REGELING INCONVENIËNTEN

Gevaarlijke werkomstandigheden dienen te worden vermeden dan wel dient het personeel daartegen te worden beschermd. Het doel van de regeling is het personeelslid dat in zijn werksituatie te maken krijgt met een of meer van de in deze regeling genoemde inconveniënten, hiervoor een vergoeding op het salaris te kunnen geven. Uitgangspunten zijn daarbij de beginselen welke in artikel 3 van de Arbeidsomstandighedenwet zijn geformuleerd. Daarin staat onder meer dat het gebruik van werktuigen, machines, toestellen en overige hulpmiddelen bij de arbeid alsmede van stoffen die gevaar kunnen opleveren voor de veiligheid en de gezondheid van de werknemer moet worden vermeden; indien zulks redelijkerwijs niet kan worden vermeden, moeten bij die gevaarlijke werktuigen, machines, toestellen onderscheidenlijk stoffen hulpmiddelen worden gebruikt, waarbij het gevaar zo veel mogelijk wordt beperkt als redelijkerwijs kan worden gevergd.

Het arbeidsomstandigheden-beleid van de gemeente is er (conform de Arbowet) op gericht inconveniënten zo veel mogelijk bij de bron aan te pakken. Inconveniënten in de werkomstandigheden dienen dan ook zoveel als mogelijk is, vermeden of weggenomen te worden. Dat is een permanent proces. Mede daarom moeten inconveniënten doorlopend worden geregistreerd. Indien aanpakken bij de bron niet mogelijk is en gevaren voor veiligheid en/of gezondheid onvermijdelijk zijn, moet de bron zoveel als mogelijk is voor de werknemer worden afgeschermd. Indien ook dat niet mogelijk is, dient erop te worden toegezien dat de werknemer door het gebruik van "persoonlijke beschermingsmiddelen" (blijvende) schade aan het lichaam voorkomt.De drie genoemde maatregelen, aanpak van gevaar bij de bron, afscherming van de bron en persoonlijke bescherming, dienen uitgangspunten te zijn bij de inrichting van het werk.

Het verdient overigens opmerking, dat de aanwezigheid van inconveniënten geen vast gegeven is, omdat als gevolg van verbetering in de arbeidsomstandigheden en werkmethoden bezwaarlijke aspecten van het werk kunnen verminderen of zelfs verdwijnen.Inconveniënten zijn dikwijls incidenteel en treden tijdens wisselende perioden op. Daarom is gekozen voor een systeem van maandelijkse vergoedingen van doorlopend geïnventariseerde inconveniënten gebaseerd op naar zwaarte gerangschikte uurvergoedingen. De regeling maakt het echter mogelijk vaste vergoedingen toe te kennen in die gevallen, waarin in het zich voordoen van inconveniënten een regelmatig patroon valt vast te stellen.

Hoewel een vergoeding voor lawaai pas mag worden gegeven wanneer gehoorbeschermingsmiddelen worden gebruikt, wordt het dragen van deze beschermingsmiddelen op zich niet als een inconveniënt aangemerkt. Dit betreft alleen het werken onder omstandigheden van langdurig aanhoudend lawaai. Om een norm voor het verstrekken van een vergoeding te geven is gesteld dat het lawaai zodanig moet zijn dat onderling mondeling contact niet, of nauwelijks mogelijk is. Hoewel werknemers pas wettelijk verplicht zijn gehoorbeschermingsmiddelen te gebruiken wanneer het geluidsniveau hoger is dan de waarde 90 dB(A), dienen de werknemers er op gewezen te worden dat geluid met een niveau boven 80 dB(A) als schadelijk beschouwd wordt.

De vergoeding kan worden gegeven, wanneer bij het werken onder genoemde omstandigheden gehoorbeschermingsmiddelen daadwerkelijk gebruikt worden. Dit zal het gebruik van gehoorbeschermingsmiddelen stimuleren.

Onder bezwarende oplettendheid wordt verstaan de omstandigheid dat ondanks in acht genomen veiligheidsmaatregelen ter voorkoming van gevaar of letsel een zodanige onafgebroken oplettendheid noodzakelijk blijft, dat deze bij de uitoefening van de werkzaamheden als bezwarend dient te worden aangemerkt.

De inconveniënt "werken op grote hoogte" is hierin ondergebracht, omdat er verschillende situaties denkbaar zijn, die bezwarende oplettendheid vereisen. Het werken op hoogten boven drie meter wordt niet als bezwaarlijk aangemerkt, indien maatregelen genomen zijn die de veiligheid van de betrokken personeelsleden verzekeren. Er is - bij het werken op een hoogte boven drie meter – slechts aanleiding een vergoeding te verlenen, indien de veiligheid voor de medewerkers (nog) onvoldoende verzekerd is. Dit is o.m. het geval bij het verrichten van werkzaamheden bij (sterk) hellende daken of het opbouwen en afbreken van steigers, waarbij men met behulp van een lijmklem of railklem moet klimmen. Geen vergoeding kan worden gegeven bij het werken op steigers, waarbij men op de steiger blijft staan of heen en weer loopt om de werkzaamheden te verrichten. Ditzelfde geldt voor het werken op werkplateaus en hoogwerkers.

Omdat de bezwarende oplettendheid duidelijk onderkenbaar moet zijn, wordt concreet aangegeven wanneer de vergoeding gegeven kan worden en wanneer niet. Er kan wel een vergoeding gegeven worden wanneer hulpmiddelen worden gebruikt ter bescherming/beveiliging (waarbij vaststaat dat bezwarende oplettendheid noodzakelijk blijft, de hoogte uiteraard boven drie meter blijft en de vergoeding geen "gevarenvergoeding" is) zoals:

• 1.

  het gebruik van anti-glij-ijzers;

• 2.

  het gebruik van vang- en klimgordels, lijmklem, railklem of chute, klimsporen;

• 3.

  tankgordel en broek.

De vergoeding kan eerst worden gegeven wanneer de werkzaamheden langer dan een half uur zijn verricht. De vergoeding wordt over hele uren berekend en maandelijks betaalbaar gesteld. Voor de berekening van de vergoeding worden de op het registratie-formulier bijgehouden uren maandelijks opgeteld.

Betaalbaarstelling geschiedt over gehele uren. Delen van uren worden, voorzover ze minder dan 30 minuten bedragen naar beneden, en bij 30 minuten of meer naar boven afgerond.

Tijdsonderbrekingen uit veiligheids- en gezondheidsoverwegingen blijven bij de berekening van de vergoeding buiten beschouwing.

Hier wordt gedoeld op tijdsonderbrekingen welke vereist kunnen zijn om de gezondheid en/of veiligheid van werknemers te waarborgen, zoals bijvoorbeeld bij sterke trillingen of het (plotseling) ontstaan van gevaarlijke situaties welke een (korte) onderbreking van het werk noodzakelijk maken.

De tijdsonderbreking mag niet langer dan 30 minuten duren. Duurt die langer, dan vindt over de gehele duur van de onderbreking geen vergoeding van inconveniënten plaats. Dit is in overeenstemming met de bepalingen omtrent de berekening van de vergoeding.

Op het registratieformulier dienen tenminste de volgende gegevens voor te komen:

• -

  de naam van degene die voor de vergoeding in aanmerking komt;

• -

  de functie;

• -

  de datum waarop het inconveniënt is ondergaan;

• -

  het nummer van het soort inconveniënt, het nummer van de daarbij behorende werkzaamheid en de daarbij behorende vergoedingscode;

• -

  de omschrijving van het soort inconveniënt;

• -

  de tijdsduur dat het inconveniënt ondergaan is;

• -

  de paraaf van de leidinggevende.

Het doel van de registratie van de inconveniënten is het vaststellen van de maandelijkse vergoeding. Daarnaast kan de registratie van belang zijn voor het te voeren ARBO-beleid. Uniforme registratie draagt bij aan de controle op de arbeidsomstandigheden. Er dient te worden toegezien op het plaatsvinden van een nauwkeurige registratie.

De inconveniëntenvergoeding is een ongemakken-vergoeding. De vergoeding voor een ongemak kan slechts plaatsvinden wanneer het ongemak zich voordoet. Wanneer door ziekte of verlof dit niet het geval is kan uiteraard geen vergoeding worden gegeven.

Vaste vergoedingen kunnen worden verstrekt, wanneer na een representatieve periode blijkt, dat de maandelijks uit te betalen vergoedingen ten aanzien van een of meer belanghebbenden tot hetzelfde bedrag leiden. Onder een representatieve periode wordt verstaan; rekening houden met diverse situaties bij diensten, een periode van drie maanden tot een jaar. Het bedrag dient te worden gecorrigeerd met het aantal wegens ziekte niet gewerkte dagen in het voorafgaande jaar. In concreto betekent dat dat de inconveniëntenvergoeding dan dient te worden terugberekend naar een gemiddelde vergoeding per werkdag.