Beleidsregels maatschappelijke ondersteuning Gemeente Oldambt 2021

Artikel 3.2 Permanente bewoning

Een woonvoorziening wordt verstrekt ten behoeve van de woonruimte waar de persoon met beperking woonachtig is of zal zijn en die geschikt is om het hele jaar door bewoond te worden. Uitgangspunt is dat iedere burger zelf voor een eigen (huur of koop)woning moet zorgen. Woningen die niet geschikt zijn en niet bedoeld zijn om het hele jaar door te bewonen zoals hotels/pensions, trekkerswoonwagens, tweede woningen, vakantie- en recreatiewoningen, ADL-clusterwoningen en gehuurde kamers, met uitzondering van een voorziening voor verhuizing vallen niet onder het begrip ‘eigen woning’. Om voor een woningaanpassing op een woonwagen of een woonschip in aanmerking te kunnen komen moet de technische levensduur van de woonwagen of het woonschip nog minimaal vijf jaar zijn en moet de stand- of ligplaats niet binnen vijf jaar voor opheffing in aanmerking komen (paragraaf 2.1 Financieel besluit).

Artikel 3.3 Bereikbaarheid, toegankelijkheid en bruikbaarheid

Met het oog op het normale gebruik van de woning en het op een aanvaardbare wijze deelnemen aan het maatschappelijke verkeer kan een maatwerkvoorziening worden verstrekt ten aanzien van de bereikbaarheid, toegankelijkheid en bruikbaarheid van de woning. Hieronder kunnen ook maatwerkvoorzieningen vallen die beperkingen opheffen in gemeenschappelijke ruimtes.

Artikel 3.4 Gemeenschappelijke ruimtes

Wanneer het normale gebruik van de woning en de deelname aan het maatschappelijke verkeer in het geding zijn kunnen er voorzieningen worden verstrekt in gemeenschappelijke ruimtes. Denk bijvoorbeeld aan het verbreden van de entree, automatische deuropeners, hellingbanen, het verbreden van gemeenschappelijke toegangsdeuren, het aanbrengen van drempelhulpen of vlonders of het aanbrengen van een opstelplaats bij de toegangsdeur van de gemeenschappelijke ruimte. Een maatwerkvoorziening is altijd individueel gericht. Het zal dan ook altijd de persoon met beperkingen moeten zijn die voor een voorziening in een gemeenschappelijke ruimte een aanvraag doet.

Artikel 3.5 Bezoekbaar maken

• 1.

  Wanneer de cliënt zijn hoofdverblijf heeft in de gemeente Oldambt (in een Wlz-instelling of zelfstandig) kan één woning waar hij regelmatig op bezoek komt bezoekbaar gemaakt worden. Onder het bezoekbaar maken van een woning wordt niet verstaan het gebruik kunnen maken van de woning, enkel het bereikbaar maken van de woning, de woonkamer en het toilet valt onder deze regeling.

• 2.

  De gemeente waar de cliënt ingeschreven staat vergoedt de woningaanpassing. De woning die aangepast wordt kan in een andere gemeente staan.

Artikel 3.6 Voorzienbaarheid

De cliënt komt alleen voor een maatwerkvoorziening in aanmerking als de noodzaak tot ondersteuning redelijkerwijs niet vermijdbaar was, de benodigde voorziening niet voorzienbaar was of van belanghebbende niet verwacht kon worden dat hij maatregelen getroffen zou hebben die de hulpvraag overbodig hadden gemaakt. Dit betekent bijvoorbeeld dat wanneer men verhuist zonder rekening te houden met de al aanwezige beperkingen en de te verwachten ontwikkelingen daarvan, men niet in aanmerking komt voor een woningaanpassing (CRVB:2018:2603). Het is verstandig cliënt hierop te wijzen en dit vast te leggen.

Artikel 3.7 Algemeen gebruikelijke woonvoorzieningen

• 1.

  Een woonvoorziening kan als algemeen gebruikelijk worden aangemerkt als deze niet specifiek bedoeld is voor personen met een beperking, daadwerkelijk beschikbaar is, een passende bijdrage levert aan het realiseren van een situatie waarin de cliënt tot zelfredzaamheid of participatie in staat is en deze financieel gedragen kan worden met een inkomen op minimumniveau (zie inleidende hoofdstuk, Algemeen gebruikelijke voorziening). Voorbeelden hiervan zijn centrale verwarming, intercom, verhoogde toiletpot, eenvoudige wandbeugels (de zogenaamde handgrepen), mengkranen, thermostatische kranen, keramische kookplaten.

• 2.

  Bij het bepalen van de voorzieningen houdt de gemeente rekening met de mogelijkheden van de aanvrager om uit oogpunt van kosten zelf maatregelen te treffen.

• 3.

  Een renovatie (van een keuken of badkamer bijvoorbeeld) zal niet snel algemeen gebruikelijk zijn als deze nodig is vanwege een beperking van de cliënt. Ongeacht hoe oud de badkamer of keuken is. De meeste renovaties zijn namelijk kostbaar en kunnen dus niet gedragen worden met een inkomen op minimumniveau In de eerste uitspraak waarin de Centrale Raad in 2019 een nieuwe omschrijving van het begrip `algemeen gebruikelijk’ gaf (zie inleidende hoofdstuk, Algemeen gebruikelijke voorziening), kon de renovatie van een badkamer voor een bedrag van € 6.500 niet gedragen worden door iemand met een inkomen op minimumniveau. Dat de badkamer op grond van gemeentelijk beleid is afgeschreven, maakt dit niet anders.

• 4.

  Dat neemt niet weg dat wanneer het om een huurwoning gaat ook de verhuurders een verantwoordelijkheid hebben bij het up-to-date houden van de woningen die zij aanbieden. Het is niet wenselijk om in gevallen waarbij bijvoorbeeld een badkamer sterk verouderd is, de renovatie te laten financieren vanuit de Wmo. Ook de particuliere woningeigenaar moet gewezen worden op zijn eigen verantwoordelijkheid in dezen.

Artikel 3.8 Normaal gebruik van de woning

Een woningaanpassing heeft als doel om normaal gebruik van de woning mogelijk te maken. Onder normaal gebruik wordt verstaan dat de elementaire woonfuncties mogelijk moeten zijn: slapen, lichaamsreiniging, toiletgang, het bereiden en consumeren van voedsel, het doen van de was. Daarbij moet men zich vrijelijk in de woning kunnen verplaatsen. Voor kinderen komt daarbij het veilig kunnen spelen in de woning. Hobby- of studeerruimtes worden niet aangepast of bereikbaar gemaakt, omdat het hebben van een hobby of het uitoefenen van een studie geen elementaire woonfuncties zijn in de zin van de Wmo. Ook worden geen aanpassingen vergoed voor voorzieningen met een therapeutisch doel zoals een dialyseruimte en een bad voor therapeutisch baden.

Artikel 3.9 Aard van de gebruikte materialen

Wanneer de problemen die de aanvrager ondervindt het gevolg zijn van de gebruikte materialen in de woning, verstrekt de gemeente geen woonvoorziening. De gemeente wil hiermee voorkomen dat woonvoorzieningen moeten worden getroffen als gevolg van beperkingen die voortvloeien uit de in de woning gebruikte materialen, achterstallig onderhoud etc. Bij de woningeigenaar ligt immers de verantwoordelijkheid om de woning goed te onderhouden.

Artikel 3.10 Uitrustingsniveau sociale woningbouw

De gemeente verstrekt geen voorziening die van een hoger niveau is dan het uitrustingsniveau van de sociale woningbouw. De gemeente gaat ervan uit dat het uitrustingsniveau van de sociale woningbouw voldoende compensatie biedt. Wil de aanvrager dus een voorziening van een hoger niveau, dan moet hij de meerkosten zelf betalen.

Artikel 3.11 Vormen van maatwerkvoorzieningen:

Het college kan aan de cliënt met een behoefte aan maatschappelijke ondersteuning maatwerkvoorzieningen verlenen in de vorm van:

• •

  een tegemoetkoming in verhuiskosten;

• •

  een bouwkundige of woontechnische woningaanpassing;

• •

  roerende (losse) woonvoorzieningen;

• •

  overige woonvoorzieningen.

Artikel 3.11a Verhuis- en inrichtingskosten en woningsanering

• 1.

  De tegemoetkoming voor verhuis- en inrichtingskosten vindt haar grondslag in artikel 13 van de verordening waarin gesproken wordt van een tegemoetkoming van de meerkosten van personen met een beperking of chronische problemen. Uit de toelichting bij dat artikel blijkt dat met name ook de verhuiskostenvergoeding bedoeld wordt. De Centrale Raad van Beroep heeft uitgemaakt (CRVB:2018:395 en CRVB:2018:396) dat financiële tegemoetkomingen in de Wmo 2015 nog steeds een plek hebben, naast voorzieningen in natura en persoonsgebonden budgetten. Uit artikel 2.5 van het Financieel besluit blijkt dat de tegemoetkoming maximaal € 2.000 bedraagt en gebaseerd is op de werkelijke kosten blijkend uit een kostenoverzicht.

• 2.

  Het college verstrekt de tegemoetkoming voor verhuis- en inrichtingskosten als:

  • a.

    de woonruimte voldoet aan het programma van eisen, opgenomen in de voorwaardelijke beschikking;

  • b.

    een persoon met beperking de gevonden woonruimte heeft gemeld en is verhuisd binnen 6 maanden na de datum van de voorwaardelijke beschikking tot toekenning van een tegemoetkoming voor verhuiskosten. Deze termijn kan uiterlijk worden verlengd tot 2 jaar.

• 3.

  Geen tegemoetkoming voor de verhuis- en inrichtingskosten wordt verstrekt als:

  • a.

    een persoon met beperking is verhuisd voordat op zijn aanvraag voor tegemoetkoming voor verhuis- en inrichtingskosten is beschikt, tenzij het college vooraf uitdrukkelijk toestemming heeft gegeven, of de persoon met beperking de noodzaak, adequaatheid en passendheid van de nieuwe woning ten opzichte van de oude woning aantoont;

  • b.

    een persoon met een beperking voor het eerst zelfstandig gaat wonen;

  • c.

    een persoon met een beperking geen belemmeringen in het normale gebruik van de woning ondervindt, tenzij het een verhuizing naar een ADL-woning betreft;

  • d.

    een persoon met een beperking verhuist naar een instelling voor langdurige zorg.

• 4.

  Wanneer het voor een persoon met beperkingen medisch gezien noodzakelijk is dat artikelen in de woning worden vervangen kan het college een tegemoetkoming voor woningsanering verstrekken als bij het aanschaffen van die artikelen de persoon al niet had kunnen voorzien dat deze artikelen de beperkingen zouden doen ontstaan of zouden verergeren. De beperkingen worden meestal veroorzaakt door allergie, astma of chronische bronchitis (COPD).

• 5.

  In principe wordt alleen de slaapkamer gesaneerd. Bij kinderen onder de vier jaar kan ook de woonkamer worden gesaneerd (vloerbedekking en/of gordijnen).

• 6.

  De hoogte van de financiële tegemoetkoming is afhankelijk van de afschrijvingstermijn van de te saneren artikelen. De bedragen zijn op basis van het Nibud-prijzen, zie Financieel besluit.

• 7.

  De oorzaak van de beperkingen kan ook gelegen zijn in de aard van de gebruikte materialen (zie hierboven) of achterstallig onderhoud. Dan verstrekt het college geen tegemoetkoming.

Artikel 3.12 Bouwkundige of woontechnische woningaanpassing

Met het inwerking treden van de Wmo 2015 is artikel 16 van de Woningwet geschrapt. De eigenaar (verhuurder) van de woning moet een noodzakelijke woningaanpassing die door het college of de cliënt wordt aangebracht op grond van de Wmo 2015 accepteren. Dit om te voorkomen dat de eigenaar door weigering van toestemming een noodzakelijke aanpassing zou kunnen blokkeren. Daarom regelt artikel 2.3.7 van de wet dat het college of de cliënt, zonder toestemming van de eigenaar van de woning als bedoeld in artikel 7:215 BW, de noodzakelijke woningaanpassing kan (laten) aanbrengen. Wel moet de eigenaar in de gelegenheid worden gesteld daarover zijn mening te geven. Dit geeft de eigenaar de gelegenheid om bij uitvoeringskwesties betrokken te zijn. In afwijking van artikel 7:216, eerste lid, BW hoeft de woningaanpassing bij het vertrek van de cliënt niet te worden verwijderd.

Artikel 3.12a Woningaanpassing in pgb

• 1.

  Het college kan een persoonsgebonden budget verlenen voor het aanpassen van een woning. Hierbij gelden dezelfde voorwaarden als bij een in natura verstrekte voorziening. De cliënt moet in staat zijn om een goede opdracht te verlenen richting een aannemer en om de uitvoering te controleren. Het college mag kwaliteitseisen stellen aan degene die de woningaanpassing gaat uitvoeren, bijvoorbeeld het beschikken over het BouwGarantKeurmerk. De kwaliteit van de maatwerkvoorziening komt overigens, gescheiden van een oordeel over het pgb, aan de orde in stap 4 van het onderzoek, terwijl de vorm waarin de voorziening moet worden verstrekt (natura of pgb) eerst in stap 7 aan de orde komt (zie Inleiding, kopje `onderzoek’).

• 2.

  Uit het pgb mogen geen administratiekosten worden betaald aangezien het college heeft bepaald dat de cliënt pgb-vaardig is en daarmee ook zijn eigen administratie kan voeren.

Artikel 3.12b Dubbele woonlasten

In uitzonderlijke situaties kan een vergoeding worden geboden voor tijdelijke dubbele woonlasten, bijvoorbeeld wanneer cliënt gedurende de uitvoering van de woningaanpassing niet in de eigen woning kan wonen.

Artikel 3.12c Derde-belanghebbende

De woningeigenaar kan derde-belanghebbende zijn bij het toekennen van een woningaanpassing (CRVB:2013:2716). Denk bijvoorbeeld aan de situatie waarin het college of de cliënt zelf een woningaanpassing of woonvoorziening aan laat brengen die in strijd is met bijvoorbeeld het vigerende Bouwbesluit.

Artikel 3.12d Pgb bij grotere woningaanpassingen

Bij de grotere woningaanpassingen, bijvoorbeeld bij aanbouw of verbouw van slaapkamers en badkamers – en anders dan bij kleinere woningaanpassingen, zoals bijvoorbeeld een verbouw van een doucheruimte, waarvoor een verkorte procedure geldt – wordt de volgende procedure gevolgd:

• •

  Vaststellen programma van eisen

• •

  Nadat de aanvraag is ingediend wordt een indicatie gesteld, waarbij de consulent met een functionaris van bouw- en woningtoezicht een programma van eisen voor de goedkoopst passende woningaanpassing opstelt. De woningaanpassing dient gerealiseerd te worden in overeenstemming met het Bouwbesluit en het bestemmingsplan. De noodzakelijke vergunningen, zoals de bouwvergunningen, moeten er zijn. Het college weigert mee te werken aan de financiering van de aanpassing als niet aan deze voorwaarden wordt voldaan.

• •

  De woningeigenaar vraagt op basis van dat programma van eisen tenminste twee offertes bij onafhankelijke aannemers op.

• •

  Het college beoordeelt welke offerte de goedkoopst passende oplossing biedt. De gemeente beoordeelt welke bouwofferte als basis kan dienen voor het vaststellen van het persoonsgebonden budget.

• •

  Het college geeft toestemming.

• •

  Het college geeft vervolgens toestemming voor de woningaanpassing, op voorwaarde dat niet al zonder toestemming een begin is gemaakt met de werkzaamheden waarop het persoonsgebonden budget betrekking heeft.

Uitvoering

De woningaanpassing wordt, conform het programma van eisen, uitgevoerd door derden.

Het college controleert

Het college verstrekt alleen een persoonsgebonden budget voor een woningaanpassing wanneer de door hem aangewezen personen toegang is verleend tot de woonruimte waar de woningaanpassing wordt verricht. Controle vindt achteraf plaats.

De genoemde personen moeten ook inzicht krijgen in bescheiden en tekeningen, welke betrekking hebben op de woningaanpassing en de gelegenheid krijgen de woningaanpassing te controleren.

Uitbetaling aan de aannemer en gereedmelding

Het persoonsgebonden budget wordt in overleg met de eigenaar uitbetaald aan de aannemer.

Direct na de voltooiing van de werkzaamheden, maar uiterlijk binnen 15 maanden na het verlenen van toestemming voor het aanpassen van de woning, verklaart de woningeigenaar aan het college dat de bedoelde werkzaamheden zijn voltooid (de gereedmelding).

Deze gereedmelding is tevens een verzoek om vaststelling en uitbetaling van de financiële tegemoetkoming. Er kan ook afgesproken worden dat de factuur als gereedmelding kan gelden.

De gereedmelding gaat vergezeld van een verklaring dat bij het treffen van de voorziening is voldaan aan de voorwaarden waaronder het persoonsgebonden budget is verleend.

Degene aan wie het persoonsgebonden budget of de financiële tegemoetkoming wordt uitbetaald, dient gedurende een periode van vijf jaar alle rekeningen en betalingsbewijzen met betrekking tot de werkzaamheden ter controle beschikbaar te houden.

Ook bij de verkorte procedure wordt gewerkt met een plan van eisen, worden er tenminste twee offertes opgevraagd en wordt er gekozen voor de goedkoopst passende offerte.

Artikel 3.12e Verkoop woning

Bij verkoop van de woning waarin een voorziening is aangebracht binnen een periode van tien jaar nadat de voorziening is gerealiseerd, dient de kostprijs minus de eigen bijdrage te worden terugbetaald volgens het afschrijvingsschema genoemd in artikel 2.4 van het Financieel besluit. Deze afschrijvingsregeling van het Financieel besluit worden opgenomen in het besluit van toekenning.

Artikel 3.12f Kosten woningaanpassing

Tot de kosten van het doen van een woningaanpassing worden uitsluitend gerekend:

• •

  de aanneemsom;

• •

  de materialen voor zover niet inbegrepen in de aanneemsom;

• •

  de risicoverzekeringen van loon-en materiaalstijgingen;

• •

  de architect kosten, tot ten hoogste tien procent van de aanneemsom;

• •

  de kosten van het dagelijks toezicht, ten hoogste twee procent van de aanneemsom;

• •

  de heraansluiting op openbare nutsvoorzieningen;

• •

  de leges voor een bouwvergunning of precariorechten;

• •

  de verschuldigde en niet verrekenbare of terugvorderbare omzetbelasting;

• •

  renteverlies in verband met het doen van noodzakelijke betalingen aan derden voordat de verstrekte bijdrage ineens wordt uitbetaald;

• •

  kosten in verband met technisch onderzoek en advies met betrekking tot het doen van de aanpassing;

• •

  kostenverhogingen met betrekking tot de kosten gemaakt, genoemd onder a t/m j, die ten tijde van de beschikking van de gemeente redelijkerwijs niet voorzienbaar waren;

• •

  de kosten van gebruikelijke latere werkzaamheden, die rechtstreeks samenhangen met het doen van de aanpassing;

• •

  de administratiekosten gemaakt door een verhuurder ten behoeve van de aanvrager.

Artikel 3.12g Aantal vierkante meters

• 1.

  Het aantal vierkante meters waarvoor een tegemoetkoming in de aannemelijke meerkosten kan worden verstrekt is per vertrek gemaximeerd. Er wordt daarbij een verschil gemaakt in aantal vierkante meters voor een aanbouw van een vertrek en het aantal vierkante meters voor uitbreiding van een reeds aanwezig vertrek:

  • a.

    Woonkamer 30 (aanbouw) en 6 (uitbreiding);

  • b.

    Keuken 10 (aanbouw) en 4 (uitbreiding);

  • c.

    1-pers. slaapkamer 10 (aanbouw) en 4 (uitbreiding);

  • d.

    2-pers. slaapkamer 18 (aanbouw) en 4 (uitbreiding);

  • e.

    Toiletruimte 2 (aanbouw) en 1 (uitbreiding);

  • f.

    Badkamer wastafelruimte 2 (aanbouw) en 1 (uitbreiding);

  • g.

    Badkamer doucheruimte 3 (aanbouw) 2 (uitbreiding);

  • h.

    Entree/hal/ gang 5 (aanbouw) en 2 (uitbreiding);

  • i.

    Berging 6 (aanbouw) en 4 (uitbreiding).

• 2.

  De gemeente kan ook een maatwerkvoorziening verstrekken voor het verharden of (op)nieuw aanleggen van een pad om de woning toegankelijk te maken. Ten hoogste 20 vierkante meter wordt verstrekt waarbij het moet gaan om:

  • a.

    een pad tussen de openbare weg en de hoofdingang van de woning;

  • b.

    een pad tussen een tweede ingang en een berging en/ of tuinpoort.

• 3.

  Voor de aanleg van een terras of de aanleg van een nieuw terras direct aan de woonruimte, komt ten hoogste 6 vierkante meter voor vergoeding in aanmerking.

Artikel 3.13 Roerende woonvoorziening / hulpmiddelen

• 1.

  Onder hulpmiddelen worden roerende zaken verstaan die bedoeld zijn om beperkingen in de zelfredzaamheid of de participatie te verminderen of weg te nemen (art. 1.1.1, eerste lid, van de Wmo 2015, onder hulpmiddel). Het kan gaan om roerende woonvoorzieningen zoals een douchestoel of een traplift. Of de cliënt in aanmerking komt voor een hulpmiddel, hangt ook af van de bouwkundige situatie van de woning en van de geobjectiveerde beperkingen van de cliënt in het normale gebruik van de woning.

• 2.

  Voor kortdurend gebruik (maximaal 6 maanden) zijn hulpmiddelen te leen via de uitleendepots van thuiszorgaanbieders of hulpmiddelenleveranciers. In Winschoten kunnen cliënten terecht bij Medipoint. Hulpmiddelen hebben als voordeel dat ze vaak snel kunnen worden ingezet, soms voordeliger zijn, vaak voor meerdere doeleinden kunnen worden ingezet (bijvoorbeeld: een douchestoel kan ook gebruikt worden om aan de wastafel te zitten of om op te zitten bij het aankleden) en meegenomen kunnen worden in geval van verhuizing.

• 3.

  Hulpmiddelen kunnen zowel in bruikleen als in eigendom worden verstrekt. Relatief goedkope hulpmiddelen (waarvan de kosten van transport en reiniging voor herverstrekking niet opwegen tegen de kosten van verstrekking van een nieuw hulpmiddel), zullen in eigendom worden verstrekt.

Artikel 3.13a Patiëntliften

Er zijn zowel losse (mobiele) als vaste patiëntliften. Laatstgenoemde worden geplaatst middels een vloer-, muur- of wandbevestiging. Bij de beoordeling van de noodzaak van een dergelijke woonvoorziening worden de volgende factoren betrokken:

• •

  de te verwachten transfers;

• •

  de mogelijkheden van de cliënt/het kind;

• •

  de indeling van de woning en de aanwezige inrichtingselementen;

• •

  de beschikbare ruimte;

• •

  de noodzakelijke lichamelijke ondersteuning van de cliënt/het kind;

• •

  douchehulpmiddelen, toilethulpmiddelen.

Artikel 3.13b Wettelijke afbakening hulpmiddelen

Vanaf 1 januari 2013 is de uitleen van hulpmiddelen onder de werking van de Zvw gebracht (Stcrt. 2012, nr. 14946). Of een verzekerde in aanmerking komt voor bepaalde hulpmiddelen via de uitleen is afhankelijk van de vraag of hij daar voor een beperkte of onzekere duur op is aangewezen (art. 2.12, tweede lid Regeling zorgverzekering). Het gaat om rolstoelen, drempelhulpen, transferhulpmiddelen en hulpmiddelen voor het zich wassen en voor de toiletgang. Staat op voorhand vast dat de cliënt voor onbeperkte duur is aangewezen op een dergelijk hulpmiddel wordt deze op grond van de Wmo 2015 verstrekt. In de praktijk kan overigens nog steeds de zes-maandentermijn worden gehanteerd (2 x 3 maanden uitleen) zoals die gold tot 1 januari 2013. Zodra voor het gebruik van het hulpmiddel moeten worden betaald, kan aanspraak bestaan op een maatwerkvoorziening op grond van de Wmo 2015. In het algemeen geldt dat wanneer en voor zover de cliënt (zonder kosten) gebruik kan maken van de uitleen, het tot zijn eigen verantwoordelijkheid behoort dat ook te doen.

Artikel 3.14 Primaat van verhuizen

Het primaat van verhuizen betekent dat verhuizen in beginsel voorrang heeft op woonvoorzieningen zoals het verbouwen of aanpassen van de woning. Het college gaat uit van dat primaat. Omdat verhuizen duur is, wordt als maatwerkvoorziening een verhuiskostenvergoeding gegeven (zie paragraaf 3.2.1 hierboven). De gemeente onderzoekt in het concrete geval of het primaat van verhuizen kan worden toegepast. Daarbij speelt een veelheid aan factoren een rol. De gemeente zal altijd de belangen van de burger af moeten wegen tegen het eigen belang dat de Wmo-gelden doelmatig worden besteed. Als het college besluit dat het primaat van verhuizen in het concrete geval kan worden toegepast moet het college die belangenafweging volledig en duidelijk opgetekend maken.

Artikel 3.14a Afwegingsfactoren

• 1.

  Het is niet mogelijk een uitputtend overzicht te geven van alle mogelijke afwegingsfactoren die een rol kunnen spelen bij de toepassing van het primaat van verhuizen, omdat elke situatie anders kan zijn. De volgende factoren kunnen echter een rol spelen:

  • a.

    aanwezigheid van aangepaste of eenvoudig aan te passen woningen;

  • b.

    kostenvergelijking tussen aanpassen en verhuizen;

  • c.

    volkshuisvestelijke factor;

  • d.

    als een aangepaste woning beschikbaar is, kan het ondoelmatig zijn om ook een andere woning aan te passen; niet alle aangepaste woningen zullen namelijk even goed verhuurbaar zijn;

  • e.

    de termijn waarbinnen de woning beschikbaar is;

• 2.

  Het college moet met een concreet en passend aanbod komen.

  • a.

    sociale omstandigheden;

• 3.

  De inbedding in de wijk, meestal samenhangend met de periode dat iemand al in de wijk woont, de aanwezigheid van familie en vrienden en de aanwezigheid van voorzieningen spelen een rol. Ook kan vereenzaming in de toekomstige woonomgeving een rol spelen, bij voorbeeld omdat cliënt slecht ter been is. Als er huisgenoten zijn, moeten ook zij mee verhuizen. Ook hun belangen moeten worden meegewogen.

  • a.

    de afstemming met andere voorzieningen;

• 4.

  De voorzieningen op de nieuwe woonlocatie (vervoersvoorzieningen, winkels, de huisartsenpraktijk) kunnen dichterbij zijn, of juist niet.

  • a.

    het werk;

• 5.

  Het kan zijn dat de cliënt dichter bij het werk kan komen te wonen. Dat kan een aanzienlijk voordeel zijn als er beperkingen in het vervoer zijn. Als iemand thuis werkt zal daar rekening mee moeten worden gehouden.

  • a.

    verandering in woonlasten;

• 6.

  De financiële gevolgen van een verhuizing moeten binnen aanvaardbare grenzen vallen. Als de cliënt huurt is die afweging eenvoudiger te maken dan wanneer iemand een koophuis heeft. Ook moet de koopwoning uiteraard binnen een redelijke termijn verkocht worden. Lukt dat niet, dan beoordeelt het college opnieuw de situatie.

  • a.

    is er een wil om te verhuizen;

• 7.

  Het kan voor een cliënt lastig zijn om toenemende beperkingen onder ogen te zien. Des te bezwaarlijker kan het dan zijn om te verhuizen, ook al is dat met het oog op de beperkingen de beste oplossing. Als de cliënt dan niettemin niet wil verhuizen kan het college weigeren de woning aan te passen.

• 8.

  Er kunnen zwaarwegende redenen zijn waardoor een uitzondering moet worden gemaakt op het verhuisprimaat. Voorbeelden daarvan zijn:

  • a.

    Er blijkt uit medisch onderzoek een contra-indicatie voor verhuizen. Bijvoorbeeld als verwacht wordt dat een (dementerende) cliënt binnen een redelijke termijn niet zal aarden of vertrouwd zal kunnen geraken in de nieuwe woning of woonomgeving.

  • b.

    Er blijkt uit onderzoek dat de medische situatie van de cliënt het niet toelaat dat er een lange tijd heen gaat over het vinden van een geschikte woning. Uit het medisch advies moet dan bijvoorbeeld blijken wat een medisch aanvaardbare termijn is waarbinnen iemand over een geschikte woning moet beschikken. Dat is afhankelijk van de individuele situatie.

  • c.

    De aanwezigheid van mantelzorg door mensen in de directe omgeving van de woning kan het niet acceptabel maken dat de cliënt verhuist. Dat is alleen het geval als de mantelzorg een wezenlijke bijdrage levert aan het behoud van de zelfredzaamheid van de cliënt met het oog op zo lang mogelijk in de eigen leefomgeving kunnen blijven (wonen). Dat is bijvoorbeeld het geval als de mantelzorg zorg op grond van de Zvw of ondersteuning in de vorm van een maatwerkvoorziening overbodig maakt en duidelijk is dat de mantelzorg in de bestaande omvang en intensiteit bij een eventuele nieuwe woning niet (meer) kan worden verleend. Als de mantelzorg planbaar is kan dit weer betekenen dat verhuizen juist wel mogelijk is.

  • d.

    De verhuizing leidt tot inkomstenderving doordat bedrijfsmatige activiteiten niet meer kunnen worden uitgeoefend of het verplaatsen van het bedrijf onredelijke kosten met zich meebrengt. Deze kosten kunnen voor de ondernemer in kwestie mogelijk wel aftrekbaar zijn op diens aangifte Inkomstenbelasting. Hierbij kan het gaan om de cliënt zelf maar ook zijn partner.

Artikel 3.15 Weigering woonvoorziening

Geen woonvoorziening wordt verstrekt:

• a.

  voor zover de beperkingen voortvloeien uit de aard van de in de woning gebruikte materialen;

• b.

  ten behoeve van hotels/pensions, trekkerswoonwagens, tweede woningen, vakantie- en recreatiewoningen, ADL-clusterwoningen en gehuurde kamers, met uitzondering van een voorziening voor verhuizing en inrichting;

• c.

  voor zover het voorzieningen in gemeenschappelijke ruimten betreft, anders dan automatische deuropeners, hellingbanen, het verbreden van gemeenschappelijke toegangsdeuren, het aanbrengen van drempelhulpen of vlonders of het aanbrengen van een opstelplaats bij de toegangsdeur van de gemeenschappelijke ruimte, met uitzondering van een voorziening voor verhuizing.

• d.

  wanneer de noodzaak van verhuizing niet gelegen is in de beperkingen bij de zelfredzaamheid of participatie van de cliënt;

• e.

  wanneer de cliënt niet is verhuisd naar de voor zijn of haar beperkingen op dat moment meest geschikte woning, tenzij daarvoor vooraf schriftelijk toestemming is verleend door het college;

• f.

  voor zover de voorziening betrekking heeft op een hoger niveau dan het uitrustingsniveau van de sociale woningbouw;

• g.

  in de vorm van een aanpassing van gemeenschappelijke ruimten van wooncomplexen die specifiek bestemd zijn voor ouderen of personen met een beperking.

Artikel 5.3 Eigen kracht

• 1.

  Aanvullend op wat in het inleidende hoofdstuk hierover is gezegd geldt ook bij huishoudelijke hulp dat activiteiten die door de cliënt zelf kunnen worden uitgevoerd uiteraard tot de eigen kracht van cliënt behoren. Soms kan een cliënt met een kleine (woning)aanpassing of een hulpmiddel nog veel huishoudelijke taken zelf doen (Rechtbank Zutphen 28-12-2011, nr. 11/1197 WMO (deze uitspraak heeft geen ECLI-nummer)). Van een cliënt mag verwacht worden dat hij zijn woning herinricht of voorwerpen verplaatst wanneer dit kan bijdragen aan het compenseren van de beperkingen van cliënt (ECLI:NL:CRVB:2016:429).

• 2.

  De cliënt wordt gestimuleerd zelf huishoudelijke activiteiten te blijven uitvoeren. Wanneer bepaalde aandoeningen die de oorzaak vormen voor de huishoudelijke beperkingen naar de mening van de arts nog behandelmogelijkheden bieden, wordt hulp bij het huishouden geweigerd in die mate dat deze anti-revaliderend zou werken. Wel kan huishoudelijke hulp naast een te volgen behandeling of revalidatie worden ingezet. Hierover is (met toestemming van de cliënt) afstemming met de behandelaar nodig. Een dergelijk indicatie(advies) heeft dan in principe een korte geldigheidsduur, afgeleid van de duur van het behandel- of revalidatietraject.

Artikel 5.4 Leefeenheid primair zelf verantwoordelijk

• 1.

  De leefeenheid is primair zelf verantwoordelijk voor het eigen huishouden en de wijze waarop de huishouding wordt gevoerd. Dat valt onder gebruikelijke hulp (zie verder hoofdstuk 1 van deze beleidsregels).

• 2.

  In de memorie van toelichting van de wet is aangegeven dat meer dan onder de vorige Wmo een beroep wordt gedaan op de eigen verantwoordelijkheid van cliënten. De wetgever zoekt een goede balans tussen enerzijds de eigen verantwoordelijkheid van cliënten en hun sociale netwerk voor de eigen situatie en anderzijds de verantwoordelijkheid het college om ingezetenen die het niet op eigen kracht en met inzet van hun sociale netwerk klaarspelen, te ondersteunen bij hun zelfredzaamheid of participatie (TK, 2013–2014, 33 841, nr. 3, p. 27). Als cliënten het in het verleden zelf hebben klaargespeeld een particuliere huishoudelijke hulp te bekostigen geldt de volgende regel:

• 3.

  Particuliere huishoudelijke hulp kan een oplossing zijn als:

  • a.

    cliënten al langere tijd particuliere hulp hebben, en zij na het ontstaan van beperkingen hulpbij het huishouden aanvragen, kan sprake zijn van de volgende situaties:

  • b.

    de financiële situatie is gewijzigd

  • c.

    de financiële situatie van de aanvrager iets veranderd is waardoor de aanwezige particuliere huishoudelijke hulp niet gecontinueerd kan worden, kan aanspraak gemaakt worden op de voorziening hulp bij het huishouden. Is de situatie niet gewijzigd dan gaan we ervan uit dat de beperkingen in het voeren van de huishouding voldoende gecompenseerd zijn.

  • d.

    de zorgbehoefte is gewijzigd

  • e.

    als een cliënt al een particuliere hulp heeft, maar meer hulp nodig is, dan dient de totale zorgbehoefte van de cliënt te worden bepaald conform de criteria zoals in deze beleidsregels aangegeven. Hier wordt de particuliere hulp op in mindering gebracht die al in het huishouden aanwezig is. Voor het aantal overblijvende uren kan een positief advies voor hulp bij het huishouden worden afgegeven. Wanneer de particuliere hulp om welke reden dan ook stopt, en de hulpvraag blijft bestaan, kan er, wanneer de aanvrager niet zelf een particuliere huishoudelijke hulp kan vinden, alsnog een beroep gedaan worden op de Wmo.

Artikel 5.5 Andere oplossingen

Het college beoordeelt of er voorliggende oplossingen zijn. Die gaan voor op het verlenen van een maatwerkvoorziening. Voorbeelden zijn: inzet van personen uit het sociale netwerk (waaronder ook mantelzorg), geschikte en beschikbare vrijwilligers, gebruikmaking van algemene voorzieningen of gebruikmaking van algemeen gebruikelijke voorzieningen (zie stap 5 van het `onderzoek’ in de Inleiding). Er zijn meer voorbeelden denkbaar. Ook de aanbieder kan bij de inzet van huishoudelijke hulp richting of sturing geven aan het gebruik (gaan) maken van voorliggende oplossingen, mits dat ook onderdeel is van het ondersteuningsplan.

Artikel 5.6 Aanwezigheid van algemeen gebruikelijke voorzieningen

Als algemeen uitgangspunt geldt dat de cliënt passend bij de woon- en leefsituatie van de cliënt beschikt over algemeen gebruikelijke voorzieningen waarmee de huishoudelijke hulp zo efficiënt mogelijk kan worden geboden. Denk aan een stofzuiger, een wasmachine, schoonmaakmiddelen, een dweil, etc. (vergelijk CRVB:2015:1503). Het gaat in dit geval ook om bepaalde voorzieningen die het mogelijk maken dat de cliënt een deel van de huishoudelijke taken zelf kan uitvoeren. Bijvoorbeeld stof afnemen met een plumeau of een handwringer voor het uitwringen van werkdoekjes. Het kan ook zijn dat met een algemeen gebruikelijke voorziening een aanspraak (deels) wordt voorkomen. Denk bijvoorbeeld aan de aanschaf van een wasdroger of het plaatsen van de wasmachine en/of droger op een verhoging of in een ruimte die wel bereikbaar is voor de cliënt zodat hij (een deel van) de was zelf kan doen (vergelijk CRVB:2005:AT8015).

Artikel 5.7 Houden van huisdieren

Heeft de cliënt huisdieren dan hanteert het college het volgende uitgangspunt. In het algemeen geldt dat het hebben van huisdieren niet leidt tot meer inzet van huishoudelijke hulp. Het ligt ook niet voor de hand dat een cliënt dit van het college verwacht. Immers, het hebben van huisdieren brengt nu eenmaal (wat) meer vervuiling van de woning met zich mee. Als uitzondering kan gelden wanneer de cliënt is aangewezen op een blindengeleidehond of een zogeheten hulphond die is verstrekt op grond van de Zvw of aan de jeugdige op grond van de Jeugdwet. De Centrale Raad van Beroep heeft in 2019 nog bevestigd dat beleid dat inhoudt dat de aanwezigheid van gewone huisdieren (niet zijnde hulphonden) geen aanleiding is voor het toekennen van aanvullende uren huishoudelijke hulp, de rechterlijke toetsing kan doorstaan (ECLI:NL:CRVB:2019:2585).

Artikel 5.8 Gesaneerde woning

Verder is het zo dat bij huishoudelijke hulp wordt uitgegaan van een gesaneerde woning in geval van bijvoorbeeld huisstofmijtallergie. Is de cliënt allergisch voor bijvoorbeeld vogels of katten maar worden deze dieren wel door de cliënt gehouden dan geldt geen ondersteuningsplicht voor het college voor het ‘meerwerk’ (ECLI:NL:CRVB:2015:3690). Dit zijn keuzes die in het kader van de eigen verantwoordelijkheid moeten worden beschouwd.

Artikel 5.9 Normale gebruik van de woning

Voor wat betreft het schoonhouden en opruimen van de woning geldt het uitgangspunt dat de taken alleen betrekking hebben op ruimten die voor de cliënt noodzakelijk zijn voor het normale gebruik van de woning. Het betreft hier de ruimten die te maken hebben met de elementaire woonfuncties gericht op zelfredzaamheid (eten, slapen, lichaamsreiniging, koken) en verplaatsingen in de woning (verkeersruimten). Ruimten die niet in gebruik (hoeven te) zijn vallen hier buiten. Dat wil niet echter zeggen dat in deze ruimte(n) helemaal nooit gestofzuigd of gedweild hoeft te worden (zie ook de Toelichting bij normenkader over indicatie voor extra kamer(s) van paragraaf 5.4).

Artikel 5.10 Tuinonderhoud en het wassen van de ramen aan de buitenkant

Tuinonderhoud hoort niet bij huishoudelijke hulp (ECLI:NL:CRVB:2017:885). Het te bereiken resultaat `een schoon en leefbaar huis’ (zie paragraaf 5.4 hieronder) beperkt zich tot de binnenkant van het huis. Ook het wassen van de ramen aan de buitenkant kan buiten beschouwing gelaten worden. Voor het wassen van de ramen aan de buitenkant is een adequaat alternatief beschikbaar in de vorm van een glazenwasser. Gezien de lage frequentie van het ramen wassen aan de buitenkant, in combinatie met de beperkte kosten voor het inzetten van een glazenwasser, kunnen deze kosten ook door cliënten met een minimuminkomen gedragen worden (ECLI:NL:CRVB:2017:1302).

Artikel 5.11 Voortzetting hulp na overlijden huisgenoot

Wanneer cliënt overlijdt en een huisgenoot achterblijft, kan bij zorg in natura de hulp bij het huishouden gedurende 4 weken worden voortgezet. Zo heeft de achterblijvende huisgenoot de tijd om de hulp op een andere manier te organiseren of om zelf een indicatie voor huishoudelijke hulp aan te vragen.

Artikel 5.12 Resultaatgebieden van HHM

De normering van de huishoudelijke hulp was in het verleden gebaseerd op een voor gemeenten bewerkt protocol van het Centrum indicatiestelling zorg (CIZ). Dit protocol fungeerde oorspronkelijk als richtlijn binnen de AWBZ, en toen de huishoudelijke hulp in 2007 overging naar de Wet maatschappelijke ondersteuning (de voorganger van de huidige wet) namen gemeenten dit protocol over. In dat protocol werd een fundamenteel onderscheid gemaakt tussen enerzijds het (gedeeltelijk) overnemen van de huishoudelijke werkzaamheden en anderzijds de dagelijkse organisatie van het huishouden als de cliënt daar zelf niet of minder toe in staat was en de opvang en/of verzorging van kinderen door plotselinge uitval van de ouder. De huishoudelijke werkzaamheden zelf werden gecategoriseerd als HH1 en de organisatie van de huishouding en de opvangen/of verzorging van de kinderen werd HH2 genoemd. Dit onderscheid wordt niet meer op die manier gemaakt. De Regie en instructie en de Kindzorg zijn nu naast de andere vormen van ondersteuning opgenomen in de resultaatgebieden die in paragraaf 5.4 zijn weergegeven.

Artikel 5.13 Resultaten

Zoals aangegeven is de maatwerkvoorziening huishoudelijke hulp gericht op het bereiken van resultaten. Hieronder worden de betreffende resultaten nader toegelicht.

Artikel 5.13a Een schoon en leefbaar huis

• 1.

  Het te bereiken resultaat bestaat allereerst uit het kunnen wonen in een woning die schoongehouden wordt. Daarnaast is het van belang dat de woning leefbaar is, dat staat voor opgeruimd en functioneel, bijvoorbeeld om vallen te voorkomen. Met het oog op dit resultaat kan een maatwerkvoorziening getroffen worden voor taken die betrekking hebben op het schoonmaken en/of opruimen.

• 2.

  Een schoon en leefbaar huis is een huis dat niet vervuild is en geen gezondheidsrisico’s kent voor bewoners. Om dit resultaat te bereiken is in het normenkader vastgesteld welke activiteiten nodig zijn en in welke frequentie die activiteiten moeten plaatsvinden.

• 3.

  Een woning kan meerdere slaapkamers, eventueel ook logeerkamers, bevatten, naast de dagelijks in gebruik zijnde slaapkamer. Als deze extra kamers niet in gebruik zijn, moeten ze toch één keer per maand worden schoongemaakt, om te zorgen dat ze op termijn niet een bron van vervuiling van het hele huis worden. Hiervoor wordt een kwart van de berekende tijd voor een in gebruik zijnde slaapkamer opgenomen: ¼ x 18 minuten = afgerond 5 minuten per week (zie ook RBOVE:2016:1414 en rechtbank Overijssel 27-05-2016, nr. AWB 15/2356).

• 4.

  Een kamer waar alleen een wasrek staat en eventueel de strijk wordt gedaan, valt onder de noemer ‘niet in gebruik’ en wordt eenmaal per maand schoongemaakt.

• 5.

  Er kunnen redenen zijn waarom een extra kamer wel regelmatig schoongemaakt moet worden, bij voorbeeld wanneer een (echt)paar gescheiden slaapt. Als sprake is van een huisgenoot met een eigen slaapkamer, dan ligt de vraag voor of professionele overname van het schoonmaken van die slaapkamer noodzakelijk is of dat hier sprake is van eigen kracht of gebruikelijke zorg van die huisgenoot.

• 6.

  Als (klein)kinderen regelmatig komen logeren, wordt van hen verwacht dat zij hun kamer zelf schoon maken.

• 7.

  Ook kamers die bij voorbeeld als hobbykamer worden gebruikt worden eenmaal per maand schoongemaakt.

• 8.

  De totaaltijd kan afwijken door afronding van de som der onderdelen. Worden er extra (slaap)kamers gebruikt, dan geldt daarvoor de normtijd zoals die voor een slaapkamer geldt (17,3 minuten per week). Voor niet gebruikte kamers geldt dat ze wel regelmatig gelucht moeten worden, maar dat de schoonmaakfrequentie lager dan regulier is en de normtijd op 5 minuten per week neerkomt.

Artikel 5.13b Het beschikken over schone en draagbare en doelmatige kleding (wasverzorging)

De dagelijkse kleding, beddengoed, handdoeken, e.d. moeten met enige regelmaat schoongemaakt worden. De cliënt en zijn leefeenheid moeten kunnen beschikken over gewassen, opgevouwen of opgehangen kleding of ander linnengoed, wanneer medisch noodzakelijk gestreken. Bij dat laatste wordt opgemerkt dat van de cliënt ook mag worden verwacht dat hij rekening houdt met het kopen van kleding waarbij strijken niet nodig is. Dit moet overigens ook in relatie worden gezien met de aanschaf van een algemeen gebruikelijke wasdroger. Van de cliënt mag in dit kader worden verwacht dat er bijvoorbeeld extra (twee- of driedubbel) beddengoed aanwezig is. Datzelfde geldt voor bijvoorbeeld voldoende handdoeken, andere linnengoed en/of kleding. Op deze manier kan de inzet van ondersteuning zo efficiënt mogelijk worden gedaan.

Artikel 5.13c Het kunnen beschikken over benodigdheden om te voorzien in primaire levensbehoeften (boodschappen)

• 1.

  Het kunnen beschikken over boodschappen voor het dagelijks leven valt binnen het bereik van huishoudelijke hulp. Denk in dit geval aan levensmiddelen en schoonmaakmiddelen en dergelijke die dagelijks/wekelijks gebruikt worden in elk huishouden. Onder dit resultaat kan ook het opstellen van een boodschappenlijst vallen.

• 2.

  Een boodschappendienst in doorgaans een algemeen gebruikelijke voorziening.

• 3.

  Of dat werkelijk zo is wordt bepaald door of deze dienst:

  • a.

    daadwerkelijk beschikbaar is en;

  • b.

    een passende bijdrage levert aan het realiseren van een situatie waarin de cliënt tot zelfredzaamheid of participatie in staat is en;

  • c.

    deze financieel gedragen kan worden met een inkomen op minimumniveau (zie de Inleiding van deze beleidsregels, kopje `algemeen gebruikelijke voorziening’).

• 4.

  Het spreekt voor zich dat het college vast moet stellen dat er een boodschappendienst beschikbaar is. De omstandigheid dat de supermarkt waar de cliënt normaal gesproken zijn boodschappen doet of zou willen doen geen boodschappendienst heeft, maakt niet dat een andere boodschappendienst niet als passende oplossing kan gelden.

• 5.

  Als de cliënt zelf nog in staat is om met een scootmobiel (dagelijkse) boodschappen te doen kan van de cliënt ook worden verlangd om de hulp van het personeel of een derde in te roepen als hij onverwacht niet bij een boodschap kan omdat deze te laag of te hoog in de schappen ligt. Verder mag van de cliënt in voorkomende gevallen ook worden verwacht dat met een daarop gerichte training wordt geleerd om met een scootmobiel op een veilige manier winkels binnen te gaan en boodschappen te doen.

• 6.

  Het is vanzelfsprekend dat het college zich op het standpunt moet kunnen stellen dat de boodschappendienst als passende oplossing kan worden aangemerkt. Uit onderzoek kan blijken dat de cliënt geen gebruik kan maken van de boodschappendienst omdat de cliënt de boodschappen van de bezorgservice niet kan aanpakken en/of opruimen. In dit geval is de boodschappendienst alleen tot de voordeur een passende oplossing. De bezorgdienst kan natuurlijk gevraagd worden om de spullen weg te zetten.

• 7.

  Het feit dat de cliënt, die gebruik kan maken van de boodschappendienst (of bezorgen van maaltijden), afhankelijk is van bezorgtijden brengt niet mee dat de boodschappendienst om die reden niet als passende oplossing kan worden aangemerkt (CRVB:2011:BU5492).

• 8.

  De Centrale Raad van Beroep heeft nog in 2019 geoordeeld dat de bezorgkosten van een boodschappendienst niet zodanig zijn dat deze door iemand met een inkomen op minimumniveau niet gedragen zouden kunnen worden (ECLI:NL:CRVB:2019:3690).

Artikel 5.14 Warme maaltijd bereiden

• 1.

  Dit te bereiken resultaat bestaat uit het bereiden van de warme maaltijd.

• 2.

  Naast het bereiden van de warme maaltijd kan ook enkel het opwarmen van een maaltijd aan de orde zijn. Een warme maaltijd kan 1 keer per dag worden geboden. Dit geldt vanzelfsprekend alleen als er geen andere (voorliggende) oplossingen zijn zoals: de maaltijdservice, mee kunnen eten bij een buurt- of verzorgingshuis of de kant-en-klaarmaaltijden van de supermarkt.

• 3.

  Het kan ook zijn dat de cliënt is aangewezen op een medisch geïndiceerd dieet (aantoonbaar) waardoor kant-en-klaarmaaltijden niet als voorliggende oplossing kunnen gelden. Ook kan er sprake zijn van dusdanige beperkingen dat de cliënt de kant-en-klaarmaaltijden van de supermarkt niet kan openen en/of in de magnetron kan zetten. Er zijn meer voorbeelden denkbaar. Bij de beoordeling of een maaltijdservice als passende oplossing kan worden aangemerkt dient het college in ieder geval ook de drie hierboven genoemde punten moet beoordelen.

Artikel 5.14a Broodmaaltijd

Dit te bereiken resultaat bestaat uit het bereiden van de broodmaaltijd. Een broodmaaltijd kan 1 keer dag worden bereid en klaargezet. De tweede broodmaaltijd wordt dan gelijk gemaakt en in koelkast klaargezet. Dat is in lijn met de jurisprudentie qua frequentie (CRVB:2016:2960, CRVB:2011:BU5492).

Artikel 5.14b Aanreiken

Het aanreiken van de maaltijden kan zowel binnen het bereik van de Wmo 2015 als binnen de Zorgverzekeringswet vallen (zie onze kennisbank: `Wanneer valt maaltijdverzorging onder de Wmo 2015?’ voor de details).

Artikel 5.15 De organisatie van de huishouding (Regie en instructie)

In het normenkader Normering huishoudelijke activiteiten is plaats ingeruimd voor het resultaat regie, organisatie en AIV (advies, instructie en voorlichting). Wanneer ondersteuning gegeven wordt aan de cliënt bij de organisatie van het huishouden ligt de nadruk op het aanleren en het activeren van de cliënt in de uitvoering van huishoudelijke taken, met als doel om de cliënt op zo kort mogelijke termijn zelfstandig alle huishoudelijke taken uit te kunnen laten voeren. Minimaal driemaandelijks wordt er geëvalueerd en gekeken of de ondersteuning Advies en instructie nog noodzakelijk is en of afschaling mogelijk is. AIV wordt tijdelijk ingezet gedurende maximaal zes weken en voor een totaal van maximaal 9 uur.

Artikel 5.16 Het thuis zorgen voor kinderen die tot het gezin behoren (die niet voor zich zelf kunnen zorgen) (kindzorg)

Dit resultaat heeft betrekking op de verzorging van kinderen waarbij de ouder (tijdelijk) niet in staat is om de ouderrol op zich te nemen én het om eenvoudige dagelijkse fysieke verzorging, het bereiden van de maaltijden en zo nog nodig het voeden. Het gaat om de primaire zorg voor (gezonde) kinderen tot 5 jaar, waarbij de nadruk niet ligt op het pedagogische klimaat. Van kinderen vanaf 5 jaar wordt verwacht dat zij zichzelf kunnen aankleden en wassen, maar dat controle wel nodig is. Vanaf 12 jaar is toezicht hierop normaal gesproken niet meer nodig. Ouders hebben een zorgplicht voor hun kinderen. Bij uitval van een van de ouders neemt de andere ouder de gebruikelijke zorg (hulp) voor de kinderen over (zie de Inleiding van deze beleidsregels, kopje `gebruikelijke hulp’ en hoofdstuk 1, geheel gewijd aan gebruikelijke hulp). Structurele opvang valt in principe niet onder huishoudelijke hulp. Het is in het algemeen een eigen verantwoordelijkheid van de ouder(s) om daar voor te zorgen. Gebruikmaking van kinderopvang gaat dan ook in principe voor op het verlenen huishoudelijke hulp. Denk bijvoorbeeld aan gebruikmaking van kinderopvang en/of crèche wat in principe gangbaar is tot en met 5 dagen per week. Er is voor een korte periode van maximaal 3 maanden inzet van hulp op grond van de Wmo voor opvang van kinderen mogelijk. Dit om de ouder(s) in de gelegenheid te stellen een eigen oplossing te vinden.

Artikel 6.3 Andere oplossingen

Het college onderzoekt andere mogelijke oplossingen. Het kan bijvoorbeeld zijn dat een vrijwilliger van het steunpunt Mantelzorg kan worden ingezet om een paar uur de zorg van de belanghebbende over te nemen.

Artikel 6.4 Eerstelijns verblijf op grond van de Zvw

Hetcollege houdt bij de beoordeling van de aanspraak op kortdurend verblijf rekening met de vraag of de cliënt aanspraak kan maken op eerstelijns verblijf op grond van de Zvw. Het gaat in die gevallen om medisch noodzakelijk verblijf, dat wil zeggen, men is gedurende dat verblijf aangewezen op geneeskundige zorg. Het gaat om de eerste lijn waarvoor de huisarts of medisch specialist kan indiceren. Dit is één van de varianten van het Zvw-verblijf. Het gaat om een verzekerbare aanspraak waarvan het college - in het kader van de eigen verantwoordelijkheid - mag verwachten dat hier ook daadwerkelijk een beroep op wordt gedaan.

Artikel 6.5 Aanspraak op Wlz

Het college neemt hierbij in aanmerking dat er ook aanspraak kan bestaan op een indicatie voor de Wlz. De logeeropvang van mantelzorgers van personen met een Wlz-indicatie komt voor rekening van de Wlz.

Artikel 6.6 Omvang

• 1.

  De omvang van kortdurend verblijf is één, twee of drie etmalen per week en is afhankelijk van wat er noodzakelijk is in de specifieke situatie van de cliënt. Er is een maximum van drie etmalen per week gesteld omdat het logeren betreft. Bij meer dan drie etmalen in een instelling, zal onderzocht moeten worden of er geen aanspraak bestaat op een indicatie op grond van de Wlz (art. 2.3.5 lid 6 van de Wmo 2015).

• 2.

  Het is denkbaar dat hierop in specifieke situaties een uitzondering kan worden gemaakt om bijvoorbeeld verblijf van een week mogelijk te maken, zodat de mantelzorger op vakantie kan.

• 3.

  In de instelling waar de cliënt kortdurend verblijft, wordt de dagelijkse zorg en dagbesteding overgenomen. Wanneer verpleging nodig is, moet hiervoor apart een indicatie worden afgegeven. Behandeling hoort nadrukkelijk niet bij kortdurend verblijf.

Artikel 6.7 Vervoer

De cliënt is zelf verantwoordelijk voor vervoer van en naar de instelling voor kortdurend verblijf. Hij kan hiervoor gebruik maken van eigen vervoer of van hulp uit het eigen netwerk. Wanneer de cliënt beperkingen heeft op het gebied van vervoer, kan hij gebruik maken van publiek vervoer. Kortdurend verblijf kent anders dan school of dagbesteding geen exacte starttijden zodat de verwachting is, dat het gebruik van een collectief vervoerssysteem als het publiek vervoer (eventueel met begeleider) een geschikte oplossing biedt.

Artikel 6.8 Kwaliteitseisen kortdurend verblijf

Voor kortdurend verblijf en vervoer naar deze voorziening middels zorg in natura staan de kwaliteitseisen in het procesdocument “Contractering uitvoerders Ommelander Samenwerkingsmodel” vermeldt.

Artikel 7.3 Algemeen gebruikelijke vervoersvoorzieningen

Bij de beoordeling van de aanspraak op een vervoersvoorziening wordt bezien of een algemeen gebruikelijke voorziening zoals bijvoorbeeld een (elektrische) fiets een compenserend vervoermiddel is voor de cliënt (zie stap 5 van het `onderzoek’ in de Inleiding).

Artikel 7.4 Bereiken en gebruiken van het (niet vraagafhankelijk) openbaar vervoer

Bij de beoordeling van de hulpvraag wordt onderzocht of het openbaar vervoer kan worden bereikt (te voet, per fiets of met behulp van een andere gebruikelijke voorziening) en vervolgens of cliënt hier ook gebruik van kan maken. Het spreekt voor zich dat dit ook afhankelijk kan zijn van de afstand waarbinnen zich een opstaphalte bevindt. In die gevallen beoordeelt het college of de cliënt die afstand kan overbruggen met een voor hem algemeen gebruikelijk vervoermiddel.

Artikel 7.5 Beoordeling aanspraak vervoersvoorziening

• 1.

  Tijdens het onderzoek gericht op een (collectieve) vervoersvoorziening worden de hierna volgende zaken meegewogen.

• 2.

  Verplaatsingsgedrag:

  • a.

    Verplaatsingsgedrag (hoe en hoe vaak)

  • b.

    het verplaatsingsmotief (waarom); en

  • c.

    de verplaatsingsbestemming (waarheen)

• 3.

  Mobiliteit:

  • a.

    maximale loopafstand op een goede dag

  • b.

    maximale loopafstand op een slechte dag

  • c.

    gebruik loophulpmiddel: (rollator, wandelstok, kruk, etc.)

  • d.

    gebruik rolstoel/scootmobiel: (type, bijvoorbeeld elektrische rolstoel)

  • e.

    Transfers (bijvoorbeeld uit een auto stappen of rolstoel)

• 4.

  Uithoudingsvermogen:

  • a.

    maximale reisduur

  • b.

    kan gedurende de reis overstappen

  • c.

    invloed weersomstandigheden op functioneren

  • d.

    invloed tijdstip (overdag/avond) op functioneren

• 5.

  Denk bijvoorbeeld ook aan het toekennen van een voorziening enkel voor situaties waarin het noodzakelijk is gebruik te maken van het plaatselijk vervoerssysteem alleen bij slecht weer of als het donker is.

• 6.

  Organisatie en begeleiding van de reis:

  • a.

    kan zonder begeleiding met het OV, indien nodig na korte periode waarin aan deze zelfredzaamheid wordt gewerkt onder begeleiding

  • b.

    kan zonder begeleiding met het publiek vervoer

  • c.

    kan alleen met begeleiding met het publiek vervoer

Artikel 7.6 Publiek vervoer

• 1.

  Publiek vervoer is een collectief vervoerssysteem met (rolstoel)busjes en taxi’s dat vervoer van deur tot deur of van deur naar hub (centraal ketenknooppunt waar op- of overgestapt kan worden) biedt voor mensen met een beperking. In de gemeente zijn er twee van dergelijke hubs, station Winschoten en station Scheemda.

• 2.

  Pashouders kunnen reizen in een gebied van 25 kilometer rondom het woonadres (maximaal 2000 kilometers op jaarbasis per kalenderjaar). Dat betekent overigens voor onze grensgemeente ook dat die kilometers in Duitsland afgelegd mogen worden. De cliënt dient een minimaal aantal basisvoorzieningen te kunnen bereiken. Daaronder vallen bijvoorbeeld een NS-station met dienstverlening, winkels voor het doen van boodschappen en een ziekenhuis. De ondersteuningsplicht van het college is gericht op de leefomgeving waar in bovengenoemde locaties te bereiken zijn. Wil de cliënt sociale contacten onderhouden buiten de directe woon- en leefomgeving, dan geldt daarvoor het landelijke vervoersysteem Valys. Bij het Valys-vervoer is het aankomstadres tenminste 25 kilometer gelegen van het woonadres of het vertrekadres tenminste 25 kilometer gelegen van het woonadres. Daarmee sluit het Valys-vervoer aan op het Wmo-vervoer.

• 3.

  Bij nieuwe toekenningen van Wmo-vervoer wordt het maximale kilometerbudget bepaald naar rato van het resterend aantal maanden van het kalenderjaar, te rekenen vanaf de maand na de datum van het besluit. Als er bijvoorbeeld op 16 juni een besluit genomen is, resteren nog zes maanden. Dat is maximaal de helft van het kilometerbudget per kalenderjaar.

• 4.

  Aanvragers die al een scootmobiel of een bijzondere fiets (bijvoorbeeld een driewielfiets) hebben, ontvangen maximaal de helft van het kilometerbudget, 1000 km, per kalenderjaar.

• 5.

  Aanvragers met een gehandicaptenparkeerkaart voor een bestuurder op naam komen in principe ook voor maximaal de helft van het kilometerbudget in aanmerking.

• 6.

  Als er een auto is ingeschreven op het adres van de aanvrager geldt de beperking van maximaal de helft van het kilometerbudget eveneens.

• 7.

  In deze drie gevallen dient de uitkomst van het onderzoek te zijn dat er een maatwerkvoorziening tot stand is gekomen (zie bijvoorbeeld CRVB:2013:2943). Onderdeel van de op de behoeften, persoonskenmerken en mogelijkheden afgestemde voorziening is ook de vervoersbehoefte van cliënt (zie paragraaf 7.8).

• 8.

  Ook in het geval het onderzoek ambtshalve plaats vindt kan dat aanleiding vormen tot een herziening op bovengenoemde wijze. Het gaat dan dus niet om aanvragers.

• 9.

  Boven de geldende maximaal te reizen kilometers geldt het tarief van de vervoerder. Uitzondering hierin zijn de zogenaamde puntbestemmingen, bestemmingen die buiten de toegestane 25 km per rit liggen. Voor deze bestemming geldt het Wmo-tarief (zie ook Financieel besluit), ook al bevindt de bestemming zich meer dan 25 kilometer van het woonadres. Het vertrekmoment van de ritten van en naar de puntbestemming dient gelegen te zijn tussen 7:00 uur en 21:00.

Artikel 7.6a Puntbestemmingen

• 1.

  Puntbestemmingen zijn:

  • a.

    Refaja ziekenhuis in Stadskanaal

  • b.

    Bethesda ziekenhuis in Hoogeveen

  • c.

    UMCG in Groningen

  • d.

    Martini ziekenhuis in Groningen

  • e.

    Beatrixoord in Haren

  • f.

    Visio in Haren

• 2.

  In het Financieel besluit maatschappelijke ondersteuning is het instaptarief en het kilometertarief vastgesteld voor de cliënt, de huisgenoot, de begeleider, kinderen en andere medereizigers.

Artikel 7.6b Bijzonderheden publiek vervoer

• 1.

  Belanghebbende kan een loophulpmiddel of rolstoel meenemen in het vervoer.

• 2.

  Er kan een indicatie voor ‘voorin zitten’ worden verstrekt wanneer om medische redenen de buigfunctie van het been beperkt is.

• 3.

  Huisgenoten, gezinsleden en mantelzorgers van de cliënt mogen met de Wmo-pashouder meereizen tegen hetzelfde tarief als de Wmo-pashouder. Voorwaarde is dat het gezinslid ingeschreven is op hetzelfde adres en dat de mantelzorger een geregistreerd mantelzorger is van de Wmo-pashouder.

• 4.

  Met een Wmo-pashouder meereizende kinderen tot 12 jaar mogen gratis meereizen. Vanaf die leeftijd kunnen ze huisgenoot of mantelzorger zijn en betalen het daarbij behorende tarief.

• 5.

  Meereizenden, buiten de hierboven vermelde begeleider, huisgenoot of kinderen, mogen meereizen tegen het commerciële vervoerstarief van de vervoerder.

• 6.

  Wanneer men niet meer zelfstandig kan reizen en ondersteuning nodig heeft van een begeleider kan een zogenaamde begeleidingsindicatie worden aangevraagd. Onder begeleider kan ook een mantelzorger worden verstaan. De begeleider kan gratis meereizen. Als men een indicatie voor begeleiding heeft mag de belanghebbende niet meer zonder begeleiding reizen. Bij de volgende criteria kan een begeleidersindicatie worden verstrekt:

  • a.

    medisch ingrijpen is noodzakelijk tijdens de rit (voorbeelden van ziektebeelden: stoma, epilepsie);

  • b.

    er is sprake van een gedragsstoornis of verward gedrag dat zonder ingrijpen kan escaleren (voorbeelden van ziektebeelden: gevorderde dementie, psychische stoornis) ;

  • c.

    belanghebbende is door zijn cognitief niveau niet in staat om zelfstandig te reizen.

Artikel 7.6c Extra kilometers publiek vervoer

• 1.

  Pashouders hebben per kalenderjaar de beschikking over maximaal 2000 kilometers, behoudens de uitzonderingen die hierboven genoemd zijn, die maximaal 1000 kilometer tot hun beschikking hebben.

• 2.

  Het college kan afwijken van de maximaal 2000 km per kalenderjaarnorm. De omvang van de maatwerkvoorziening(en) kan, als daar aanleiding voor is, worden afgestemd op de omstandigheden van het geval.

• 3.

  Toegekende extra kilometers gelden slechts voor het jaar waarin is aangevraagd. Ieder kalenderjaar moet opnieuw aangevraagd worden. Bij bezoek aan een gezinslid dat opgenomen is in een verzorging- of verpleeghuis of ziekenhuis worden maximaal 3 ritten per week vergoed. De aanvrager dient aan te tonen dat er sprake is van opname en moet de duur ervan aangeven.

Artikel 7.7 Vervoer naar dagbesteding

Voor vervoer naar de dagbesteding kan een beroep worden gedaan op de Wmo. Dagbesteding kan inclusief of exclusief vervoer van en naar de dagbesteding worden geïndiceerd. De cliënt die niet zelf of met behulp van zijn sociale omgeving in staat is om naar de dagbesteding te reizen, dient gebruik te maken van de vervoersmogelijkheden die de aanbieder verplicht is aan te bieden. Het vervoer wordt per dag geïndiceerd (heen en terugreis). (Deze paragraaf is ook opgenomen in het hoofdstuk over begeleiding; zie ook daar voor aanvullingen.)

Artikel 7.8 Vervoersmiddelen voor mensen met een beperking

Er zijn verschillende soorten maatwerkvoorzieningen op het gebied van vervoer die het college kan verstrekken. Naast een gebruikerspas voor het publiek vervoer zijn er de volgende vervoersvoorzieningen:

• •

  scootmobiel;

• •

  fietsvoorziening;

• •

  autoaanpassing;

• •

  rolstoel;

• •

  hulpmiddelen die langdurig noodzakelijk zijn en niet worden vergoed vanuit de Zvw.

Artikel 7.9 Scootmobiel

• 1.

  Een scootmobiel is bedoeld voor vervoer op de korte en middellange afstanden en kan worden gebruikt als aanvulling op het collectief vervoer. Een scootmobiel die verstrekt is blijft in principe eigendom van de gemeente, zie voor meer informatie het Financieel besluit.

• 2.

  Criteria die we hanteren voor toekenning van een scootmobiel, kunnen zijn:er is sprake van een beperkte sta- en loopfunctie, ook gelet op het kunnen maken van transfers;

• a.

  er is sprake van een beperkte sta- en loopfunctie, ook gelet op het kunnen maken van transfers;

• b.

  de cliënt heeft een zeer beperkte loopafstand;

• c.

  er is een substantiële vervoersbehoefte voor het maatschappelijke verkeer in de directe omgeving van de woning; dan gaat het om het doen van de boodschappen, bezoek aan familie / kennissen, bezoek aan vereniging e.d.; deze vervoersdoelen liggen binnen een straal van 100 tot 1500 meter van de woning;

• d.

  hulpmiddelen (rollator, stok, elleboogkruk, handbewogen rolstoel, handbike) stellen gezien een zeer beperkte loopafstand de belanghebbende onvoldoende in staat deel te nemen aan het leven van alledag;

• e.

  belanghebbende kan geen gebruik (meer) maken van normale algemeen gebruikelijke vervoersvoorzieningen als een fiets, fiets met hulpmotor, brommer of snorscooter (zie ook de Inleiding, onder Algemeen gebruikelijke voorziening);

• f.

  de vervoersbehoefte bestaat niet uitsluitend uit infrequente recreatieve doeleinden;

• g.

  de cliënt kan zelf het voertuig veilig bedienen en besturen (rijvaardigheidstest / rijlessen); alcoholisme kan in dat verband een weigeringsgrond zijn;

• h.

  het publiek vervoer alleen kan niet in de vervoersbehoefte voorzien;

• i.

  er een mogelijkheid is om de scootmobiel te stallen en op te laden.

Artikel 7.9a Niet standaard modellen

Bij de advisering van een scootmobiel wordt altijd eerst gekeken of een standaard scootmobiel een adequate oplossing biedt. Is deze om medische redenen niet adequaat dan kan een ander model worden geadviseerd. Er bestaan veel niet standaard uitvoeringen van scootmobielen, o.a. één met vijf wielen en extra goede vering. Scootmobielen met goede vering kunnen uitsluitend worden verstrekt wanneer dit medisch gezien noodzakelijk is.

Artikel 7.10 Stalling

Het stallen van vervoersvoorzieningen, zoals een scootmobiel dient op een goed tegen inbraak beveiligde, goed tegen weersinvloeden afgeschermde en brandveilige plek te gebeuren. Het college onderzoekt of de cliënt zelf mogelijkheden heeft om hier zorg voor te dragen, door bijvoorbeeld herinrichten of opruimen van de beoogde (stallings)ruimte. Dit behoort tot de eigen verantwoordelijkheid van cliënt. Heeft de woning geen mogelijkheden tot het stallen van de scootmobiel, dan valt het realiseren daarvan onder de ondersteuningsplicht van het college. Aan de stalling worden wel eisen gesteld zoals: een (gesloten) ruimte met een (af)dak inclusief een oplaadpunt.

Artikel 7.11 Rijlessen

Wanneer een aanvrager over een Wmo-voorziening beschikt of gaat beschikken, kunnen rijlessen verstrekt worden, om te bepalen of iemand gebruik kan maken van de (gevraagde) voorziening of om de aanvrager te leren omgaan met de voorziening.

Artikel 7.12 Fietsvoorzieningen

Onder de oude jurisprudentie van de Centrale Raad van Beroep vóór 20 november 2019 was een elektrische fiets ofwel een fiets met trapondersteuning een algemeen gebruikelijke voorziening. Nog in oktober 2019 werd een elektrische fiets voor de belanghebbende algemeen gebruikelijk geacht omdat de elektrische fiets tot zijn bestedingspatroon behoorde (CRVB:2019:3205). Na 20 november 2019 zal dat naar verwachting niet anders zijn. Een elektrische fiets is immers niet speciaal ontworpen voor mensen met een beperking en wordt ook gebruikt door mensen zonder beperkingen (bijvoorbeeld door mensen die een lange afstand naar hun werk of school moeten fietsen). Deze fietsen zijn in de reguliere handel te koop (zie verder het Werkproces elektrische fiets van de gemeente, opgenomen in Schulinck, waarin ook ingegaan wordt op uitzonderingen).

Artikel 7.13 Driewielfietsen en andere bijzondere fietsen

Bijzondere fietsen kunnen onder bepaalde voorwaarden voor verstrekking in aanmerking komen. Te denken valt daarbij aan driewielfietsen of handbikes. Driewielfietsen worden speciaal gebruikt door de cliënt met beperkingen op evenwichtsgebied. Deze beperking maakt het gebruik van een normale fiets - al dan niet met hulpmotor - gevaarlijk. Ook andere groepen cliënten met andere beperkingen kunnen gebaat zijn bij een driewielfiets, bijvoorbeeld vanwege een gestoorde motoriek. Om aanspraak te maken op een dergelijk maatwerkvoorziening gelden dezelfde voorwaarden als voor een scootmobiel. Verder geldt dat een normale kinderdriewieler voor kinderen tot 4 jaar als algemeen gebruikelijk wordt beschouwd en daarom niet voor verstrekking in aanmerking komt. Driewielfietsen die speciaal bedoeld zijn voor kinderen met beperkingen kunnen voor verstrekking in aanmerking komen. Ook een bakfiets is algemeen gebruikelijk (RBSGR:2011:BQ5651).

Artikel 7.14 Autoaanpassingen

• 1.

  Autoaanpassingen zijn erop gericht verplaatsingen mogelijk te maken in de leefomgeving voor cliënten die daarvoor zijn aangewezen op een eigen auto. In de praktijk zal de cliënt echter niet snel zijn aangewezen op een autoaanpassing. Voorliggend is het publiek vervoer. Blijkt echter uit onderzoek dat de cliënt geen gebruik kan maken van deze maatwerkvoorziening, dan kan een autoaanpassing passend zijn. Wanneer de cliënt is aangewezen op een aanpassing, dan wordt een programma van eisen opgesteld voor de goedkoopst passende bijdrage in dat kader.

• 2.

  Uitgangspunten bij de beoordeling autoaanpassing zijn:

  • a.

    Is het gebruik van de eigen auto nodig voor het zich verplaatsen binnen de eigen leefomgeving én biedt het publiek vervoer geen passende bijdrage?

  • b.

    Is een autoaanpassing de goedkoopst compenserende voorziening wanneer publiek vervoer niet passend is?

  • c.

    Er moet in voorkomende gevallen een op grond van de Wegenverkeerswet verplicht APK-keuringsrapport worden overhandigd.

  • d.

    Geldigheidsduur rijbewijs wordt meegenomen in het onderzoek.

  • e.

    Hoe lang moet de aanpassing gebruikt worden? Wellicht is een kortdurende huur / lease van een ander passend voertuig goedkoper.

  • f.

    Hoe staat het met de ouderdom en technische staat van de auto? Als de auto ouder dan zeven jaar en is er al 75.000 kilometer mee gereden, dan is een grote aanpassing meestal niet meer verantwoord.

  • g.

    Is de cliënt of partner eigenaar en bestuurder van de auto? Onder de eigenaar van de auto kan ook de wettelijke vertegenwoordiger van het kind worden verstaan waar de autoaanpassing voor bestemd is.

  • h.

    Wijzigingen in of aan de auto die niet behoren tot de maatwerkvoorziening (cruise control, stuurbekrachtiging, automatische versnellingsbak etc.) worden niet verstrekt.

Artikel 7.15 Rolstoel

• 1.

  De gemeente verstrekt rolstoelvoorzieningen aan mensen die, door een beperking, voor het zich dagelijks zittend verplaatsen in en rond de woning op een rolstoel zijn aangewezen. Hiermee wordt de zelfredzaamheid en maatschappelijke participatie bevorderd.

• 2.

  De volgende rolstoelen kunnen worden verstrekt:

  • a.

    een handbewogen rolstoel of een transportrolstoel;

  • b.

    een elektrische rolstoel;

  • c.

    individuele aanpassingen aan de rolstoel;

  • d.

    rolstoelaccessoires;

  • e.

    een rolstoel of vastframe handbike voor sportdoeleinden.

• 3.

  Accessoires verstrekt de gemeente in individuele situaties en/of wanneer dat medisch noodzakelijk is.

Artikel 7.15a Wie komt in aanmerking voor een rolstoelvoorziening

• 1.

  De aanvrager komt voor een rolstoelvoorziening in aanmerking, wanneer een rolstoel voor hem noodzakelijk is voor het zich dagelijks zittend verplaatsen in en om de woning.

• 2.

  De aanvrager moet de rolstoelvoorziening langdurig nodig hebben. Dat betekent ten minste 6 maanden. Heeft de aanvrager de rolstoelvoorziening minder dan 6 maanden nodig, dan is aanspraak op de Zvw voorliggend. Dat moet uit het onderzoek blijken.

Artikel 7.15b Welke rolstoel

• 1.

  Bij de keuze voor een rolstoel houdt de gemeente onder meer rekening met de verplaatsingsbehoefte en de fysieke mogelijkheden van de aanvrager. De volgende factoren spelen bij de selectie van een rolstoel een rol:

  • a.

    het gebruik;

  • b.

    het gebruiksgebied;

  • c.

    de aandrijving;

  • d.

    de zithouding;

  • e.

    lichaamsmaten.

• 2.

  Aan de hand van de selectiecriteria stelt de gemeente een programma van eisen op (of laat dat opstellen) waaraan de rolstoel moet voldoen om een geschikte voorziening te zijn voor de aanvrager. Op deze manier selecteert de gemeente de goedkoopst compenserende rolstoel.

Artikel 7.16 Sportvoorziening

• 1.

  Sporten kan een belangrijk middel tot participatie zijn. Wanneer het voor de belanghebbende zonder sporthulpmiddel niet mogelijk is om een sport te beoefenen en de kosten hiervoor aanzienlijk hoger zijn dan de gebruikelijke kosten die een persoon zonder beperkingen heeft voor dezelfde (of een vergelijkbare) sport, kan een sportvoorziening worden verstrekt. Dat kan een sportrolstoel zijn maar ook een ander hulpmiddel.

• 2.

  Criterium voor toekenning is dat juist de sportvoorziening ertoe moet bijdragen dat de belanghebbende op een aanvaardbare mate kan participeren (zie Inleiding, kopje Niveau van maatschappelijke ondersteuning). Er hoeft niet aan alle specifieke wensen worden tegemoetgekomen. Er moet een 'aanvaardbaar' niveau worden bereikt. Daarbij moet er wel rekening worden gehouden met de persoonskenmerken en wensen van de belanghebbende (CRVB:2014:3287). Dat kan betekenen dat de belanghebbende, buiten de sport waarvoor de sportvoorziening wordt gevraagd, al op aanvaarbare wijze participeert.

• 3.

  Op grond van eerdere regelgeving en jurisprudentie kan worden gesteld dat het redelijk is om voor een sportvoorziening maximaal eens per drie jaar een vergoeding te verstrekken. De aanvrager moet aantonen dat er sprake is van een actieve sportbeoefening. De ervaring leert dat sportclubs, sponsors of fondsen vaak bereid zijn een deel van de kosten te vergoeden. Bovendien kost sporten zonder beperking ook geld dus mag van de aanvrager zelf ook worden verwacht dat hij een deel van de kosten draagt. Voor topsport wordt geen rolstoel verstrekt.

Artikel 7.17 Andere wettelijke aanspraak

Volgens de verordening is het college in principe niet gehouden een maatwerkvoorziening te verlenen als aanspraak bestaat op een voorziening op grond van een andere wettelijke aanspraak waarmee een gelijk doel kan worden bereikt als met de maatschappelijke ondersteuning. In die gevallen is de cliënt niet aangewezen op maatschappelijke ondersteuning en behoort het tot de eigen verantwoordelijkheid van de cliënt de aanspraak naar volle vermogen te gelde te maken. Het moet gaan om een werkelijke aanspraak en daarmee een afdwingbaar recht. Hieronder staan een aantal voorbeelden genoemd.

Artikel 7.17a Ziekenvervoer

Op grond van de Zvw bestaat aanspraak op ziekenvervoer als de cliënt onder de doelgroep valt of met succes een beroep kan doen op de hardheidsclausule. Het gaat om verzekerden die nierdialyses, oncologische behandelingen met chemotherapie of radiotherapie moeten ondergaan, zich uitsluitend per rolstoel kunnen verplaatsen of bij wie het gezichtsvermogen zodanig is beperkt dat zij zich niet zonder begeleiding kan verplaatsen. Dit wordt ook wel als zittend ziekenvervoer aangemerkt. Ook ambulancevervoer valt onder de Zvw. Vanaf 1 januari 2019 wordt niet alleen het vervoer van en naar een nierdialyse of oncologische behandeling vergoed, maar ook het vervoer van en naar consulten, onderzoek en controles die met de behandeling samenhangen.

Artikel 7.17b Medisch vervoer

Onderdeel van een vervoersbehoefte kan ziekenhuisbezoek of ander 'medisch vervoer' zijn. Het feit dat de cliënt met het publiek vervoer in geval van een medische spoedsituatie niet of niet tijdig in het ziekenhuis kan komen vormt geen reden om een indicatie te stellen. De ondersteuningsplicht van het college is namelijk in beginsel gericht op verplaatsingen in de directe leefomgeving. De in paragraaf 7.4 genoemde puntbestemmingen vormen daar een uitzondering op. Bestaat er geen aanspraak op ziekenvervoer op grond van de Zvw, dan valt het vervoer in verband met therapie of het bezoeken van medische behandelaars ook onder de ondersteuningsplicht van het college (CRVB:2010:BL4037).

Artikel 7.17c Leefvervoer WIA

Op grond van de Wet inkomen naar arbeidsvermogen (WIA) kan aanspraak bestaan op een zogeheten leefvervoersvoorziening. Dit geldt onder voorwaarden voor zelfstandigen (art. 34a WIA) en voor verzekerden die arbeid in dienstbetrekking verrichten of gaan verrichten, of die scholing of opleiding in dat kader volgen of gaan volgen (art. 35 WIA). Het gaat er bij deze voorziening om dat degene die het betreft zijn werkplek of opleidingslocatie kan bereiken.

Artikel 7.18 Vervoersbehoefte

Bij het onderzoek naar vervoersvoorzieningen wordt de vervoersbehoefte van cliënt in kaart gebracht. De vervoersbehoefte komt tot uitdrukking in een overzicht van de sociale bestemmingen die feitelijk bezocht worden en een overzicht van de frequentie waarmee dat gebeurt. Het gewenste doel moet zijn dat cliënt op een maatschappelijk aanvaardbaar niveau kan participeren (zie ook onder het kopje `Sportvoorziening’ hierboven).

Het is niet zo dat kinderen onder de zes jaar geen zelfstandige vervoersbehoefte kunnen hebben (RBARN:2010:BO1804). Er moet in het algemeen wel een eigen, zelfstandige vervoersbehoefte zijn. Wat de zelfstandige vervoersbehoefte van iemand is, zal telkens uit onderzoek moeten blijken. Uit dat onderzoek kan naar voren komen dat andere voorzieningen al voldoende in de vervoersbehoefte voorzien en dat de aangevraagde vervoersvoorziening op die grond kan worden afgewezen (RBZLY:2010:BM5978).

Artikel 7.19 Ernstig beperkte mobiliteit en vervoersbehoefte voortvloeiend uit zorgtaken

Bij een cliënt met beperkingen die uiterst beperkt mobiel is, moet in beginsel mede de vervoersbehoefte die voortvloeit uit zorgtaken met betrekking tot minderjarige kinderen worden betrokken (CRVB:1998:AA8703). Dit kan betekenen dat het publiek vervoer zich niet als passende bijdrage laat kwalificeren. Daarbij wordt overigens wel rekening gehouden met de bijdrage die van de andere ouder en andere daarvoor in aanmerking komende personen redelijkerwijs kan worden verlangd (CRVB:2010:BM7989). Een maatwerkvoorziening is afgestemd op de behoeften, persoonskenmerken en de mogelijkheden van de aanvrager. Als de overige lokale activiteiten van de aanvrager al in voldoende mate bijdragen aan zijn maatschappelijke participatie kan dat betekenen dat hij niet in aanmerking komt voor een bruikleenauto om zijn kinderen naar school te brengen en weer op te halen (CRVB:2012:BV8848). Dergelijke overwegingen spelen een rol bij een vervoersbehoefte op zowel de korte als de middellange afstand waarvoor meerdere voorzieningen aangewezen kunnen zijn.

Artikel 8.2 Plaats in het onderzoek

Het gebeurt niet weinig dat de hulpvraag de vorm krijgt van het verzoek om een persoonsgebonden budget. Toch komt de beoordeling of er een persoonsgebonden budget moet worden ingezet aan het eind van het onderzoek waarvoor de Centrale Raad de stappen heeft uitgezet (zie de Inleiding, onder het kopje `onderzoek’). Eerst moet onderzocht worden wat de te compenseren beperkingen in de zelfredzaamheid en participatie zijn, en of de beperkingen van cliënt niet verminderd of weggenomen kunnen worden door zijn eigen kracht, door de in te zetten algemeen gebruikelijke voorzieningen, de eventueel aanwezige gebruikelijke hulp, de mantelzorg of de hulp van andere personen uit het sociale netwerk dan wel door gebruikmaking van algemene voorzieningen. Pas als uit dit onderzoek blijkt dat het college een voorziening moet treffen, komt de vraag op in welke vorm deze maatwerkvoorziening gegoten moet worden, in de vorm van een natura-aanbod of in de vorm van een persoonsgebonden budget. Soms kan het ook een gecombineerd aanbod zijn.

Artikel 8.2a Belanghebbendenbegrip

Ook de aanbieder kan belang hebben bij een besluit met betrekking tot een persoonsgebonden budget, bijvoorbeeld als het college besluit dat de cliënt niet langer met het persoonsgebonden budget zorg van een bepaalde aanbieder mag inkopen omdat de kwaliteit van die zorg niet gewaarborgd zou zijn (CRVB:2019:669). De aanbieder kan namelijk een zelfstandig eigen belang hebben bij een dergelijk besluit omdat het besluit financiële gevolgen voor hem heeft. Dat betekent dat ook de aanbieder tegen een besluit met die strekking in bezwaar kan gaan en beroep kan instellen.

Artikel 8.2b Voldoen aan voorwaarden

Het college moet zich bij het toekennen van een persoonsgebonden budget toetsen of wordt voldaan aan de voorwaarden. Het spreekt voor zich dat de cliënt het college, desgevraagd, de daarvoor noodzakelijke inlichtingen of gegevens verschaft en zijn medewerking verleent aan het onderzoek (art. 2.3.8 van de wet).

Artikel 8.2c Persoonlijk budgetplan en model zorgovereenkomst

• 1.

  Wanneer de cliënt een persoonsgebonden budget wenst, is hij verplicht om van tevoren samen met de zorgverlener een persoonlijk budgetplan op te stellen. In het persoonlijk budgetplan is weergegeven hoe het budget besteed gaat worden op welke manier deze ondersteuning bijdraagt aan zijn participatie en zelfredzaamheid en hoe de kwaliteit wordt gewaarborgd (zie ook Inleiding, kopje `Persoonlijk budgetplan’).

• 2.

  Het college toetst of de kwaliteit bij de budgethouder voldoende is gegarandeerd. Zonder aanlevering van het persoonlijk budgetplan door de cliënt kan niet worden vastgesteld of een persoonsgebonden budget wordt verstrekt aan de cliënt.

• 3.

  Het persoonlijk budgetplan dient ook uitgevoerd en nageleefd te worden. Als cliënt en zorgverlener afwijken van het budgetplan zonder toestemming van het college kan dit voor het college aanleiding vormen tot wijziging of intrekking van het persoonsgebonden budget.

• 4.

  Daarnaast dient de cliënt gebruik te maken van de van toepassing zijnde model zorgovereenkomst van de Sociale Verzekeringsbank (SVB). De budgethouder moet met elke zorgverlener een zorgovereenkomst afsluiten. Een zorgovereenkomst wordt via de SVB door de gemeente geaccordeerd.

Artikel 8.2d Declaratiebasis

• 1.

  Een zorgaanbieder wordt enkel op basis van het aantal geleverde uren/dagdelen zorg uitbetaald, zoals omschreven in het pgb-ondersteuningsplan (zie Inleiding, onder kopje `ondersteuningsplan’). Uitbetaling middels maandloon wordt niet meer toegestaan.

• 2.

  Vooropgesteld wordt dat de in te kopen maatwerkvoorziening moet aansluiten op de indicatie en de bijbehorende doelen in het pgb-ondersteuningsplan. Als de pgb-houder een arbeidsovereenkomst is aangegaan met de zorgverlener, gelden sinds 1 januari 2020 de regels van de Wet arbeidsmarkt in balans (WAB). De rijksoverheid heeft een infosheet gemaakt `Gevolgen WAB voor mensen met een persoonsgebonden budget’.

Artikel 8.3 Beoordeling van de voorwaarden voor ondersteuning pgb - bekwaamheid

• 1.

  Bij de beoordeling of de cliënt dan wel zijn vertegenwoordiger in staat is te achten de aan een persoonsgebonden budget verbonden taken op een verantwoorde wijze uit te oefenen, zijn in ieder geval de volgende aspecten van belang:

  • a.

    kennis van de rechten en plichten die horen bij de pgb-taken;

  • b.

    het kunnen aangaan van overeenkomsten met het oog op het inkopen van geïndiceerde ondersteuning (maatwerkvoorziening);

  • c.

    het bijhouden van een correcte administratie;

  • d.

    het vermogen om degene die de ondersteuning biedt aan te sturen.

• 2.

  Het college beoordeelt aan de hand van bovenstaande aspecten of de cliënt pgb-bekwaam is. Daarin is impliciet besloten dat de in te kopen maatwerkvoorziening gecoördineerd moet kunnen worden door de budgethouder. Het college beoordeelt dus of de cliënt hiertoe in staat is.

• 3.

  Het kan voorkomen dat het college een (ernstig) vermoeden heeft dat de cliënt problemen zal krijgen met het uitvoeren van de taken die horen bij een persoonsgebonden budget. Denk bijvoorbeeld aan:

  • a.

    schuldenproblematiek, waarbij bijvoorbeeld het risico bestaat dat er beslag wordt gelegd op het persoonsgebonden budget;

  • b.

    een gok- of drugsverslaving;

  • c.

    fraude of onrechtmatig gebruik van het PGB in het verleden.

• 4.

  In het geval dat bovenstaande voorbeelden zich voordoen, kan de consulent oordelen dat de cliënt onvoldoende pgb-bekwaam is.

Artikel 8.3a Kwaliteit

• 1.

  Het college beoordeelt de kwaliteit van de met het pgb in te kopen ondersteuning. Als de kwaliteit niet gegarandeerd is mag er geen pgb worden ingezet. De vraag over de kwaliteit wordt gesteld in stap 4 van het stappenplan van de Centrale Raad van Beroep, als een bespreking van het persoonsgebonden budget nog helemaal niet aan de orde is (zie Inleiding, kopjes `Onderzoek’ en `Persoonlijk budgetplan’). Als een pgb aan een persoon die behoort tot het sociale netwerk wordt beëindigd omdat de kwaliteit onvoldoende geborgd is, kan aan de discussie voorbij gegaan worden dat het wegvallen van het pgb tot onaanvaardbare inkomensderving leidt. De laatste discussie vindt immers plaats in stap 7 terwijl de kwaliteit ter discussie staat in stap 4.

• 2.

  Bij de beoordeling van de kwaliteit en veiligheid van de met een pgb ingekochte ondersteuning wordt in ieder geval rekening gehouden met de hierna volgende aspecten:

  • a.

    de ondersteuning sluit aan bij de beperkingen die de cliënt ondervindt;

  • b.

    de ondersteuning sluit aan op het pgb-ondersteuningsplan;

  • c.

    de ondersteuner die (al dan niet werkzaam via een professionele instelling) de geïndiceerde ondersteuning biedt, beschikt over een relevante opleiding passend bij de ondersteuningsvraag. Hierbij kan de consulent vragen om relevante diploma’s. Bij het ontbreken van de relevante opleiding dient - op een voor het college verifieerbare wijze - te worden aangetoond dat deze ondersteuner over werkervaring beschikt passend bij de ondersteuningsvraag;

  • d.

    afhankelijk van de aard van de ondersteuning en van de beperkingen en kwetsbaarheid van de cliënt, dient de ondersteuner te beschikken over een Verklaring Omtrent Gedrag (VOG). Deze verklaring mag in principe niet ouder zijn dan drie jaar voorafgaand aan de aanvang van de ondersteuning.

Artikel 8.3b Vertegenwoordiger

• 1.

  Het begrip `vertegenwoordiger’ is gedefinieerd in de wet.

• 2.

  Om belangenverstrengeling te voorkomen is het niet mogelijk dat degene die de cliënt vertegenwoordigt bij het uitoefenen van de aan een persoonsgebonden budget verbonden taken ook degene is die de ondersteuning verleent (zie ook artikel 7 lid 2 onder b van de Verordening Maatschappelijke Ondersteuning 2017). Ook belangenverstrengeling in ruimere zin is ongewenst. Als de cliënt de aan een persoonsgebonden budget verbonden taken uitvoert met hulp van de betrokken ondersteuner, diens personeel of op een andere wijze aan de ondersteuner verbonden persoon, kan het college een persoonsgebonden budget weigeren. Het belang van degene die de ondersteuning met het persoonsgebonden budget biedt mag namelijk nadrukkelijk niet boven het belang van de cliënt staan. Een omstandigheid die kan wijzen op ongewenste belangenverstrengeling is als de cliënt een lage mate van invloed heeft op het besluit om voor een persoonsgebonden budget te kiezen.

Artikel 8.3c Ondersteuning door personen die behoren tot het sociaal netwerk

• 1.

  Wanneer de via een persoonsgebonden budget in te kopen ondersteuning (diensten) wordt geleverd door iemand die behoort tot het reeds bestaande sociaal netwerk van de cliënt, geldt dat dit alleen mogelijk is in die gevallen waarin deze ondersteuning de gebruikelijke hulp overstijgt en ook dan is het nog maar de vraag of er een persoonsgebonden budget voor beschikbaar kan worden gesteld. Zie voor bovengebruikelijke hulp paragraaf 1.5 van deze beleidsregels.

• 2.

  De cliënt dient allereerst zijn keus om met het persoonsgebonden budget iemand uit het sociale netwerk in te schakelen te motiveren. De persoon uit het sociale netwerk mag daarbij op geen enkele wijze druk op de cliënt hebben uitgeoefend bij zijn besluitvorming. Het belang van de cliënt die met een persoonsgebonden budget eigen regie wil behouden staat altijd voorop.

• 3.

  Verder zal moeten worden beoordeeld of de persoon uit het sociale netwerk in staat is om de geïndiceerde ondersteuning te bieden. Onderdeel van die beoordeling is of en of de ondersteuning aansluit op de indicatie en of de kwaliteit van de geboden ondersteuning, die in stap 4 van het onderzoek (zie Inleiding) aan de orde is geweest, voldoende is gewaarborgd en zo ja, waaruit dat blijkt. Kwalitatief goede hulp is hulp die veilig, doeltreffend en cliëntgericht is. Personen behorend tot het sociaal netwerk van de cliënt worden in principe niet als professionele ondersteuner aangemerkt.

• 4.

  Het persoonsgebonden budget kan niet worden verstrekt als de ondersteuning wordt betrokken van een persoon die behoort tot het sociale netwerk en al overbelast is. Dan is de kwaliteit immers niet gegarandeerd.

Artikel 8.3d Doeltreffend

• 1.

  Bij de beoordeling van de kwaliteit van de via een persoonsgebonden budget in te kopen ondersteuning speelt ook een rol of de in te kopen maatwerkvoorziening doeltreffend wordt verstrekt. Onder doeltreffend wordt verstaan ‘waarmee het doel wordt bereikt’. Hieruit volgt ook dat de met het persoonsgebonden budget in te kopen ondersteuning efficiënt en effectief moet zijn. Het uitgangspunt van de Wmo 2015 is om burgers te ondersteunen in het versterken van hun zelfredzaamheid, voor zover dat mogelijk is. Eenvoudig gezegd: iemand leren zichzelf te helpen.

• 2.

  De vraag is of een persoon uit het sociaal netwerk in staat is - gelet op de emotionele relatie - om de zelfredzaamheid van de cliënt te versterken door hem op professionele wijze iets aan te leren. Het is aannemelijk dat het aanleren meer kans van slagen heeft als het wordt uitgevoerd door een professionele ondersteuner die juist niet in directe relatie met de cliënt staat. Voor een professionele ondersteuner is dat evenzeer van belang als het hebben van de juiste diploma’s en het gebruik van goede methoden.

Artikel 8.4 Niet betalen uit een persoonsgebonden budget

Doorlopende administratiekosten en bemiddelingskosten ten behoeve van tussenpersonen of belangenbehartigers die de budgethouder bij derden heeft belegd mogen niet uit het persoonsgebonden budget betaald worden. Het college beoordeelt immers of de cliënt pgb-bekwaam is, waaronder ook begrepen is het voeren van een administratie. Ook kosten die gericht zijn op coördinatie van de in te kopen maatwerkvoorziening mogen niet uit het persoonsgebonden budget worden betaald. Ook reiskosten voor de zorgverlener, de feestdagenuitkering en het verantwoordingsvrije bedrag mogen niet uit het persoonsgebonden budget betaald worden.

Artikel 8.5 Heroverweging

Op grond van artikel 2.3.9 van de wet is het college bevoegd om besluiten, waaronder pgb-besluiten periodiek te heroverwegen. Met name gelet op de verplichtend karakter van het persoonlijk budgetplan ligt het voor de hand dat het college hier concreet invulling aan geeft. Bij een heroverweging beoordeelt het college of de doelen, zoals opgenomen in het persoonlijk budgetplan ook daadwerkelijk zijn behaald. Het college kan dat doen aan de hand van een evaluatieverslag van de aanbieder (zie Inleiding, kopje `ondersteuningsplan’). Het college bepaalt in het individuele geval binnen welke termijn het pgb-besluit wordt heroverwogen.

Artikel 8.6 Weigering persoonsgebonden budget

• 1.

  Naast de in paragraaf 8.2 genoemde voorwaarden voor het toekennen van een persoonsgebonden budget, zijn er nog andere redenen voor het weigeren van een persoonsgeboden budget.

• 2.

  Wanneer de cliënt een persoonsgebonden budget wenst, controleert het college of een eerder toegekend persoonsgebonden budget is ingetrokken onder toepassing van artikel 2.3.10, eerste lid onder a, d of e van de wet. Het gaat hier om:

  • a.

    het verstrekken van onjuiste of onvolledige gegevens als gevolg waarvan een onjuiste beslissing is genomen; of

  • b.

    het niet voldoen aan de aan het persoonsgebonden budget verbonden voorwaarden; of

  • c.

    het persoonsgebonden budget niet of voor een ander doel gebruiken dan waarvoor het is verleend.

• 3.

  Op grond van artikel 2.3.6, vijfde lid, sub b van de Wmo 2015 kan het college wanneer sprake is van (één van) deze drie punten een aanvraag voor een persoonsgebonden budget weigeren.

Artikel 8.6a Het meerdere weigeren (zelf betalen)

• 1.

  Wanneer de cliënt het persoonsgebonden budget wenst te besteden aan een duurdere maatwerkvoorziening dan waar het college de hoogte van het persoonsgebonden budget op heeft gebaseerd, geldt dat de cliënt het meerdere zelf moet betalen. In het geval van diensten (trekkingsrecht via SVB) bestaat in ieder geval de mogelijkheid voor de cliënt om gelden bij te storten die ingezet kunnen worden. Het meerdere dat door de cliënt aan de maatwerkvoorziening wordt besteed wordt dan door het college geweigerd. Let wel ook in die gevallen gelden nog steeds de algemene voorwaarden van bijvoorbeeld de kwaliteit.

• 2.

  Als de cliënt het meerdere van de maatwerkvoorziening boven het begrote pgb zelf wil financieren is dat zijn eigen kracht (zie kopje `eigen kracht’ in de Inleiding).

Artikel 8.7 Kosten gemaakt vóór de aanvraag

• 1.

  In de verordening is opgenomen dat het college geen persoonsgebonden budget verstrekt voor zover de aanvraag betrekking heeft op kosten die de belanghebbende voorafgaand aan de indiening van de aanvraag heeft gemaakt en waarbij achteraf niet te beoordelen valt of de ingekochte voorziening noodzakelijk was.

Als het college tot het oordeel is gekomen dat de betreffende maatwerkvoorziening noodzakelijk was, dient er voor verstrekking van een persoonsgebonden budget ook aan de volgende voorwaarden te worden voldaan:

• a.

  het college stelt vast dat de melding niet eerder kon worden gedaan; en

• b.

  de cliënt kan aantonen dat verplichtingen (bijvoorbeeld een overeenkomst met een leverancier) met derden zijn aangegaan die onherroepelijk zijn.

Artikel 8.7a Beoordeling

• 1.

  Als de gevraagde maatwerkvoorziening al vóór de melding is gerealiseerd, hoeft een persoonsgebonden budget niet te worden verleend. Nu de maatwerkvoorziening al is gerealiseerd, is er geen sprake meer van het ondervinden van beperkingen in de zelfredzaamheid of participatie. Kort gezegd: het probleem is al opgelost, dankzij de eigen kracht van de cliënt. Denk bijvoorbeeld aan het zelf (laten) realiseren van een aangepaste badkamer en zich pas daarna tot het college wenden met het oog op het verkrijgen van een vergoeding voor de al gemaakte kosten (vergelijk RBOBR:2014:3092). Onbekendheid van een cliënt met de ter zake geldende regelingen komen in principe voor zijn eigen rekening en risico (CRVB:1993:ZB2748). Dit betekent dat de bewijslast op de cliënt rust om aan te tonen dan wel aannemelijk te maken dat de melding niet eerder kon worden gedaan.

• 2.

  Vervolgens is het ook nog zo dat het college in staat moet zijn om de noodzaak van de betreffende maatwerkvoorziening vast te stellen. Is dat niet meer mogelijk, dan liggen de gevolgen daarvan in de risicosfeer van de cliënt (RBGEL:2016:4125). Kan het college de noodzaak nog wel vaststellen, dan kan worden overgegaan tot het verlenen van een maatwerkvoorziening in de vorm van een persoonsgebonden budget.