| Organisatie | Oisterwijk |
|---|---|
| Organisatietype | Gemeente |
| Officiële naam regeling | Verordening Afstemming 2009 Wet Investeren in Jongeren |
| Citeertitel | OnbekendVerordening afstemming 2009 Wet investeren in Jongeren |
| Vastgesteld door | gemeenteraad |
| Onderwerp | maatschappelijke zorg en welzijn |
| Eigen onderwerp |
Geen
Datum inwerkingtreding | Terugwerkende kracht tot en met | Datum uitwerkingtreding | Betreft | Datum ondertekening Bron bekendmaking | Kenmerk voorstel |
|---|---|---|---|---|---|
| 01-10-2009 | 01-01-2012 | Onbekend | 07-12-2009 De Nieuwsklok 23-12-2009 | Onbekend |
Hoofdstuk 1. Algemene bepalingen
De raad van de gemeente Oisterwijk,
gelezen het voorstel van het college van 10 november 2009 betreffende de Verordening afstemming 2009 Wet investeren in jongeren gemeente Oisterwijk, overwegende dat de raad bij verordening regels dient te stellen over de uitvoering van Wet investeren in jongeren.
1.de “Verordening afstemming 2009 Wet investeren in jongeren gemeente Oisterwijk” en de daarbij behorende toelichting.
Verordening afstemming 2009 Wet investeren in jongeren
De grondslag voor deze verordening komt voort uit artikelen 12, eerste lid, sub b en 41, eerste lid van de Wet investeren in jongeren (WIJ).
Artikel 1. Begripsomschrijving
hoofdstuk 4 van de WIJ recht heeft, vermeerderd of verminderd met de door het college
vastgestelde verhoging of verlaging op grond van de Verordening toeslagen WIJ;
2. De definities en algemene bepalingen van de WIJ zijn op deze verordening van toepassing,
Artikel 2. Het opleggen van een verlaging
Als de belanghebbende naar het oordeel van het college tekortschietend besef van verantwoordelijkheid betoont voor de voorziening in het bestaan dan wel de uit de wet of de artikelen 30c, tweede of derde lid van de Wet structuur uitvoeringsorganisatie werk en inkomen voortvloeiende verplichtingen niet of onvoldoende nakomt, waaronder begrepen het zich jegens het college zeer ernstig misdragen, wordt overeenkomstig deze verordening een verlaging opgelegd.
Artikel 4. Het besluit tot opleggen van een verlaging
In het besluit tot opleggen van een verlaging worden in ieder geval vermeld: de reden van de verlaging, de duur van de verlaging en het percentage waarmee de inkomensvoorziening wordt verlaagd uitgaande van de WIJ-norm.
Artikel 5. Afzien van het opleggen van een verlaging
De verlaging wegens schending van de inlichtingenplicht wordt niet opgelegd zolang de gedraging wordt onderzocht door het Openbaar Ministerie en blijft definitief achterwege indien ter zake strafvervolging is ingesteld en het onderzoek ter rechtszitting een aanvang heeft genomen, of het recht tot strafvervolging is vervallen ingevolge artikel 74 van het Wetboek van strafrecht.
Van het opleggen van een verlaging kan worden afgezien en worden volstaan met het geven van een schriftelijke waarschuwing, tenzij het niet of niet behoorlijk nakomen van een verplichting plaatsvindt binnen een periode van twee jaar, te rekenen vanaf de datum waarop eerder aan de belanghebbende een schriftelijke waarschuwing is gegeven.
Indien de belanghebbende zich bij herhaling schuldig maakt aan verwijtbare gedragingen, wordt de duur van de verlaging, onverminderd artikel 2, tweede lid, afgestemd op het aantal keren dat de belanghebbende zich in het verleden aan verwijtbare gedragingen heeft schuldig gemaakt en waarbij een besluit tot het opleggen van een verlaging is bekend gemaakt.
Met een besluit waarmee een verlaging is opgelegd wordt gelijkgesteld:
Artikel 9. Samenloop van gedragingen
Indien de belanghebbende zich tegelijkertijd schuldig maakt aan verschillende gedragingen die het niet nakomen van een zelfde soort verplichting of verplichtingen inhouden, stelt het college de hoogte van de verlaging vast met inachtneming van artikel 2, tweede lid, tot maximaal de som van het totaal van verlagingen.
Hoofdstuk 2. Geen of onvoldoende medewerking verlenen aan een werkleeraanbod en/of het verkrijgen of behouden van algemeen geaccepteerde arbeid
Artikel 10. Indeling in categorieën
Gedragingen van belanghebbenden waardoor de verplichting op grond van artikel 45 van de WIJ niet of onvoldoende is nagekomen, worden onderscheiden in de volgende categorieën:
Het niet nakomen van gemaakte afspraken in het kader van de verplichting met betrekking tot de arbeidsinschakeling en het werkleeraanbod, zoals opgenomen in de beschikking en/of een trajectplan.
het niet aanvaarden van algemeen geaccepteerde arbeid;
het door eigen toedoen niet behouden van algemeen geaccepteerde arbeid;
het niet aanvaarden van een werkleeraanbod;
het door eigen toedoen niet behouden van een werkleeraanbod.
Hoofdstuk 3. Niet nakomen van de inlichtingenplicht
Artikel 12. Te laat verstrekken van gegevens
Indien een belanghebbende de verplichting op grond van artikel 44 van de WIJ niet is nagekomen door informatie die van belang is voor de verlening van een inkomensvoorziening of de voortzetting daarvan niet binnen de door het college daartoe gestelde termijn te verstrekken, kan een verlaging opgelegd worden van vijf procent van de WIJ-norm gedurende een maand, onverminderd artikel 2, tweede lid van deze verordening.
Artikel 13. Verstrekken van onjuiste of onvolledige inlichtingen
Indien het niet of niet behoorlijk nakomen van de inlichtingenplicht bedoeld in artikel 44 van de WIJ niet heeft geleid tot het ten onrechte of tot een te hoog bedrag verlenen van de inkomensvoorziening wordt, onverminderd artikel 2, tweede lid, een verlaging opgelegd van vijf procent van de inkomensvoorziening gedurende een maand.
Hoofdstuk 4. Overige gedragingen die leiden tot een verlaging
Artikel 15. Zeer ernstige misdragingen
Indien een belanghebbende zich zeer ernstig misdraagt tegenover het college of zijn ambtenaren, onder omstandigheden die rechtstreeks verband houden met de uitvoering van de wet als bedoeld in artikel 41 van de WIJ, wordt, onverminderd artikel 2, tweede lid van deze verordening, een verlaging opgelegd van tenminste twintig procent van de inkomensvoorziening gedurende een maand.
Het college kan in bijzondere gevallen afwijken van de bepalingen in deze verordening als toepassing daarvan tot onbillijkheden van overwegende aard leidt.
Deze verordening kan worden aangehaald als: “Verordening afstemming 2009 Wet investeren in jongeren”.
Deze verordening treedt in werking 8 dagen na publicatie in het Nieuwsklokje en werkt terug tot en met 1 oktober 2009.
Artikelgewijze toelichting Verordening afstemming Wet investeren in jongeren 2009
Artikel 1. Begripsomschrijving
De begrippen die in de verordening worden gebruikt hebben een gelijkluidende betekenis als de omschrijving in de WIJ.
In de verordening wordt het begrip „belanghebbende‟ gebruikt. Dit begrip wordt in artikel 1:2 van de Algemene wet bestuursrecht omschreven als „degene wiens belang rechtstreeks bij een besluit is betrokken‟.
De Wet investeren in jongeren (WIJ) verplicht tot het investeren in de arbeidsinschakeling van alle jongeren van 16 tot 27 jaar, ook bij een grote afstand tot de arbeidsmarkt. Daartoe moet de gemeente deze jongeren in beginsel een werkleeraanbod doen. Afgeleide van het werkleer-aanbod is een inkomensvoorziening (uitkering) voor jongeren vanaf 18 jaar als de jongere onvoldoende inkomsten heeft.
Artikel 2. Het opleggen van een verlaging
De WIJ verbindt aan het recht op een inkomensvoorziening de volgende verplichtingen:
De Wet SUWI legt ook verplichtingen op aan belanghebbenden. Tot 1 januari 2009 was dit geregeld in artikelen 28, tweede lid en 29, eerste lid van de Wet Structuur uitvoeringsorganisatie werk en inkomen. Per 1 januari 2009 is dit neergelegd in artikel 30c, tweede en derde lid van de Wet Suwi.
Het betreft de verplichting om alle gevraagde gegevens en bewijsstukken aan de UWV te verstrekken die nodig zijn voor de beslissing door het college en de verplichting om op verzoek of onverwijld uit eigen beweging alle feiten en omstandigheden mee te delen aan het UWV inkomen, waarvan hem redelijkerwijs duidelijk moet zijn dat zij van invloed kunnen zijn op het recht op inkomensvoorziening, het geldend maken van het recht inkomensvoorziening of de hoogte of de duur van de inkomensvoorziening.
In de afstemmingsverordening zijn voor allerlei gedragingen die een schending van een verplichting betekenen, standaardverlagingen vastgesteld in de vorm van een vaste (percentuele) verlaging van de WIJ-norm.
In het tweede lid is de hoofdregel neergelegd: het college dient een op te leggen verlaging af te stemmen op de individuele omstandigheden van de belanghebbende en de mate van verwijtbaarheid. Deze bepaling brengt met zich mee dat het college bij elke op te leggen verlaging zal moeten nagaan of gelet op de individuele omstandigheden van de belanghebbende 6
afwijking van de hoogte en de duur van de voorgeschreven standaardverlaging geboden is. Afwijking van de standaardverlaging kan zowel een verzwaring als een matiging betekenen.
Dit betekent dat het college bij het beoordelen of een verlaging moet worden opgelegd, en zo ja welke, telkens de volgende drie stappen moet doorlopen:
De ernst van de gedraging komt tot uitdrukking in het standaardpercentage waarmee de inkomensvoorziening wordt verlaagd. Onder de ernst van de gedraging wordt verstaan: de objectiveerbare en feitelijke gedraging. Hierbij speelt een afweging gericht op de persoon nog geen rol. Wat betreft de beoordeling van de mate van verwijtbaarheid wordt verwezen naar de toelichting bij artikel 5, eerste lid.
Matiging van de opgelegde verlaging wegens persoonlijke omstandigheden kan bijvoorbeeld in de volgende gevallen aan de orde zijn:
In deze verordening is ervoor gekozen om geen artikel over het horen op te nemen, omdat het niet in alle gevallen nodig is om tot een zorgvuldige voorbereiding van een besluit tot het opleggen van een verlaging te komen. Het verplicht horen van de belanghebbende kost veel tijd en er is in de bezwaarfase nog een mogelijkheid om de belanghebbende te horen. Toch is het in de meeste gevallen aan te bevelen de belanghebbende in de gelegenheid te stellen zijn zienswijze naar voren te brengen. Het horen kan dan telefonisch, in een persoonlijk gesprek, of schriftelijk gebeuren.
Situaties waarin het horen achterwege gelaten kan worden zijn:
indien de belanghebbende niet heeft voldaan aan een verzoek van het college of van een derde aan wie het college met toepassing van artikel 11 van de WIJ werkzaamheden in het kader van de wet heeft uitbesteed, om binnen een gestelde termijn inlichtingen te verstrekken als bedoeld in artikel 44 van de WIJ; of
Artikel 3. De berekeningsgrondslag
In dit lid is het uitgangspunt vastgelegd dat een verlaging wordt opgelegd over de WIJ-norm. Onder de WIJ-norm wordt verstaan de wettelijke norm, inclusief gemeentelijke toeslag of verlaging en inclusief vakantietoeslag. In het geval dat de inkomensvoorziening aanvullend is op andere inkomsten kan de verlaging niet meer bedragen dan hetgeen in de betreffende maand aan inkomensvoorziening wordt uitgekeerd. De uitvoering van de verlaging wordt dan niet uitgespreid over een langere periode.
Artikel 4. Het besluit tot opleggen van een verlaging
Het verlagen van de inkomensvoorziening omdat een verlaging wordt opgelegd, vindt plaats door middel van een besluit. Wanneer de verlaging bij een lopende inkomensvoorziening wordt
opgelegd, wordt een besluit tot vaststelling van de inkomensvoorziening op grond van artikel 25 WIJ genomen.
Wordt een verlaging met terugwerkende kracht opgelegd, dan moet een besluit tot herziening van de inkomensvoorziening worden genomen (artikel 40 WIJ). Tegen beide besluiten kan door de belanghebbende bezwaar en beroep worden aangetekend.
In dit artikel wordt aangegeven wat in het besluit in ieder geval moet worden vermeld. Deze eisen vloeien rechtstreeks voort uit de Algemene wet bestuursrecht (Awb) en dan met het motiveringsbeginsel. Het motiveringsvereiste houdt onder andere in dat een besluit kenbaar is en van een deugdelijke motivering wordt voorzien.
Artikel 5. Afzien van het opleggen van een verlaging
Het afzien van het opleggen van een verlaging „indien elke vorm van verwijtbaarheid‟ ontbreekt, is geregeld in artikel 41 lid 2 WIJ. Criterium voor het vaststellen van verwijtbaarheid is of de belanghebbende redelijkerwijs had kunnen voldoen aan een verplichting, maar dit al dan niet opzettelijk heeft nagelaten.
Een andere reden om af te zien van het opleggen van een verlaging is dat de gedraging te lang geleden heeft plaatsgevonden (verjaring). Omwille van de effectiviteit („lik op stuk‟) is het nodig dat een verlaging spoedig nadat de gedraging heeft plaatsgehad, wordt opgelegd. Om deze reden wordt onder b. geregeld dat het college geen verlagingen oplegt voor gedragingen die langer dan één jaar geleden hebben plaatsgevonden.
Voor gedragingen die vallen onder het begrip tekortschietend besef van verantwoordelijkheid, zoals het onverantwoord interen van vermogen waardoor (eerder) een beroep op de inkomensvoorziening moet worden gedaan, kan tot een periode van drie jaren voorafgaand aan de aanvraag inkomensvoorziening rekening gehouden worden met de onverantwoord bestede middelen.
Voor gedragingen die een schending van de informatieplicht inhouden en als gevolg waarvan ten onrechte een inkomensvoorziening is verleend of een te hoog bedrag aan inkomensvoorziening is verleend, geldt in de verordening een verjaringstermijn van vijf jaar. Een termijn van vijf jaar ligt voor de hand gelet op de ernst van de gedraging (fraude) en gelet op het feit dat de gemeente vaak tijd nodig zal hebben om de omvang van de fraude (het benadelingsbedrag) vast te stellen.
Hierin wordt geregeld dat het college kan afzien van het opleggen van een verlaging indien het daarvoor dringende redenen aanwezig acht. Wat dringende redenen zijn, is afhankelijk van de concrete situatie en kan dus niet op voorhand worden vastgelegd. De jurisprudentie kan hiervoor als leidraad dienen.
Het doen van een schriftelijke mededeling dat het college afziet van het opleggen van een verlaging wegens dringende redenen is van belang in verband met eventuele recidive.
In principe dient er bij fraude vanaf € 10.000,- (brutobedrag inclusief heffingen en premies) aangifte gedaan te worden bij het Openbaar Ministerie (OM) en dient er een proces-verbaal opgemaakt te worden. Als het OM een zaak in termen van strafrechtelijke bewijsbaarheid niet accepteert, wordt de gemeente geïnformeerd en zal er alsnog een verlaging opgelegd dienen te worden.
Indien er ter zake van hetzelfde feit een strafvervolging is ingesteld, wordt het opleggen van een verlaging opgeschort zolang het OM de gedraging onderzoekt. Indien er strafvervolging is ingesteld die zover is gevorderd dat het onderzoek ter terechtzitting een aanvang heeft
genomen, of er een schikking heeft plaatsgevonden op grond van art. 74 Sr, blijft de verlaging definitief achterwege.
Artikel 6. Een waarschuwing in plaats van een verlaging
In deze verordening is er voor gekozen om een algemene mogelijkheid te hebben om een waarschuwing te geven, voor alle verplichtingen. Ook gedragingen die als ongewenst en ongepast worden ervaren op het gebied van de sociale omgang, maar die niet direct gerekend worden tot de categorie „zeer ernstige misdragingen‟ kunnen hieronder worden begrepen. Hierbij kan bijvoorbeeld gedacht worden aan verbaal geweld als gevolg van emoties.
Met dit artikel wordt niet beoogd om in beginsel eerst altijd een waarschuwing te geven voordat een verlaging wordt opgelegd. De waarschuwing is bedoeld als extra mogelijkheid om een signaal af te geven aan de belanghebbende dat zijn gedraging weliswaar verwijtbaar is, maar niet zo ernstig dat er direct een verlaging moet volgen. Ook kan een waarschuwing gebruikt worden bij het afzien van een verlaging wegens individuele omstandigheden.
Uitgangspunt is dat de klanten bij de aanvraag zo goed mogelijk geïnformeerd worden over de verplichtingen die aan de inkomensvoorziening verbonden zijn. Verder worden de klanten door middel van de beschikking individueel op maat geïnformeerd. In de mondelinge contacten met de consulent dienen de klanten ook zoveel mogelijk geïnformeerd te worden over hun rechten en plichten.
Artikel 7. Ingangsdatum en tijdvak
Het opleggen van een verlaging vindt plaats door het verlagen van de inkomensvoorziening. Verlaging van de inkomensvoorziening kan in beginsel op twee manieren:
Het verlagen van de inkomensvoorziening die in de nabij toekomst wordt verstrekt, is de gemakkelijkste methode. Het college hoeft in dat geval niet over te gaan tot herziening van de inkomensvoorziening en het te veel betaalde bedrag aan inkomensvoorziening terug te vorderen. Om die reden is in dit lid vastgelegd dat een verlaging wordt opgelegd met ingang van de eerstvolgende kalendermaand, waarbij wordt uitgegaan van de voor die maand geldende WIJ-norm.
Om zoveel mogelijk te voorkomen dat bij beëindiging van de inkomensvoorziening geen verlaging meer kan worden opgelegd, is in artikel 13 de mogelijkheid opgenomen om in die situaties een verlaging met terugwerkende kracht op te leggen.
Wanneer een inkomensvoorziening nog niet (volledig) aan de belanghebbende is uitbetaald, kan het praktisch zijn om de verlaging van de inkomensvoorziening te verrekenen met het bedrag dat nog moet worden uitbetaald.
Dit lid regelt dat een verlaging voor bepaalde tijd wordt opgelegd. Door een verlaging voor een bepaalde periode op te leggen, weet de belanghebbende die met een verlaging wordt geconfronteerd waar hij aan toe is. Het college kan na afloop van de periode waarvoor de verlaging is getroffen opnieuw een verlaging opleggen. Hiervoor is dan wel weer een apart besluit nodig.
Wordt een verlaging voor een langere duur dan drie maanden opgelegd, dan zal het college de verlaging aan een herbeoordeling moeten onderwerpen. Dit is geregeld in artikel 41 lid 3 WIJ.
Het college moet binnen drie maanden nadat het besluit is genomen een herbeoordeling laten plaatsvinden. Bij die herbeoordeling hoeft niet opnieuw een besluit te worden genomen, waarbij alle relevante feiten en omstandigheden opnieuw tegen het licht worden gehouden. Een marginale beoordeling volstaat: het college moet beoordelen of het redelijk is dat de opgelegde verlaging wordt gecontinueerd. Daarbij kan worden gekeken naar de omstandigheden waarin betrokkene verkeert, maar bijvoorbeeld ook of de betreffende persoon nu wel aan zijn verplichtingen voldoet.
De regeling voor recidive geeft de mogelijkheid om de duur van de verlaging individueel vast te stellen, naar het aantal keren waarin de belanghebbende naar het oordeel van het college, zich schuldig maakt aan verwijtbare gedragingen. Er is bewust niet een aantal gedragingen in een bepaalde periode vastgesteld, om de mogelijkheid voor maatwerk te behouden. Wel moeten eerder vastgestelde verwijtbare gedragingen per beschikking bekend gemaakt zijn aan de belanghebbende, om te mogen worden meegeteld bij recidive. Ook moet bij het vaststellen van de recidive een redelijke periode in acht genomen worden. Daarbij kan als richtlijn twee jaar gehanteerd worden. Recidive kan betrekking hebben op arbeidsverplichtingen, de inlichtingenplicht en zeer ernstige misdragingen.
Artikel 9. Samenloop van gedragingen
De regeling voor de samenloop van gedragingen heeft betrekking op verschillende gedragingen van een belanghebbende die (min of meer) gelijktijdig plaatsvinden. Het gaat daarbij om samenloop van gedragingen van eenzelfde soort verplichting: „arbeidsinschakeling en het werkleeraanbod‟ of inlichtingenplicht. Gedragingen die schending van verschillende verplichtingen tegelijkertijd inhouden dienen afzonderlijk te worden beoordeeld. Het spreekt voor zich dat deze verlagingen dan ook bij elkaar worden opgeteld.
Artikel 10. Indeling in categorieën
De gedragingen die verband houden met het geen of onvoldoende medewerking verlenen aan het verkrijgen of behouden van algemeen geaccepteerde arbeid en/ of het werkleeraanbod worden in twee hoofdcategorieën onderscheiden. Hierbij is de ernst van de gedraging het onderscheidend criterium. Een gedraging wordt ernstiger geacht naarmate de gedraging concretere gevolgen heeft voor het niet verkrijgen of behouden van betaalde arbeid en of werkleeraanbod.
De concrete invulling van de verplichtingen dient zoveel mogelijk te worden afgestemd op de mogelijkheden van de belanghebbende.
De eerste categorie omvat gedragingen die betrekking hebben op een breed scala van verplichtingen die in het kader van de arbeidsinschakeling kunnen worden opgelegd, zoals:
gedragingen die de inschakeling in arbeid belemmeren; hieronder wordt onder andere begrepen gedragingen die direct een aanleiding vormen tot een beroep op de inkomensvoorziening of het zonder noodzaak langer voortduren daarvan. Het gaat hier om het stellen van niet verantwoorde beperkingen ten aanzien van de aanvaardbare arbeid en om gedragingen die de kansen op arbeidsinschakeling verminderen. Voorbeelden van deze categorie zijn negatieve gedragingen bij sollicitaties en onvoldoende meewerken aan het opgesteld trajectplan waaronder ook sociale activering verplicht kan worden gesteld.
De tweede categorie betreft het niet aanvaarden van algemeen geaccepteerde arbeid en werkleeraanbod. Het betreft ook het niet behouden van algemeen geaccepteerde arbeid en werkleeraanbod.
Artikel 11. De hoogte en duur van de verlaging
Deze bepaling bevat de standaardverlagingen voor de categorieën van gedragingen die verband houden met het geen of onvoldoende medewerking verlenen aan het verkrijgen of behouden van algemeen geaccepteerde arbeid en/of het werkleeraanbod. Zoals in artikel 2, tweede lid is beschreven, kan altijd een afwijking van de standaardverlaging naar boven (behalve bij 100%) of naar beneden worden toegepast, mits goed gemotiveerd.
Bij het vaststellen van afwijkende percentages waarmee de inkomensvoorziening wordt verlaagd, moeten de volgende vragen worden beantwoord:
Hoofdstuk 3. Niet nakomen van de inlichtingenplicht
In dit hoofdstuk worden twee vormen van het niet nakomen van de informatieplicht onderscheiden:
Artikel 12: het niet tijdig verstrekken van inlichtingen aan de gemeente. In deze situatie is artikel 40 WIJ van toepassing. Het college schort in dat geval het recht op de inkomensvoorziening op en stelt de belanghebbende in de gelegenheid binnen een vastgestelde termijn het verzuim te herstellen. Na afloop van de hersteltermijn kan een verlaging overwogen worden.
Artikel 13: het verstrekken van onjuiste of onvolledige inlichtingen aan de gemeente, waardoor er (al dan niet) ten onrechte een inkomensvoorziening is verstrekt of een te hoog bedrag aan inkomensvoorziening is verstrekt. In deze situatie heeft de belanghebbende niet voldaan aan de inlichtingenplicht van artikel 44 WIJ. Het opzettelijk verzwijgen van relevante informatie tegenover de gemeente, met het oogmerk een (hogere) inkomensvoorziening te krijgen (fraude) vormt een schending van de informatieplicht van artikel 44 WIJ.
Het kan ook voorkomen dat bepaalde gevraagde gegevens niet aan de gemeente worden verstrekt. In dat geval kan het college de rechtmatigheid van de inkomensvoorziening niet vaststellen. De inkomensvoorziening moet dan worden geweigerd (in de situatie dat een inkomensvoorziening wordt aangevraagd: buiten behandeling gesteld worden) of het besluit tot
toekenning van de inkomensvoorziening moet worden ingetrokken (bij een lopende inkomensvoorziening). Het opleggen van een verlaging is dus bij het niet-verstrekken van gegevens die noodzakelijk zijn voor het vaststellen van de rechtmatigheid van de inkomensvoorziening niet aan de orde.
Artikel 12. Te laat verstrekken van gegevens
Indien een cliënt de voor de verlening van de inkomensvoorziening van belang zijnde gegevens of gevorderde bewijsstukken niet op tijd verstrekt, kan het college het recht op inkomensvoorziening opschorten (artikel 40 lid 1 WIJ). Het college schort de inkomensvoorziening op en geeft de cliënt vervolgens een termijn waarbinnen hij zijn verzuim kan herstellen (de hersteltermijn).
Wordt de gevraagde informatie niet binnen de gestelde termijn aan de gemeente verstrekt, dan kan het college de inkomensvoorziening stopzetten (het intrekken van het besluit tot toekenning van de inkomensvoorziening). Worden de gevraagde gegevens wél binnen de hersteltermijn verstrekt, wordt de inkomensvoorziening voortgezet, maar kan tevens een verlaging opgelegd worden. Dit lid regelt de hoogte van de verlaging. Worden de gegevens buiten de hersteltermijn verstrekt, maar voordat een besluit tot intrekking en beëindiging is genomen, kan het college uit praktische overwegingen besluiten de inkomensvoorziening alsnog voort te zetten en kan eveneens een verlaging overwogen worden.
Artikel 13. Verstrekken van onjuiste of onvolledige inlichtingen met of zonder gevolgen voor de inkomensvoorziening
In artikel 44 lid 1 WIJ is bepaald dat belanghebbende op verzoek of onverwijld uit eigen beweging mededeling doet van alle feiten en omstandigheden waarvan hem redelijkerwijs duidelijk moet zijn dat zij van invloed kunnen zijn op zijn arbeidsinschakeling of het recht op inkomensvoorziening. Onder „onverwijld‟ wordt verstaan:
De ernst van de gedraging komt tot uitdrukking in de hoogte van het bruto benadelingsbedrag. Dat is het door de gemeente te veel betaalde bedrag aan inkomensvoorziening inclusief afgedragen of af te dragen heffingen en premies.
De verlaging wegens het niet of niet behoorlijk nakomen van de inlichtingenplicht bedoeld in artikel 44 WIJ wordt afhankelijk gesteld van de hoogte van het bruto bedrag aan inkomensvoorziening dat als gevolg van de schending van die verplichting ten onrechte of te veel aan de belanghebbende is betaald.
Om te voorkomen dat bij beëindiging van de inkomensvoorziening voordeel ontstaat als gevolg van de schending van de inlichtingenplicht, wordt in die situaties een verlaging met terugwerkende kracht opgelegd. De reden van de beëindiging hoeft niet noodzakelijk het gevolg te zijn van de schending van de inlichtingenplicht. De herziening en terugvordering van de inkomensvoorziening wordt verhoogd met een evenredig percentage als genoemd in lid 1.
In het geval dat het recht op inkomensvoorziening volledig wordt ingetrokken vanaf de ingangsdatum, kan geen verlaging met terugwerkende kracht worden opgelegd. In die situaties
kan bij eventuele terugkeer in de inkomensvoorziening binnen één jaar alsnog een verlaging bezien worden.
In het vierde lid wordt de zogeheten „nulfraude‟ geregeld: het verstrekken van onjuiste of onvolledige inlichtingen, zonder dat deze gedraging gevolgen heeft voor de hoogte van de inkomensvoorziening. Voorbeelden van nulfraude zijn het niet opgeven van een vermogensbestanddeel onder de vermogensgrens of het niet melden van vrijwilligerswerk. Onder de verplichting van artikel 44 WIJ wordt tevens begrepen de medewerking die nodig is voor de uitvoering van de wet. Voor overtredingen van deze aard kan, afhankelijk van de situatie, een verlaging of een waarschuwing worden opgelegd.
Artikel 14. Tekortschietend besef van verantwoordelijkheid
De verplichting om voldoende besef van verantwoordelijkheid te tonen voor de voorziening in het bestaan, geldt reeds voordat een inkomensvoorziening wordt aangevraagd. Dit betekent dat wanneer iemand in de periode voorafgaand aan de aanvraag voor een inkomensvoorziening een tekortschietend besef van verantwoordelijkheid heeft getoond, waardoor hij niet langer beschikt over de middelen om in de kosten van het bestaan te voorzien en als gevolg daarvan (eerder) een inkomensvoorziening aanvraagt, de gemeente bij de toekenning van de inkomensvoorziening hiermee rekening kan houden door het opleggen van een verlaging.
Een tekortschietend besef van verantwoordelijkheid kan uit allerlei gedragingen blijken, zoals:
Deze lijst geeft slechts voorbeelden. Er kunnen zich andere situaties voordien waarbij naar het oordeel van het college sprake is van tekortschietend besef van verantwoordelijkheid voor de voorziening in het bestaan. Bij de beoordeling van de mate van verwijtbaarheid van een dergelijke gedraging is het criterium dat redelijkerwijs voorzienbaar moet zijn geweest dat men door zijn handelwijze (eerder) afhankelijk zou worden van inkomensvoorziening.
In het tweede lid worden mogelijkheden aangegeven hoe in dergelijke situaties kan worden omgegaan met de inkomensvoorziening. Omdat de situaties zeer divers kunnen zijn, wordt hiervoor geen standaard verlaging genoemd in de verordening, maar wordt dit overgelaten aan het college ter beoordeling. Ook hierbij moet steeds de afweging gemaakt worden tussen ernst van de gedraging, verwijtbaarheid en omstandigheden, waarbij ook de proportionaliteit en redelijkheid niet uit het oog verloren mag worden. De duur van de verlaging dient te worden afgestemd op de hoogte van het onverantwoord opgemaakte vermogen. Verder dient rekening gehouden te worden met alle resterende middelen. Een mogelijkheid is het verder laten interen van het nog overgebleven bescheiden vermogen (door de inkomensvoorziening tijdelijk te weigeren).
Artikel 15. Zeer ernstige misdragingen
Onder de term „zeer ernstige misdragingen‟ kunnen diverse vormen van agressie worden verstaan, zij het dat er sprake moet zijn van verwijtbaarheid en van gedrag dat in het normale menselijke verkeer in alle gevallen als onacceptabel kan worden beschouwd.
Gemeenten kunnen alleen een verlaging opleggen indien er een verband bestaat tussen de ernstige misdraging en (mogelijke) belemmeringen voor de gemeente bij het vaststellen van het recht op een inkomensvoorziening. Vandaar dat in dit artikel wordt bepaald dat de zeer ernstige misdragingen moeten hebben plaatsgevonden onder omstandigheden die rechtstreeks verband houden met de uitvoering van WIJ.
Indien een klant zich agressief gedraagt tegenover een medewerker van een andere organisatie die belast is met de uitvoering van de WIJ (bijvoorbeeld een re-integratiebedrijf) kan een verlaging opgelegd worden wegens het niet of onvoldoende gebruikmaken van een voorziening gericht op arbeidsinschakeling (artikel 10 van deze verordening).
Ook bij het vaststellen van de verlaging in de situatie dat een belanghebbende zich ernstig heeft misdragen, zal gekeken moeten worden naar de ernst van de gedraging, de mate van verwijtbaarheid en de persoonlijke omstandigheden van de betrokkene.
Wat betreft het vaststellen van de ernst van de gedraging, kunnen de volgende vormen van agressief gedrag in een oplopende reeks (steeds ernstiger) worden onderscheiden:
Voor het bepalen van verwijtbaarheid van de misdraging zal gekeken moeten worden naar de omstandigheden waaronder de misdraging heeft plaatsgehad.
In dit verband is het relevant een onderscheid te maken tussen instrumenteel geweld en frustratiegeweld. Van instrumenteel geweld is sprake als iemand het toepassen van geweld bewust gebruikt om een bepaald doel te bereiken (bijvoorbeeld het verkrijgen van een inkomensvoorziening. Agressie die ontstaat door onmacht, ontevredenheid, onduidelijkheid en dergelijke kan worden aangeduid met frustratieagressie. Het zal duidelijk zijn dat de mate van verwijtbaarheid bij instrumenteel geweld in beginsel groter is dan bij frustratiegeweld.
Er kan bij zeer ernstige misdragingen tegelijkertijd aangifte worden gedaan en een verlaging worden opgelegd, zonder dat er sprake is van schending van het „ne bis in idem‟ beginsel. Het opleggen van een verlaging staat geheel los van het doen van aangifte bij de politie. Het college legt een verlaging op, terwijl de functionaris tegen wie de agressie zich richtte aangifte kan doen bij de politie. Het opleggen van een verlaging is geen punitieve sanctie, maar een afstemming van de inkomensvoorziening op de mate waarin de belanghebbende aan zijn verplichtingen voldoet. Het zich zeer ernstig misdragen is een schending van de medewerkingsplicht op grond van artikel 41 lid 1 van de WIJ.
Om onvoorziene situaties te regelen, of om onbedoelde situaties van klaarblijkelijke hardheid op te lossen, is gekozen voor een hardheidsclausule. Onwenselijke situaties kunnen op deze manier via maatwerk worden opgelost. Uiteraard geeft deze mogelijkheid tevens de verplichting om per geval na te gaan of er zich een situatie voordoet waarbij de hardheidsclausule zou moeten worden toegepast. De hardheidsclausule zal uitsluitend in bijzondere situaties kunnen worden toegepast.