de verstrekking is de overeenkomst Persoonsgebonden Budget gemeente Stadskanaal van toepassing.

Naast het bedrag voor aanschaf van de rolstoel, wordt tevens een bedrag voor onderhoud en reparatie verstrekt voldoende voor de verwachte levensduur (gebruikswaardeduur) van vijf jaar. Voor het verstrekken van de rolstoelaccessoires kan eveneens gekozen worden voor een Persoonsgebonden Budget.

6.1.4. Rolstoelaccessoires

Diverse rolstoel- en/of scootmobielaccessoires worden standaard - na een verzoek daartoe - door de gemeente verstrekt:

• -

  grip op hoepels rolstoel/coating;

• -

  verlengde remhandels;

• -

  spaakbeschermers;

• -

  jasbeschermers;

• -

  stokhouder;

• -

  standaardmaat (winter)schootkleed;

• -

  boodschappenmandje.

Andere accessoires worden in individuele situaties en/of bij medische noodzakelijkheid verstrekt. Zo worden in de gemeente Stadskanaal losse anti-decubituskussens als vast onderdeel van de rolstoel op grond van de wet vergoed.

6.1.5. Kinderrolstoelen

Bij de verstrekking van kinderrolstoelen gelden enkele specifieke aandachtspunten. Het gebruik van een rolstoel kan een belangrijke bijdrage leveren aan de ontwikkeling van het kind met een beperking of gebrek.

Het gebruik van de rolstoel stimuleert het kind zelfstandig te worden en zoveel mogelijk gewoon mee te doen, en mee te spelen met niet-gehandicapte kinderen. Kinderen die een zodanig beperkte arm- en/of handfunctie hebben, dat zij aangewezen zijn op een elektrische rolstoel, zijn in het algemeen vanaf ongeveer hun vierde jaar in staat een elektrische rolstoel te bedienen.

De algemene uitgangspunten bij de selectie van een rolstoel zijn ook van toepassing op kinderrolstoelen. Aangezien kinderen voortdurend groeien en zich ontwikkelen, is het aan te bevelen de rolstoel zodanig te selecteren dat deze niet jaarlijks vervangen hoeft te worden. Door een rolstoel te kiezen met diverse instel- en aanpassingsmogelijkheden, kan de rolstoel met het kind "meegroeien". Bij kinderrolstoelen wordt een aantal voorzieningen standaard aangebracht: anti-kiepwieltjes, duwhandvatten en spaakbeschermers.

6.1.6. Sportrolstoel

Tot slot is het nog mogelijk een sportrolstoel aan te vragen. Voor een sportrolstoel komt men ingevolge artikel 40, lid 3 van de Verordening in aanmerking als sportbeoefening zonder sportrolstoel onmogelijk is door aantoonbare beperkingen op grond van ziekte of gebrek. Dit om het ook mogelijk te maken aan niet-rolstoelgebruikers via een sportrolstoel aan sport te kunnen doen.

6.1.7. Sportrolstoel uitsluitend als Persoonsgebonden Budget

Een sportrolstoel wordt uitsluitend als Persoonsgebonden Budget verstrekt. In het bedrag is een deel als bijdrage in de aanschaf van een sportrolstoel bedoeld en een deel voor onderhoud gedurende drie jaar.

In uitzonderlijke situaties, waarin bijvoorbeeld een elektrische rolstoel noodzakelijk is voor sport, kan met behulp van een beroep op de hardheidsclausule een hoger bedrag worden verstrekt. Dat zal mogelijk zijn als het inkomen de aanschaf van een elektrische sportrolstoel met een Persoonsgebonden Budget niet mogelijk maakt. Een uitgebreide individuele beoordeling is hiervoor noodzakelijk.

7.1.1. Aanvragen alleen schriftelijk mogelijk

Een voorziening wordt uitsluitend verstrekt op aanvraag. Aanvragen in het kader van de wet kunnen uitsluitend schriftelijk worden ingediend. In de praktijk zal een aanvraag vaak mondeling geschieden. Ook dan is het echter noodzakelijk dat, eventueel naderhand, een schriftelijke aanvraag wordt gedaan. Op een aanvraag is de Algemene wet bestuursrecht van toepassing.

7.1.2. (Fysieke) plaats van aanvragen

De aanvraag dient ingediend te worden op de in artikel 47 van de verordening genoemde plaats, waar een lokaal loket bestaat dat tevens bedoeld is voor het indienen van aanvragen in het kader van de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten. Is op het terrein van de wet en op het terrein van de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten tegelijkertijd een aanvraag noodzakelijk, dan kan de aanvraag in één keer worden gedaan. Op deze wijze is voldaan aan het vereiste van de wet dat er een relatie gelegd dient te worden tussen de indicatie ten aanzien van de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten en aanvragen voortvloeiende uit de wet.

7.1.3. Termijn afhandeling

Als het aanvraagformulier volledig is en alle noodzakelijke gegevens tegelijkertijd verstrekt zijn, kan de aanvraag in behandeling worden genomen. Voor het behandelen van de aanvraag is een termijn van acht weken beschikbaar.

7.1.4. Bericht van uitstel

Als het niet lukt binnen de voorgeschreven acht weken op een aanvraag een beschikking te nemen, zal voor het verstrijken van deze termijn betrokkene op de hoogte worden gesteld, onder vermelding van de nieuwe termijn waarbinnen nu een besluit verwacht kan worden.

7.2.1. Situaties waarin advies wordt gevraagd

7.2.2. Integrale beoordeling van aanvragen

In de revalidatiegeneeskunde en ergotherapie wordt de visie breed gedragen dat bij de keus voor een bepaalde voorziening, de totale situatie van de cliënt in ogenschouw genomen dient te worden. Een dergelijke integrale beoordeling betekent dat op grond van een (soms beperkte of concrete) vraag, de medische en sociale situatie van de gehandicapte bekeken wordt. Integraal wordt afgewogen welke voorzieningen van belang zijn voor de betrokken gehandicapte.

7.2.3. Verschaffen gegevens voor medisch advies

Artikel 46, lid 3 van de verordening bepaalt dat de gegevens, die noodzakelijk zijn voor het beoordelen van de aanvraag, verschaft moeten worden aan de gemeente. Hierbij kan gedacht worden aan medische gegevens, maar ook aan financiële gegevens of aan medische indicatiegegevens op grond van de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten.

7.2.4. Kaders voor het vaststellen van disfunctioneren

Artikel 46, lid 5 van de verordening bepaalt dat bij de advisering de systematiek, zoals neergelegd in de International Classification of Functions, Disabilities and Impairments, de zogenaamde ICF-classificatie, gebruikt moet worden.

7.3.1. Positieve beslissingen

Als gevolg van artikel 26, lid 1 van de wet, dat luidt:

"De motivering van een beschikking op een aanvraag om een individuele voorziening vermeldt op welke wijze de genomen beschikking bijdraagt aan het behouden en het bevorderen van de zelfredzaamheid en de normale maatschappelijke participatie van mensen met een beperking of een chronisch psychisch probleem en van mensen met een psychosociaal probleem".

Op basis van deze bepaling zal in de beschikking aangegeven moeten worden op welke wijze de genomen beschikking bijdraagt aan het behouden en het bevorderen van de zelfredzaamheid en de normale maatschappelijke participatie van betrokkene. Gaat het om een positieve beschikking, dan zal dit niet zo moeilijk zijn. Door in de beschikking aan te geven welke mogelijkheden betrokkene krijgt door de toegekende voorziening(en), is in feite voldaan aan deze opdracht.

7.3.2. Negatieve beslissingen

Is er geen sprake van aantoonbare beperkingen op grond van ziekte of gebrek, of bestaat er om een andere reden geen medische noodzaak voor het verstrekken van de aangevraagde voorziening, dan zal ook ingevolge artikel 26, lid 1 van de wet gemotiveerd moeten worden op welke wijze de genomen beschikking bijdraagt aan het behouden en het bevorderen van de zelfredzaamheid en de normale maatschappelijke participatievan betrokkene.

Bij een afwijzing zal men moeten denken aan een formulering waarbij aangegeven wordt dat compensatie niet noodzakelijk of zelfs ongewenst is, omdat betrokkene zonder de gevraagde voorzieningen ook in staat is zelfredzaamheid en/of maatschappelijke participatie te behouden of te bevorderen.

7.3.3. Gewijzigde omstandigheden

In artikel 49 van de verordening is opgenomen dat men verplicht is om wijzigingen in de situatie te melden. Ondanks dat deze regel in de verordening staat, is het van belang deze voorwaarde ook in de beschikking of in een bijlage bij de beschikking op te nemen, zodat bij elke toekenning de aanvrager hierop weer attent wordt gemaakt.