Organisatie | Maastricht |
---|---|
Organisatietype | Gemeente |
Officiële naam regeling | Beleidsregels terug- en invordering WWB, IOAW en IOAZ |
Citeertitel | Beleidsregels terug- en invordering WWB, IOAW en IOAZ |
Vastgesteld door | college van burgemeester en wethouders |
Onderwerp | maatschappelijke zorg en welzijn |
Eigen onderwerp | Beleidsregels geven invulling aan het debiteurenbeleid in het kader van WWB, IOAW en IOAZ |
Geen
WWB, IOAW en IOAZ
n.v.t.
Datum inwerkingtreding | Terugwerkende kracht tot en met | Datum uitwerkingtreding | Betreft | Datum ondertekening Bron bekendmaking | Kenmerk voorstel |
---|---|---|---|---|---|
22-06-2013 | 01-01-2013 | 01-07-2015 | Nieuwe regeling | 11-06-2013 De Ster 21 juni 2013, gemeenteblad C no. 41-2013 | Onbekend |
1. In deze beleidsregels wordt verstaan onder:
bruteren: het verhogen van de vordering met de loonbelasting en premies volksverzekeringen waarvoor de gemeente die de uitkering verstrekt krachtens de Wet op de loonbelasting 1964 inhoudingsplichtig is, voor zover deze belasting en premies niet verrekend kunnen worden met de door het college af te dragen loonbelasting en premies volksverzekeringen;
Artikel 2. Algemene bepaling met betrekking tot de bevoegdheid tot herziening, intrekking, terugvordering, brutering en verhaal
Het college maakt ten volle gebruik van de bevoegdheid tot:
HOOFDSTUK 2. GEHEEL OF GEDEELTELIJK AFZIEN VAN VERDERE TERUGVORDERING
De bepalingen in de paragrafen 2.1 t/m 2.3 in dit hoofdstuk zijn niet van toepassing op fraudevorderingen.
Paragraaf 2.1 Kwijtschelding in verband met het gedurende een bepaalde periode voldoen aan de betalingsverplichtingen
Artikel 4. Afzien van terugvordering of van verdere terugvordering na het voldoen aan de betalingsverplichting
In afwijking van artikel 2, aanhef en onder b, besluit het college af te zien van terugvordering of van verdere terugvordering van uitkering indien de belanghebbende:
gedurende drie jaar niet volledig aan zijn betalingsverplichtingen heeft voldaan, maar het achterstallige bedrag over die periode, vermeerderd met de daarover verschuldigde wettelijke rente en de op de invordering betrekking hebbende kosten, alsnog heeft betaald en ten minste 50% van de hoofdsom van de vordering heeft voldaan; of
Het op basis van artikel 4 genomen besluit tot (gedeeltelijk) afzien van terugvordering wordt ingetrokken, indien op een later tijdstip blijkt dat belanghebbende onjuiste of onvolledige gegevens heeft verstrekt en de verstrekking van juiste of volledige gegevens tot een ander besluit zou hebben geleid.
Artikel 6. Afzien van terugvordering bij kruimelbedragen
In afwijking van het bepaalde in artikel 2, onderdeel b, ziet het college af van het nemen van een terugvorderingbesluit indien de terug te vorderen uitkering een bedrag van € 50,00 op netto basis per kalenderjaar niet te boven gaat.
Artikel 7. Geheel of gedeeltelijk afzien van terugvordering bij schulden
Het besluit om medewerking te verlenen aan een schuldregeling wordt ingetrokken indien:
onjuiste of onvolledige gegevens zijn verstrekt en de verstrekking van juiste of volledige gegevens tot een ander besluit zou hebben geleid.
Paragraaf 2.4 Kwijtschelding in verband met het in een keer aflossen van ten minste 50% van de restsom
Het college ziet af van verdere terugvordering als bedoeld in artikel 58, zevende lid, onderdeel d van de WWB en artikel 25, zesde lid, onderdeel d van de IOAW en IOAZ, indien belanghebbende voorafgaand aan het aanbod om een bedrag, overeenkomend met ten minste 50% van de restsom, in één keer af te lossen, gedurende vijf jaar volledig aan zijn betalingsverplichtingen heeft voldaan.
Paragraaf 3.1 De betalingsverplichting
Onverminderd het bepaalde in artikel 60, vierde lid van de WWB en artikel 28, tweede lid van de IOAW en IOAZ gaat het college indien mogelijk meteen na afgifte van het besluit tot terugvordering over tot verrekening van de vordering met een eventueel recht op bijstand of een uitkering in het kader van de IOAW of IOAZ.
Artikel 9. Terugbetaling bij vrijwillige betaling
Terugbetaling bij vrijwillige betaling vindt plaats overeenkomstig onderstaand terugbetalingskader, waarbij nog nadere detaillering kan plaatsvinden op directieniveau (directeur Sociale Zaken).
Terugbetalingskader bij vrijwillige betaling (minnelijke regeling)
Paragraaf 3.2 Tussentijdse beoordeling van een betalingsverplichting
Artikel 10. Tussentijdse beoordeling van een betalingsverplichting
De tussentijdse beoordeling van een betalingsverplichting vindt plaats overeenkomstig het bepaalde in een door de directeur van de Sociale Zaken geaccordeerd Debiteurenheronderzoeksplan.
Paragraaf 3.3 Gevolgen bij het niet of niet meer voldoen aan de betalingsverplichting
Artikel 11. Niet of niet meer voldoen van de betalingsverplichting
Indien de belanghebbende niet bereid is tot het treffen van een betalingsregeling of een eerder
opgelegde betalingsverplichting niet meer nakomt, wordt het terugvorderingbesluit ten uitvoer gelegd door middel van een executoriaal beslag overeenkomstig de artikelen 479b tot en met 479g, behoudens artikel 479e, tweede lid van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering, of beslag in de zin van het Tweede Boek van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering, op basis van de executoriale titel die is verbonden aan een dwangbevel, als bedoeld in artikel 4:114 Awb, nadat de per omgaande gestarte betalings- en aanmaningsprocedure is doorlopen als bedoeld in artikel 4:117 Awb.
Deze beleidsregels kunnen worden aangehaald als “Beleidregels terug- en invordering WWB, IOAW en IOAZ”.
De “Beleidregels terug- en invordering WWB, IOAW en IOAZ” treden in werking met ingang van 1 januari 2013. Het “Debiteurenbeleid gebundelde wetten 2011” vastgesteld op 14 december 2010, de “Beleidsregel opschorting, herziening, intrekking en terugvordering WWB, WIJ, IOAW, IOAZ en WWIK” vastgesteld op 23 maart 2010 en de “Beleidsregels verhaal WWB gemeente Maastricht 2005” worden met ingang van 1 januari 2013 ingetrokken.
Het “Debiteurenbeleid gebundelde wetten 2011” en de “Beleidsregel opschorting, herziening, intrekking en terugvordering WWB, WIJ, IOAW, IOAZ en WWIK” blijven wel nog gelden in die gevallen waarin het overgangsrecht van de Wet aanscherping handhaving en sanctiebeleid SZW-wetgeving het recht zoals dat gold voor inwerkingtreding van die wet van toepassing heeft verklaard.
Op grond van artikel 58 van de Wet werk en bijstand (WWB) kan het college dat de bijstand heeft verleend de kosten van bijstand terugvorderen. Een gelijksoortige bepaling is sinds invoering van de Wet bundeling van uitkeringen inkomensvoorziening aan gemeenten (Wet BUIG) opgenomen in de IOAW en IOAZ. Terugvordering is in dat kader een aan het college toekomende bevoegdheid en het college kan deze bevoegdheid dan ook nader inkaderen door middel van beleidsregels.
Met inwerkingtreding van de Wet aanscherping handhaving- en sanctiebeleid SZW-wetgeving (Wet aanscherping) wordt de bevoegdheid tot terugvordering gedeeltelijk omgezet in een wettelijke verplichting. Meer specifiek gaat het om vorderingen die het gevolg zijn van ten onrechte ontvangen uitkering in verband met schending van de inlichtingenplicht (fraudevordeningen). De verplichting tot terugvordering komt daarbij mede tot uiting in:
De verplichting tot terugvordering geldt alleen voor vorderingen die zijn ontstaan na inwerkingtreding van de Wet aanscherping (1 januari 2013). Dat geldt ook voor de hierboven onder a en b genoemde verplichtingen. Is het besluit tot terugvordering voor 1 januari 2013 afgegeven dan blijft ook voor de vordering als gevolg van schending van de inlichtingenplicht, een en ander een bevoegdheid.
Naast de bevoegdheid tot terugvordering is in de wet ook een drietal andere (gerelateerde) bevoegdheden opgenomen:
Ook deze bevoegdheden worden - zij het soms indirect - aangetast door de Wet aanscherping.
Met betrekking tot de bevoegdheid tot intrekking of herziening wordt de wet aangepast, in die zin dat intrekking en herziening een verplichting worden als sprake is van ten onrechte of tot een te hoog bedrag verstrekte uitkering als gevolg van een schending van de inlichtingenplicht. In alle andere gevallen blijft het een bevoegdheid. Het ligt voor de hand om vast te anticiperen op deze wetswijziging;
Met betrekking tot de wijze van invordering heeft het college in wezen volledige vrijheid in de keuze van middelen en de mate waarin zij – met inachtneming van de regelgeving rond de beslagvrije voet - middelen bij de berekening van de draagkracht betrekt. De Wet aanscherping stelt enkel daar waar het een fraudevordering of de daarmee samenhangende boete betreft verrekening – indien mogelijk – verplicht (artikel 60, vierde lid van de WWB en artikel 28, tweede lid van de IOAW en IOAZ).
Met betrekking tot brutering is de WWB na inwerkingtreding van de Wet aanscherping niet gewijzigd. Daar artikel 58, eerste lid van de WWB het college echter verplicht tot terugvordering van de kosten van bijstand en tot deze kosten eveneens de eventueel afgedragen belasting en premies behoren, heeft het college op dit vlak niet de vrijheid om (gedeeltelijk) van brutering af te zien indien verrekening niet mogelijk blijkt.
Met de nieuwe “Beleidsregels terug- en invordering WWB, IOAW en IOAZ” wordt nader invulling gegeven aan de bevoegdheid inzake terugvordering, opschorting, intrekking/herziening, brutering en invordering na aanscherping van de WWB, IOAW en IOAZ per 1 januari 2013.
Het nieuwe beleid wijkt voor wat betreft de niet-fraudeverorderingen niet af van het bestaande debiteurenbeleid en de bestaande “Beleidsregel opschorting, herziening,intrekking en terugvordering WWB,WIJ,IOAW,IOAZ en WWIK”. Er wordt ook nu weer consequent gebruik gemaakt van de door de wet geboden bevoegdheid tot terugvordering, opschorting, intrekking/herziening, brutering en invordering.
Wat wel is veranderd, is dat het beleid nauwelijks nog van toepassing is op fraudevorderingen.
Alleen aan de bevoegdheid tot opschorting en intrekking/herziening in geval van fraude wordt nog invulling gegeven en wel in die zin dat ook dan steeds van die bevoegdheid gebruik wordt gemaakt. Delen van het bestaand debiteurenbeleid en van de bestaande beleidsregels rondom opschorting, herziening,intrekking en terugvordering worden nu verenigd in de nieuwe beleidsregels.
Door de “wettelijke knip“ tussen niet-fraudevorderingen en fraudevorderingen kan niet meer zoals in het bestaande debiteurenbeleid de mogelijkheid worden geboden voor kwijtschelding van een enkele restant fraudevordering. WWB, IOAW en IOAZ bepalen wel zelf dat in een beperkt aantal situaties na lange tijd (tien jaar) van terugvordering of verdere terugvordering van fraudevorderingen kan worden afgezien.
Voor het nieuwe beleid is gekozen voor een overzichtelijk opzet. Daarbij is gebruik gemaakt van een model van Stimulansz dat op de Maastrichtse situatie is aangepast.
De begripsbepalingen spreken voor zich. Begrippen die in deze beleidsregels worden gebruikt en die niet nader worden omschreven hebben dezelfde betekenis als in de WWB, IOAW, IOAZ en de Algemene wet bestuursrecht.
Artikel 2. Algemene bepaling met betrekking tot de bevoegdheid tot herziening, intrekking, terugvordering, brutering en verhaal
Door de Wet aanscherping is terugvordering van fraudevorderingen wettelijk verplicht gesteld (artikel 58, eerste lid WWB). Terugvordering van niet-fraudevorderingen blijft een bevoegdheid van het college. De bevoegdheid tot opschorting, herziening/intrekking van het recht op uitkering is door de Wet aanscherping ongemoeid gelaten.
Die bevoegdheid geldt dus ook in het geval sprake is van fraude. De wetgever heeft al aangegeven dit een omissie te vinden die op termijn (waarschijnlijk per 1 juli 2013) zal worden hersteld.
In artikel 2 wordt het bestaande beleid voortgezet door te bepalen dat van de bevoegdheid tot opschorting, herziening of intrekking van het recht op uitkering ten volle gebruik zal worden gemaakt. Dus ook bij fraude. Daarmee wordt al geanticipeerd op de bedoelde aanpassing van de wet.
Ook van de bevoegdheid tot het terugvorderen van niet-fraudevorderingen wordt consequent gebruik gemaakt (onderdeel b).
In onderdeel c. wordt aangegeven dat de bevoegdheid om een vordering te bruteren bij niet tijdige betaling eveneens ten volle wordt benut.
Om versnippering van beleid tegen te gaan is het aparte bestaande beleid rondom verhaal hier in onderdeel d. opgenomen. De “Beleidsregels verhaal WWB gemeente Maastricht 2005” kunnen dan worden ingetrokken.
HOOFDSTUK 2 . GEHEEL OF GEDEELTELIJK AFZIEN VAN VERDERE TERUGVORDERING
De bepalingen in dit hoofdstuk zijn niet van toepassing op fraudevorderingen. Daarvoor geldt immers een wettelijke terugvorderingsplicht. Ook kan er uitsluitend op basis van een aantal strikte wettelijke gronden van (verdere) terugvordering van fraudevorderingen worden afgezien.
Paragraaf 2.1 Kwijtschelding in verband met het gedurende een bepaalde periode voldoen aan de betalingsverplichtingen
Artikel 4. Afzien van terugvordering of van verdere terugvordering na het voldoen aan de betalingsverplichting
in het eerste lid wordt aangegeven onder welke voorwaarden kwijtschelding van niet-fraudevorderingen kan plaatsvinden.
Het tweede lid bepaalt dat alleen op verzoek van de belanghebbende kwijtschelding wordt verleend.
In het eerste lid wordt een aantal vorderingen opgesomd waarop artikel 4 niet van toepassing is. Die vorderingen komen dus niet voor kwijtschelding in aanmerking. Enerzijds omdat er een apart terugvorderingsregime voor geldt (Bbz-vorderingen) en anderzijds omdat voor een vordering bijvoorbeeld een zekerheidsrecht is verworven zoals pand of hypotheek. Bij de genoemde vorderingen is op voorhand duidelijk dat die volledig zullen worden geïnd. Kwijtschelding is dan geen optie.
In het tweede lid wordt aangegeven dat artikel 4, eerste lid ook niet van toepassing is op vorderingen in de vorm van leenbijstand met uitzondering van het bepaalde in onderdeel c. Mocht een belanghebbende gedurende vijf jaar geen betalingen hebben verricht en is het ook niet aannemelijk dat hij deze op enig moment zal gaan verrichten dan wordt van terugvordering van de leenbijstand afgezien.
Het derde lid van artikel 5 spreekt voor zich.
Paragraaf 2.2 Kwijtschelding in verband met kruimelbedragen
Artikel 6. Afzien van terugvordering bij kruimelbedragen
Hier wordt een uitzondering gemaakt op het consequent terugvorderen van zogenoemde kruimelbedragen.
Is de terug te vorderen uitkering niet meer dan € 50,- netto per kalenderjaar dan volgt geen terugvorderingsbesluit.
Artikel 7. Geheel of gedeeltelijk afzien van terugvordering bij schulden
In dit artikel geeft het college aan onder welke voorwaarden medewerking wordt verleend aan een eventuele schuldregeling.
In artikel 60C van de WWB is bepaald dat geen medewerking wordt verleend aan een schuldregeling indien een vordering is ontstaan door het niet of niet behoorlijke nakomen door de belanghebbende van de verplichting, bedoeld in artikel 17, eerste lid, of de verplichtingen, bedoeld in artikel 30c, tweede en derde lid, van de Wet structuur uitvoeringsorganisatie werk en inkomen, en hiervoor een bestuurlijke boete is opgelegd, dan wel met betrekking tot het niet of niet behoorlijk nakomen van die verplichtingen aangifte is gedaan op grond van het Wetboek van Strafrecht.
Daarnaast noemt lid 2 nog een aantal vorderingen waarbij ook geen medewerking wordt verleend aan een schuldregeling zoals vorderingen in de vorm van een geldlening of vorderingen die gedekt worden door pand of hypotheek.
Hier wordt een aantal gronden genoemd op basis waarvan de medewerking aan een schuldregeling wordt ingetrokken.
Paragraaf 2.4 Kwijtschelding in verband met het in een keer aflossen van ten minste 50% van de restsom
Het wordt ongewenst geacht dat al na een korte periode van aflossing op een fraude-vordering door belanghebbende een voorstel wordt gedaan om 50% van de restant vordering in één keer af te lossen en dit tegen finale kwijting. Daarmee zou een naar verhouding te groot percentage van de fraudevordering voor kwijtschelding in aanmerking moeten komen. Daarom is hier bepaald dat het college alleen een aanbod honoreert nadat belanghebbende voorafgaand aan het aanbod gedurende vijf jaar volledig aan zijn betalingsverplichtingen heeft voldaan.
Paragraaf 3.1 De betalingsverplichting
In het eerste lid wordt benadrukt dat het college consequent gebruik maakt van de mogelijkheid tot verrekening van de vordering met een eventueel recht op bijstand of een uitkering in het kader van de IOAW of IOAZ.
Het tweede lid geeft aan dat de verrekening standaard 10% bedraagt van de geldende bijstandsnorm inclusief toeslag en vakantiegeld.
Hier wordt specifiek gedoeld op de situatie van verrekening van een boete bij recidive. Het college is hier bevoegd de beslagvrije voet voor drie maanden buiten werking te stellen.
In hoofdstuk 5 van de Afstemmingsverordening WWB is invulling gegeven aan die bevoegdheid. Hier moet dus bij verrekening van een boete bij recidive acht op worden geslagen. Dit hoofdstuk is voorts van overeenkomstige toepassing indien in dit kader verrekend moet worden ten behoeve van een andere gemeente of uitvoeringsorganisatie (de zogenoemde pseudoverrekening) en de belanghebbende verzoekt bij de verrekening de beslagvrije voet, bedoeld in de artikelen 475c tot en met 475e van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering, toe te passen.
Artikel 9. Terugbetaling bij vrijwillige betaling
Dit artikel bepaalt dat terugbetaling bij vrijwillige betaling gebeurt op basis van het weergegeven terugbetalingskader. Omdat terugbetaling een dynamisch proces is wordt hier ruimte geboden om op directieniveau nog nadere regels te stellen. Het terugbetalingskader spreekt verder voor zich.
Paragraaf 3.2 Tussentijdse beoordeling van een betalingsverplichting
Artikel 10. Tussentijdse beoordeling van een betalingsverplichting
Met een op directieniveau vastgesteld Debiteurenheronderzoeksplan kan effectief en efficiënt worden ingespeeld op de diverse situaties die zich rondom het terugbetalen van vorderingen (kunnen) voordoen. Overigens werd al onder het oude debiteurenbeleid met zo’n plan gewerkt.
Paragraaf 3.3 Gevolgen bij het niet of niet meer voldoen aan de betalingsverplichting
Artikel 11. Niet of niet meer voldoen van de betalingsverplichting
Hier wordt precies aangegeven hoe wordt gehandeld wanneer de belanghebbende niet bereid is tot het treffen van een betalingsregeling of een eerder opgelegde betalingsverplichting niet meer nakomt.
Omdat het beleid ten aanzien van niet-fraudevorderingen gelijk blijft en terug- en invordering van fraudevorderingen ontstaan na 1 januari 2013 wettelijk bepaald is, kan het nieuw beleid met terugwerkende kracht ingaan.
Verder worden het bestaande “Debiteurenbeleid gebundelde wetten 2011” , de aparte “Beleidsregel opschorting, herziening, intrekking en terugvordering WWB, WIJ, IOAW, IOAZ en WWIK” en de eveneens aparte “Beleidsregels verhaal WWB gemeente Maastricht 2005“ met ingang van 1 januari 2013 ingetrokken. Het nieuwe beleid treedt er voor in de plaats.
Het “Debiteurenbeleid gebundelde wetten 2011” en de “Beleidsregel opschorting, herziening, intrekking en terugvordering WWB, WIJ, IOAW, IOAZ en WWIK” blijven wel nog gelden in die gevallen waarin het overgangsrecht van de Wet aanscherping handhaving en sanctiebeleid SZW-wetgeving het recht zoals dat gold voor inwerkingtreding van die wet van toepassing heeft verklaard. Met andere woorden; waar dit “oude recht” nog moet worden gerespecteerd wordt het oude debiteurenbeleid en de oude beleidsregel toegepast.
Omdat het oude beleid rondom verhaal ongewijzigd is opgenomen in het nieuwe beleidskader, is het niet opportuun het oude beleid nog van toepassing te verklaren op oude gevallen.