Verordening voorzieningen gehandicapten gemeente Son en Breugel 2002

Toelichting 1 Verordening voorzieningen gehandicapten

Afdeling I - Algemeen

Hoofdstuk 1 - Algemene bepalingen

Artikel 1.1 - Begripsbepalingen

In dit artikel wordt een aantal begrippen verklaard.

a voorzieningen

Onder a wordt het begrip voorzieningen beperkt tot de onderdelen die onder de Wet voorzieningen gehandicapten vallen, te weten woonvoorzieningen, vervoersvoorzieningen en rolstoelen. De Wet geeft zelf een omschrijving van het begrip woonvoorziening en van het begrip vervoersvoorziening. Van het begrip rolstoel is geen omschrijving gegeven, noch in de Wet noch in deze verordening. Hoewel iedereen precies weet wat onder een rolstoel verstaan wordt, geeft het formuleren van een begripsomschrijving grote problemen. Onder rolstoel dient hier begrepen te worden de rolstoel zoals iedereen die kent. Deze rolstoel kan zowel handbewogen als elektrisch aangedreven zijn. Een trippelstoel wordt niet als rolstoel beschouwd. De trippelstoel valt in ieder geval onder de door de AWBZ te verstrekken voorzieningen indien er sprake is van een loopprobleem. Een scootmobiel is altijd een vervoersvoorziening. Indien een rolstoel uitsluitend voor buitengebruik geschikt is, is de rolstoel per definitie een vervoersvoorziening. De sportrolstoel valt in het kader van deze verordening onder het begrip rolstoel.

b inkomen

Om uitvoeringstechnische redenen wordt het begrip inkomen nader omschreven in het Besluit nadere regels verordening voorzieningen gehandicapten.

c woonwagen

De begripsomschrijving komt uit de Huisvestingswet (artikel 1, eerste lid, aanhef en onder f).

d standplaats

De begripsomschrijving komt uit de Huisvestingswet (artikel 1, lid 1 aanhef en onder e).

e en f woonschip en ligplaats

Deze begripsomschrijvingen komen uit de VNG-model-Woonschepenverordening.

g hoofdverblijf

Krachtens de WVG heeft de gemeente een zorgplicht voor de in de gemeente woonachtige gehandicapten. In eerste instantie geeft de gemeentelijke bevolkingsadministratie hierover uitsluitsel. Voor bepaalde gezondheidszorginstellingen geldt dat de bewoners een briefadres elders kunnen aanhouden. De gemeente waar de gehandicapte daadwerkelijk verblijft heeft een zorgplicht voor het verlenen van voorzieningen. In het geval van AWBZ-bewoners heeft de zorgplicht betrekking op de vervoersvoorzieningen. In die gevallen waarin gehandicapten een briefadres elders hebben, kunnen gemeenten de betreffende instellingen op grond van artikel 75 van de Wet GBA aanwijzen op bepaalde, door de gemeente vast te stellen tijdstippen een overzicht te verstrekken van personen welke naar redelijke verwachting voor onbepaalde tijd verblijven in de instelling, dan wel gedurende drie maanden ten minste tweederde van de tijd in de instelling zullen verblijven.

De zinsneden 'of zal hebben' en 'of zal staan' zien op de situatie waarin de gehandicapte naar een andere gemeente wil verhuizen en in die gemeente een woning wil laten aanpassen voordat deze daadwerkelijk wordt betrokken.

In die gevallen dat de gehandicapte naar een andere gemeente wil verhuizen moet duidelijk zijn waar de aanvraag ingediend moet worden. De WVG zelf geeft hierover geen uitsluitsel. Artikel 2, eerste lid, van de WVG stelt dat het gemeentebestuur zorg draagt voor de verlening van woonvoorzieningen, vervoersvoorzieningen en rolstoelen ten behoeve van de deelneming aan het maatschappelijk verkeer van de in de gemeente woonachtige gehandicapten.

De verordening beoogt met de zinsnede 'waar de gehandicapte zijn vaste woon- en verblijfplaats heeft of zal hebben en op welk adres hij in de gemeentelijke basisadministratie ingeschreven staat of zal staan' een mogelijkheid te openen aanvragen in te dienen bij gemeenten waar men nog niet woonachtig is.

Beoogd wordt aan te geven dat de aanvraag voor een aan te passen en te betrekken woning ingediend moet worden in de gemeente waar de aan te passen woning staat. Deze gemeente kan immers beter overwegen of het aanpassen van de woning de goedkoopste, adequate oplossing is of dat een reeds geschikte woning beschikbaar is. De gemeente waaruit de gehandicapte vertrekt, heeft hier geen inzicht in. Van belang is wel dat er in voorkomende gevallen zekerheid bestaat dat de gehandicapte ook daadwerkelijk naar de andere gemeente zal verhuizen en ook recht heeft op een woningaanpassing. Er dient dus een medische indicatie plaats te vinden. Ook in die gevallen dat een aanvraag wordt gedaan voor het bezoekbaar maken van een woonruimte voor de gehandicapte die in een AWBZ-instelling verblijft, is bovenstaande formulering van belang.

Een verhuiskostenvergoeding moet overigens aangevraagd worden bij de te verlaten gemeente.

De zinsnede "bestemd en geschikt voor permanente bewoning" beoogt woningaanpassingen aan permanent bewoonde recreatiewoningen uit te sluiten.

h gemeenschappelijke ruimte

Het begrip gemeenschappelijke ruimte is beperkt tot ruimten die niet tot de onderscheiden woning behoren, maar toegang daartoe verschaffen, zoals een gang, een portaal etc.

i woningaanpassing

In deze verordening wordt onder woningaanpassing verstaan woningaanpassingen van bouwkundige of woontechnische aard (onroerende woonvoorzieningen). Deze categorie betreft de voorzieningen die op grond van de RGSHG werden verstrekt en betreft het overgrote deel van de woningaanpassingen. Om voor deze voorzieningen in aanmerking te komen moet er sprake zijn van ergonomische beperkingen of het moet gaan om een uitraasruimte. Het criterium ergonomische beperkingen is dus gekoppeld aan bouwkundige of woontechnische voorzieningen met uitzondering van uitraasruimten. De woonvoorzieningen van niet-bouwkundige of woontechnische aard en verhuiskostenvergoedingen vallen niet onder dit begrip, deze worden afzonderlijk in artikel 2.1 aanhef onder 1 sub a en c genoemd.

Onder woningaanpassingen wordt tevens verstaan: aanpassingen aan gemeenschappelijke ruimten die noodzakelijk zijn om de individuele woning van de gehandicapte te kunnen bereiken.

j, k en l financiële tegemoetkomingen, forfaitaire en gemaximeerde vergoedingen

De WVG definieert financiële tegemoetkomingen, forfaitaire en gemaximeerde vergoedingen niet afzonderlijk. Alle bijdragen in de kosten die gehandicapten op het terrein van vervoer, wonen en rolstoelen hebben, worden door de wetgever begrepen als financiële tegemoetkomingen. Ten einde het verschil tussen financiële tegemoetkoming, forfaitaire en gemaximeerde vergoedingen duidelijk te maken, wordt in deze verordening voor deze laatste twee begrippen een afzonderlijke omschrijving gegeven. Of voor een bepaalde voorziening een forfaitaire dan wel een gemaximeerde vergoeding wordt verstrekt, bepalen burgmeester en wethouders in het Besluit nadere regels verordening voorzieningen gehandicapten.

Onder een financiële tegemoetkoming wordt begrepen een tegemoetkoming in de kosten van de voorziening die op het inkomen van de gehandicapte kan worden afgestemd, terwijl een forfaitaire of gemaximeerde vergoeding wordt verstrekt los van het inkomen. Vervolgens is het verschil tussen een forfaitaire vergoeding en een gemaximeerde vergoeding dat een forfaitaire vergoeding ook los van de werkelijk gemaakte kosten wordt verstrekt terwijl een gemaximeerde vergoeding moet worden aangewend voor het doel waarvoor de vergoeding is verstrekt en dus kan worden afgerekend op declaratiebasis. Een forfaitaire vergoeding is een 'bedrag ineens' en kan dus niet op basis van declaraties worden afgerekend. Een forfaitaire vergoeding is te vergelijken met een 'cliënt-gebonden budget' waarbij de cliënt volledige bestedingsvrijheid heeft. Zo werd op grond van de AAW de autokostenvergoeding door het GAK verstrekt als gemaximeerde vergoeding (op declaratiebasis), terwijl het ABP dezelfde vergoeding verstrekte als forfaitair bedrag (volledige bestedingsvrijheid). In beide gevallen gold echter dat indien de gehandicapte meer kosten maakte dan maximaal (of forfaitair) konden worden vergoed, deze meerkosten niet voor vergoeding in aanmerking kwamen. In die zin is een forfaitair bedrag vergelijkbaar met een gemaximeerde vergoeding. Voor de WVG is dit onderscheid tussen financiële tegemoetkomingen die op het inkomen kunnen worden afgestemd enerzijds en forfaitaire en gemaximeerde vergoedingen anderzijds van belang omdat de meerkosten bij forfaitaire of gemaximeerde vergoedingen niet vallen onder de regels die de Regeling inzake financiële tegemoetkomingen en eigen bijdragen WVG stelt aan 'eigen betalingen'. Eventuele meerkosten (men reist meer dan het forfaitaire of maximale bedrag toelaat) behoeven dus ook niet bij draagkrachtvaststelling in het kader van de WVG te worden betrokken.

q algemeen gebruikelijke voorziening

Het begrip algemeen gebruikelijke voorziening wordt gedefinieerd als de door de gehandicapte aangevraagde voorziening waarover een niet-gehandicapte persoon, die in vergelijkbare persoonlijke omstandigheden als de aanvrager verkeert, naar maatschappelijke maatstaf en redelijkerwijs de beschikking zou (kunnen) hebben. In artikel 1.2 lid 3, aanhef en onder a wordt vervolgens bepaald dat in geval een voorziening algemeen gebruikelijk is, geen voorziening wordt toegekend.

Onder persoonlijke omstandigheden moet onder meer worden verstaan de leeftijd en het inkomen van de aanvrager.

Waar de grens tussen wat algemeen gebruikelijk is en wat dat niet is precies getrokken moet worden, zal afgemeten moeten worden aan algemeen maatschappelijke normen. In het algemeen kan gesteld worden dat iets algemeen gebruikelijk is indien het niet speciaal voor gehandicapten is, gewoon te koop is en niet duurder is dan soortgelijke producten. Een uitzondering geldt indien het gaat om noodzakelijke vervangingen op het moment dat er nog geen sprake is van een volledige afschrijving.

Het antwoord op de vraag of men kan beschikken over de gevraagde voorziening wordt mede bepaald door de redelijkheid. In het geval het gaat om een investering in een woning die geen eigendom is van de betrokkene, zoals de aanleg van centrale verwarming in een huurwoning, is het zeer wel denkbaar dat, afhankelijk onder meer van de omvang van de kosten daarvan in relatie tot de hoogte van het inkomen van de betrokkene, die kosten een zodanige belasting van diens budget meebrengen dat niet van een algemeen gebruikelijke uitgave kan worden gesproken. Zie ook CRvB 28-05-1999, nr. 98/5258 WVG en CRvB 28-05-1999, nr, 98/5364 WVG.

Rolstoelen zijn nooit algemeen gebruikelijk.

Een fiets daarentegen is wel algemeen gebruikelijk omdat in Nederland een ieder geacht kan worden te beschikken over een fiets. Om die reden komt de gehandicapte niet voor een fiets in aanmerking.

Burgemeester en wethouders kunnen ter uitvoering van deze verordening in beleidsregels nadere invulling geven aan het begrip algemeen gebruikelijk. De bevoegdheid daartoe ontlenen zij aan artikel 1.4 van deze verordening en artikel 4:81 Algemene wet bestuursrecht.

Artikel 1.2 - Beperkingen

Artikel 1.2 lid 1 geeft beperkingen aan, die betrekking hebben op het toekennen van een voorziening. Een voorziening kan slechts worden verstrekt indien aan alledrie de in artikel 1.2 lid 1 genoemde voorwaarden is voldaan.

Artikel 1.2 lid 1, aanhef en onder a: individueel gericht

Met uitzondering van het collectief vervoer dient een voorziening in overwegende mate op het individu gericht te zijn. In dit artikellid wordt het aanvragen van gemeenschappelijke voorzieningen dus uitgesloten, hoewel voorzieningen die naast een individueel ook een gezamenlijk karakter kunnen hebben, wel passen in het kader van deze verordening. Een voorbeeld van een voorziening met een individueel karakter waar daarnaast ook anderen gebruik van kunnen maken is bij voorbeeld een auto, waarin ook anderen mee kunnen rijden.

1.2 lid 1, aanhef en onder b: langdurig noodzakelijk

Ingevolge lid 1 aanhef en onder b dienen de voorzieningen langdurig noodzakelijk te zijn om beperkingen op het gebied van het wonen of het buiten of binnen verplaatsen op te heffen. Langdurig noodzakelijk wil zeggen dat betrokkene voor langere tijd aangewezen moet zijn op een desbetreffende aanpassing of een desbetreffende rolstoel. Voor langere tijd betekent in ieder geval dat wie tijdelijk gehandicapt is, bijvoorbeeld door een ongeluk, terwijl vast staat dat de handicap van voorbijgaande aard is, niet voor een voorziening in het kader van deze verordening in aanmerking komt. Betrokkene kan een beroep doen op de hulpmiddelendepots van de Thuiszorgorganisaties die opgezet zijn in het kader van de AWBZ. Uit deze depots kan men drie maanden een hulpmiddel lenen, welke periode één maal met nog eens drie maanden kan worden verlengd. Waar precies de grens ligt tussen kortdurend en langdurig ligt zal van situatie tot situatie verschillen. In dit kader zal de prognose van groot belang zijn. Zegt de prognose dat betrokkene na enige tijd zonder de benodigde hulpmiddelen of aanpassingen zal kunnen functioneren, dan mag men van kortdurende noodzaak uitgaan. Bij een wisselend beeld, waarbij verbetering in de toestand periodes van terugval opvolgen, kan echter uitgegaan worden van een langdurige noodzaak. De adviseur speelt bij de bepaling of er al dan niet sprake is van het al dan niet langdurig noodzakelijk zijn van betreffende voorziening een belangrijke rol.

Als algemene stelregel kan gelden dat voorzieningen die langer dan zes maanden nodig zijn als langdurig noodzakelijk moeten worden aangemerkt en dus voor verstrekking op grond van deze verordening in aanmerking komen.

1.2 lid 1, aanhef en onder c goedkoopst adequaat

Voorzieningen die in het kader van deze verordening worden verstrekt dienen naar objectieve maatstaven gemeten zowel adequaat als de meest goedkope voorziening te zijn. Met nadruk wordt hierbij gesteld dat met het begrip adequaat bedoeld wordt: volgens objectieve maatstaven nog toereikend. Hoewel datgene wat de gehandicapte als adequaat beschouwt mee zal moeten wegen in de beoordeling van het adequaat zijn van de voorziening, zal ook het criterium van het goedkoop zijn, de kosten van de voorziening, een rol spelen bij de uiteindelijke beoordeling van het al dan niet adequaat zijn van een voorziening.

Eigenschappen die kostenverhogend werken zonder dat zij de voorziening meer adequaat maken, zullen in principe niet voor vergoeding in aanmerking komen. Daarbij kan een overweging zijn dat de bruikbaarheid van een voorziening niet alleen door technische en functionele aspecten bepaald wordt. Tevens is het denkbaar dat een product dat duurder is dan een vergelijkbaar product, langer meegaat en dus uiteindelijk goedkoper is. Wat betreft het kwaliteitsniveau waarvan uitgegaan kan worden, moge het duidelijk zijn dat bij een verantwoord, maar ook niet meer dan dat, niveau dient te worden aangesloten. Dit niveau zou bij woonvoorzieningen omschreven kunnen worden als de norm die in het Bouwbesluit gangbaar is. Alleen in die gevallen dat bij voorbeeld vanuit welstandtoezicht hogere eisen worden gesteld, kan de gemeente hier een uitzondering op maken. Over de hiermee gepaard gaande kosten moeten afspraken gemaakt worden.

Het is uiteraard wel mogelijk een voorziening te verstrekken die duurder is dan de goedkoopst-adequate voorziening, mits de gehandicapte bereid is het prijsverschil voor eigen rekening te houden.

Lid 3 van artikel 1.2 geeft drie situaties weer waarin geen voorziening wordt toegekend.

1.2 lid 3, aanhef en onder a: algemeen gebruikelijk

Zie hieromtrent de toelichting op artikel 1.1 aanhef en onder q.

1.2 lid 3, aanhef en onder b: aanspraken via andere regelingen

Onder b wordt bij artikel 1.2 lid 3 aangegeven dat deze voorzieningen niet worden verstrekt indien er een andere wettelijke regeling bestaat, op grond waarvan men aanspraak kan maken op de aangevraagde voorziening. Hetzelfde geldt voor het geval waarin de gehandicapte aanspraak heeft op de voorziening op grond van een privaatrechtelijke verbintenis (bijvoorbeeld een schadevergoeding door een verzekeraar).

1.2 lid 3, aanhef en onder c: aard van de materialen

Het opheffen van allergene factoren of andere problemen die hun oorzaak vinden in de aard van de in of aan de woonruimte gebruikte materialen valt niet onder de werking van de verordening. Ook hoeft geen woonvoorziening te worden verstrekt indien de klachten die de gehandicapte ervaart niet voortvloeien uit de aard van de gebruikte materialen in of aan de woning maar uit de door de ziekte of gebrek veroorzaakte overgevoeligheid voor deze materialen. Een uitzondering op het voorgaande is indien er sprake is van niet voorziene, onverwacht optredende meerkosten waarvoor de gehandicapte niet heeft kunnen reserveren. Een voorbeeld hiervan is dat uit een medisch onderzoek plotseling blijkt dat de gehandicapte lijdt aan een ziekte of gebrek (bijvoorbeeld CARA) waardoor de gehandicapte zijn woning dient te saneren. Dergelijke woonvoorzieningen worden in deze verordening als roerende woonvoorziening aangemerkt (artikel 2.1 aanhef en onder 1 sub c).

Verder dient te worden vermeld dat indien de ondervonden belemmeringen het gevolg zijn van achterstallig onderhoud, vocht en tocht veroorzaakt door in de woning gelegen factoren de kosten van het opheffen van deze belemmeringen ook niet onder de werking van deze verordening vallen. De woningeigenaar dient op grond van artikel 12 lid 2 van het Besluit beheer sociale huursector te zorgen dat lichamelijke gehandicapten voor wie hun woongelegenheden niet passend zijn volgens redelijke wensen kunnen worden gehuisvest. Met andere woorden de (sociale) woningeigenaar dient zijn woning deugdelijk te onderhouden. Alleen in die situaties dat de gehandicapte met een inkomen op het sociaal minimum te maken heeft met een woningeigenaar die weigert tot onderhoud/aanpassing over te gaan, desnoods tegen een huurverhoging kan er sprake zijn van zorgplicht.

Artikel 1.3 - Financiële tegemoetkomingen

De regels met betrekking tot het vaststellen van de hoogte van financiële vergoedingen en - in het voorkomende geval - van de eigen bijdrage zijn opgenomen in het door burgemeester en wethouders vast te stellen Besluit nadere regels verordening voorzieningen gehandicapten.

Artikel 1.4 - Besluitvorming, nadere regels en nadere voorwaarden

Lid 1 van artikel 1.4 geeft nog eens ondubbelzinnig aan dat de uitvoering van de verordening wordt opgedragen aan burgemeester en wethouders.

Lid 2 geeft burgemeester en wethouders de expliciete opdracht tot het vaststellen van het Besluit nadere regels verordening voorzieningen gehandicapten. Deze opdracht behelst tevens de periodieke aanpassing (jaarlijks per 1 januari) van de in het besluit opgenomen bedragen aan de prijsindexcijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek.

Hoofdstuk 2 - Woonvoorzieningen

Paragraaf 1 - Algemene omschrijving

Artikel 2.1 - Type woonvoorzieningen

2.1 aanhef en onder 1 sub a: verhuis- en inrichtingskosten

Burgemeester en wethouders kunnen besluiten om een tegemoetkoming te verstrekken in de verhuis- en inrichtingskosten, indien verhuisd wordt naar een aangepaste of een goedkoper dan de reeds bewoonde woonruimte aan te passen woning. De gemeente maakt de afweging of zij een tegemoetkoming in de verhuiskosten wil geven of dat de woning van de gehandicapte aangepast moet worden. Indien aangepaste of aanpasbare woningen beschikbaar zijn kan uit doelmatigheidsoverwegingen de voorkeur gegeven worden aan verhuizen boven aanpassen van de huidige woonruimte van de gehandicapte. Bij de uiteindelijke keuze van de te verstrekken voorziening wordt een afweging gemaakt tussen de kosten van het verhuizen versus het aanpassen van de huidige woonruimte. Tevens moet bij de afweging verhuizen of aanpassen rekening gehouden worden met de sociale omstandigheden waarin de gehandicapte zich bevindt zoals de aanwezigheid van mantelzorg.

Uitgangspunt van het gemeentelijk beleid is dat zo goed mogelijk gebruik wordt gemaakt van de voorraad aangepaste woningen in de gemeente. Het registreren van aangepaste woningen kan hierbij een hulpmiddel zijn. Om zo doelmatig mogelijk met de aangepaste voorraad woningen om te kunnen gaan kan het wenselijk zijn dat indien de band tussen gehandicapte en woning is verbroken (bijvoorbeeld door overlijden van de gehandicapte) deze woning opnieuw aan een andere gehandicapte wordt toegewezen. In dat geval zullen de achterblijvende huurders worden verzocht naar een andere woonruimte te verhuizen.

Het verlenen van een verhuiskostenvergoeding kan als stimuleringsmaatregel gezien worden. Burgemeester en wethouders kunnen besluiten om een financiële tegemoetkoming of een forfaitaire, dan wel gemaximeerde vergoeding te verstrekken ten behoeve van het vrijmaken van een aangepaste woning. Als burgemeester en wethouders de achterblijvende gezinsleden verzoeken om de woning vrij te maken kunnen zij in aanmerking komen voor een tegemoetkoming of vergoeding in een deel van de verhuiskosten.

Er kunnen verschillende redenen zijn op grond waarvan de gemeente besluit om het vrijkomen van een woning te stimuleren door het verstrekken van een verhuiskostenvergoeding. Hierbij kan gedacht worden aan de hoogte van eerder gemaakte investeringskosten van de vrij te maken woning, bijvoorbeeld indien de woning voor een door burgemeester en wethouders te bepalen bedrag in het verleden is aangepast. Een andere reden voor het verstrekken van een verhuiskostenvergoeding kan zijn dat daarmee voorkomen wordt dat een woning voor meer dan een soortgelijk bedrag dient te worden aangepast. Afhankelijk van de situatie kunnen burgemeester en wethouders in uitzonderlijke gevallen de hoogte van de tegemoetkoming laten afhangen van de concrete situatie. Het instrument wordt immers als stimulans aangewend om de medewerking van huurders te krijgen bij het vrijmaken van de woning voor een gehandicapte.

Het moge duidelijk zijn dat wanneer een woning wordt vrijgemaakt, er twee maal een vergoeding voor verhuizing en inrichting kan worden verstrekt: allereerst aan degene die de woning vrijmaakt en vervolgens aan de gehandicapte die naar de vrijgemaakte woning verhuist. De totaalkosten hiervan zullen een onderdeel uitmaken van de afweging of er een tegemoetkoming in de verhuiskosten verstrekt zal worden dan wel een woning aangepast moet worden.

Een financiële tegemoetkoming voor de kosten van verhuizing en inrichting wordt uitbetaald aan de hoofdbewoner van de woonruimte.

2.1 aanhef en onder 1 sub b: woningaanpassingen

Bij een tegemoetkoming in de kosten van woningaanpassing gaat het om bouwkundige (onroerende) woningaanpassingen die de ergonomische beperkingen van de gehandicapte wegnemen of gedeeltelijk wegnemen. In het Besluit nadere regels verordening voorzieningen gehandicapten worden door burgemeester en wethouders de kosten(soorten) vastgesteld die in aanmerking komen voor vergoeding.

Een financiële tegemoetkoming in de kosten van woningaanpassing wordt uitbetaald aan de eigenaar van de woonruimte.

2.1 aanhef en onder 1 sub c: roerende woonvoorzieningen

Onder een woonvoorziening waarbij geen sprake is van een ingreep van bouwkundige of woontechnische aard zal in de praktijk met name een financiële tegemoetkoming voor woningsanering in verband met CARA en/of een aangetoonde allergie of het verstrekken van rolstoeltapijten verstaan worden. Ook kunnen onder deze categorie hulpmiddelen voor baden, wassen en douchen worden begrepen welke niet nagelvast aan de woning zijn bevestigd, alsmede tilliften. Deze laatste twee categorieën woonvoorzieningen van bouwkundige of woontechnische aard kunnen ook in de vorm van een voorziening in natura worden verstrekt, bijvoorbeeld in bruikleen of huur, zodat hergebruik mogelijk is.

Indien de gemeente voor woonvoorzieningen van bouwkundige of woontechnische aard financiële tegemoetkomingen verstrekt, wordt daarbij aangegeven welke voorzieningen hiervoor gekocht moeten worden.

Een financiële tegemoetkoming in de kosten van woonvoorzieningen van niet-bouwkundige of niet-woontechnische aard wordt uitbetaald aan de hoofdbewoner van de woonruimte of de leverancier van de voorziening.

Ten aanzien van tilliften geldt op grond van rechtbankjurisprudentie (Rb. Utrecht, 20-12-1995) dat de verstrekking hiervan tot de gemeentelijke zorgplicht behoort. Weliswaar kan er soms op grond van arbowetgeving recht op een tillift bestaan doch deze wetgeving ziet op de verhouding werknemer-werkgever. De gehandicapte kan daar dus geen rechten aan ontlenen.

Uitraasruimte

Sinds 1 april 2000 valt op grond van een wijziging van artikel 1 onder c WVG ook een uitraasruimte onder de gemeentelijke WVG-zorgplicht. In de verordening is dit tot uitdrukking gebracht in de omschrijving van het begrip woningaanpassing in artikel 1.1 aanhef onder g. Het is derhalve niet nodig om de uitraasruimte als aparte voorziening te benoemen in artikel 2.1 lid 1.

2.1 aanhef en onder 2

Woonvoorzieningen kunnen ook in natura worden verstrekt. Daarbij moet vooral worden geacht aan woningaanpassingen en woonvoorzieningen van niet-bouwkundige en niet-woontechnische aard. Burgemeester en wethouders bepalen de vorm van een woonvoorziening in natura: bruikleen of eigendom.

Als een voorziening in natura kan worden verstrekt een zogeheten WAP-unit (woningaanpassingsunit). Dit is een min of meer geprefabriceerde ruimte die aan de bestaande woning kan worden verbonden. In het geval van een ingrijpende (en dus dure) woningaanpassing zal het plaatsten van een dergelijke unit de goedkoopst adequate voorziening vormen in vergelijking met een financiële tegemoetkoming in de kosten van een woningaanpassing. De units kunnen immers, nadat de noodzaak daarvan is komen te vervallen wegens bijvoorbeeld verhuizing naar een andere gemeente of wegens overlijden van de betrokken gehandicapte, worden aangewend voor gebruik ten behoeve van een andere gehandicapte.

Artikel 2.2 - Gereedmelding, vaststelling en uitbetaling financiële tegemoetkoming

In dit artikel wordt onder meer geregeld dat de woningaanpassing direct na voltooiing van de werkzaamheden wordt gereedgemeld. De reden voor het opnemen van deze bepaling is om te voorkomen dat onnodig lang een verplichting tot uitbetaling van subsidie blijft openstaan.

De gereedmelding vindt plaats door degene aan wie de financiële tegemoetkoming wordt uitbetaald en niet door de gehandicapte. Hiervoor is gekozen omdat degene die de financiële tegemoetkoming ontvangt niet altijd de gehandicapte is. Indien dat het geval is heeft de gehandicapte, of zijn gemachtigde, geen belang bij de gereedmelding en zou de begunstigde de dupe kunnen worden.

De gereedmelding dient binnen een termijn van 15 maanden na het verlenen van de financiële tegemoetkoming plaats te vinden, dit om te voorkomen dat het treffen van de voorziening te lang op zich laat wachten.

De gemeente controleert of aan de voorwaarden bij het verlenen van de subsidie is voldaan. Om te voorkomen dat iedere voorwaarde daadwerkelijk moet worden gecontroleerd is er voor gekozen om een verklaring te vragen. Indien later alsnog zou blijken dat niet aan alle voorwaarden is voldaan kan de subsidie alsnog worden ingetrokken en eventueel worden teruggevorderd.

De termijn van vijf jaar bedoeld in het vierde lid sluit aan op de normaal geldende verjaringstermijn. Binnen vijf jaar is het mogelijk om subsidies, belastingen etc. terug te vorderen.

Artikel 2.3 - Woon- en verblijfsruimten waarvoor geen woonvoorziening wordt verstrekt

Woonvoorzieningen worden alleen verstrekt als die betrekking hebben op woonruimten die op grond van de Huursubsidiewet als zelfstandige woonruimten aangemerkt worden. Een uitzondering op deze regel geldt ten aanzien van woonwagens als bedoeld in de Woningwet. Hiervoor kent de verordening aparte regels.

Paragraaf 2 - Het recht op een woonvoorziening

In de wet wordt het begrip woonvoorziening omschreven; daarbij wordt aangegeven dat het alleen gaat om het opheffen van (ergonomische) beperkin­gen die het normale gebruik van de woning omvatten. Het gaat hierbij om de normale (elementaire) woonfuncties zoals slapen, eten en lichaamsreiniging. Het gebruiken van een hobby-, werk- of recreatieruimte valt niet onder de zorgplicht van de gemeente. Evenmin als het treffen van een voorziening uit oppas- of verzorgingsoogpunt.

Artikel 2.4 - Het primaat van de verhuizing

De manier waarop de woonvoorzieningen hier zijn gegroepeerd geeft een beperkte rangorde aan. Deze geldt ongeacht de vorm waarin de woonvoorzieningen worden verstrekt (financiële tegemoetkoming of natura).

Primair zal gekeken worden of verhuizing mogelijk en zinvol is. Dat wil zeggen dat een geschikte woning beschikbaar is of op korte termijn beschik­baar komt. Onder geschikte woning dient hier begrepen te worden een woning die met betrekkelijk lage investeringen volledig aangepast kan worden.

Is geen geschikte woning beschikbaar dan kunnen burgemeester en wethouders besluiten één van de andere voorzieningen te verstrekken. Overigens kunnen hierbij ook andere omstandighe­den een rol spelen, zoals de mogelijkheid van de gehandicapte te verhuizen, opgebouwde mantelzorg etc. Indien de gemeen­te, nadat alle factoren in de overweging zijn meegenomen, tot de conclusie komt dat verhuizing de goedkoopst, adequate oplos­sing is, dan heeft bij het verstrekken van de woonvoorziening de vergoeding voor verhuis- en (her)in­richtingskosten het primaat.

Uit lid 4 blijkt dat het ook mogelijk is om een combinatie van woonvoorzieningen te verstrekken. Het kan dan bijvoorbeeld gaan om het verstrekken van financiële tegemoetkomingen voor zowel verhuizing en inrichting als voor een beperkte woningaanpassing. Uiteraard geldt als voorwaarde voor een combinatie van voorzieningen dat dit de goedkoopst adequate oplossing is. Daarnaast geldt dat een financiële tegemoetkoming in de kosten van woningaanpassing als onderdeel van een combinatie van woonvoorzieningen slechts wordt verstrekt indien de woningaanpassing is gericht op het opheffen of verminderen van ergonomische beperkingen.

Lid 5 biedt burgemeester en wethouders de mogelijkheid om in het Besluit nadere regels situaties te benoemen waarin zij kunnen afwijken van de in dit artikel neergelegde rangorde van woonvoorzieningen. Ter uitvoering hiervan kunnen burgemeester en wethouders bijvoorbeeld nadere voorwaarden stellen aan de toepassing van het primaat van de verhuizing. Wanneer niet aan deze voorwaarden is voldaan, vindt dit primaat geen toepassing en zal bijvoorbeeld een financiële tegemoetkoming in de kosten van een woningaanpassing worden toegekend.

Paragraaf 3 - Voorwaarden bij verlening van woonvoorzieningen

Artikel 2.5 - Hoofdverblijf en bezoekbaar maken woning

In principe is de verlening van woonvoorzieningen alleen mogelijk indien de gehandicapte zijn hoofdverblijf heeft in de woning waaraan de voorzieningen worden getroffen. Een uitzondering kan gemaakt worden als de gehandicapte zijn hoofdverblijf heeft in een AWBZ-inrichting en regelmatig een bepaalde woning bezoekt. Het is dan mogelijk voorzieningen te verstrekken ten behoeve van het aanpassen van één woonruimte waar de gehandi­capte vaak verblijft, uiteraard met toestemming van de eige­naar van die woonruimte. De te verlenen woonvoorziening beperkt zich slechts tot het bezoekbaar maken van die woning omdat de gehandicapte daar slechts geringe tijd verblijft. Uit doelma­tig­heidsoverwegingen is het daarom redelijk dat er geen volledige maar een gedeeltelijke aanpassing van de woning plaatsvindt.

Onder het bezoekbaar maken van de woning wordt verstaan dat de gehandicapte de woonkamer en één toilet kan bereiken en gebrui­ken. Volgens vaste jurisprudentie van de CRvB kan een gemeente ten aanzien van bezoekbaar maken nooit gedwongen worden meer dan het limitatief opgesomde te verstrekken of de hardheidsclausule te gebruiken.

Het vierde lid bepaalt dat de aanvraag moet worden ingediend in de gemeente waar de bezoekbaar te maken woning staat. Deze bepaling wordt opgenomen omdat de gehandicapte anders in de gemeente waar hij zijn hoofdverblijf heeft de aanvraag zou indienen.

Op grond van het vijfde lid is het totaal van de te verstrekken financiële tegemoetkomingen voor het bezoekbaar maken gebonden aan een maximum bedrag. Dit wordt door burgemeester en wethouders vastgesteld in Besluit nadere regels verordening voorzieningen gehandicapten. Het vaststellen van een maximum bedrag voorkomt dat bij bezoekbaar maken dure aanpassingen aangebracht moeten worden terwijl in andere omstandigheden het primaat van de verhuizing gebruikt zou zijn.

In het geval dat de ouders van de gehandicapte ieder in een afzonderlijke woning binnen de gemeentegrenzen wonen als gevolg van echtscheiding, wordt die woning aangepast die door de gehandicapte het meest bezocht wordt.

Omdat het bezoekbaar maken als voorziening buiten de directe werkingssfeer van de wet valt kan de verhuurder niet gedwongen worden (via aanschrijving) om de woning aan te passen.

Artikel 2.6 - Weigeringsgronden woonvoorzieningen

Voor alle WVG-voorzieningen geldt als uitgangspunt dat deze slechts worden verstrekt indien ze noodzakelijk zijn. Er bestaat dus geen recht op woonvoorzieningen indien er uit het oogpunt van de handicap geen noodzaak voor de verhuizing bestond. Met andere woorden: verhuizing vanuit een voor de gehandicapte geschikte woning kan niet leiden tot de verstrekking van WVG-voorzieningen. Dit is evenwel anders indien er een belangrijke reden voor de verhuizing bestaat. Onder belangrijke reden kan worden verstaan: verhuizen op basis van het aanvaarden van een werkkring elders, op basis van een echtscheiding, of vanwege het bestaan van een nieuwe duurzame vorm van samenleven.

Er bestaat eveneens geen recht op woonvoorzieningen als de gehandicapte niet is verhuisd naar de op het moment van de verhuizing meest geschikte woning.

Uit de bepalingen van de Algemene wet bestuursrecht en de daarop gebaseerde jurisprudentie volgt dat de uitsluitingsgronden buiten toepassing blijven indien er sprake is van gewijzigde omstandigheden.

Een aantal algemene weigeringsgronden is opgenomen in artikel 5.2.

Artikel 2.7 - Duidelijkheid over financiering van niet-gesubsidieerde deel van de kosten

Indien er geen duidelijkheid bestaat over de wijze van finan­ciering van het niet door subsidie gedekte deel van de voor­ziening staat het niet vast dat de voorziening daadwerkelijk getroffen kan worden. Het mag duidelijk zijn dat er in dat geval geen subsidie wordt verleend.

Dit artikel ziet vooral op de situatie waarin de gehandicapte duurdere voorzieningen wenst dan goedkoopst adequaat. In dat geval zal hij zelf de meerprijs moeten voldoen en de financiering voor de extra kosten moeten regelen.

Paragraaf 4 - Beperking in de verlening van woonvoorzieningen

Artikel 2.8 - Het verwerven van grond

Als de woningaanpassing een uitbreiding van een bestaande woning of het groter bouwen van een nieuwe woning tot gevolg heeft kan de gemeente een financiële tegemoetkoming verlenen in de kosten van het verwerven van extra grond die noodzake­lijk is om de woningaanpassing te realiseren. Uiteraard wordt geen financiële tegemoetkoming verstrekt indien de extra te verwerven grond als tuin of iets dergelijks wordt benut. Alleen de grond die noodzakelijk is voor de woningaanpassing zelf kan in aanmerking komen voor een financiële tegemoetkoming, waarbij een maximum aantal vierkante meters wordt gehanteerd voor de verschillende vertrekken conform hetgeen burgemeester en wethouders bepalen in het Besluit nadere regels verordening voorzieningen gehandicapten.

Artikel 2.9 - Woningaanpassingen van gemeenschappelijke ruimten

De gemeenschappelijke ruimten zullen voornamelijk entrees en portieken van woongebouwen betreffen. Daarbij zal het vooral gaan om het verbreden van toegangsdeuren, het aanbrengen van elektrische deuropeners, de aanleg van een hellingbaan van de openbare weg naar de toegang tot de woning, drempel­hul­pen en vlonders, het aanbrengen van een extra trapleuning, een opstel­plaats voor een rolstoel of een vervoersvoorziening bij de toegangsdeur van het woongebouw.

Het primaat van de verhuizing zoals dat is neergelegd in artikel 2.4 geldt onverkort bij de toepassing van dit artikel. Dit kan er bijvoorbeeld toe leiden dat indien het nodig is om een traplift aan te brengen in een gemeenschappelijke ruimte een verhuizing naar een andere woning de goedkoopst adequate oplossing kan zijn. Gelet op de toelichting bij artikel 2.4 spelen ten aanzien van het al dan niet toepassen van het primaat van de verhuizing niet alleen financiële aspecten een rol.

Artikel 2.10 - Beperking zeer dure woningaanpassingen

Dit artikel geeft gevolg aan de wettelijke plicht om in de verordening te bepalen dat woonvoorzieningen waarvan de kosten meer bedragen dan € 45.378 in beginsel niet worden verleend.

Paragraaf 5 - Aanpassingen van woonwagens

Artikel 2.11 - Woonwagen

De uitgangspunten en de gevallen waarin voorzieningen aan woonwagens kunnen worden aangebracht zijn in principe gelijk aan die bij woningen. Gezien de kenmerken van deze woonruimten is het echter nodig enkele nadere voorwaar­den te stellen.

Artikel 2.12 - Woonschip

De uitgangspunten en de gevallen waarin voorzieningen aan woonschepen kunnen worden aangebracht zijn in principe gelijk aan die bij woningen. Gezien de kenmerken van deze woonruimten is het echter nodig enkele nadere voorwaar­den te stellen.

Artikel 2.13 - Technische levensduur woonwagen en woonschip

Indien niet aan de eisen zoals vermeld in artikel 2.14 en 2.15 kan worden voldaan, kan er geen uitgebreide aanpassing meer worden gesubsidieerd. Om de beschikbare middelen zo doelmatig mogelijk aan te wenden wordt er door burgemeester en wethouders in het Besluit nadere regels verordening voorzieningen gehandicapten een bovengrens vastgesteld voor de hoogte van de in deze gevallen te verlenen financiële tegemoetkoming.

Artikel 2.14 - Binnenschip

De uitgangspunten en de gevallen waarin voorzieningen aan binnenschepen kunnen worden aangebracht zijn in principe gelijk aan die bij woningen. Gezien de kenmerken van deze woonruimten is het echter nodig enkele nadere voorwaar­den te stellen.

Paragraaf 6 - Verhuis- en (her)inrichtingskosten

Artikel 2.15 - Financiële tegemoetkoming in verhuis- en inrichtingskosten

Burgemeester en wethouders kunnen een financiële tege­moetkoming, een forfaitaire of gemaximeerde vergoeding in de verhuis- en inrichtingskosten verstrekken aan een gehandicapte die naar een ge­schikte (aangepaste) of een goedkoper dan de huidige woonruimte aan te passen woonruimte is verhuisd. Burgemeester en wethouders kunnen ook aan een niet-gehandicap­te persoon een dergelijke woonvoorziening verstrekken indien op deze wijze een aangepaste of geschikte woonruimte vrij komt voor een gehandicap­te. De tegemoetkoming of de vergoeding van een deel van de verhuis- en inrichtingskosten dient ter stimulering van het vrijmaken van de woning.

Gehandicapten staan soms jaren op een wachtlijst voordat zij een woning in een ADL-cluster toegewezen krijgen (ADL staat voor: algemene dagelijkse levensverrichtingen). De gehandicapte woont in dat geval geduren­de langere tijd in een geschikte, adequate woning. Ten einde de drempel om naar een ADL-woning te verhuizen niet te groot te maken, wordt voor deze situatie een uitzondering in de verordening gemaakt.

Paragraaf 7 - Facultatieve woonvoorzieningen

Artikel 2.16 - Kosten in verband met onderhoud, keuring en reparatie

Alleen van bepaalde voorzieningen (genoemd in het door burgemeester en wethouders vast te stellen Besluit nadere regels verordening voorzieningen gehandicapten) komen de kosten van onderhoud, keuring en reparatie in aanmer­king voor een vergoeding. De maximale hoogte van deze vergoe­ding staat vermeld in het Besluit nadere regels verordening voorzieningen gehandicapten.

Artikel 2.17 - Kosten in verband met tijdelijke huisvesting

In die gevallen waarin de gehandicapte tijdens het aanbrengen van de voorzieningen niet in de woonruimte kan blijven wonen en om deze reden tijdelijk naar een andere woonruimte moet uitwijken, en in die gevallen waarin de gehandicapte tijdens het aanbrengen van de voorzieningen in de nieuwe woning nog in de te verlaten woning moet blijven wonen of tijdelijk naar een andere woonruimte moet uitwijken, kan voor de periode dat hij noodzakelijkerwijs dubbele woonkosten heeft, een vergoeding in de dubbele woonlasten worden verstrekt. Alleen in die gevallen dat het redelijkerwijs buiten de mogelijkheden van de gehandicapte ligt om te voorkomen dat er dubbele woonlasten opgebracht moeten worden, kan tot vergoeding van extra woonlasten in verband met tijdelijke huisvesting worden overgegaan.

Burgemeester en wethouders verlenen slechts een financiële tegemoetkoming in de kosten van huisvesting als de gehandicapte redelijkerwijs niet kan voorzien dat hij deze dubbele woonlasten heeft. De tegemoetkoming heeft betrekking op kosten die gemaakt worden in verband met het tijdelijk betrekken van een zelfstandige woonruimte, het tijdelijk betrekken van een niet-zelfstandige woonruimte of het langer moeten aanhouden van de te verlaten woonruimte.

Burgemeester en wethouders kunnen in het Besluit nadere regels de maximale duur van de periode bepalen gedurende welke een tegemoetkoming in de kosten van tijdelijke huisvesting kan worden verstrekt.

Artikel 2.18 - Huurderving

Door de eigenaar van de woning een financiële tegemoetkoming in de gederfde huurinkomsten te verlenen kan bevorderd worden dat de aangepaste woonruimte beschikbaar blijft voor gehandicapten. De duur van de tege­moetkoming kan afhankelijk gesteld worden van de situatie ter plekke.

Op grond van het derde lid kunnen burgemeester en wethouders in het Besluit nadere regels de maximale duur van de periode bepalen gedurende welke een financiële tegemoetkoming in de kosten van huurderving kan worden verstrekt. Op grond van het derde lid kunnen burgemeester en wethouders in het Besluit nadere regels eveneens bepalen dat gedurende een zekere periode aansluitend aan de datum waarop de gelding van de huurovereenkomst is verstreken geen financiële tegemoetkoming voor huurderving wordt verstrekt. Deze bevoegdheid is burgemeester en wethouders verleend omdat in de exploitatie van een woning rekening wordt gehouden met een bepaald percentage huurderving. Het is daarom dan ook te verantwoorden dat het normale risico van leegstand voor rekening en risico van de verhuurder blijven.

Om te voorkomen dat de gemeente gehouden is ook bij kleine woningaanpassingen een financiële tegemoetkoming voor huurderving te verstrekken is in het tweede lid bepaald dat b en w in het Besluit nadere regels een ondergrens kunnen vastleggen. Voor woningen waarvoor de aanpassingskosten minder hebben bedragen dan het in het Besluit nadere regels genoemde bedrag kan dan geen tegemoetkoming voor huurderving worden verleend.

Paragraaf 8 - Afschrijving woningaanpassingen

Artikel 2.19 - Afschrijving woningaanpassingen

Dit artikel heeft een tweeledige functie. In de eerste plaats is het bedoeld om te voorkomen dat bij verkoop van de woning de waardestijging die het gevolg is van een dure woningaanpassing volledig ten goede komt aan de woningeigenaar. In de tweede plaats voorkomt het kapitaalvernietiging. Indien de gehandicapte zonder gegronde reden binnen tien jaar verhuist dan kan dit leiden tot kapitaalvernietiging. Het is niet meer dan redelijk om de gehandicapte hier gedeeltelijk voor aan te spreken.

Een en ander is uitgewerkt door de woningeigenaar bij verkoop te verplichten tot terugbetaling van de aanpassingskosten verminderd met de afschrijving. Daarbij geldt een lineaire afschrijving over een termijn van 10 jaar, zodat het terug te betalen bedrag jaarlijks met 10 procent daalt. Uit oogpunt van rechtsgelijkheid is het bedrag genoemd in het Besluit nadere regels vrijgelaten. De regeling geldt immers niet voor woningaanpassingen beneden dit bedrag.

Ter illustratie van de toepassing van de afschrijvingsregeling het volgende voorbeeld, waarbij wordt uitgegaan van het in het Besluit nadere regels genoemde bedrag van f 25.000,-- (€ 11.344,51). Indien een woning is aangepast voor f 75.000,-- (€ 34.033,52) en de eigenaar verkoopt deze woning na vijf jaar, dan dient hij 50 procent van de aanpassingskosten minus f 25.000,-- (€ 11.344,51) terug te betalen. Dit percentage is berekend door de totale aanpassingskosten na aftrek van f 25.000,-- (€ 11.344,51) te stellen op 100 procent en dit te verminderen met een afschrijving van 50 procent (5 jaar maal 10 procent). De berekening luidt als volgt: f 75.000,-- (€ 34.033,52) minus f 25.000,-- (€ 11.344,51) = f 50.000,-- (€ 22.689,01) x 50% = f 25.000,-- (€ 11.344,51)

De termijn van tien jaar ligt ruim beneden de in de bouwwereld algemeen gebruikelijke afschrijvingstermijn van (afhankelijk van het soort bouwwerk) 12 tot 20 jaar.

Het vijfde lid benadrukt dat indien de toepassing van dit artikel zou leiden tot onbillijkheden, burgemeester en wethouders hiervan af kunnen wijken door toepassing te geven aan de hardheidsclausule van artikel 7.1. Denk aan situaties waarin de waardestijging van de woning aantoonbaar minder bedraagt dan de aanpassingskosten of waarin er aanleiding is tot versnelde afschrijving.

Hoofdstuk 3 - Vervoersvoorzieningen

Artikel 3.1 - Algemene omschrijving vervoersvoorzieningen

Dit artikel geeft een overzicht van alle mogelijke vervoersvoorzieningen die op grond van deze verordening verstrekt kunnen worden. Artikel 3.2 bepaalt welk van de voorzieningen het primaat heeft en in hoeverre er combinaties mogelijk zijn van verschillende vervoersvoorzieningen. Aan de volgorde waarin de verschillende soorten voorzieningen in artikel 3.1 worden genoemd kunnen dus geen rechten worden ontleend.

De (eventuele) onderhoudskosten met betrekking tot vervoersvoorzieningen dienen te worden voldaan uit de financiële tegemoetkomingen die voor het gebruik hiervan worden verstrekt.

Op grond van artikel 3.1 aanhef en onder c sub 6 in samenhang met artikel 17, lid 2, van het Besluit nadere regels kan een financiële vergoeding in de kosten van noodzakelijke begeleiding bij het gebruik van het openbaar vervoer worden verleend.

Artikel 3.2 - Het recht op een vervoersvoorziening

Lid 1 van artikel 3.2 geeft aan dat een gehandicapte alleen voor een vervoersvoorziening in aanmerking kan worden gebracht wanneer aantoonbare beperkingen als gevolg van ziekte of gebrek a. het gebruik van het openbaar vervoer of b. het bereiken van dit openbaar vervoer deels onmogelijk maken.

Door deze formulering is bepaald dat louter de aantoonbare beperkingen van de gehandicapte in relatie tot de beperkingen van de bestaande vervoersystemen bepalend zijn voor de vraag of, en zo ja in hoeverre de gehandicapte in aanmerking komt voor een voorziening terzake. Doordat de streekbus, bijvoorbeeld, voor iemand met een functionele beperking niet toegankelijk is, heeft men recht op een vervoersvoorziening. Psychische problemen (men durft niet in een drukke bus, men is bang voor de trein) zijn daardoor in principe geen indicatie voor een vervoersvoorziening. Hier moet een adequate voorziening getroffen worden, hetgeen wellicht beter gevonden kan worden in een therapie waardoor de blokkade opgeheven kan worden. Is in zo'n situatie de problematiek op te lossen, dan was de problematiek tijdelijk en viel derhalve terecht niet onder de Wet voorzieningen gehandicapten, bij gebrek aan een langdurige noodzaak. Anders wordt het als blijkt dat het probleem niet therapeutisch opgelost kan worden. Dan is wel een langdurige noodzaak aanwezig en zou wel een vervoersvoorziening verstrekt kunnen worden.

Uit lid 2 volgt dat het primaat ligt bij het collectief vervoer. Slechts indien de gehandicapte hier om medische redenen geen gebruik van kan maken bestaat er recht op een of meer van de vervoersvoorzieningen genoemd in artikel 3.1 aanhef en onder b en c.

De concrete invulling van het systeem van collectief vervoer is in afzonderlijke besluiten door het gemeentebestuur geregeld. Dit is noodzakelijk om desgewenst ook burgers die geen recht hebben op een vervoersvoorziening op grond van de WVG de mogelijkheid te bieden om gebruik te maken van het systeem van collectief vervoer. In de besluiten die het collectief vervoer regelen zijn onder andere bepalingen opgenomen omtrent het vervoersgebied, de beschikbaarheid, de verschuldigde eigen bijdrage per rit en de voorwaarden voor het meereizen van een begeleider, kinderen en blindengeleide/sociale honden. Voor burgers die geen recht hebben op WVG-vervoers­voorziening­en kunnen hogere tarieven gelden dan voor burgers die hier wel recht op hebben.

Individuele verstrekkingen kunnen ook in aanvulling op het gebruik van een collectief systeem verstrekt worden. Dit is het geval wanneer het collectief systeem de vervoersbehoefte van de gehandicapte niet volledig dekt of de gehandicapte minder kilometers biedt dan hij met een vervoerskostenvergoeding voor het gebruik van een (rolstoel)taxi of (bruikleen)auto kan afleggen. Lid 3 van artikel 3.2 bepaalt dus dat, ook al is er een collectief vervoerssysteem aanwezig, er in aanvulling daarop individuele vervoersvoorzieningen kunnen worden geboden. Dit geldt voor alle onder b en c genoemde voorzieningen, met uitzondering van de bruikleen-, huur- of leaseauto. Het verstrekken van meerdere voorzieningen is uiteraard alleen aan de orde indien daartoe een medische noodzaak bestaat.

Lid 4 van artikel 3.2 bepaalt vervolgens dat bij het vaststellen van de hoogte van de vervoerskostenvoorziening rekening wordt gehouden met de individuele vervoersbehoefte en de mate waarin een collectief vervoerssysteem en/of een voorziening in natura in die vervoersbehoefte kan voorzien. Bij het bepalen van de hoogte van de vervoerskostenvergoeding zal dus eerst moeten worden vastgesteld of er sprake is van een uitzonderlijke vervoersbehoefte en vervolgens is dan de vraag aan de orde in welke mate een collectief vervoerssysteem en/of een voorziening in natura in die vervoersbehoefte kan voorzien. Ter bepaling van dit laatste kan worden uitgegaan van algemene richtlijnen die op bepaalde typen vervoersystemen van toepassing zijn of kan worden gekozen voor onderzoek ter plekke. Indien er in individuele gevallen sprake is van een bijzondere vervoersbehoefte kan het van toepassing zijnde normbedrag zowel in bovenwaartse zin als in neerwaartse zin worden bijgesteld.

Wanneer, zoals lid 5 van artikel 3.2 bepaalt, beide echtgenoten gehandicapt zijn en een vervoersvoorziening behoeven, kan, in het geval dat de behoeften van de echtgenoten samenvallen, volstaan worden met een enkele voorziening. Dit om te voorkomen dat men een vervoerskostenvergoeding krijgt die niet in relatie staat tot vervoerskostenvergoeding die anderen ontvangen.

Vallen de behoeften niet samen, of slechts ten dele, dan kan twee maal een vervoerskostenvergoeding worden verstrekt tot een bepaald maximum. De hoogte van dit maximum is vastgelegd in het Besluit nadere regels verordening voorzieningen gehandicapten.

Zolang of zodra het inkomen van de gehandicapte de grens van 1,5 maal het norminkomen overschrijdt, wordt hem als regel geen vervoersvoorziening toegekend of wordt de hem toegekende vervoersvoorziening ingetrokken. Lid 6 bepaalt dat er boven de inkomensgrens van 1,5 maal het norminkomen geen recht bestaat op collectief vervoer en dat boven deze inkomensgrens geen auto (in natura) wordt verstrekt en lid 9 bepaalt in samenhang met lid 6 dat een eenmaal toegekend recht op collectief vervoer en op een auto (in natura) wordt beëindigd. Uitgangspunt hiervan is dat boven deze inkomensgrens mensen in het algemeen de kosten van een auto of collectief vervoer geacht worden zelf te kunnen betalen. Met andere woorden: boven de genoemde grens is een auto algemeen gebruikelijk. Genoemde beperking geldt ook voor collectief vervoer.

Voorgaande algemene regel gaat niet op voor de vervoersvoorzieningen, die niet in het zesde lid en niet in het zevende lid worden genoemd. Deze niet in het zesde lid en het zevende lid genoemde voorzieningen worden wél toegekend bij overschrijding van genoemde inkomensgrens en worden ook niet ingetrokken bij overschrijding van meermaals genoemde inkomensgrens (nadat de voorziening reeds is toegekend). Tot dergelijke vervoersvoorzieningen behoort bijvoorbeeld de scootmobiel.

Ten aanzien van de vervoersvoorzieningen als bedoeld in artikel 3.1 aanhef en onder c sub 2 tot en met 5 (financiële tegemoetkomingen) geldt dat bij een inkomen boven de grens van 1,5 maal het norminkomen een lagere financiële tegemoetkoming wordt toegekend dan het volledige normbedrag. Het bedrag van de verlaging van het volledige normbedrag is gelijk aan het bedrag waarmee genoemde grens wordt overschreden. Dit is bepaald in lid 7. Ten aanzien van de situatie dat de gehandicapte uitsluitend gebruik kan maken van een rolstoeltaxi en een inkomen boven de grens van 1,5 maal het norminkomen heeft, geldt deze regel niet, maar geldt de regel die is geformuleerd in lid 8.

Ten aanzien van de vervoersvoorzieningen als bedoeld in artikel 3.1 aanhef en onder c sub 2 tot en met 5 (financiële tegemoetkomingen) bepaalt lid 10 in samenhang met lid 7 dat bij overschrijding van de grens van 1,5 maal het norminkomen - lopende de verstrekking van de financiële tegemoetkoming -verlaagd wordt ten opzichte van het volledige normbedrag met een bedrag dat gelijk is aan het bedrag waarmee genoemde grens wordt overschreden. Het moge duidelijk zijn dat de financiële tegemoetkoming wordt ingetrokken in het geval dat het bedrag waarmee genoemde grens wordt overschreden hoger is dan het bedrag van de norm financiële tegemoetkoming. Ten aanzien van de situatie dat de gehandicapte uitsluitend gebruik kan maken van een rolstoeltaxi en het inkomen - lopende de verstrekking van een financiële tegemoetkoming - de grens van 1,5 maal het norminkomen overschrijdt, geldt deze regel niet, maar geldt het bepaalde in lid 10 in samenhang met lid 8.

Vervoersvoorzieningen in natura zijn in het algemeen behoorlijk duur. Wanneer de gehandicapte aan wie een dergelijke voorziening is verstrekt deze slechts in beperkte mate gebruikt, kan gesteld worden dat de betreffende voorziening niet langer de goedkoopst adequate is. De gemeente kan dan beter een financiële tegemoetkoming verstrekken. De praktijk leert dat dit in veel gevallen ook beter overeenkomt met de wensen van de gehandicapte. Om dit te bewerkstelligen is in lid 11 de bepaling opgenomen dat burgemeester en wethouders de verstrekking van een vervoersvoorziening in natura kunnen weigeren indien de gehandicapte met deze voorziening op jaarbasis minder dan 250 kilometer aflegt. Door middel van beleidsregels kunnen burgemeester en wethouders nader invullen in welke gevallen zij van deze bevoegdheid gebruikmaken. Het werken met beleidsregels betekent dat in individuele gevallen afwijking van het vastgestelde beleid mogelijk is, bijvoorbeeld indien een financiële tegemoetkoming niet adequaat is. Daarnaast is ook hier de in artikel 7.1 opgenomen hardheidsclausule onverkort van toepassing.

Het twaalfde lid is een weergave van de jurisprudentie van de CRvB met betrekking tot de reikwijdte van vervoersvoorzieningen.

Artikel 3.3 - Training gesloten buitenwagen en scootmobiel

Lid 1. Burgemeester en wethouders kunnen indien daartoe aanleiding bestaat een financiële tegemoetkoming verstrekken in de kosten van een training in het gebruik van een gesloten buitenwagen of scootmobiel. Dit is ook mogelijk gedurende een zogenaamde proefplaatsing. In alle gevallen geldt als voorwaarde dat de betreffende voorziening moet zijn toegekend op basis van deze verordening.

Lid 2. Training kan ook worden geboden door een eerstelijns ergotherapeut. In dat geval komen de kosten in aanmerking voor vergoeding door de ziektekostenverzekeraar. Slechts indien de ergotherapie niet binnen een termijn van twee maanden na aflevering van de scootmobiel of de gesloten buitenwagen kan aanvangen - ondanks de inspanningen van de gehandicapte zoals die zijn omschreven in dit artikel - voorziet dit artikel in de mogelijkheid dat de kosten door de gemeente worden vergoed. De omstandigheid dat de ergotherapie niet kan aanvangen binnen twee maanden na aflevering van de scootmobiel of de gesloten buitenwagen dient een oorzaak te hebben die buiten de invloedsfeer van de gehandicapte ligt. Te denken valt met name aan lange wachttijden.

Hoofdstuk 4 - Rolstoelen

Artikel 4.1 - Algemene omschrijving

Dit artikel bepaalt dat burgemeester en wethouders een rolstoel kunnen verstrekken voor verplaatsing binnen en/of buiten. 'Rolstoelen' die uitsluitend geschikt zijn voor buitenvervoer zijn per definitie vervoersvoorzieningen (bijvoorbeeld een scootmobiel of een elektrische buitenwagen) en worden dus verder niet onder deze algemene omschrijving van rolstoelen begrepen. Zoals bij de begripsomschrijvingen reeds is aangegeven, valt onder het begrip 'rolstoel' alleen een handbewogen of elektrische rolstoel en geen andere voorzieningen voor het verplaatsen binnenshuis, zoals een trippelstoel. Onder handbewogen rolstoelen kunnen ook verstaan worden een duwwandelwagen of een zelfbeweger. Ook individuele aanpassingen aan rolstoelen vallen onder de rolstoelverstrekking. Een voorbeeld hiervan is een anti-dekubitus kussen. Vaak zullen aanpassingen tegelijkertijd met de rolstoel worden gerealiseerd. Het kan echter ook voorkomen dat de aanpassingen aan rolstoelen afzonderlijk van de rolstoel worden aangevraagd en verleend.

Sportrolstoelen, genoemd onder b, vallen wel onder de algemene omschrijving van artikel 4.1.

Voorts kunnen burgemeester en wethouders een tegemoetkoming in de kosten van onderhoud, gebruik of reparatie en accessoires verlenen.

Onderhoudskosten die het gevolg zijn van oneigenlijk gebruik van en door de gebruiker aangebrachte ongeoorloofde modificaties aan de rolstoel komen niet voor vergoeding in aanmerking.

Artikel 4.2 - Het recht op een rolstoel

In dit artikel is omschreven wanneer een gehandicapte in aanmerking komt voor verstrekking van een rolstoel. De eerste voorwaarde is dat er sprake is van aantoonbare beperkingen als gevolg van ziekte of gebrek (afgeleid van de begripsomschrij­ving van de gehandicapte). Voorts moet men (om medisch-ergono­misch redenen) in belangrijke mate aangewezen zijn op zittend verplaatsen. Ten slotte moeten andere loophulpmiddelen onvoldoende uitkomst bieden. De noodzaak tot zittend verplaat­sen hoeft niet de gehele dag, maar wel in belangrijke mate, aanwezig te zijn.

Voorbeelden van "andere wettelijke regelingen" als bedoeld in het eerste lid zijn de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten en de Ziekenfondswet.

Voor sportrolstoelen kunnen ook gehandicapten in aanmerking komen die in het dagelijkse leven van loophulpen gebruik kunnen maken, maar zonder sportrolstoel niet in staat zijn tot sportbeoefening. Ten aanzien van sportrolstoelen blijft de gemeentelijke zorgplicht op grond van de WVG beperkt tot recreatieve sportbeoefening. De meerkosten voor sportrolstoelen in verband met professionele sportbeoefening komen niet voor vergoeding op grond van de verordening in aanmerking.

Artikel 4.3 - Vorm van de verstrekking

Een rolstoel wordt in principe in bruikleen verstrekt. Voor sportrolstoelen kan in plaats daarvan een afkoop­som, in de vorm van een forfaitaire of gemaximeerde vergoeding, worden verstrekt. Indien burgemeester en wethouders hiervoor kiezen dan bepalen zij in het Besluit nadere regels verordening voorzieningen gehandicapten de hoogte van de vergoeding.

Artikel 4.4 - Training elektrische rolstoel

Lid 1. Burgemeester en wethouders kunnen indien daartoe aanleiding bestaat een financiële tegemoetkoming verstrekken in de kosten van een training in het gebruik van een elektrische rolstoel. Dit is ook mogelijk gedurende een zogenaamde proefplaatsing. In alle gevallen geldt als voorwaarde dat de elektrische rolstoel moet zijn toegekend op basis van deze verordening.

Lid 2. Training kan ook worden geboden door een eerstelijns ergotherapeut. In dat geval komen de kosten in aanmerking voor vergoeding door de ziektekostenverzekeraar. Slechts indien de ergotherapie niet binnen een termijn van twee maanden na aflevering van de elektrische rolstoel kan aanvangen - ondanks de inspanningen van de gehandicapte zoals die zijn omschreven in dit artikel - voorziet dit artikel in de mogelijkheid dat de kosten door de gemeente worden vergoed. De omstandigheid dat de ergotherapie niet kan aanvangen binnen twee maanden na aflevering van de elektrische rolstoel dient een oorzaak te hebben die buiten de invloedsfeer van de gehandicapte ligt. Te denken valt met name aan lange wachttijden.

Afdeling II - Procedures

Hoofdstuk 5 - Het verkrijgen van een voorziening

De aanvraagprocedure wordt in de Algemene wet bestuursrecht (Awb) geregeld, met name in hoofdstuk 3, Algemene bepalingen over besluiten, en hoofdstuk 4, Bijzondere bepalingen over besluiten.

Al hetgeen in de Awb is geregeld, hoeft niet meer in de verordening te worden geregeld. Vandaar dat het procedurele deel van de -verordening zeer beperkt kan blijven.

Artikel 5.1 - Aanvraagprocedure

Wie een aanvraag in kan dienen en waar dat moet gebeuren kan ook nog verwarring opleveren. De aanvraag kan uiteraard ingediend worden door de gehandicapte. Maar het is ook moge­lijk dat een ander namens de gehandicapte een aanvraag in­dient. In principe dient men een aanvraag in te dienen bij die gemeente waar men in het bevolkingsregister is ingeschreven. Alleen in de situatie dat men verhuist naar een andere gemeen­te, kan het voorkomen dat men een aanvraag indient bij een gemeente waar men (nog) niet in het bevolkingsregister staat ingeschreven. Zie hieromtrent ook de toelichting op artikel 1.1 aanhef en onder g.

In het eerste lid van artikel 5.1 is bepaald dat burgemeester en wethouders een instantie kunnen aanwijzen waar de gehandicapte zijn aanvraag moet indienen. Een verplichting om een aanvraag in te moeten dienen bij een ander dan het tot beslissen bevoegde orgaan (burgemeester en wethouders) is mogelijk op grond van artikel 4:1 van de Algemene wet bestuursrecht.

De aanvrager van een beschikking kan aangeven dat zijn gege­vens vertrouwe­lijk ter beschikking worden gesteld. Op grond van artikel 2:5 Awb dienen de gegevens vertrouwelijk te worden behandeld.

Over wat precies wordt bedoeld met het moment van verstrekken bestaat nog onduidelijkheid. Verstrekking vormt het sluitstuk van de aanvraagprocedu­re. In een aantal gevallen is het van belang om het moment van verstrekken nader te definiëren.

Wat is het moment waarop de voorziening wordt verstrekt? Is dat het moment waarop de aanvraag wordt ingediend, het moment waarop de beschikking wordt afgegeven of een ander moment?

Het moment van verstrekken is voor vervoersvoorzieningen en rolstoelen het moment dat de voorziening of de financiële tegemoetkoming daadwerkelijk ter beschikking komt van de gehandicapte. Dat is dus het moment dat deze de voorziening of de beschikking, waarin het bedrag van de financiële tege­moetkoming is vastgesteld, ontvangt. Indien de financiële tegemoetkoming met terugwerkende kracht wordt toegekend, geldt de aanvangsdatum van de vergoedingsperiode als verstrekkings­datum.

Alle andere momenten zijn slechts onderdeel van de verstrek­kingsprocedure. Tussen de beschikking en de verstrekking kan geruime tijd zitten, bij voorbeeld indien de voorziening aan de eisen van het individu moet worden aangepast.

Het moment van verstrekken van een woningaanpassing is het moment waarop burgemeester en wethouders de hoogte van de financiële tegemoetkoming hebben vastgesteld en dit meedelen aan degene aan wie de financiële tegemoetkoming wordt uitbe­taald (zie toelichting op artikel 2.2).

Artikel 5.2 - Algemene gronden voor weigering

Dit artikel geeft een tweetal algemene gronden voor weige­ring aan (artikel 2.6 bevat een aantal specifieke weigeringsgronden met betrekking tot woonvoorzieningen).

Onder a wordt gedoeld op de situatie dat de gehandicapte een voorziening realiseert voordat deze door burgemeester en wethouders is toegekend. Omdat de gemeente dan geen mogelijkheden meer heeft de voorziening volgens het vastgestelde beleid te verstrekken, noch invloed heeft op de te verstrekken soort voorziening, zal in deze situatie de voorziening worden geweigerd.

Niet eerder dan nadat burgemeester en wethouders een beslis­sing over de aanvraag voor een woningaanpassing hebben genomen mag een aanvang worden gemaakt met de werkzaamheden. Pas op dat moment hebben burgemeester en wethouders alle op de aanvraag betrekking hebbende gegevens beoordeeld en op grond hiervan een besluit genomen over de te treffen voorziening.

Door deze regeling wordt voorkomen dat een voorziening waar vroegtijdig mee is begonnen uiteindelijk niet overeenstemt met hetgeen burgemeester en wethouders als goedkoopst adequate voorziening beschouwen. Burgemeester en wethouders kunnen immers ook factoren mee laten wegen die buiten de woonruimte van de gehandicapte gelegen zijn, zoals een beschikbare aange­paste woning elders, waardoor een woningaanpassing wellicht niet noodzake­lijk is.

Pas nadat de gemeente een positieve beschikking voor een verhuiskostenver­goeding heeft gegeven, komt een gehandicapte hiervoor in aanmerking. Pas nadat advies is verkregen en de gemeente een afweging heeft gemaakt welke oplossing het meest adequaat is kan de gehandicapte tot verhuizen overgaan. Met deze voorwaarde wordt tevens voorkomen dat de gemeente achter­af, nadat de gehandicapte reeds is verhuisd, met een claim voor verhuiskostenvergoe­ding geconfronteerd wordt. In bepaalde gevallen kan het echter nodig zijn dat de gehandicapte snel moet beslissen omdat de woning anders aan een andere woning­zoekende wordt toegewezen. In deze, of andere urgente geval­len, is het verkrijgen van toestemming van de gemeente ook voldoende. Maar in alle gevallen dient de gehandicapte voor de verhuizing schriftelijk toestemming van de gemeente te hebben verkregen.

Onder b wordt in dit artikel aangegeven dat de aanvraag geweigerd wordt als het gaat om een vergoeding of verstrekking die reeds eerder heeft plaatsge­had, terwijl het de aanvrager te verwijten is dat het middel verloren is gegaan, bij voor­beeld door roekeloosheid of verwijtbare onachtzaamheid.

Het moge duidelijk zijn dat deze regeling niet geldt indien de aanvrager geen schuld treft. Indien een ander aansprakelijk is voor het verloren gaan, dient bekeken te worden of het moge­lijk is deze derde door de gehandicapte hiervoor aansprakelijk te doen stellen om zodoende de kosten te kunnen verhalen.

Indien in een woning een traplift, een verstelbare keuken of een andere dure voorziening is aangebracht heeft dit gevolgen voor de te verzekeren waarde van de opstal. Dit risico dient in de opstalverzekering gedekt te worden.

Indien bij voorbeeld bij brand blijkt dat de woning onvoldoen­de verzekerd is, dan kan op dat moment geen beroep op deze verordening worden gedaan.

Artikel 5.3 - Bijzondere bepalingen

Dit artikel bepaalt in lid 1 dat in de beschikking moet worden vermeld op welke kosten de tegemoetkoming betrekking heeft, indien een financiële tegemoetkoming, dan wel gemaximeerde vergoeding wordt verleend. Door deze vermelding kan worden voorkomen dat later onduidelijkheid blijkt te bestaan over het precieze doel van de tegemoetkoming. Ook maakt deze omschrij­ving de intrekking van een voorziening en de terugvordering daarvan eenvoudiger.

Lid 2 van artikel 5.3 bepaalt dat in de beschikking geldings­duur, uitke­ringsmaatstaf alsmede toepasselijke voorschriften voor uitbetaling vermeld dienen te worden indien het een periodieke tegemoetkoming betreft. Deze voorschriften hebben primair tot doel een goede motivering te geven voor de beslis­sing. Een tweede doel is om voldoende duidelijkheid te schep­pen bij de gehandicapte wat van hem verwacht wordt. Hiermee kan voorkomen worden dat de situatie ontstaat dat gehandicapte en gemeentebestuur beide een initiatief van de ander afwach­ten, terwijl de gehandicapte actie dient te ondernemen.

Bij overlijden eindigt de verstrekking van de voorziening op de eerste dag van de maand volgend op de maand waarin de rechthebbende is overleden.

Hoofdstuk 6 - Verplichtingen en bevoegdheden van rechthebbende en het college van burgemeester en wethouders

Artikel 6.1 - Inlichtingen, onderzoek, advies

Lid 1 van dit artikel bepaalt dat burgemeester en wethouders bevoegd zijn de gehandicapte op te roepen in persoon te verschijnen en te ondervragen op een door burgemeester en wethouders te bepalen plaats en tijdstip en te laten onderzoe­ken en/of ondervragen door een of meer daartoe aangewezen deskundigen.

Dit alles met de beperking dat dit in het belang moet zijn van de aanvraag. Burgemeester en wethouders mogen dus geen gege­vens (doen) opvragen waarin zij uit andere hoofde geïnteres­seerd zijn.

Lid 2 geeft aan wanneer burgemeester en wethouders advies dienen te vragen. Uit praktisch oogpunt is ervoor gekozen om de precieze invulling hiervan over te laten aan b en w via het door hen vast te stellen Besluit nadere regels verordening voorzieningen gehandicapten.

In de verordening wordt niet opgenomen wie de adviseur is. Men kan immers meer adviseurs in verschillende, zelfs wisselende situaties hebben hetgeen een eenduidige vermelding onmogelijk maakt. De WVG vereist vermelding ook niet: de wet noemt: 'de procedure ..., daaronder begrepen het inwinnen van deskundi­genadvies'.

De eisen, te stellen aan een deskundigenadvies zijn opgenomen in lid 3. Deze eisen zijn ontleend aan de Regeling Geldelijke Steun Huisvesting Gehandi­capten. Daarbij kan het volgende worden aangetekend:

Onder medische kennis dient verstaan te worden het beoorde­len/interpreteren van de medische situatie en de vertaling van ziekte/stoornis naar beper­king.

Onder sociale kennis wordt begrepen het inzicht in de gevolgen van de afwezigheid van functies (aanwezigheid van beperkin­gen). De ervaring van de beperking in de leef-, woon- en werksituatie wordt met handicap aangeduid.

De adviseur moet het vermogen hebben om de beperkingen in de individuele situatie te vertalen naar handicaps. Door kennis te hebben van het indivi­du, zijn omgeving en de rol van het individu hierin, is het mogelijk inzicht te krijgen in de aard en de mate van het probleem. Tevens is het dan reeds mogelijk om een globale vertaalslag te maken naar mogelijke oplossin­gen.

Onder ergonomische kennis wordt het volgende verstaan. De adviseur dient inzicht te hebben in de aanpassingsmogelijkhe­den van hulpmiddelen aan de mens. Dit vereist kennis over menselijke eigenschappen (anatomie, fysiolo­gie, psychologie) en technische eigenschappen van hulpmiddelen.

De technische kennis betekent dat een adviseur 'weet' moet hebben van onder andere bouwkundige (on)mo­ge­lijkheden.

De opgesomde lijst van noodzakelijke kennisgebieden hoeft overigens niet geconcentreerd te zijn in één adviesfunctie.

Artikel 6.2 - Wijzigingen in de situatie

Op grond van artikel 6.2 is de gehandicapte die een voorziening heeft ontvangen verplicht wijzigingen die relevant (kunnen) zijn voor de beoordeling van het (voortduren van het) recht op een voorziening, uit eigen beweging aan burgemeester en wethouders door te geven. Het gaat hier om alle gegevens en feitelijkheden waarvan redelijkerwijs verondersteld kan worden dat zij van belang zijn, zoals veranderingen in de hoogte van het inkomen als het gaat om inkomensafhankelijke bijdragen, de staat van een in bruikleen verstrekt voorwerp, gewijzigde burgerlijke staat, verhuizing, etc.

Artikel 6.3 - Intrekking van een besluit tot verlening van een voorziening

Parallel aan artikel 4:48 lid 1 sub c Awb kunnen burgemees­ter en wethouders volgens het tweede lid de voorziening geheel of gedeeltelijk intrekken indien zodanig onjuiste of onvolle­dige gegevens zijn verstrekt dat zo de juiste gegevens bekend waren geweest burgemeester en wethouders niet tot toekenning zouden zijn overgegaan.

Indien er reeds uitbetaald of geleverd (voorziening in natura) is, kunnen burgemeester en wethouders de subsidie geheel of gedeeltelijk terugvorde­ren (artikel 6.4). Het ligt voor de hand dat van deze moge­lijkheid in ieder geval gebruik wordt gemaakt indien er sprake van verwijt­baarheid is. Wanneer betrokkene dus bewust verkeerde gegevens heeft verstrekt, bijvoorbeeld over zijn inkomen.

Wanneer blijkt dat een financiële tegemoetkoming of een gemaximeerde vergoeding binnen 6 maanden na de uitbetaling niet is aangewend voor de bekostiging van de voorziening waarvoor deze is verleend, kan deze betaling ook worden teruggevorderd (lid 3). Het gaat hierbij om voorzieningen waarbij de uitbetaling van de tegemoetkoming of de vergoeding aan de aanschaf van de voorziening vooraf gaat. Bij woningaan­passingen zal dit in de regel niet voorkomen omdat de uitbeta­ling pas dan plaats vindt nadat de woningaanpassing is uitge­voerd. Dit derde lid van artikel 6.3 is dus niet van toepas­sing op woningaanpassingen. Voor woningaanpassingen is naar analogie van artikel 6.3 derde lid in artikel 2.2 eerste lid geregeld dat binnen een periode van 15 maanden na het verlenen van de financiële tegemoetkoming de woningaanpassing gereed moet zijn en dat dit aan Burge­meester en wethouders gemeld wordt.

Indien het inkomen van de gehandicapte boven de inkomensgrens uitkomt, zal een eventuele vervoerskostenvergoeding worden verminderd of stopgezet. Burgemeester en wethouders kunnen bij de stopzetting een overgangster­mijn in acht nemen. Ten tijde van de AAW gold een overgangstermijn van een half jaar nadat schriftelijk mededeling was gedaan van het intrekken van de vergoeding.

Op grond van de Awb dient een besluit tot intrekking van een voorziening betrokkene schriftelijk te worden medegedeeld. Hierover hoeft in de verordening voorzieningen gehandicapten dus geen afzonderlijke bepaling te worden opgenomen.

Artikel 6.4 - Terugvordering

Zie de toelichting op artikel 6.3.

Afdeling III - Slot

Hoofdstuk 7 - Slotbepalingen

Artikel 7.1 - Afwijken van bepalingen/hardheidsclausule

Dit artikel bepaalt dat burgemeester en wethouders in bijzon­dere gevallen kunnen afwijken van de bepalingen van deze verordening, zo nodig na het inwinnen van advies. Dit afwijken kan alleen maar ten gunste van de betrokken gehandicapte of eigenaar van de woonruimte en nooit ten nadele. Ook de eigenaar van de aangepaste woonruimte kan in aanmerking komen voor de hardheidsclausule. Gedacht kan worden aan een situatie waar het van belang is dat een woon­ruimte ook langer dan zes maanden leeg staat, omdat bij voorbeeld bekend is dat een gehandicapte op het punt staat om uit een revalida­tiecentrum te worden ontslagen en waar de aangepaste woning uitermate geschikt voor is. In die gevallen kan het doelmati­ger zijn om een langere periode een tegemoetkoming in de huurderving te verstrekken. Verder is met nadruk gemeld: in bijzondere gevallen. Het gebruik maken van de hardheidsclausu­le moet beschouwd worden als een uitzondering en niet als een regel. De criteria die hierbij gehanteerd kunnen worden zullen in het Handboek WVG worden opgenomen. De gemeente moet in verband met precedentwerking duidelijk aangeven waarom in een bepaalde situatie van de verordening wordt afgeweken.

Artikel 7.2 - Beslissing burgemeester en wethouders in gevallen waarin de verordening niet voorziet

Deze restclausule biedt burgemeester en wethouders de moge­lijkheid in alle niet-voorziene situaties te handelen naar bevind van zaken. Omdat ook deze beslissingen onderworpen zijn aan de voorgeschreven bezwaar- en beroepsprocedures, dient ook in deze gevallen de beslissing gemotiveerd genomen te worden.

Artikel 7.3 - Periodieke evaluatie gemeentelijk beleid en bijstelling verordening

Op grond van dit artikel dient het gemeentelijk beleid perio­diek geëvalu­eerd te worden. Indien de evaluatie daartoe aanleiding geeft, bijvoorbeeld omdat het voorzieningenniveau te hoog of te laag blijkt te zijn, dient de evaluatie te leiden tot aanpassing van de verordening.

Artikel 7.4 - Citeertitel; inwerkingtreding; intrekken oude verordening

Dit artikel bevat de citeertitel van de verordening, geeft aan wanneer de verordening in werking treedt en trekt de vorige verordening in. Artikel 2.10 treedt met terugwerkende kracht tot 1 april 2000 in werking. Dit is de datum van inwerkingtreding van artikel 5 van de WVG. Ingevolge dit artikel beperkt de zorgplicht van de gemeente voor woningaanpassingen zich in beginsel tot woningaanpassingen waarvan de kosten minder bedragen dan het in dat artikel genoemde bedrag.

Door het intrekken van de vorige verordening komen tevens de daarop gebaseerde besluiten met nadere regels te vervallen (o.a. Besluit onderhoud en Besluit grondverwerving).