| Organisatie | Oldenzaal |
|---|---|
| Organisatietype | Gemeente |
| Officiële naam regeling | Uitvoeringsregels Bijzondere bijstand 2013 |
| Citeertitel | Uitvoeringsregels Bijzondere bijstand 2013 |
| Vastgesteld door | college van burgemeester en wethouders |
| Onderwerp | financiën en economie |
| Eigen onderwerp |
Geen.
Geen.
Datum inwerkingtreding | Terugwerkende kracht tot en met | Datum uitwerkingtreding | Betreft | Datum ondertekening Bron bekendmaking | Kenmerk voorstel |
|---|---|---|---|---|---|
| 13-02-2013 | 07-03-2018 | nieuwe regeling | 29-01-2013 Gemeenteblad, 05-02-2013 | INTB-13-00546 |
Uitvoeringsregels Bijzondere bijstand 2013
De wijze waarop de verlening van bijstand voor bijzondere noodzakelijke bestaanskosten (kortweg: bijzondere bijstand) lokaal plaatsvindt, wordt in hoofdzaak door de gemeente zelf bepaald. De bij-zondere bijstand heeft het karakter van een op de individuele omstandigheden afgestemde voorzie-ning voor bijzondere bestaanskosten. Als er sprake is bijzondere omstandigheden waardoor iemand hogere kosten heeft dan waarin een (inkomen ter hoogte van) de algemene bijstand voorziet, kan bijzondere bijstand worden verleend.
De bijstand van deze kosten is niet genormeerd; de gemeente heeft de verantwoordelijkheid voor de beoordeling van de noodzaak en hoogte van de bijzondere bijstand. Daartoe moeten uitvoeringsre-gels worden vastgesteld.
De definitie van bijzondere bijstand is te vinden in artikel 5 sub d en artikel 35 WWB:
De bijstand die wordt verstrekt voor de uit bijzondere omstandigheden voortvloeiende noodzakelijke kos-ten van het bestaan, die niet kunnen worden voldaan uit de bijstandsnorm, de langdurigheidstoeslag, het vermogen en het inkomen voor zover dit meer bedraagt dan de bijstandsnorm.
Het recht op bijzondere bijstand voor bepaalde kosten hangt dus af van de omstandigheden in het individuele geval en kan dan ook slecht van geval tot geval worden beoordeeld. Het kan hierbij om zeer diverse kostensoorten gaan. Uit vaste jurisprudentie volgt dat het recht op bijzondere bijstand niet naar kostensoort is begrensd.
Definitie voorliggende voorziening
Artikel 15 WWB geeft een definitie van het begrip voorliggende voorziening:
Hieruit volgt dat bijzondere bijstand kan worden verstrekt als een voorziening noodzakelijk is, maar de voorliggende voorziening toch geen vergoeding geeft (bijvoorbeeld om budgettaire reden).
Als de voorliggende voorziening de kosten echter als niet noodzakelijk beschouwt, dan bestaat er in principe ook geen recht op bijzondere bijstand.
Als een aanvraag bijzondere bijstand wordt afgewezen omdat de aanvrager een beroep kan doen op een voorliggende voorziening, dan dient vast te staan dat de aanvrager ook daadwerkelijk een beroep kan doen op deze voorliggende voorziening. Als de aanvrager bijvoorbeeld niet meer kan aanvragen bij de voorliggende voorziening omdat hij te laat is, dan kan de aanvraag niet worden afgewezen met de motivering dat hij een beroep kan doen op een voorliggende voorziening. Onderzocht moet dan worden of de aanvrager verwijtbaar heeft gehandeld en of de bijzondere bijstand daarom ook moet worden afgewezen. Daarnaast kan bezien worden of de bijzondere bijstand als lening verstrekt moet worden.
Alle inwoners van Oldenzaal die op het moment van aanvraag een inkomen hebben waaruit de bijzon-dere noodzakelijke kosten niet kunnen worden voldaan kunnen een aanvraag indienen. Studenten behoren niet tot de doelgroep als het gaat om Langdurigheidstoeslag en de collectieve ziektekosten-verzekering.
Onder draagkracht wordt verstaan dat gedeelte van het inkomen en/of vermogen dat een bepaalde grens te boven gaat. Men wordt in staat geacht met de draagkracht een gedeelte van de kosten zelf te voldoen. De vaststelling van de draagkracht vindt plaats met inachtneming van de volgende punten:
Als het vermogen van de aanvrager lager is dan het vrij te laten vermogen ingevolge de WWB, dan wordt dit vermogen niet in aanmerking genomen bij het vaststellen van de draagkracht. Er geldt een uitzondering voor de vervanging/aanschaf van duurzame gebruiksgoederen en de kosten van woning-inrichting. Als men aan de overige voorwaarden voldoet geldt hiervoor een vermogensvrijlating van twee keer de voor hen geldende bijstandsnorm (zie: onderdeel kostensoorten).
Voor autobezit geldt een extra vrijlating van € 7.000,00, aangezien een auto tot die waarde als alge-meen gebruikelijk wordt aangemerkt.
De draagkracht wordt vastgesteld voor een jaar en gaat in op de eerste van de maand waarin bijzon-dere bijstand wordt aangevraagd. De draagkracht dient binnen het jaar te worden gebruikt.
Als met terugwerkende kracht bijzondere bijstand wordt aangevraagd gaat de draagkracht in op de eerste van de maand waarin de kosten zijn gemaakt (dus ook met terugwerkende kracht).
Bij een inkomen tot 110% van de betreffende bijstandsnorm wordt geen draagkracht aanwezig ge-acht. Dat betekent dat de bijzondere kosten volledig met bijzondere bijstand kunnen worden vergoed.
Bedraagt het inkomen meer dan 110% van de bijstandsnorm, dan wordt de draagkracht vastgesteld op 25% van de inkomensoverschrijding. Dat houdt in dat 75% van het inkomen boven 110% van de betreffende bijstandsnorm wordt vrijgelaten.
Voor de berekening van de draagkracht kan gebruik worden gemaakt van bijgaand berekeningsmodel.
Op grond van artikel 35, tweede lid WWB kan de gemeente een drempelbedrag hanteren. Bij de verle-ning van bijzondere bijstand wordt in de gemeente Oldenzaal geen drempelbedrag toegepast.
Bijzondere bijstand kan met terugwerkende kracht worden verleend. De bijstand moet wel worden aangevraagd binnen 12 maanden na de datum waarop de kosten daadwerkelijk zijn gemaakt. Er moet altijd een bewijsstuk van de gemaakte kosten worden overgelegd.
Bijstandsverlening met terugwerkende kracht kan het niet-gebruik van bijzondere bijstand verminderen. Maar het voorkomt ook het onnodig meerdere malen aanvragen voor kleine bedragen: de klant kan de nota’s opsparen.
Uitzonderingen op deze beleidslijn is de verlening van bijzondere bijstand voor verhuis- en inrichtingskosten (inclusief de kosten van duurzame gebruiksgoederen). Hiervoor moet de klant wel vooraf een aanvraag indienen. De reden hiervoor is dat het niet mogelijk is achteraf de noodzaak van deze kosten vast te stellen.
Als algemene regel geldt dat de kosten van duurzame gebruiksgoederen dienen te worden voldaan uit de algemene bijstand (of een ander inkomen) door middel van reservering vooraf (sparen) of achteraf (lenen). Als dat niet mogelijk is kan bijstand worden verstrekt op de volgende manieren:
Als het inkomen meer bedraagt dan de bijstandsnorm dient het meerinkomen evenals het aanwezige vermogen volledig te worden ingezet voor de aanschaf van duurzame gebruiksgoederen. Indien het aflossingsbedrag dat in de bijstandsnorm is begrepen (5%) alsmede het meerinkomen onvoldoende is om de aflossing te bekostigen, is bijzondere bijstand mogelijk ter hoogte van het verschil.
In bepaalde situaties is de Stadsbank alleen bereid een lening te verstrekking indien de gemeente borg staat voor de te verstrekken lening. Dit geniet dan de voorkeur, omdat de Stadsbank ten opzichte van de WWB een voorliggende voorziening is.
Ingevolge artikel 51 WWB bestaat de mogelijkheid om aanvullende bijstand te verstrekken voor rente en aflossing van een lening bij de Stadsbank, indien de aflossingsverplichting, in verband met de hoogte van de lening, het maximale aflossingsbedrag (5% van de bijstandsnorm) te boven gaat.
Mede in verband met de hoge (rente)kosten die hieraan verbonden zijn, hanteert de gemeente Oldenzaal de volgende werkwijze:
De Stadsbank verstrekt een maximale lening ter hoogte van de aflossingscapaciteit over een periode van 3 jaar. Voor zover betrokkene noodzakelijk behoefte heeft aan een hoger bedrag, zal door de gemeente Oldenzaal een aanvullende bijstand tot dat noodzakelijke bedrag worden toegekend. De aanvullende bijstand wordt gedurende de eerste 3 jaren als leenbijstand verstrekt, waarbij de aflossing voorlopig op nihil wordt gesteld. Indien gedurende de looptijd van de lening de persoonlijke en/of financiële omstandigheden wijzigen, kan dat leiden tot het tussentijds opleggen van een aflossing t.b.v. de lening bij de gemeente Oldenzaal. Na afloop van de driejaarstermijn wordt bezien of de leenbijstand kan worden omgezet in bijstand om niet.
Er worden dus geen betalingen meer verstrekt voor rente en aflossing van de leningen bij de Stadsbank, zodat in voorkomende gevallen geen borgstelling meer nodig is. Bij voortijdige verhuizing naar een andere gemeente houdt zowel de Stadsbank als de gemeente Oldenzaal een vordering op betrokkene.
Bijzondere bijstand in de vorm van een geldlening (leenbijstand) is slechts mogelijk indien geen lening afgesloten kan worden bij de Stadsbank en de noodzaak van de aanschaf van duurzame gebruiksgoederen vaststaat.
De aflossing bedraagt 5% van de toepasselijke bijstandsnorm. De maximale aflossingsduur bedraagt 3 jaar.
In bijzondere individuele situaties kan bijzondere bijstand om niet worden verleend. Maar pas als de eerder genoemde mogelijkheden ((Stads)bank, lening, leenbijstand) niet aan de orde zijn.
Hierop geldt één uitzondering: voor de vervanging van noodzakelijke duurzame gebruiksgoederen (met name: wasmachine, koelkast, stofzuiger) kan onder de volgende voorwaarden bijstand om niet worde verstrekt:
Voor de hoogte van de vergoeding wordt verwezen naar bijgaande Vergoedingenlijst.
Indien de periode van 3 jaar voorafgaand aan de bijstandsaanvraag is onderbroken door een periode van zes maanden of langer, gedurende welke periode een inkomen is ontvangen boven de bijstandsnorm, dan gaat de periode van drie jaar daarna opnieuw in.
Bij de vaststelling van de hoogte van de bijstand om niet wordt het eventuele meerinkomen, indien er sprake is van een onderbreking met een periode korter dan zes maanden, buiten beschouwing gela-ten, zulks om te voorkomen dat dit een belemmering zou kunnen zijn voor het aanvaarden van werk.
De grens is gelegd op zes maanden omdat verondersteld mag worden dat indien de periode dat men de beschikking heeft over een inkomen boven de bijstandsnorm langer is dan zes maanden, er ruimte is om te reserveren voor de aanschafkosten van duurzame gebruiksgoederen.
In het kader van armoedebestrijding en het terugdringen van het niet-gebruik van bepaalde voorzieningen is bij zorgverzekeraar Menzis een collectieve aanvullende verzekering afgesloten voor alle Oldenzaalse minima met een inkomen tot 110% van de bijstandsnorm, het Garantpakket.
In het pakket van deze collectieve verzekering is een aantal kosten opgenomen die voorheen uit de bijzondere bijstand werden vergoed. Deze verzekering heeft het wenselijk gemaakt de verstrekkingen van de basisverzekering en de bijzondere bijstand af te stemmen. Het is daarom in principe niet meer mogelijk om voor (eigen bijdragen van) medische kosten, die zijn opgenomen in het Garantpakket, bijzondere bijstand te verlenen. De inhoud van het Garantpakket wordt jaarlijks regionaal vastgesteld na overleg met Menzis. Voor de actuele vergoedingen wordt verwezen naar de Vergoedingenlijst.
Bijzondere bijstand kan worden toegekend voor noodzakelijke kosten waarvoor geen toereikende voorliggende voorziening bestaat. In relatie tot het verstrekken van bijzondere bijstand voor medische kosten is de basisverzekering in het kader van de Zorgverzekeringswet de belangrijkste voorliggende voorziening. De kostensoorten die in de basisverzekering zijn opgenomen zijn kosten die zonder meer als noodzakelijk worden beschouwd. Een en ander impliceert dat medische kosten die niet in de basisverzekering zijn opgenomen, strikt genomen niet als noodzakelijk worden beschouwd en niet voor bijzondere bijstand in aanmerking komen. Overigens is er op het terrein van de ziektekosten nog een aantal voorliggende voorzieningen zoals de AWBZ en de Wmo.
Naast de van overheidswege gecreëerde voorzieningen waar de burger een beroep op kan doen, heeft hij de mogelijkheid zich te verzekeren tegen het risico van (hoge) kosten. Het afsluiten van een aanvullende zorgverzekering past hierin. Naast het begrip voorliggende voorziening kent de WWB dan ook het begrip: ‘tekortschietend besef van verantwoordelijkheid'. De wetgever gaat ervan uit dat de burger van eigen verantwoordelijkheid blijk geeft door zich te verzekeren tegen normaal gangbare risico's. Het afsluiten van een aanvullende zorgverzekering en in dit geval het Garantpakket wordt gezien als een daad van genoegzaam besef. Als de klant daarin tekort schiet, heeft dit gevolgen voor het recht op bijzondere bijstand. Hierin wordt een onderscheid gemaakt tussen mensen die niet willen en mensen die niet kunnen afsluiten.
Bijzondere bijstand en de basisverzekering
De WWB biedt de mogelijkheid bijzondere bijstand toe te kennen indien de voorliggende voorziening een bepaalde kostensoort niet volledig of maar voor een bepaalde periode vergoedt. De noodzaak van de verstrekking staat hierbij niet ter discussie, maar de overheid heeft, doorgaans om budgettaire redenen, ervoor gekozen de vergoeding te beperken. Er is dan sprake van een eigen bijdrage voor de verzekerde.
Bijzondere bijstand is in principe niet mogelijk wanneer in de voorliggende voorziening het te vergoe-den bedrag nadrukkelijk aan een maximum is verbonden. In een dergelijk geval is de overheid van mening dat met dit maximumbedrag de kosten adequaat worden vergoed. De voorliggende voorzie-ning wordt in dat geval als toereikend beschouwd. Voor de meerkosten is dan ook geen bijzondere bijstand mogelijk.
Uitgangspunt van de zorgverzekering is dat door de zorgtoeslag het stelsel voor iedereen betaalbaar is. Dat betekent dat voor het verplicht eigen risico geen bijzondere bijstand kan worden verleend.
Naast het verplicht eigen risico maakt de Zorgverzekeringswet het mogelijk dat verzekerden kiezen voor een vrijwillig eigen risico. Als de verzekerde hiervoor kiest moet dit zelf worden opgevangen en wordt voor dit eigen risico geen bijzondere bijstand verstrekt.
Bijzondere bijstand en het Garantpakket
De kosten die in de aanvullende verzekering zijn opgenomen zijn strikt juridisch gezien niet als noodzakelijke medische kosten aan te merken. Vanuit die optiek ligt het dan ook niet op de weg van de gemeente aanvullende bijzondere bijstand te verstrekken wanneer de vergoedingen in het aanvullende pakket de gemaakte kosten niet volledig dekken.
Wanneer cliënten geen gebruik willen maken van de collectieve verzekering, kunnen zij in principe geen aanspraak maken op bijzondere bijstand voor de kosten die in het Garantpakket zijn opgenomen.
Wanneer iemand niet kan deelnemen ligt dit uiteraard anders. Bij de aanvraag bijzondere bijstand moet beoordeeld worden of er sprake is van niet kunnen of niet willen deelnemen aan het Garantpakket. Als er reden is om bijzondere bijstand te verstrekken, dan wordt deze gebaseerd op de vergoedingen die het Garantpakket biedt.
De gemeente heeft een zekere vrijheid zelf beleid te formuleren over de vraag welk niveau van vergoedingen voor ziektekosten zij wenselijk acht voor haar inwoners. Hierbij moet in het oog worden gehouden dat er een consistent pakket aan vergoedingen ontstaat dat uitvoerbaar is, de betrokkenen duidelijkheid biedt en recht doet aan wet- en regelgeving.
In dat kader zijn in de Vergoedingenlijst medische kosten opgenomen die noodzakelijk worden geacht. Voor die kosten kan alleen bijzondere bijstand worden verstrekt als aanvragers niet kunnen deelnemen aan het Garantpakket en in zeer bijzondere situaties. In beide gevallen is extra onderzoek nodig.
De bijstandsnorm (of een ander inkomen) dient ook om de woonkosten te betalen. Voor de huur kan een beroep worden gedaan op de Huurtoeslag via de Belastingdienst.
In de volgende situaties kan een beroep worden gedaan op een woonkostentoeslag (WKT):
Onder voorwaarden kan tijdelijk een woonkostentoeslag (WKT) worden veleend (bijvoorbeeld na een scheiding). Aan de bijstandsverlening wordt een verhuisplicht gekoppeld.
Bij bewoning van een eigen huis is een tijdelijke woonkostentoeslag mogelijk indien de woonkosten onder de maximale huurgrens blijven. Bij hogere woonlasten kan alleen onder voorwaarden een toeslag worden verleend indien er geen goedkoper alternatief is. In dat geval wordt er wel een verhuisplicht opgelegd.
Als woonkosten worden in aanmerking genomen: hypotheekrente, brand- en opstalverzekering, eigenaargedeelte onroerende zaakbelasting, rioolrecht (eigenaargedeelte), waterschapslasten (eigenaargedeelte) en onderhoudskosten (volgens normen Stimulansz).
Indien de woonkosten van een huurwoning of een eigen woning de maximale huurgrens overschrijden kan onder de volgende voorwaarden slechts tijdelijk een WKT worden verstrekt:
Vanaf 1 juli 2012 is schuldhulpverlening voor de gemeente een wettelijke taak geworden. De gemeente moet binnen bepaalde termijnen bij financiële problemen in actie komen als men om hulp vraagt. Als door eigen toedoen vervolgens de hulpverlening wordt gestaakt wordt men voor een periode van twee jaar uitgesloten van hulpverlening.
Bij schulden is sprake van een verstoorde betalingsrelatie tussen schuldeiser en schuldenaar. De gemeente is hierin geen partij en wil dat ook niet worden. Wij zijn wel bereid te bemiddelen tussen schuldenaar en schuldeiser, maar alleen wanneer beide partijen hun verantwoordelijkheid willen nemen om het probleem op te lossen. Wij willen het probleem niet overnemen.
Met een sluitende samenwerking, effectieve preventie en vroegtijdige signalering kunnen huurschulden en huisuitzettingen vaker worden voorkomen. Het voorkomen van huisuitzettingen bespaart zowel een hoop financiële tegenslag – voor woningbouwvereniging en huurder – als menselijke ellende.
De woningbouwvereniging moet steeds meer moeite doen om huisuitzettingen te voorkomen. Ener-zijds lukt dit door het efficiënte en preventieve incassobeleid, anderzijds door de samenwerking met externe partijen. Huisuitzetting vormt het sluitstuk in vaak langer slepende probleemsituaties. Het economisch tij is ongunstig en het Rijk komt met steeds ingrijpender bezuinigingen.
Er is gekozen voor een integrale aanpak: schuldhulp voor de financiële zorgen, maatschappelijk werk voor andere problemen en zo nodig ook andere specialistische hulp (bijv. verslavingszorg, begeleiding bij opvoeding of hulp bij het zoeken naar werk).
De gemeente Oldenzaal heeft jaren geleden met WBO Wonen en de Stadsbank Oost Nederland een intentieverklaring gesloten, waarin de samenwerking wordt geregeld ter voorkoming van huurachterstanden en huisuitzettingen. Naar aanleiding van recente ontwikkelingen zijn de gemaakte afspraken met WBO Wonen eind 2012 geactualiseerd en bijgesteld (zie hierna).
Kosten die de afbetaling van schulden betreffen kunnen in het algemeen niet worden aangemerkt als noodzakelijke kosten van het bestaan in de zin van de wet. De overheid biedt via de Wet werk en bijstand (WWB) iedere burger immers de zekerheid van toereikende middelen om in het noodzakelijke te voorzien.
De WWB bepaalt daartoe in artikel 13, eerste lid, dat degene die bijstand vraagt ter gedeeltelijke of volledige aflossing van een schuldenlast en die overigens bij het ontstaan van de schuldenlast, dan wel nadien, beschikte of beschikt over de middelen om in de noodzakelijke kosten van het bestaan te voorzien, geen recht heeft op bijstand.
In afwijking van het bepaalde in artikel 13 WWB kan het college ingevolge artikel 49 WWB bijzondere bijstand verlenen:
Daarnaast is het ook mogelijk om bijstand te verlenen in de vorm van een geldlening of borgtocht indien het bijstand ter gedeeltelijke of volledige aflossing van een schuldenlast betreft (artikel 48 WWB).
Een dreigende huisuitzetting of een schuld wordt in het algemeen niet aangemerkt als een zeer dringende reden. Er moeten dusdanig voor de persoon of het gezin dreigende omstandigheden zijn, die leiden tot onbedoelde en/of ongewenste effecten. Denk hierbij aan een groot maatschappelijk afbreukrisico indien er geen bijstand wordt verleend voor de huurschuld. Dit zou het geval kunnen zijn bij een gezin met jonge kinderen.
De oorzaak van het ontstaan van de huurschuld kan tevens van belang zijn om te bepalen of bijstand kan worden verleend en in welke vorm (lening of “om niet”).
Als er bijvoorbeeld sprake is van een plotselinge onvoorzienbare inkomensdaling waardoor er een huurschuld is ontstaan hoeft er immers geen sprake te zijn van een tekortschietend besef van verantwoordelijkheid. Het kan ook zijn dat de huurschuld is ontstaan in een periode dat slechts werd beschikt over een inkomen onder bijstandsniveau en daarnaast onvoldoende middelen beschikbaar waren om de huur te voldoen.
Zoals hiervoor al is aangegeven is bijstand voor schulden in principe niet mogelijk.
Een huurschuld is een zaak tussen de woningeigenaar en de huurder. Tussen deze twee partijen moeten vooraf duidelijke afspraken worden gemaakt over de voorwaarden waaronder een woning wordt gehuurd. Als er sprake is van een huurachterstand moet de woningeigenaar er alles aan doen om de huurbetaling weer regulier te laten plaatsvinden. De gemeente speelt hierin geen rol.
Op het moment dat sprake is van een huurachterstand die volgens de woningeigenaar moet leiden tot huisuitzetting, is daarbij de inzet vereist van een deurwaarder. Voordat het zover is moet duidelijk zijn dat de woningeigenaar er alles aan heeft gedaan om huisuitzetting te voorkomen.
Uit het oogpunt van veiligheid en volksgezondheid heeft de gemeente een algemene zorgplicht voor haar burgers en een maatschappelijke en sociale verantwoordelijkheid. Vanuit die visie is betaling van de primaire lasten dus belangrijk.
De gemeente kan in dat verband schuldhulpverlening aanbieden. Als gemeente hebben we daar belang bij, niet alleen omdat het maatschappelijk ongewenste situaties voorkomt, het voorkomt ook hoge kosten van huisuitzetting en eventueel herinrichting vervangende woonruimte.
Huisuitzetting kan leiden tot grote sociale onrust en zal vooral gevolgen hebben voor thuiswonende minderjarige kinderen. Als in afwijking van de hoofdregel dan toch besloten wordt bijstand te verlenen is dat slechts voor een deel van de huurschuld. Het resterende deel wordt bij de Stadsbank ondergebracht in een minnelijke regeling of in de WSNP. Cliënt moet bereid zijn een direct ingaande reële te-rugbetalingsregeling te treffen op basis van de door de gemeente vastgestelde aflossingscapaciteit. Daarbij worden alle inkomenscomponenten in aanmerking genomen (ook de heffingskortingen, vakantietoeslag e.d.) evenals eventuele andere financiële verplichtingen. De termijn om de bijstand terug te betalen moet beperkt zijn (maximaal 36 maanden) zodat er perspectief blijft voor de toekomst.
De bijstand kan worden verstrekt onder voorwaarden, zoals het zich onderwerpen aan een noodzakelijke behandeling van medische aard. Er dient daarnaast continu aandacht te zijn voor preventie, om te voorkomen dat in de toekomst nieuwe schulden ontstaan.
Bij recidive zal, voor wat bijstandsverlening betreft, de aanwezigheid van minderjarige kinderen geen uitzondering meer kunnen zijn op de hoofdregel.
Met WBO Wonen Oldenzaal is de volgende werkwijze afgesproken:
Deze afspraken moeten er toe leiden dat
5. Aanvulling op algemene bijstand aan jongeren
De Toeslagenverordening is niet van toepassing op de doelgroep jongeren van 18 tot 21 jaar.
Ouders zijn onderhoudsplichtig voor jongeren tot 21 jaar. In bepaalde situaties kan echter wel periodieke bijstand worden verstrekt. De basisnorm ligt echter aanzienlijk lager dan bij personen van 21 jaar en ouder. Daarom kan de gemeente extra bijstand verlenen in de vorm van bijzondere bijstand.
Dit kan noodzakelijk zijn als:
Alleenstaande jongeren van 18 tot 21 jaar
Als de noodzakelijke kosten hoger zijn dan de basisnorm, kan ingevolge artikel 12 WWB met inachtneming van het voorgaande (aanvullende) bijzondere bijstand worden verleend indien aan één van de volgende voorwaarden wordt voldaan:
In alle overige situaties gaat de wettelijke onderhoudsplicht van de ouders boven bijstandsverlening. Enkel de omstandigheid dat ouders in het buitenland wonen kan geen reden zijn voor verstrekking van bijzondere bijstand voor de kosten van het bestaan.
Jongeren verblijvende in een inrichting
Dit is een weinig voorkomende categorie die geen recht heeft op algemene bijstand. Er kan aanspraak worden gemaakt op bijzondere bijstand indien redelijkerwijs de onderhoudsplicht jegens de ouders niet te gelde kan worden gemaakt. De hoogte van de te verstrekken bijzondere bijstand kan gelijk worden gesteld aan de landelijke basisnorm voor een alleenstaande van 21 jaar of ouder verblijvende in een inrichting (artikel 23 WWB).
6. Voormalige alleenstaande ouder
Een alleenstaande ouder die nog één kind tot zijn of haar last heeft, gaat er in inkomen op achteruit als het kind 18 jaar wordt. Allereerst verandert de basisnorm algemene bijstand van die voor een alleenstaande ouder (zijnde 70% van de gehuwdennorm) naar die voor een alleenstaande (zijnde 50% van de gehuwdennorm). Daarnaast kan onder omstandigheden de hoogte van de toeslag wijzigen.
Onder die omstandigheden wordt in voorkomende gevallen de inkomensachteruitgang in Oldenzaal als volgt opgelost:
In de Toeslagenverordening is bepaald dat een thuiswonend verdienend kind jonger dan 21 jaar niet in aanmerking wordt genomen als zijnde …”een ander die in dezelfde woning zijn hoofdverblijf heeft”. Ten gevolge hiervan wordt de bijstandsnorm voor echtparen, alleenstaande ouders en alleenstaanden niet verlaagd zolang het thuiswonende kind jonger dan 21 jaar is en inkomsten ontvangt.
Bovengenoemde berekeningswijze bepaalt de noodzakelijke hoogte van het inkomen van een voormalige alleenstaande gedurende een bepaalde periode. Deze berekeningswijze geldt ook voor een alleenstaande ouder die een ANW- of arbeidsongeschiktheidsuitkering ontvangt.
7. Bijzondere bijstand voor andere kosten
Voorgaande kosten zijn voor wat de bijzondere bijstand betreft niet limitatief. Er kan ook voor andere kosten bijzondere bijstand worden verleend, mits aan de uitgangspunten wordt voldaan:
Voor de meest voorkomende overige kosten waarvoor bijzondere bijstand kan worden verleend zijn in de Vergoedingenlijst de voorwaarden en normbedragen opgenomen.