Beleidsregel terug- en invordering Participatiewet, IOAW en IOAZ gemeente Ede 2022

ALGEMENE TOELICHTING

In artikel 58 Pw, artikel 25 IOAW en artikel 25 IOAZ zijn bepalingen opgenomen over de terugvordering van bijstand of uitkering. Hierbij geldt dat het college een verplichting heeft om over te gaan tot terugvordering als ten onrechte bijstand of uitkering is verstrekt als gevolg van schending van de inlichtingenplicht door belanghebbende. In een aantal ander gevallen heeft het college de bevoegdheid om terug te vorderen.

De wijze waarop we invulling geven aan terugvordering van bijstand en IOAW- en IOAZ-uitkering en de wijze waarop we invulling geven aan het verhaal van bijstand is in deze beleidsregel neergelegd.

Bbz

Het Besluit bijstandverlening zelfstandigen 2004 (Bbz) is een algemene maatregel van bestuur die weliswaar op de Pw is gebaseerd, maar ten aanzien van terugvordering daarvan afwijkt. Om die reden is

het Bbz niet in deze beleidsregel meegenomen en is de Beleidsregel terug- en invordering Bbz 2004 gemeente Ede 2021 van toepassing.

Algemeen uitgangspunt

Uitgangspunt van het beleid is dat alle vorderingen op grond van de Pw, IOAW of IOAZ volledig worden voldaan. Een belanghebbende dient aan uitkering te krijgen waar hij recht op heeft, en niet minder of meer. Burgers dienen gelijk te worden behandeld, bij voorkeur vooraf, maar zo nodig door correctie achteraf. Slechts in uitzonderingsgevallen kan dit anders zijn. De beleidsregel dient als richtinggevend handvat. Niet alles kan geregeld worden. In het contact met de belanghebbende dient het college (c.q. de behandelend ambtenaar) over voldoende vrijheid te blijven beschikken om aan ieder individueel geval recht te doen. Het college moet enerzijds slagvaardig kunnen incasseren, en anderzijds de belangen van de belanghebbende kunnen meewegen. Het gaat ook in het terugvorderingsbeleid om de balans tussen rechtmatigheid, doelmatigheid en maatwerk.

ARTIKELSGEWIJZE TOELICHTING

HOOFDSTUK 1. ALGEMEEN

Artikel 1. Begrippen

Begrippen die al zijn omschreven in de Pw, de IOAW, de IOAZ of de Abw zijn eveneens van toepassing op deze beleidsregel.

Artikel 2. Algemene bepaling met betrekking tot de bevoegdheid tot herziening, intrekking, terugvorderingen brutering

In dit artikel is geregeld dat het college gebruik maakt van de diverse bevoegdheden (opschorting, herziening, intrekking, terugvordering, verrekening, invordering bij dwangbevel, brutering en in sommige gevallen kwijtschelding van een bestuurlijk boete) die haar op grond van de Pw, IOAW en IOAZ toekomen. De bevoegdheid tot terugvordering blijkt uit paragraaf 6.4 van de Pw dan wel paragraaf 5 van de IOAW en IOAZ.

In een terugvorderingsbesluit wordt beoordeeld of er sprake is van dringende redenen overeenkomstig artikel 58 lid 8 Pw of artikel 25 lid 7 IOAW en IOAZ. Dit speelt slechts bij hoge uitzondering. Worden dringende redenen vastgesteld dan is het college verplicht om van terugvordering af te zien. Van dringende redenen om van terugvordering af te zien is volgens vaste rechtspraak slechts sprake als deze zijn gelegen in onaanvaardbare sociale of financiële gevolgen van een terugvordering voor de belanghebbende. Het moet dan gaan om incidentele gevallen waarin iets uitzonderlijks aan de hand is.

Het bruteren van de vordering is een bevoegdheid. Naar vaste rechtspraak dient te worden afgezien van

brutering indien er sprake is van een vordering die is ontstaan buiten toedoen van een betrokkene en hem niet kan worden verweten dat de betaling van de schuld niet reeds is voldaan in het kalenderjaar waarop deze betrekking heeft.

Onder effectieve invordering wordt de handelingswijze bedoeld die het meest effectief en tegelijkertijd

het meest klantvriendelijk is. Hiermee bedoelen we dat de schuld wordt terugbetaald in een zo vroeg mogelijk stadium (zonder veel bijkomende kosten) en dat de communicatie met de burger goed verloopt. Daarbij is informeel, persoonlijk contact met de burger in de verschillende stadia van het invorderingsproces essentieel. Doordat de meeste communicatie tussen bestuursorganen en burgers schriftelijk gebeurt, is het contact al gauw afstandelijk en formeel. Een proactieve persoonlijke aanpak draagt echter bij aan een effectief invorderingsproces. Ook krijgen college en burger door informeel contact beter inzicht in de (on)mogelijkheden tot terugbetaling. Vorderingen kunnen dan vaak eenvoudiger worden geïnd en er kan ook meer begrip ontstaan voor de inning. Dit vergt een realistische houding: wat kan redelijkerwijs van de

belanghebbende worden gevraagd? Zijn er beperkingen in de betalingsmogelijkheden, dan is het zaak om zo spoedig mogelijk samen met de belanghebbende een oplossing te zoeken, waarbij zoveel mogelijk rekening gehouden wordt met zijn persoonlijke situatie en het streven is om de vordering binnen een redelijke termijn te laten voldoen.

HOOFDSTUK 2. GEHEEL OF GEDEELTELIJK AFZIEN VAN VERDERE TERUGVORDERING

Artikel 3. Ontbreken of gedeeltelijke verwijtbaarheid

In dit artikel staat een algemene -binnen de jurisprudentie geformuleerde- uitzondering op de in artikel 2 genoemde hoofdregel beschreven: de zesmaandenjurisprudentie. Deze jurisprudentie houdt in dat de bevoegdheid van het college om teveel verstrekte uitkering terug te vorderen in tijd wordt beperkt indien niet adequaat wordt gereageerd op een signaal van een belanghebbende waaruit het college concreet zou moeten afleiden dat teveel of ten onrechte uitkering werd verstrekt. Het college heeft dan niet de vrijheid om van deze in de jurisprudentie benoemde uitzondering af te wijken.

De zesmaandenjurisprudentie houdt in dat het college binnen zes maanden nadat zij een signaal heeft ontvangen, over dient te gaan tot aanpassing van het recht op uitkering. Een signaal kan daarbij worden gedefinieerd als relevante informatie van de uitkeringsgerechtigde waaruit kan worden afgeleid dat te veel of ten onrechte uitkering wordt verstrekt, op grond waarvan het college actie zou moeten ondernemen. Vindt geen aanpassing van het recht op uitkering plaats binnen de genoemde zes maanden, dan dient het college van terugvordering af te zien voor het deel dat na deze zes maanden nog te veel aan uitkering is verstrekt. De zesmaandenjurisprudentie speelt niet indien sprake is van schending van de inlichtingenplicht.

Als voorbeeld kan worden genoemd de belanghebbende die op 1 januari doorgeeft dat er een kostendeler bij hem is komen inwonen. Dan moet de norm gewijzigd worden. Indien per 1 september de normwijziging wordt doorgevoerd, kan alleen de ten onrechte verstrekte uitkering over de periode 1 januari tot 1 juli worden teruggevorderd. Voor het deel dat na 1 juli teveel aan uitkering is verstrekt, moet volgens de jurisprudentie van terugvordering worden afgezien.

In geval van overschrijding van de vermogensgrens wordt de terugvordering beperkt tot het bedrag aan uitkering dat teveel verstrekt is. De situatie kan bestaan dat de belanghebbende niet heeft gemeld dat hij over een vermogen is gaan beschikken dat in beperkte mate de vermogensgrens overstijgt. Komt het college hierachter, dan kan zij in beginsel het recht op uitkering over de gehele periode van de overschrijding intrekken en alle uitkering terugvorderen. Vaste jurisprudentie is echter dat in deze situatie de terugvordering dient te worden beperkt tot het bedrag dat niet zou zijn verstrekt indien de belanghebbende de beperkte overschrijding van de vermogensgrens wel tijdig zou hebben gemeld. Daarbij is het aan de belanghebbende om aannemelijk te maken dat hem, als hij wel aan zijn inlichtingenplicht zou hebben voldaan, tenminste over een deel van betreffende periode uitkering zou zijn toegekend.

Artikel 4. Bruto en netto vorderingen

Een uitkering wordt netto uitgekeerd. De gemeente draagt hierover loonbelasting, premies volksverzekeringen en de inkomensafhankelijke bijdrage af aan de Belastingdienst en het UWV. Deze kosten tezamen vormen 'de kosten van de uitkering'. Bij terugvordering tijdens het lopende kalenderjaar kan de gemeente de loonbelasting en premies nog verrekenen met de Belastingdienst en het UWV. Daarom kan ten onrechte verstrekte uitkering tijdens het lopende kalenderjaar netto worden teruggevorderd. IOAW- en IOAZ-uitkeringen zijn bruto-uitkeringen en worden altijd bruto teruggevorderd.

Bij terugvordering van ten onrechte verleende uitkering op grond van de Pw over voorgaande jaren vordert het college deze bruto terug. Het bedrag van de brutering kan niet eerder worden berekend dan na het einde van het kalenderjaar.

Naar vaste rechtspraak moet worden afgezien van brutering indien sprake is van een vordering die is ontstaan buiten toedoen van belanghebbende. In artikel 58 lid 6 van de Pw is geregeld dat bij een administratieve vergissing niet mag worden teruggevorderd als de betreffende kosten zijn gemaakt meer dan twee jaar vóór de datum van verzending van het terugvorderingsbesluit. Een voorbeeld van een administratieve vergissing doet zich bijvoorbeeld voor wanneer de gemeente twee keer dezelfde betaling aan dezelfde persoon heeft gedaan. Een andere situatie waarin een vordering netto blijft, is als het belanghebbende niet kan worden verweten dat de betaling van de schuld niet reeds is voldaan in het kalenderjaar waarop deze betrekking heeft. De vordering blijft ook netto als het college heeft nagelaten belanghebbende (tijdig) in kennis te stellen van de vordering. De belanghebbende kon hierdoor de vordering niet in het lopende kalenderjaar terugbetalen. Ten slotte is opgenomen dat de vordering netto blijft als het bruteren van de vordering volgens het college een onevenredige uitwerking heeft of een onrechtvaardige uitkomst biedt. Dit moet aan de hand van de individuele situatie van de belanghebbende beoordeeld worden.

Artikel 5. Dringende redenen

Op grond van artikel 58 lid 8 Pw en artikel 25 lid 7 IOAW en IOAZ kan het college besluiten om de terugvordering te verlagen dan wel om van terugvordering af te zien wanneer er sprake is van dringende redenen.

Dringende redenen zijn slechts gelegen in de onaanvaardbaarheid van sociale of financiële consequenties voor belanghebbende door de (verdere) terugvordering. Het gaat niet om dringende redenen ten tijde van het ontstaan van de vordering. Dringende redenen slaan zowel op de fraudevordering als de niet-verwijtbare vordering. De dringende redenen kunnen slechts aan de orde komen indien als gevolg van bijzondere aspecten van het individuele geval onaanvaardbare gevolgen optreden. Van algemene of categorale

afwijkingen kan geen sprake zijn. De dringende redenen kunnen in hun algemeenheid moeilijk nader worden aangeduid. Dit zal het college per geval apart moeten beoordelen. Dat het de belanghebbende en/of zijn gezinsleden ontbreekt aan de noodzakelijke middelen om in het bestaan te voorzien, is op zich geen voldoende reden om te kunnen spreken van dringende redenen. Er moet iets bijzonders, incidenteels en uitzonderlijks aan de hand zijn wil een afwijking van de regel gerechtvaardigd zijn. Het moet dan om een zodanige bijzondere situatie gaan dat terugvordering leidt tot onaanvaardbare financiële of sociale consequenties voor de belanghebbende.

Artikel 6. Schuldregeling

Wanneer er sprake is van een schuldregeling kan hieraan medewerking gegeven worden door gedeeltelijk af te zien van terugvordering. Voorwaarde is dat de schuldregeling niet slechts leidt tot een oplossing van een deel van de totale schuld. Het is ongewenst dat wordt afgezien van terugvordering in een situatie waarin één of meer schulden buiten de schuldregeling blijven voortbestaan. Hierdoor zullen vroeger of later opnieuw problemen ontstaan, terwijl de doelstelling juist is om bij te dragen aan een definitieve oplossing van de problematische schuldsituatie van de belanghebbende. In geval één of meer schuldeisers geen medewerking geven aan een minnelijke regeling, ligt het meer voor de hand om via de weg van de wettelijke schuldsaneringsregelingen te proberen om alsnog de medewerking van alle schuldeisers te krijgen. Gezien het eerdergenoemde is bepaald dat het besluit tot gedeeltelijke terugvordering in werking treedt als een minnelijke regeling daadwerkelijk tot stand komt. Immers staat op dat moment pas vast dat is voldaan aan alle vereisten die worden gesteld aan de schuldregeling.

Er kan niet volledig worden afgezien van terugvordering in geval van een schuldregeling. In de schuldregeling moet uiteraard ten minste een deel van de terugvordering zijn opgenomen. Omwille van gelijkheid tussen de schuldeisers onderling is het uitgangspunt dat in ieder geval betaling van een even groot deel van de vordering als de andere schuldeisers van gelijke rang is opgenomen.

Het is erg belangrijk dat onterecht voordeel geheel ongedaan wordt gemaakt. Op grond van artikel 60c Pw wordt door het college geen medewerking verleend aan een schuldregeling indien een vordering is ontstaan door het opzettelijk of door grove schuld niet of niet behoorlijk nakomen door de belanghebbende van de verplichting, bedoeld in artikel 17, eerste lid, of de verplichtingen, bedoeld in artikel 30c, tweede en derde lid, van de Wet structuur uitvoeringsorganisatie werk en inkomen, en hiervoor een bestuurlijke boete is opgelegd, dan wel met betrekking tot het niet of niet behoorlijk nakomen van die verplichtingen aangifte is gedaan op grond van het Wetboek van Strafrecht, voor zover deze medewerking leidt tot gehele of gedeeltelijke kwijtschelding van deze vordering.

Vorderingen welke door pand of hypotheek zijn gedekt, hebben een bijzondere positie. Het gaat hier om situaties waarin zonder pand of hypotheek geen uitkering zou zijn verleend. Als de schuld niet geheel kan worden voldaan uit de opbrengst van het goed waarop pand of hypotheek gevestigd is, kan de uitkering voor dat deel eventueel wél meegaan met de minnelijke schuldregeling.

Artikel 7. Oninbare vorderingen

Op grond van artikel 58 lid 7 Pw, artikel 25 lid 6 IOAW en artikel 25 lid 6 IOAZ kan het college ambtshalve besluiten af te zien van invordering wanneer belanghebbende gedurende 5 jaar geen betalingen heeft verricht ten behoeve van het terugbetalen van de vordering, welke niet is ontstaan als gevolg van het schenden van de inlichtingenplicht, en het niet aannemelijk is dat hij deze op enig moment nog zal gaan verrichten. Wanneer de reële verwachting is dat incassoactiviteiten niets meer zullen opleveren, kan worden afgezien van invordering. Dit betreft bijvoorbeeld een belanghebbende van wie de verblijfplaats onbekend is of zich definitief in een land heeft gevestigd waarmee Nederland geen executieverdrag heeft.

Artikel 8. Afzien van terugvordering of van verdere terugvordering na het voldoen aan debetalingsverplichting

Op grond van artikel 58 lid 7 Pw, artikel 25 lid 6 IOAW en artikel 25 lid 6 IOAZ kan het college op schriftelijk en gemotiveerd verzoek besluiten om af te zien van (verdere) gehele of gedeeltelijke terugvordering.

Volgens de wet kan het college besluiten af te zien van (verdere) terugvordering als belanghebbende gedurende 10 jaar volledig aan zijn betalingsverplichtingen heeft voldaan. Het college voegt hier als voorwaarde aan toe dat belanghebbende op dat moment tenminste 75% van de hoofdsom van de vordering moet hebben voldaan. Ook indien belanghebbende gedurende deze periode niet volledig aan zijn betalingsverplichtingen heeft voldaan, maar het achterstallige bedrag over die periode, vermeerderd met de daarover verschuldigde wettelijke rente en de op de invordering betrekking hebbende kosten, alsnog betaald, en ten minste 75% van de hoofdsom van de vordering heeft voldaan, kan het college besluiten om af te zien van verdere terugvordering. Het college kan ook afgezien van (verdere) terugvordering als belanghebbende een bedrag overeenkomend met ten minste 50% van de restsom in een keer aflost. Het gaat hier om de specifieke situatie dat de reële verwachting is dat afkoop van de uitkeringsschuld meer oplevert dan wanneer de gebruikelijke incassoprocedures worden gevolgd. Het percentage 50% vormt uitdrukkelijk een minimumgrens, waarbij afhankelijk van de omstandigheden van het individuele geval een besluit genomen wordt welk percentage voor de desbetreffende afkoop zal worden gehanteerd. Door het stellen van dit minimumpercentage wordt bereikt dat voldoende rechtsgelijkheid ontstaat, waarbij ook voldoende ruimte bestaat om afhankelijk van de individuele situatie boven het minimum gestelde percentage de hoogte van het te betalen bedrag te bepalen.

Als belanghebbende 10 jaar aan de voor hem geldende betalingsverplichting heeft voldaan, dan volgt geen automatisch kwijtschelding. In de beschreven situaties zal niet automatisch worden afgezien van terugvordering. De Pw, IOAW en IOAZ laten immers geen categoriale benadering van klanten toe. Belanghebbende dient daarom een schriftelijk en gemotiveerd verzoek in te dienen om hiervoor in aanmerking te kunnen komen. Op grond van dit verzoek wordt individueel beoordeeld of de terugvordering kan worden voortgezet of gewijzigd dan wel kan worden afgezien van verdere terugvordering. Te hanteren criteria voor individuele beoordeling zijn onder andere:

• -

  alleen wanneer duidelijk is dat verdere invordering gepaard gaat met onevenredige nadelige effecten voor belanghebbende; of

• -

  belanghebbende heeft een inkomen dat naar verwachting langdurig niet uitgaat boven de voor hem geldende bijstandsnorm.

Bij het eerste criterium moeten zowel financiële als niet-financiële factoren worden beoordeeld. Hiervan kan geen complete opsomming worden gegeven. Hierbij kan bijvoorbeeld gedacht worden aan het feit dat de schuldenpositie de arbeidsinschakeling beperkt.

Voorbeelden van het tweede criterium zijn:

• -

  een belanghebbende die alleen een pensioen vanuit de AOW ontvangt;

• -

  een belanghebbende die een arbeidsongeschiktheidsuitkering ontvangt op grond van de WAO, de WAZ, of de Wajong naar een arbeidsongeschiktheidspercentage van 80 tot 100% of hoofdstuk 6 van de WIA, én bij wie bij de laatste arbeidsongeschiktheidsbeoordeling van het arbeidsdeskundig onderzoek is afgezien (op grond van artikel 2 lid 2 Schattingsbesluit arbeidsongeschiktheidswetten).

Artikel 9. Invorderingsbesluit

Bij de invordering volgt het college de procedure zoals die is beschreven in titel 4.4 van de Awb. De betalingstermijn voor het voldoen van een vordering bedraagt 6 weken conform de Awb.

In het besluit worden tevens de rechtsgevolgen bij niet-nakoming van de betalingsverplichting vermeld.

Artikel 10. Uitstel van betaling

Het uitgangspunt is dat de vordering in één keer moet worden terugbetaald. Wanneer de belanghebbende geen uitkering (meer) heeft, moet hij aantonen dat hij onvoldoende inkomsten en vermogen heeft om de (rest)vordering in één keer te voldoen. Naast de wettelijke mogelijkheden van uitstel tot betaling, kan de belanghebbende op grond van dringende redenen een verzoek tot uitstel indienen of kan ambtshalve uitstel van betaling gegeven worden. Er wordt een betalingsregeling overeengekomen. Wanneer er geen gezamenlijke overeenkomst wordt bereikt, zal de hoogte van de maandelijkse aflossing vastgesteld worden door middel van berekening van het vrij te laten bedrag (VTLB) overeenkomstig de Wsnp. In de beschikking waarin uitstel wordt verleend, worden de voorwaarden vermeld die aan het uitstel zijn verbonden.

Artikel 11. Maandelijkse aflossingscapaciteit voor belanghebbenden met een uitkering

Bij een lopende uitkering kan meteen tot verrekening worden overgegaan. Als belanghebbende een Participatie-, IOAW of IOAZ- uitkering ontvangt, kan het college de vordering verrekenen met die uitkering. Dit betekent dat overeenkomstig artikel 475da Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering er maandelijks een bedrag ter hoogte van 5% van de van toepassing zijnde uitkeringsnorm wordt ingehouden op de uitkering ten behoeve van de aflossing van de vordering. Zoals beschreven in artikel 475c Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering gaat verrekening op de uitkering boven beslag op door een derde.

Het college is bevoegd om een schuld bij beëindiging van de bijstand te verrekenen met het gereserveerde vakantiegeld of een nog openstaande nabetaling. Verrekening gaat boven beslag door een derde op de uitkering.

Artikel 12. Verzoek tot wijziging van een betalingsverplichting door belanghebbende

Belanghebbende kan verzoeken om verlaging of tijdelijk uitstel van zijn maandelijkse aflossingsverplichting. Hij legt hiervoor de noodzakelijke en gevraagde bewijsstukken over. Het college onderzoekt op basis van de persoonlijke en financiële gronden of een besluit tot aanpassing van de aflossingsverplichting wordt genomen. Tot het besluit genomen is, blijft de eerder vastgestelde aflossingsverplichting bestaan. Voor het vaststellen van het aflossingsbedrag moet het inkomen van de belanghebbende worden bepaald. Dit gebeurt volgens de bepalingen van artikel 31 Pw. De belanghebbende moet hiertoe desgewenst gegevens overleggen, zoals bijvoorbeeld afschriften van loonstroken en (spaar)rekeningen, waaruit blijkt dat hij onvoldoende inkomsten en geen vermogen heeft. Als de belanghebbende meer vermogen heeft dan het vrij te laten vermogen, dan moet hij het meerdere volledig aanwenden om de vordering te voldoen voordat er een betalingsregeling kan worden afgesproken. Het aflossingsbedrag bij fraudevorderingen wordt vastgesteld op het meerinkomen boven de beslagvrije voet als bedoeld in artikel 475d Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering.

Het streven is om een vordering binnen een redelijke termijn te laten voldoen. Uit oogpunt van efficiëntie en om flexibel in te kunnen spelen op de wens van de schuldenaar wordt de hoogte van het aflossingsbedrag echter zoveel als mogelijk afgestemd op de financiële en persoonlijke (financiële) situatie van de belanghebbende. Uitgangspunt hierbij is dat wanneer de hoogte van het aflossingsbedrag in samenspraak met de belanghebbende wordt overeengekomen deze een verhoogde motivatie zal hebben tot het aflossen van de schuld.

Artikel 13. Niet of niet meer voldoen van de betalingsverplichting

Het besluit tot terugvordering heeft zelf geen executoriale titel. Als het college, omdat de belanghebbende in gebreke is gebleven om de vordering binnen de gestelde termijn te betalen, wil overgaan tot invordering, moet het een dwangbevel uitvaardigen. Het dwangbevel heeft op grond van artikel 4:116 Awb wel een executoriale titel.

Met betrekking tot de terugvordering van teveel of onterecht betaalde bijstand of inkomensvoorziening is de bevoegdheid om een dwangbevel uit te vaardigen vastgelegd in artikel 60 lid 2 van de Pw, artikel 28 lid 1 van de IOAW en artikel 28 lid 1 van de IOAZ. Het college kan pas van deze bevoegdheid gebruik maken nadat het de belanghebbende eerst een aanmaning heeft gestuurd. Als de belanghebbende ook niet binnen de termijn van de aanmaning heeft betaald, kan het college het dwangbevel uitvaardigen.

In de aanmaning moet het college de belanghebbende de termijn van twee weken geven om alsnog aan zijn betalingsverplichtingen te voldoen. De termijn van twee weken gaat in op de dag na de dag waarop de aanmaning is verzonden. Daarnaast moet, zoals beschreven in artikel 4:112 lid 3 Awb, het college in de aanmaning vermelden dat bij niet tijdige betaling de betaling kan worden afgedwongen en dat de kosten van de uit te voeren invorderingsmaatregelen bij betrokken persoon in rekening kunnen worden gebracht.

Als de belanghebbende ook na het dwangbevel niet betaalt, zal er zo mogelijk vereenvoudigd loonbeslag worden gelegd op zijn inkomen. Het ten uitvoerleggen door middel van beslag gebeurt volgens de regels van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering.

Artikel 14. Rente en kosten

Het in rekening brengen van wettelijke rente is conform artikel 4:99 van de Algemene Wet Bestuursrecht een bevoegdheid van het college. Als echter uitstel van betaling is verleend, of als een betalingsregeling loopt, wordt geen rente in rekening gebracht.

Overeenkomstig artikel 4:114 Awb worden de kosten van het dwangbevel in rekening gebracht.

Als de belanghebbende ook na het dwangbevel niet betaalt, zal zo mogelijk vereenvoudigd loonbeslag worden gelegd op zijn inkomen. Dat kan het college zelf, maar soms is het echter noodzakelijk om een gerechtsdeurwaarder in te schakelen, bijvoorbeeld als een belanghebbende geen inkomsten uit loon of uitkering heeft, of als er de voorkeur aan moet worden gegeven om op een vermogensbestanddeel van de belanghebbende beslag te leggen. De kosten daarvan komen ook voor rekening van de belanghebbende. De gerechtsdeurwaarder brengt deze invorderingskosten in rekening.

HOOFDSTUK 5. OVERGANGS- EN SLOTBEPALINGEN

Artikel 15. Hardheidsclausule

De hardheidsclausule maakt het mogelijk om van de beleidsregel af te wijken als de

omstandigheden van het geval of de situatie van de belanghebbende daartoe aanleiding geven. Het is immers niet de bedoeling dat er een onwenselijke uitkomst volgt uit het ongenuanceerd toepassen van beleid.

Artikel 16 en 17

De slotbepalingen geven de citeertitel, het intrekken van de oude beleidsregel en de datum van inwerkingtreding van deze nieuwe beleidsregel.