| Organisatie | Waterschap Brabantse Delta |
|---|---|
| Organisatietype | Waterschap |
| Officiële naam regeling | Beleidsregel hoogtecriteria waterkeringen 2011 |
| Citeertitel | Beleidsregel hoogtecriteria waterkeringen 2011 |
| Vastgesteld door | dagelijks bestuur |
| Onderwerp | milieu |
| Eigen onderwerp |
Geen
Algemene wet bestuursrecht, art. 4:81
Datum inwerkingtreding | Terugwerkende kracht tot en met | Datum uitwerkingtreding | Betreft | Datum ondertekening Bron bekendmaking | Kenmerk voorstel |
|---|---|---|---|---|---|
| 07-06-2012 | 19-09-2018 | nieuwe regeling | 29-05-2012 Waterschapsblad, 2012, 46 | 12IT019753 |
De beleidsregel ‘Hoogtecriteria Waterkeringen 2011’ is een beleidsregel in de zin van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Het dagelijks bestuur van het waterschap heeft deze beleidsregel vastgesteld.
Het doel van deze beleidsregel is eenduidig vast te leggen welke normen gelden voor de waterkeringen (waaronder ook als waterkering aangewezen waterkerende hoogten) in beheer bij het waterschap. De beleidsregel is niet alleen een instructie voor de medewerkers van het waterschap, maar heeft tevens een externe werking. Dat wil zeggen:
In deze beleidsregel worden diverse begrippen en termen gebruikt. Voor zover deze niet al in de Waterwet of de keur gedefinieerd zijn, worden deze gedefinieerd in de begrippenlijst achterin deze beleidsregel. Daarbij is aangesloten bij definities zoals deze landelijk gangbaar zijn (bijvoorbeeld definities uit landelijke leidraden).
1.2 Toepassingsbereik van deze beleidsregel
Deze beleidsregel betreft alleen de normen over de waterkerende hoogte (en sterkte) van waterkeringen in beheer bij het waterschap. Deze normen zijn ten eerste van belang voor het verlenen van watervergunningen voor activiteiten in, op of nabij waterkeringen die vallen onder de Waterwet en de “Keur waterschap Brabantse Delta”. Bij het behandelen van vergunningsaanvragen wordt onder andere beoordeeld op aspecten zoals de waarborging van de veiligheid en stabiliteit van de waterkering, het profiel van vrije ruimte, enzovoorts. De normen in deze beleidsregel zijn een onderdeel van die beoordeling, want het zijn de normen uit deze beleidsregel die samen met de legger bepalen aan welke minimumeisen een waterkering moet voldoen, om voldoende waterkerend te zijn en te blijven. Bij de afweging tot het al dan niet verlenen van watervergunningen met betrekking tot waterkeringen zijn veel meer relevante aspecten van belang. De algemene kaders voor de vergunningverlening zijn opgenomen in de beleidsregel “Toepassing Waterwet en keur”. De beleidsregels zijn nevengeschikt aan elkaar.
Ten tweede is deze beleidsregel eveneens van belang bij het uitvoeren van de watertoets bij bestemmingsplannen, inpassingsplannen (ex Wro), tracébesluiten en dergelijke.
Deze beleidsregel treedt in de plaats van de beleidsregel ‘Hoogtecriteria Waterkeringen waterschap Brabantse Delta 2008’ (vastgesteld door het dagelijks bestuur op 16 december 2008). Die beleidsregel was de eerste van twee tranches waarin, vooruitlopend op de komst van de Waterwet en de daarop volgende normering van regionale keringen, alvast een aantal noodzakelijke actualisaties van het waterkeringenbeleid zijn doorgevoerd. Nu de Waterwet van kracht geworden is én de normering van de regionale keringen afgerond is, wordt de tweede tranche voltooid door het vaststellen van deze beleidsregel.
Bij het bepalen van de hoogte van een waterkering of van een waterkerend object worden normen en verschillende daarvan afgeleide peilen gehanteerd, afhankelijk van het doel waarvoor de hoogte bepaald moet worden. Het stelsel van normering behoeft echter enige toelichting.
De basis bij het bepalen van de hoogte van een waterkering is de norm die van toepassing is. Afhankelijk van de functie en de gewenste mate van bescherming die een waterkering moet bieden, wordt een norm vastgesteld. Die norm wordt uitgedrukt als een overschrijdingskans, dat wil zeggen dat de kering bestand moet zijn tegen een waterstand die statistisch gezien eens per zoveel jaar voorkomt. Bijvoorbeeld een norm van T=100 betekent dat de kering een waterstand aan moet kunnen die statistisch gezien eens per 100 jaar optreedt.
Vervolgens zijn er twee verschillende doelen om de hoogte van een waterkering te beschouwen, namelijk om de kering te toetsen en om een kering te ontwerpen. De toetsing van een kering vindt plaats aan de hand van het toetspeil, het ontwerp aan de hand van het ontwerppeil. Hoewel de norm van de kering steeds dezelfde overschrijdingskans is, zijn het toetspeil en het ontwerppeil beslist niet hetzelfde.
Als basis wordt de Maatgevende Hoogwaterstand (MHW) van de norm afgeleid. De MHW is de gemiddelde waterstand die bij de gegeven overschrijdingskans (norm) optreedt. Deze waterstand is tevens het toetspeil. In werkelijkheid is de waterstand bij hoogwater niet mooi vlak en rustig, want de wind heeft effect op de feitelijke waterstand. Door de wind en de windrichting wordt de waterspiegel in meer of mindere mate tegen de kering opgeblazen en is de waterstand wat scheef (windopzet, scheefstand en dwarsopwaaiing). Hiermee moet rekening gehouden worden, maar afhankelijk van de lokale situatie kunnen deze effecten verschillen. Dat komt doordat bijvoorbeeld doordat de breedte van de waterspiegel varieert of doordat de oriëntatie van de kering ten opzichte van de wind varieert, bijvoorbeeld door bochten in het traject van kering als gevolg van de loop van de rivier. Om met deze effecten rekening te houden worden zogenaamde lokale toeslagen (ook wel bijtellingen genoemd) berekend bovenop het toetspeil. Ten slotte ontbreekt er nog één effect dat nodig is om de minimaal benodigde kruinhoogte van de kering te kunnen bepalen, namelijk het effect van de golven en de mate waarin deze over de kruin van de kering kunnen slaan: de golfoverslag. De kering moet immers hoog genoeg zijn om ook dat effect op te kunnen vangen. Het totaal van MHW plus de lokale toeslagen plus een marge voor golfoverslag wordt de hydraulische belasting van de kering genoemd, oftewel de hydraulische randvoorwaarde. Dat alles tezamen geeft de minimaal benodigde kruinhoogte waaraan getoetst wordt. In de onderstaande figuur dit schematisch weergegeven.
Afbeelding toetsing van regionale keringen
Het grote verschil tussen het toetspeil en het ontwerppeil is de tijdsspanne waarvan uitgegaan wordt. Bij de toetsing van primaire en regionale keringen wordt conform de Waterwet steeds naar een periode gekeken van 6 jaar. Het toetspeil wordt iedere 6 jaar opnieuw vastgesteld en kan daarbij steeds veranderen, bijvoorbeeld als gevolg van actualisatie van klimaatscenario’s. Bij het ontwerppeil wordt echter gekeken naar de ontwerplevensduur. Het ontwerppeil is het peil dat verwacht wordt aan het einde van de ontwerplevensduur van de kering (normaliter 50 jaar voor grondconstructies en 100 jaar voor bouwkundige elementen), waarbij rekening gehouden wordt met veranderingen in hoogwaterstanden door klimaatveranderingen en met bodemdaling in die periode. Het ontwerppeil is daardoor hoger dan het toetspeil. Voor de vergunningverlening wordt uitgegaan van het ontwerppeil in plaats van het toetspeil, want ook vergunningsplichtige objecten zoals bouw- of kunstwerken hebben een lange levensduur.
Voor de volledigheid wordt opgemerkt dat er bij de aanleg van een nieuwe kering ook nog de zogenaamde aanleghoogte gehanteerd wordt, die weer hoger is dan de kruinhoogte op basis van het ontwerppeil. De reden daarvoor is, dat een nieuw aangelegde kering nog moet zetten, en daardoor pas na een aantal jaren de definitieve hoogte (=ontwerppeil) bereikt. Om dit effect op voorhand op te vangen wordt een nieuwe kering altijd iets robuuster aangelegd. In deze beleidsregel wordt echter niet verder ingegaan op aanleghoogten. Daar waar een aanleghoogte bepaald moet worden, is dat maatwerk.
Het profiel van vrije ruimte is een ruimtereservering voor blijvend realiseren van de waterkerende functie van de waterkering, ook voor de toekomst. Het is een reservering boven en aan weerszijden naast het ontwerpprofiel die vrijgehouden wordt van duurzame objecten zoals bebouwing. Het profiel van vrije ruimte is vastgelegd in de legger.
Binnen het beheersgebied van het waterschap komen twee verschillende categorieën primaire waterkering voor: primaire waterkeringen van de categorie a en categorie c. Primaire waterkeringen vallen rechtstreeks onder de Waterwet. Het aanwijzen van primaire waterkeringen, het bepalen welke categorie primaire waterkering van toepassing is (a of c), het aanwijzen van een beheerder en het vaststellen van de hydraulische randvoorwaarden is de bevoegdheid van het Rijk.
Toetspeilen en lokale toeslagen
De toetspeilen voor de primaire waterkeringen volgen uit de ‘Hydraulische randvoorwaarden primaire waterkeringen’, die door de minister van Verkeer en Waterstaat worden vastgesteld via een ministeriële regeling (zie art. 2.3 Waterwet). Deze hydraulische randvoorwaarden worden telkens vastgesteld voor de duur van 6 jaar. Voor de primaire keringen categorie a worden sinds de jaren ‘90 hydraulische randvoorwaarden vastgesteld. Voor de primaire keringen categorie c zijn deze in 2008 voor de eerste keer vastgesteld.
Bij het opstellen van nieuwe hydraulische randvoorwaarden worden de toetspeilen indien nodig bijgesteld, bijvoorbeeld vanwege een gewijzigd beschermingsniveau, een hogere zeespiegelrijzing, verhoogde rivierafvoeren of uitgevoerde werkzaamheden in het winterbed van de rivier. In de loop der jaren wordt het toetspeil meestal steeds hoger. Het is daarom niet gewenst waterkeringen te verlagen die in de huidige situatie hoger zijn dan volgens het toetspeil op dat moment nodig is.
Omdat het Rijk de hydraulische randvoorwaarden vaststelt, is er voor het waterschap geen aanleiding om hiervoor aanvullende eisen vast te stellen. Er wordt dan ook uitgegaan van de vigerende ’Hydraulische randvoorwaarden primaire waterkeringen’.
Het ontwerppeil wordt gebruikt voor het ontwerpen van de kering, maar ook als grens voor het (via een vergunning) toestaan van ingrepen in een reeds aangelegde waterkering. Een voorbeeld daarvan is het doorvoeren van een leiding door de waterkering. De voorwaarden voor ingrepen onder het ontwerppeil zijn vanzelfsprekend nog strenger dan voor ingrepen daarboven.
Voor primaire waterkeringen categorie a geldt dat door de minister van Verkeer en Waterstaat de ‘Leidraad Rivieren’ is vastgesteld. Deze leidraad bevat uitgangspunten voor het bepalen van ontwerppeilen en voor robuust ontwerpen, waaronder het hanteren van een extra robuustheidtoeslag van 0,30 meter boven het ontwerppeil. Ook voor de ontwerppeilen geldt dat geen eigen beleid gevoerd wordt, maar wordt aangesloten bij de landelijk vastgestelde leidraden.
Voor primaire waterkeringen categorie c geldt echter dat er nog geen leidraden zijn vastgesteld door de minister. Tot het moment dat die wel worden vastgesteld wordt voor het ontwerppeil +1,30 m NAP aangehouden plus ook hier de aanvullende robuustheidmarge van 0,30 meter. Dit peil is via eerder onderzoek door het waterschap berekend.
Voor het profiel van vrije ruimte wordt gehanteerd een minimale marge van 1,00 meter boven het ontwerpprofiel en 5,00 meter aan weerszijde van het ontwerpprofiel. In de legger kan op basis van berekeningen een groter profiel van vrije ruimte vastgelegd zijn. Daar waar het werkelijke aanwezige profiel van de waterkering groter is dan deze afmetingen voor het profiel van vrije ruimte, wordt het werkelijke aanwezige profiel als profiel van vrije ruimte aangehouden.
Voor vergunningverlening bij primaire waterkeringen categorie a het ontwerppeil met toeslag voor robuust ontwerpen hanteren conform de landelijke ‘leidraad rivieren’. Bij primaire keringen categorie c als ontwerppeil +1,30 m NAP hanteren plus een toeslag voor robuust ontwerpen van 0,30 m, totdat hiervoor eveneens een landelijke leidraad is vastgesteld.
Het profiel van vrije ruimte bedraagt minimaal 1,00 meter boven het ontwerpprofiel en 5,00 meter aan weerszijde van het ontwerpprofiel. Daar waar het werkelijke aanwezige profiel van de waterkering groter is dan deze afmetingen voor het profiel van vrije ruimte, wordt het werkelijke aanwezige profiel als profiel van vrije ruimte aangehouden.
De regionale keringen zijn in 2009 door Provinciale Staten aangewezen en genormeerd in de Verordening Water Noord-Brabant (in werking per 22 december 2009). Voor de regionale keringen langs regionale rivieren en de boezemkades zijn overschrijdingskansen bepaald in de verordening. Voor de compartimenteringskeringen is geen overschrijdingskans bepaald, maar is de ‘norm’ dat het bestaande profiel in stand gehouden moet worden.
Op basis van de deze normen zijn voor de regionale keringen langs regionale rivieren en de boezemkades toetspeilen vastgesteld door Gedeputeerde Staten. Dit is voor het eerst gebeurd op 7 december 2010 in de “Regeling maatgevende hoogwaterstanden regionale keringen Noord-Brabant 2010”. Voor de actueel geldende toetspeilen wordt verwezen naar de actueel vigerende Regeling maatgevende hoogwaterstanden regionale keringen Noord-Brabant. Deze regeling geeft echter één waterpeil per kilometerpunt op de rivier. Deze zijn in deze beleidsregel en de legger vertaald naar peilen en een verhang daarvan per dijkvak.
Voor de berekening van de minimaal benodigde kruinhoogte van de regionale keringen zijn de lokale toeslagen en de marges voor golfoverslag bepaald. Het vaststellen van deze toeslagen is een bevoegdheid van het waterschap en is opgenomen in deze beleidsregel.
3.2.1 Regionale keringen langs regionale rivieren en boezemkades
Toetspeilen en lokale toeslagen
De toetspeilen zijn door de provincie vastgesteld (zie paragraaf 3.2). De toeslagen voor de hydraulische belasting bij maatgevende omstandigheden zijn door het waterschap berekend. In bijlage 1 zijn per regionale rivier en zijtakken daarvan, tabellen opgenomen met daarin de toeslagen voor hydraulische belasting per dijkvak. Deze toeslagen moeten bij het toetspeil cq. de maatgevende hoogwaterstand moet worden opgeteld, om zo de feitelijke hydraulische belasting, of te wel de minimaal benodigde kruinhoogte, te bepalen. De tabellen bevatten echter ook cellen die leeg zijn. Dat komt omdat er in dat geval geen windeffect is onder maatgevende omstandigheden, of omdat het voorland ter plaatse zodanig hoog is, dat het water de kering niet kan belasten bij maatgevende omstandigheden. In dat geval is de toeslag voor de hydraulische belasting ‘0’ en is de minimaal benodigde kruinhoogte gelijk aan het toetspeil. In de tabellen in bijlage 1 zijn tevens de MHW’s uit de provinciale regeling omgezet naar toetspeilen per dijkvak zoals hierboven is uitgelicht.
Opgemerkt moet worden dat voor de Zwaluwse Haven afgeweken wordt van de provinciale regeling en de normering uit de provinciale verordening. Tijdens de totstandkoming van de normering van de regionale keringen zoals deze nu zijn opgenomen in de Verordening water Noord-Brabant, was namelijk een project in uitvoering (‘Zwaluws Getij’) om de boezem van de Zwaluwse Haven aan te passen, waarbij de waterkeringen verbeterd zijn. In de Verordening water Noord-Brabant zijn die waterkeringen genormeerd op basis van de situatie vóór uitvoering van het project. Dit heeft als consequentie dat deze keringen aan de ene zijde van de Zwaluwse Haven als compartimenteringskering is genormeerd en aan de andere zijde niet genormeerd is als regionale kering. Op basis van de situatie zoals deze nu is geworden, zouden deze waterkeringen conform de landelijke normeringssystematiek als boezemkade genormeerd worden. Vooruitlopend op een toekomstige actualisatie van de Verordening water Noord-Brabant, worden deze keringen in de legger op voorhand als boezemkade aangemerkt en opgenomen. Dit betekent dat het beschermingsregime op grond van de keur, hoger is dan voor een compartimenteringskering of een kade, en er geen strijdigheid ontstaan is met de Verordening water Noord-Brabant. Immers, de norm uit de provinciale verordening is een minimale norm en het is een beheerder toegestaan om zelfstandig een hogere norm toe te passen dan het voorgeschreven minimum als de situatie daar aanleiding toe geeft. In deze beleidsregel is daarom voor de Zwaluwse Haven zelfstandig een maatgevende waterstand en een toeslag voor de hydraulische belasting bepaald, aan de hand van de berekeningen die gemaakt zijn voor het dijkverbeteringproject.
Voor het ontwerppeil wordt, net als bij de primaire waterkeringen, 50 tot 100 jaar vooruitgekeken. Bij het berekenen van de MHW’s is ook gekeken naar autonome ontwikkelingen tot 2100. Daaruit is gebleken dat de waterstanden autonoom met 0,10 meter zullen gaan stijgen ten opzichte van de huidige MHW’s. Dit betekent dat voor de vergunningverlening als ontwerppeil aangehouden, de minimaal benodigde kruinhoogte plus 0,10 meter. Daar waar een kering vanuit het verleden nog een overhoogte blijkt te hebben, wordt de kering niet verlaagd. Reden hiervoor zijn onder andere de verwachting dat in de loop der tijd ook hier de peilen op zullen gaan lopen, er verlies van hoogte van keringen zal gaan optreden door zetting en erosie, en er wordt zodoende rekening houden met toekomstige verhoogde waterstanden als gevolg van in de mogelijke inzet van het Volkerak-Zoommeer voor waterberging op het nationale rivierenstelsel. In tegenstelliung tot vergunningverlening, wordt voor het ontwerpen van een dijkverzwaring het ontwerppeil specifiek berekend.
Voor het profiel van vrije ruimte wordt gehanteerd een minimale marge van 0,50 meter boven het ontwerpprofiel en van 2,50 meter aan weerszijde van het ontwerpprofiel. In de legger kan op basis van berekeningen een groter profiel van vrije ruimte vastgelegd zijn. Daar waar het werkelijke aanwezige profiel van de waterkering groter is dan deze afmetingen voor het profiel van vrije ruimte, wordt het werkelijke aanwezige profiel als profiel van vrije ruimte aangehouden.
Het profiel van vrije ruimte bedraagt minimaal 0,50 meter boven het ontwerpprofiel en 2,50 meter aan weerszijde van het ontwerpprofiel. Daar waar het werkelijke aanwezige profiel van de waterkering groter is dan deze afmetingen voor het profiel van vrije ruimte, wordt het werkelijke aanwezige profiel als profiel van vrije ruimte aangehouden.
3.2.2 Compartimenteringskeringen
Voor de compartimenteringskeringen is geen hoogtenorm vastgesteld, maar moet het huidige profiel van de kering in stand gehouden worden. Dit profiel is vastgelegd in de legger. De compartimenteringskeringen worden niet getoetst. Er is ook geen behoefte aan een profiel van vrije ruimte.
-Feitelijke situatie handhaven. Dit houdt in, dat er geen afgravingen mogen plaatsvinden.
Voor de overige keringen zijn geen normen vastgesteld zoals wel voor de primaire en regionale waterkeringen gebeurd is. Deze keringen worden niet getoetst en er is (met uitzondering van overloopkades) geen profiel van vrije ruimte vereist.
Een voorliggende kering is een kering die tussen het water en een primaire kering ligt. Een voorliggende kering beschermt niet alleen het tussenliggende land tegen al te frequent overstromen, maar dient ook als een eerste barrière voor het water, ter bescherming van de primaire kering. Door een voorliggende kering wordt de inwerking van wind en golven op de primaire kering verminderd.
In het beheersgebied van het waterschap ligt langs de Polder van Allard te Raamsdonksveer een voorliggende kering. Deze kering is de voormalige primaire waterkering, die zijn oorspronkelijke status heeft verloren doordat binnendijks een nieuwe primaire kering aangelegd is. De voorliggende waterkering dient het huidige beschermingsniveau van het achterliggende gebied te waarborgen. Anderzijds is verhoging van de waterkering niet toegestaan vanwege het principe van ‘Ruimte voor de Rivier’. Verhoging van de kering zou immers met zich meebrengen dat een deel van de uiterwaard bij extreem hoogwater niet langer beschikbaar is voor noodberging. De voorliggende waterkering heeft daartoe een te handhaven kruinhoogte van NAP + 2,75 meter.
-Feitelijke situatie handhaven. Dit houdt in, dat er geen afgravingen mogen plaatsvinden. In verband met ‘Ruimte voor de Rivier’ is ook verhoging van de waterkering niet toegestaan.
Kades zijn keringen die worden aangewezen en genormeerd door het waterschap, niet zijnde voorliggende keringen. Hoewel qua status gelijk, kunnen kades al naar gelang hun specifieke functie ruwweg verdeeld worden in vier soorten:
NB: onder kades worden ook wel hoge gronden verstaan die lokaal waterkerend zijn (waterkerende hoogten) die dan ook in stand gehouden moeten worden. Deze zijn ook als kade opgenomen in de legger. Het gaat dus niet alleen maar om fysiek herkenbare of speciaal aangebrachte grondlichamen of waterkerende kunstwerken zoals kademuren.
Zomerkades langs het Mark-Vlietsysteem
Deze kades beschermen het buitendijkse gebied niet tegen hoogwater, maar zorgen er enkel voor dat het buitendijkse gebied niet al te frequent onderloopt. Een expliciete overschrijdingsnorm is voor de kades niet vastgesteld. De hoogte waaraan de kade moet voldoen is opgenomen in de legger. Er geldt in beginsel geen profiel van vrije ruimte, tenzij in de legger anders is bepaalt (maatwerk).
-Feitelijke situatie handhaven. Dit houdt in, dat er geen afgravingen mogen plaatsvinden. In verband met het beschikbaar houden van de boezemgebieden bij extreme afvoeren is verhoging van de kade niet toegestaan.
Kades langs overige oppervlaktewaterlichamen
Kades zijn bedoeld om plaatselijk wateroverlast tegen te gaan. De hoogte waaraan de kade moet voldoen, is per geval bepaald en is vastgelegd in de legger. Ten aanzien van kades geldt dat de vastgestelde hoogte uit de legger gehandhaafd moet worden. Verlagingen kunnen niet worden toegestaan. Verhogingen kunnen worden toegestaan, tenzij dat een verhoging van een kade kan leiden tot (een toename van) wateroverlast elders. Er geldt in beginsel geen profiel van vrije ruimte, tenzij in de legger anders is bepaalt (maatwerk).
-Feitelijke situatie handhaven. Dit houdt in, dat er geen afgravingen mogen plaatsvinden.
Bij het inrichten van bergingsgebieden worden soms kades op de grens van het bergingsgebied aangelegd om te waarborgen dat het water dat geborgen wordt, binnen het aangewezen gebied blijft, ook bij stevige wind (windopzet). Het is dan ook niet wenselijk de aanlegde kades te verlagen. Verhogen is daarentegen meestal niet bezwaarlijk. Er geldt in beginsel geen profiel van vrije ruimte, tenzij in de legger anders is bepaalt (maatwerk).
Daar waar een kade niet bedoeld is als ‘begrenzing’ van een bergingsgebied, maar een functie heeft voor het reguleren van het instromen en/of het uitstromen van het bergingsgebied, is er sprake van een overloopkade.
-Feitelijke situatie handhaven. Dit houdt in, dat er geen afgravingen mogen plaatsvinden.
Overloopkades maken deel uit van bergingsgebieden (waaronder bergboezems). De overloopkade zorgt ervoor dat het bergingsgebied pas boven een bepaalde waterstand gaat instromen en niet eerder of later, en reguleert vaak ook de uitstroom van het bergingsgebied. Het laten instromen kan door daadwerkelijk water over de kade te laten lopen, maar dat kan ook via inlaatwerken aangebracht in de kade. De feitelijke situatie zoals deze is vastgelegd in de legger moet vanwege de goede werking van het bergingsgebied gehandhaafd worden. Verlagingen van de overloopkade kunnen niet worden toegestaan. Verhogingen kunnen alleen daar waar het bergingsgebied via inlaatwerken instroomt en niet over de kruin van de kade heen. Of dit wel of niet het geval is, blijkt eveneens uit de legger.
Daar waar voor andere typen kades geen aanleiding is om op voorhand rekening te houden met toekomstige ontwikkelingen, is dat bij overloopkades wel het geval. Deze dienen immers om het instromen van een bergingsgebied te reguleren en dat kan in de loop der tijd door bijvoorbeeld klimaatveranderingen of een andere inzetstrategie veranderen. Daarom wordt voor overloopkades een profiel van vrije ruimte gehanteerd met een minimale marge van 0,50 meter boven het ontwerpprofiel en van 2,50 meter aan weerszijde van het ontwerpprofiel.
Om de hoge waterstanden op het Hollands Diep en Haringvliet bij hoge rivierafvoer te verlagen is van rijkswege besloten om in principe het Volkerak-Zoommeer in te zetten voor waterberging. Als dat plaatsvindt, stijgt het water op het Volkerak-Zoommeer in één dag met gemiddeld 2 meter. Vervolgens duurt het enkele dagen voordat het normale peil weer bereikt is. De verhoging duurt 2 à 3 dagen afhankelijk van de hoeveelheid water die via de Volkeraksluizen teruggeloosd wordt op het Hollands Diep. Waterberging op het Volkerak-Zoommeer heeft gevolgen voor de waterhuishouding in West-Brabant. Door verhoogde waterstanden op het Volkerak-Zoommeer kunnen de regionale watersystemen gedurende een periode niet onder vrij verval lozen en hebben enkele gemalen te maken met een grotere tegendruk, waardoor de capaciteit verminderd wordt. In het kader van de planstudie Volkerak-Zoommeer is berekend welke maximale waterstanden bij het ‘worst-case scenario’ kunnen optreden. Bij het nemen van het principebesluit tot waterberging op het Volkerak-Zoommeer is door de staatssecretaris verzocht om al zo veel mogelijk op deze verhoogde waterstanden te anticiperen. Deze omstandigheden doen zich dan echter minder vaak voor dan de vigerende norm T=100 voor de regionale keringen langs regionale rivieren en boezemkades.
Voor de vergunningverlening geldt dat nu nog niet geanticipeerd kan worden op verhoogde waterstanden als gevolg van de ontwikkelingen rondom het Volkerak-Zoommeer. Daarvoor zijn er nog te veel onzekerheden over deze ontwikkeling en over de exacte effecten ervan. Voor de keringen langs de regionale rivieren geldt daarom dat voor de vergunningverlening uitgegaan wordt van de vastgestelde vigerende normering (zie paragraaf 3.2).
Voor de watertoets bij buitendijkse ontwikkelingen langs het Mark-Vlietsysteem geldt dat initiatiefnemers en gemeenten op deze ontwikkelingen gewezen worden. Echter, ook hier geldt dat de normen waaraan de keringen moeten voldoen, de reguliere normering is (T=100). De buitendijkse gebieden zijn onbeschermd tegen hoogwater en blijven dat ook. Het is aan de initiatiefnemer van het ruimtelijk plan en het bevoegd gezag voor de ruimtelijke ordening om te bepalen of en hoe men rekening wil houden met de mogelijke inzet van het Volkerak-Zoommeer voor waterberging.
In de onderstaande tabel is per regionale rivier of boezemwater, per onderscheiden technisch dijkvak (conform de legger), de MHW omgezet naar toetspeilen per dijkvak en is de toeslag voor de hydraulische belasting aangegeven. De waarden voor de hydraulische belasting en van de MHW’s zijn gelet op de nauwkeurigheid van de berekeningen en de maximaal haalbare meetnauwkeurigheid in het veld steeds afgerond op 5 cm. Daar waar de cellen voor de hydraulische belasting leeg zijn, is er geen hydraulische belasting. Dat kan bijvoorbeeld veroorzaakt worden doordat het water bij maatgevende omstandigheden niet tot aan de kering komt door het relatief hoge voorland, of omdat de maatgevende wind niet richting de kering waait (dus geen windeffect).
*) Deze kering staat in open verbinding met de dijkring die door de regionale kering wordt omgesloten. Voor deze dijkvakken is geen MHW bepaald door de provincie, maar is een ontwerppeil berekent van 1,25 m+NAP. Deze is hier opgenomen als ware het een MHW om zo voor alle keringen eenzelfde systematiek te hanteren.