Organisatie | Boxtel |
---|---|
Organisatietype | Gemeente |
Officiële naam regeling | Re-integratieverordening 2009 |
Citeertitel | Re-integratieverordening 2009 |
Vastgesteld door | college van burgemeester en wethouders |
Onderwerp | bestuur en recht |
Eigen onderwerp |
Geen
Onbekend
Datum inwerkingtreding | Terugwerkende kracht tot en met | Datum uitwerkingtreding | Betreft | Datum ondertekening Bron bekendmaking | Kenmerk voorstel |
---|---|---|---|---|---|
01-01-2012 | 01-04-2009 | 01-04-2015 | Onbekend | 11-07-2013 Onbekend | Onbekend |
Artikel 4 - Beleidsvaststelling en verantwoording
De raad stelt ieder jaar de kaders voor het re-integratiebeleid vast. Dat geschiedt in de Programmabegroting. In de Programmabegroting geeft het college op basis van het beschikbare budget aan op welke wijze het komende jaar wordt voorzien in de ondersteuning bij de arbeidsinschakeling en welke voorzieningen in welke mate worden ingezet voor de doelgroep.
Artikel 6 - Verplichtingen van belanghebbenden
Indien een niet-uitkeringsgerechtigde of Anw-gerechtigde niet voldoet aan het gestelde in het derde lid, kan het college besluiten om gedurende 12 maanden geen nieuwe voorziening gericht op arbeidsinschakeling aan te bieden. De 12 maanden gaan in na datum van het besluit om het eerste traject te beëindigen.
Artikel 7 - Criteria ontheffing tot arbeidsplicht
Het college kan, met inachtneming van artikel 9 tweede en vierde lid en artikel 9a van de WWB en artikel 37a en 38 van de Ioaw en Ioaz, bepalen dat aan de uitkeringsgerechtigde, geheel of gedeeltelijk, ontheffing wordt verleend van de in artikel 6 eerste lid en tweede lid van deze verordening genoemde verplichtingen.
Bij de bepaling van “dringende redenen” als rechtsgrond voor een gehele of gedeeltelijke ontheffing van de plicht tot arbeidsinschakeling als bedoeld in artikel 9 tweede lid WWB, dient het college aan te geven in hoeverre sociale, medische of psychische aspecten een belemmering vormen voor de nakoming door de uitkeringsgerechtigde van de plicht tot arbeidsinschakeling. Bij de beoordeling hiervan kan het college een deskundigenadvies inwinnen.
De budgettaire ruimte voor voorzieningen gericht op arbeidsinschakeling bestaat uit het werkdeel van het Fonds Werk en Inkomen na aftrek van de kosten voor gesubsidieerde arbeid in verband met de uitvoering van artikel 19 van deze verordening alsook van de overige verplichtingen voor het betreffende jaar.
o het (leer) doel van de stage;
o de stagewerkzaamheden die de belanghebbende gaat verrichten;
o de begin- en einddatum van de stage alsmede het aantal uren per week
o indien aan de orde: afspraken over onkostenvergoedingen, verzekeringen en dergelijke;
o de wijze waarop en door wie de begeleiding, terugkoppeling en rapportage plaatsvinden.
Artikel 13 - Loonkostensubsidie
Het college kan aan ondernemingen waarbij een uitkeringsgerechtigde, die door het Werkbedrijf UWV als niet-bemiddelbaar wordt beschouwd en algemeen geaccepteerde arbeid heeft aanvaard, niet zijnde een voorziening als bedoeld in artikel 12, een loonkostensubsidie verstrekken om duurzame uitstroom te bevorderen.
De loonkostensubsidie bedraagt 50 % van de totale loonkosten op basis van het wettelijk minimum loon, wat op datum van indiensttreding van toepassing is, wordt verstrekt voor de maximale duur van 1 jaar na aanvang van het dienstverband van uitkeringsgerechtigde / belanghebbende indien een dienstverband van minimaal 6 maanden wordt aangegaan.
Artikel 14 - Arbeidsactivering
Het college kan uitkeringsgerechtigden die tijdelijk geheel of gedeeltelijk ontheven zijn van de verplichtingen op grond van artikel 7 eerste lid van deze verordening, een traject aanbieden gericht op het verbeteren van kwaliteiten van de uitkeringsgerechtigde als voortraject van een re-integratietraject.
Bij beëindiging van een traject gericht op arbeidsactivering op grond van het derde lid sub c van dit artikel kan het college de uitkeringsgerechtigde voor een bepaalde periode uitsluiten van deelname aan (onderdelen van) het traject gericht op arbeidsactivering. De periode van uitsluiting bedraagt ten hoogste twaalf maanden.
Wanneer het college gebruik maakt van de bevoegdheid als bedoeld in het vierde lid, houdt het college rekening met de afwegingscriteria zoals gesteld in artikel 2 tweede lid en artikel 6 van de Afstemmingsverordening. Het gebruik van deze bevoegdheid laat onverlet dat het college op grond van de Afstemmingsverordening nog een afzonderlijk maatregelenbesluit kan nemen.
VRIJLATING, VERGOEDINGEN EN SCHULDHULPVERLENING
Artikel 17 - Vergoeding onkosten
Het college stelt nadere regels ten aanzien van de verstrekking van onkostenvergoedingen voor
verwervingskosten in verband met deelname aan een re-integratietraject, dan wel behoud van arbeid
gedurende de eerste 6 maanden van een dienstverband na een re-integratietraject.
Artikel 18 – Schuldhulpverlening
Schuldhulpverlening is daarmee aan te merken als een voorziening van artikel 8, wat echter vanwege het sterk hulpverlenende karakter niet afdwingbaar opgenomen kan worden in een traject, en het niet accepteren van deze voorziening als onderdeel van een traject valt daarom niet onder de werking van de Afstemmingsverordening.
REGELINGEN IN VERBAND MET DE WIJZIGINGEN IN DE WWB EN INTREKKING VAN DE WIJ 2012
Artikel 18 b - Afwijkende bepalingen voor jongeren. (toegevoegd per 1-1-2012)
In afwijking van hetgeen in deze verordening is bepaald, kunnen de volgende voorzieningen bedoeld
in artikel 9, eerste lid, onderdeel b van de wet niet worden ingezet voor de arbeidsinschakeling van
belanghebbenden jonger dan 27 jaar:
Artikel 20 - Onvoorziene omstandigheden en hardheidsclausule
Het college kan afwijken van de bepalingen in deze verordening, indien toepassing daarvan tot
Toelichting bij de verordening
ALGEMENE TOELICHTING (toegevoegd per 1-1-2012)
Vermoedelijk treedt op 1-1-2012 de wetswijziging ‘Wet tot wijziging van de Wet werk en bijstand en
samenvoeging van die wet met de Wet investeren in jongeren gericht op bevordering van deelname
aan de arbeidsmarkt en vergroting van de eigen verantwoordelijkheid van uitkeringsgerechtigden’
(kortweg: Wet Aanscherping WWB) in werking. Uitgangspunten van deze wetswijziging zijn:
• Grotere nadruk op eigen verantwoordelijkheid burger in de voorziening in het bestaan;
• Versterking van het activerende karakter en de vangnetfunctie van de Wet werk en bijstand
• Aanscherping van de verplichtingen voor bijstandsgerechtigden;
• Beperking van de doelgroep voor het gemeentelijk minimabeleid.
Deze uitgangspunten leiden ertoe dat het wettelijk bijstandsregime substantieel van inhoud verandert.
Zo gaat voor jongeren een wettelijke zoektijd van vier weken gelden en hebben zij, anders dan onder
het regime van de Wet investeren in jongeren (WIJ), geen recht meer hebben op een werkleeraanbod,
maar op begeleiding bij de vormgeving van hun eigen verantwoordelijkheid op weg naar economische
Een belangrijke wijziging in de regelgeving betreft voorts het afschaffen van de bijstand voor
inwonende meerderjarige kinderen en ouders en de creatie van een toets op het huishoudinkomen.
Voorts worden enkele nieuwe verplichtingen in de WWB opgenomen en wordt de doelgroep voor het
minimabeleid beperkt tot de groep minima met een inkomen tot 110% van de bijstandsnorm.
Daarnaast is een verordeningsplicht gecreëerd voor de maatschappelijke participatie van kinderen.
Consequenties voor gemeentelijk beleid
Mede vanwege intrekking van de WIJ per de datum van inwerkingtreding van de wetswijziging hebben
de genoemde ontwikkelingen aanzienlijke consequenties voor het gemeentelijk beleid. Deze
consequenties kunnen als volgt worden gecategoriseerd:
• De WIJ-verordeningen vervallen per de datum van inwerkingtreding van de wetswijziging.
Doordat de WIJ wordt ingetrokken, vervallen de daarop gebaseerde verordeningen eveneens
per de datum van inwerkingtreding van de wetswijziging1. Jongeren vallen door de
wetswijziging voortaan onder het WWB-regime (overgangssituaties daargelaten). Dit roept de
vraag op of de huidige WWB-verordeningen adequaat voorzien in het regeltechnisch kader
1 Intrekking van een regeling brengt mee dat de op die regeling gebaseerde uitvoeringsregelingen van
rechtswege vervallen, tenzij voor die regelingen een nieuwe wettelijke grondslag in het leven wordt geroepen (zie Aanwijzingen
voor de Regelgeving, A. 243). Uitvoeringsregelingen van een ingetrokken wet behoeven dus niet uitdrukkelijk te worden
voor jongeren, of dat in die verordeningen nog aanpassingen nodig zijn. Dit is een vraag van
regeltechnische maar ook van beleidsinhoudelijke aard;
• Door herdefiniëring van de leefvormen die als afzonderlijk bijstandssubject voor bijstand in
aanmerking komen alsmede de totstandkoming van de huishoudtoets wordt de kring van
rechthebbenden kleiner, hebben meerderjarige kinderen en ouders nog slechts gezamenlijk
recht op bijstand en treffen misdragingen van deze belanghebbenden het gezamenlijk
inkomen. Dit heeft gevolgen voor het gemeentelijk toeslagenbeleid, het maatregelenbeleid en
het minimabeleid en roept de vraag op welke aanpassingen aan de verordeningen
noodzakelijk en/of gewenst zijn;
• De nieuwe verplichtingen voor bijstandsgerechtigden hebben gevolgen voor het
maatregelenbeleid en het re-integratiebeleid en roepen evenzeer de vraag op welke
aanpassingen aan de verordeningen noodzakelijk en/of gewenst zijn;
• De normering van gemeentelijk minimabeleid tot maximaal 110% van de bijstandsnorm kan
gevolgen hebben voor de doelgroepomschrijving in de verordening langdurigheidstoeslag De
normering kan tevens consequenties hebben voor andere delen van het minimabeleid.
Waarom een Raadsbesluit met tijdelijke regels?
De wetswijziging leidt, zoals gezegd, tot de noodzaak om het gemeentelijk beleid op tal van terreinen
te heroverwegen. Gelet op de zeer korte invoeringstermijn is het echter uitermate lastig om reeds voor
de datum van inwerkingtreding van de wetswijziging dit indringende heroverwegingsproces adequaat
te hebben afgerond én vormgegeven. Daarbij komt dat de aanscherping van de WWB per de datum
van inwerkingtreding van de wetswijziging niet op zichzelf staat maar een stap is in een proces dat in
2012 vermoedelijk tot nog een aantal wijzigingen in de WWB zal leiden die nopen tot wijziging van het
gemeentelijk beleid. Gedacht moet ondermeer worden aan het wetsvoorstel ‘Toevoeging van de eis
tot beheersing van de Nederlandse taal aan de Wet werk en bijstand’ (w.o. 32 328’), de plannen van
het kabinet betreffende “Aanpak fraude” (Handhavingsprogramma 2011-2014) en uiteraard de Wet
Mede gelet op de uitvoeringstechnische complicaties die kunnen optreden als op beleidsmatig vlak
keuzes worden gemaakt die tot aanpassingen in de uitvoeringspraktijk leiden, is een keus om de
overgang naar de nieuwe WWB per 2012 zoveel mogelijk ‘beleids- en uitvoeringsarm’ te laten
plaatsvinden een logische. Met ‘beleidsarm’ wordt bedoeld dat het huidige gemeentelijk beleid zoveel
mogelijk in stand wordt gelaten dan wel dat slechts het minimaal noodzakelijke aan nieuw of gewijzigd
beleid wordt vastgesteld. Een en ander in afwachting van een diepgaander integrale heroverweging in
2012.Onder ‘uitvoeringsarm‘ wordt verstaan dat daar waar noodzakelijke aanpassingen in het beleid
plaatsvinden, dit op de minst belastende wijze voor wat betreft de uitvoering plaatsvindt. Bij deze
uitgangspunten past dat thans niet alle WWB-verordeningen separaat worden gewijzigd en in een
bestuurlijk wijzigingstraject worden geplaatst, maar dat slechts daar waar dat strikt noodzakelijk is
aanpassingen aan de verordeningen plaatsvinden die middels één Raadsbesluit worden
geëffectueerd. Met het thans voorliggende Raadsbesluit wordt dat beoogd.
Wat is de status van het tijdelijk Raadsbesluit?
Het Raadsbesluit heeft formeel gezien het karakter van een wijzigingsverordening, dwz. zij brengt met
haar vaststelling door de gemeenteraad een wijziging in de inhoud en betekenis van een aantal
verordeningen teweeg. Met de term ‘besluit’ wordt in dit Raadsbesluit overigens niet gedoeld op het
begrip ‘besluit’, bedoeld in artikel 1:3 van de Algemene wet bestuursrecht. Dit Raadsbesluit bevat
Het Raadsbesluit is tijdelijk van aard, d.w.z. gericht op het faciliteren van de met de genoemde
wetswijziging minimaal noodzakelijke aanpassingen in de gemeentelijke verordeningen. De intentie is
erop gericht om in 2012 het gemeentelijk bijstandsbeleid integraal te heroverwegen. De verwachting is
dat dit in 2012 zal leiden tot een inhoudelijke aanpassing van de betreffende verordeningen. In dit
Raadsbesluit wordt geen gebruik gemaakt van een zgn. ‘horizonbepaling’, die de duur van de
verordening vaststelt op een concrete periode (bijv. tot 1 januari 2013). De ontwikkelingen binnen de
sociale zekerheid zijn nog te ongewis om met zekerheid te kunnen vaststellen dat een integrale
heroverweging van het lokale sociale zekerheidsbeleid voor een bepaalde datum is afgerond.
Bij de vormgeving van dit Raadsbesluit is ernaar gestreefd om zoveel mogelijk recht te doen aan de
Aanwijzingen voor de decentrale regelgeving van de VNG.
In dit Raadsbesluit wordt bij elke te wijzigen verordening een bepaling voorgesteld die regelt dat de
begrippen ‘alleenstaande’, ‘alleenstaande ouder’ en ‘gezin’ per de datum van inwerkingtreding van de
wetswijziging in die verordening dezelfde betekenis hebben als in de gewijzigde WWB. Uit een
oogpunt van duidelijkheid is dit opgenomen. Vervolgens is bepaald dat voor ‘gehuwden’ en
‘gehuwdennorm’ moet worden gelezen en ‘gezin’ resp. ‘gezinsnorm’, om daarmee te verduidelijken
dat onder het nieuwe regime niet meer de gehuwden maar het gezin de norm is waarmee gewerkt
Geen voorstel voor aanpassing Verordening Cliëntenparticipatie en Handhavingsverordening
Hoewel het denkbaar is dat door intrekking van de WIJ ook de Verordening Cliëntenparticipatie en de
Handhavingsverordening worden geraakt, worden binnen het kader van dit Raadsbesluit voor die
verordeningen geen wijzigingsbesluiten genomen. Voor de Verordening Cliëntenparticipatie geldt dat
het intrekken van de WIJ er op zichzelf niet toe leidt dat er een wijziging plaatsvindt in de wijze waarop
jongeren betrokken zijn bij de uitvoering van de wet en deelnemen aan cliëntenparticipatie. Wel
moeten er formeel gesproken enkele tekstuele aanpassingen plaatsvinden, nu de WIJ per de datum
van inwerkingtreding van de wetswijziging ingetrokken wordt. Omdat het belang daarvan gering is en
de verordening weinig algemeen verbindend voorschriften bevat maar meer het karakter van een
interne reglementering heeft, is het verantwoord om met aanpassing te wachten tot invoering van de
Wet werken naar vermogen, die ingrijpende consequenties kan hebben op het gemeentelijk
Met betrekking tot de handhaving van de WIJ geldt dat er geen afwijkende regeling gold ten opzichte
van de handhaving van de WWB. Omdat er slechts enkele algemeen verbindende voorschriften
voorkomen en deze inhoudelijk geen wijziging ondergaan als gevolg van intrekking van de WIJ, is het
evenzeer verantwoord om eerst in 2012 tot een herziening van de verordening over te gaan.
De wetgever heeft in het wetsvoorstel overgangsrecht opgenomen in artikel 78. Cliënten die op de
dag voor inwerkingtreding van de wetswijziging al uitkering ontvangen kunnen de uitkering op basis
van de huidige norm behouden tot uiterlijk 1-7-2012. Per 1-7-2012 moeten alle uitkeringen omgezet
zijn naar de nieuwe wet en daarbij behoren-de normen, rechten en plichten.
Dat betekent ook, dat de bestaande gemeentelijke verordeningen van toepassing blijven zoals ze
golden op de dag voor de inwerkingtreding van de wetswijziging voor cliënten die onder het
overgangsrecht van artikel 78 onderdeel s en t van de wet vallen voor de duur dat het overgangsrecht
van toepassing is. Een overgangsbepaling in de verordening is daarom niet nodig
In de verordening zijn de verschillende doelgroepen afzonderlijk gedefinieerd. Daarnaast wordt
gesproken over “belanghebbende”. Met belanghebbende wordt iedereen die behoort tot een van de
doelgroepen van het gemeentelijk re-integratiebeleid bedoeld.
Voor de definiëring van algemeen geaccepteerde arbeid is aangesloten bij hetgeen in de wet staat.
Het is vanzelfsprekend dat het dient te gaan om legale arbeid waarvoor de werknemer minimaal het
wettelijk minimum loon krijgt. Over het algemeen zal gelden dat aan gewetensbezwaren (strikt
persoonlijke omstandigheden) slechts betekenis zal worden gehecht voor zover deze zwaarwegend
zijn en een onvermijdelijk conflict opleveren met het te verrichten werk (RvS 1984/12 en RvS
1998/105). Een beroep op dergelijke gronden werd erkend in een zaak waarin een islamitische vrouw
niet als enige vrouw werkzaam hoefde te zijn met een of meer mannen en in een casus waarin
godsdienstig bezwaar bestond tegen het werk op zondag.
Ten aanzien van duurzame arbeid is uitgegaan van de algemeen gebruikelijke termijn van zes
maanden. Het risico op terugval is in de eerste zes maanden het grootst. Bovendien is dit een
redelijke termijn voor het maken van prestatieafspraken met re-integratiebedrijven.
Voor het overige spreekt dit artikel voor zich.
Artikel 2 – (Vervallen per 1-1-2012)
In het eerste lid is de opdracht aan het college vormgegeven conform artikel 7 WWB. Het college stelt
allereerst vast of iemand op eigen kracht aan het werk kan komen, of dat ze verdergaande
ondersteuning in de vorm van een voorziening biedt.
Het tweede lid bepaalt dat het college vaststelt voor welke voorziening belanghebbende in
aanmerking komt. Uitgangspunt is dat die voorziening wordt aangeboden die, naar het oordeel van
het college, voor belanghebbende de kortste weg naar duurzame arbeid inhoudt. Hieruit blijkt ook dat
het college bij het bepalen of, en zo ja welke voorziening wordt ingezet, altijd individueel maatwerk
dient te geven. Overigens kan de kortste weg naar werk ook zijn de weg die gevolgd moet worden
om zich als starter conform het Bijstandsbesluit zelfstandigen 2004 te kwalificeren
Het derde lid geeft het college de specifieke opdracht een zodanig aanbod van voorzieningen te
realiseren, dat bij de samenstelling van een re-integratietraject rekening kan worden gehouden met
verschillen tussen personen. Een breed aanbod maakt het tevens mogelijk in te spelen op de
budgettaire (on)mogelijkheden van de gemeente.
In het vierde lid is bepaald dat het besluit over de toekenning van een of meer voorzieningen (het
traject) dient te worden vastgelegd in een beschikking aan de belanghebbende. Ten aanzien van
uitkeringsgerechtigden is genoemd besluit gekoppeld aan de verstrekking van de uitkering (besluit tot
toekenning of herziening van de uitkering).
Ten aanzien van niet-uitkeringsgerechtigden en Anw-gerechtigde dient de melding bij de gemeente
voor ondersteuning bij arbeidsinschakeling te worden beschouwd als aanvraag die de gemeente door
middel van een beschikking afhandelt.
Indien de gemeente een voorziening niet noodzakelijk acht wordt ook dit besluit middels een
beschikking aan de belanghebbende kenbaar gemaakt.
Het traject is hiermede onderdeel van het besluit tot toekenning, voortzetting of herziening van de
bijstand, en bij het niet nakomen van die verplichtingen kan het college een maatregel opleggen
conform de Afstemmingsverordening. Omdat het traject een eenzijdige rechtshandeling is (CRvB, 23
september 2003) is een door zowel het college als de belanghebbende te ondertekenen trajectplan
niet langer noodzakelijk, in tegenstelling tot de verplichting zoals die was genoemd in de Algemene
bijstandswet. Dit betekent eveneens een forse administratieve lastenverlichting, immers het
trajectplan hoeft niet langer heen en weer gestuurd te worden en men hoeft niet langer te wachten op
ondertekening om een traject in te zetten. De beschikking volstaat immers.
Artikel 4 - Beleidsvaststelling en verantwoording
De gemeenteraad stelt de beleidskaders voor het bijstandsbeleid vast. Het gaat daarbij om de missie
en hoofdlijnen van het beleid. De concrete invulling van deze kaders en de budgettaire mogelijkheden
en implicaties worden jaarlijks vastgelegd in de Programmabegroting.
De verantwoording van het college aan de raad vindt conform artikel 77 van de WWB plaats. Dit
gebeurt in de Programmarekening en gaat dan met name over de doeltreffendheid en de effecten
Artikel 5 - Aanspraak op ondersteuning
De in het eerste lid genoemde aanspraak op ondersteuning en op de naar het oordeel van het
college noodzakelijk geachte voorzieningen, is reeds in de WWB (artikel 10) zelf geregeld. Vanuit het
oogpunt van kenbaarheid en consistentie is ervoor gekozen een algemene bepaling hierover op te
Bij de aanspraak op ondersteuning gaat het niet om een recht op een specifieke voorziening maar
om het recht om door de gemeente geholpen te worden bij re-integratie. De aanspraak op
ondersteuning geldt ook voor personen aan wie de gemeente tijdelijk een ontheffing heeft verleend,
niet-uitkeringsgerechtigden en personen met een ANW-uitkering. Het is aan de gemeente om te
bepalen of ondersteuning richting arbeidsinschakeling noodzakelijk is. Vervolgens bepaalt de
gemeente uit welke elementen deze ondersteuning bestaat.
In het tweede lid wordt de koppeling gelegd tussen de algemene aanspraak van de belanghebbende
en de criteria die de gemeente hanteert bij het aanbieden van voorzieningen. De criteria zijn
vastgelegd in deze verordening, de op basis van de verordening vastgestelde beleidsregels.
Het derde lid bepaalt dat de gemeente geen ondersteuning biedt indien sprake is van een
voorliggende voorziening. Hierbij dient men bijvoorbeeld te denken aan re-integratieactiviteiten die
het Werkbedrijf UWV voor belanghebbende inkoopt, dan wel ondersteuning die belanghebbende
krijgt van uitzendbureaus, een (voormalig) werkgever enz.
Daarnaast kan sprake zijn van een voorliggende voorziening in termen van bekostiging van een
bepaalde activiteit; zo dient de gemeente, indien aan de orde, zoveel mogelijk gebruik te maken van
de mogelijkheden van de Wet studiefinanciering en de Algemene wet bijzondere ziektekosten.
Mochten deze voorzieningen onvoldoende bijdragen aan de re-integratie van belanghebbende dan
kan de gemeente besluiten middelen uit het re-integratiebudget in te zetten.
Artikel 6 - Verplichtingen van de belanghebbende
Vanuit het oogpunt van kenbaarheid en consistentie zijn de verplichtingen zoals die in de WWB
staan nogmaals vermeld. Deze verplichtingen gelden vanaf de melding, dus al voordat het recht op
bijstand is vastgesteld. Helder is dat de belanghebbende geen nadere eisen kan stellen aan regulier
werk ten aanzien van de aard, omvang en beloning. Dat neemt niet weg dat het werkloosheidsrisico
van de belanghebbende steeds een centraal criterium vormt bij de beoordeling van de algemeen te
accepteren arbeid. Naar mate de vooruitzichten op ander en beter aansluitend werk voor de
belanghebbende groter zijn, zal eerder rekening worden gehouden met aspecten als
opleidingsniveau en vorig beroep als ook afstand tot het werk. Uiteraard spelen in deze
belangenafweging ook de omstandigheden op de regionale arbeidsmarkt, de persoonlijke
omstandigheden, de gezinssituatie en fysieke belemmeringen.
De concrete invulling van de verplichtingen wordt daarom zoveel mogelijk afgestemd op het individu
en door het college in een beschikking gespecificeerd.
Vanuit re-integratie is schuldhulpverlening aan te merken als een voorziening, die het totale traject en
de arbeidsacceptatie ten goede kan komen. Schuldhulpverlening kent echter een sterk element van
hulpverlening. Vanuit hulpverlening heeft dwang vaak een averechtse werking en zou deze
voorziening van meet af aan gedoemd zijn te mislukken. Daarom wordt bij deze voorziening afgezien
van een verplichtend gebruik en valt dan ook buiten de werking van de Afstemmingsverordening.
Het vierde lid legt de verbinding met de Afstemmingsverordening. De Afstemmingsverordening regelt
het opleggen van een maatregel indien de uitkeringsgerechtigde niet aan zijn verplichtingen voldoet.
Deze maatregel bestaat uit het verlagen van de uitkering met een bepaald percentage.
Omdat voor personen zonder uitkering en Anw-gerechtigden het verlagen van de uitkering als
maatregel niet mogelijk is, is in het vijfde lid bepaald dat in die gevallen er geen nieuw gemeentelijk
aanbod in de vorm van voorzieningen gericht op arbeidsinschakeling gedaan zal worden gedurende
1 jaar na datum besluit om het eerdere traject te beëindigen.
Artikel 7 - Criteria ontheffing plicht tot arbeidsinschakeling
Het eerste lid bepaalt dat het college de uitkeringsgerechtigde tijdelijk kan ontheffen van de
verplichting om algemeen geaccepteerde arbeid te aanvaarden alsmede van de verplichting gebruik
te maken van de voorzieningen gericht op arbeidsinschakeling. Ontheffing wordt alleen verleend als
de persoonlijke omstandigheden van de uitkeringsgerechtigde dit rechtvaardigen.
Het tweede lid geeft aan welke aspecten meegewogen dienen te worden om te bepalen of sprake is
van een dringende reden op grond waarvan het college ontheffing kan verlenen. Ontheffing dient
uitsluitend bij wijze van uitzondering te worden verleend. Medische of psychische belemmeringen zijn
als zodanig geen reden voor een ontheffing. Op basis van deskundig (medisch/arbeidskundig)
onderzoek dient te worden vastgesteld in hoeverre de belanghebbende in staat is tot werken. Het als
gevolg van een deskundigenonderzoek ondergaan van een medische behandeling om de
belemmeringen op te heffen, wordt niet als verplichting opgelegd.
Het is mogelijk uitsluitend ontheffing van de verplichting tot aanvaarding van algemeen
geaccepteerde arbeid te verlenen, maar de uitkeringsgerechtigde wel te verplichten om gebruik te
maken van de door het college aangeboden voorzieningen. Andersom is niet mogelijk.
In lid 3 wordt gesproken over een 57 ½ jarige. Bij een 57 ½ jarige dient eenmalig vastgesteld te
worden of de afstand tot de arbeidsmarkt nog te overbruggen gezien de belemmeringen van de cliënt
enerzijds en de voorzieningen anderzijds. Zijn de belemmeringen niet meer op te heffen met
voorzieningen, dan is er geen mogelijkheid meer om tot arbeidsinschakeling te komen.
Indien er sprake is van een ontheffing is deze altijd tijdelijk voor de maximale duur van 12 maanden.
Dit geldt ook voor de 57 ½ jarigen. Bij de heroverweging moet gekeken worden of omstandigheden
dermate zijn gewijzigd dat middels inzet van voorzieningen arbeidsinschakeling weer mogelijk is.
Na 12 maanden moet er een heroverweging zijn. Dan is weer ontheffing mogelijk voor de maximale
In lid 6 staat dat er via nadere beleidsregels ontheffingen verleend kunnen worden. Daarbij moet
gedacht worden aan specifieke groepen zoals bijvoorbeeld mantelzorgers en personen die extern
In deze verordening zijn geen bepalingen meer opgenomen over ontheffing van de arbeidsplicht voor
alleenstaande ouders met kinderen jonger dan 5 jaar, omdat dit vanaf 1-1-2009 wettelijk is geregeld
Artikel 8 - Voorzieningen gericht op arbeidsinschakeling
In het eerste lid is een globale onderverdeling gemaakt naar type voorziening en de mogelijkheid tot
scholing als onderdeel van een traject.
Kinderopvang wordt niet als afzonderlijke voorziening genoemd omdat voorzieningen in de regel uit
het werkdeel van het Fonds Werk en Inkomen worden bekostigd (zie artikel 10 van deze
verordening). Kinderopvang kan uiteraard wel onderdeel van een traject zijn. Voor het overige wordt
verwezen naar de mogelijkheden die de Wet kinderopvang (Wk) biedt. De Wk regelt de (bekostiging)
van kinderopvang voor een aantal wettelijke doelgroepen, waaronder personen in een gemeentelijk
Voorts is in het tweede lid de mogelijkheid tot nazorg geregeld, waarbij het uitsluitend gaat om
begeleiding in de eerste maanden nadat belanghebbende betaald werk heeft gekregen
(jobcoaching). Dit wordt alleen toegepast indien en voor zover dit voor het slagen van het traject om
duurzaam aan het werk te zijn noodzakelijk is. Deze noodzaak is ter beoordeling van het college en
maakt onderdeel uit van het traject.
Het derde lid geeft aan dat het college de mogelijkheid heeft eerst te onderzoeken of een bepaalde
voorziening gericht op arbeidsinschakeling past bij de (on)mogelijkheden van de cliënt. Het gaat om
een nadere diagnosestelling teneinde te komen tot een voor cliënt passend traject.
Aan het toekennen van een voorziening kan het college nadere verplichtingen verbinden, aldus het
vierde lid. Deze dienen altijd een relatie te hebben met aard en doel van de voorziening.
In het vijfde lid is geregeld in welke gevallen een voorziening wordt beëindigd. De reden hiervoor kan
gelegen zijn in (de inspanningen van) de belanghebbende zelf alsook in het (te geringe) rendement
dat de voorziening voor deze belanghebbende oplevert.
Het zesde lid regelt de bevoegdheid van het college de uitvoering van voorzieningen in te kopen bij
derden en met deze derden te komen tot uitvoeringsafspraken. Dit ligt in het verlengde van de wet
Structuur uitvoering Werk en Inkomen die stelt dat re-integratieactiviteiten door private bedrijven
Artikel 9 - Afweging meest geschikte voorziening
Het vaststellen van de meest geschikte voorziening is maatwerk. Diverse aspecten maken deel uit
van die individuele afweging, zoals een re-integratieadvies van het Werkbedrijf UWV, de motivatie en
capaciteiten van belanghebbende, de arbeidsmarktrelevantie van een voorziening, de
beschikbaarheid van voorzieningen en financiële middelen. Een voorziening gericht op arbeid wordt
alleen toegekend als duurzame arbeidsinschakeling zonder voorziening niet mogelijk is.
Bij het beoordelen van de persoonlijke mogelijkheden wegen niet zozeer aspecten als opleiding en
werkervaring mee (zie ook de toelichting op artikel 7 van deze verordening), als wel de gezondheid
en belastbaarheid van de belanghebbende.
Ten aanzien van de alleenstaande ouder geldt dat de gemeente rekening dient te houden met diens
zorgtaken. Het beschikbaar zijn van adequate kinderopvang is in dit verband een noodzakelijke
voorwaarde. De gemeente heeft een inspanningsverplichting ten aanzien van het creëren van
voldoende kinderopvangmogelijkheden binnen de gemeente. Dit neemt niet weg dat de
alleenstaande ouder een eigen verantwoordelijkheid heeft voor wat betreft het verkrijgen van
kinderopvang. Dit strookt met de uitgangspunten van de Wet kinderopvang (Wk) waarbij ouders een
belangrijke rol krijgen toebedeeld waar het gaat om het regelen en bekostigen van kinderopvang.
Ook is het mogelijk dat kinderopvang onderdeel is van een voorziening gericht op
arbeidsinschakeling (zie artikel 8).
De WWB stelt dat het ontbreken van financiële middelen alléén geen reden kan zijn voor de afwijzing
van een aanvraag voor een voorziening; indien een bepaalde voorziening noodzakelijk is voor de
arbeidsinschakeling van belanghebbende, dient het college hierin te voorzien.
Concreet is voor voorzieningen als bedoeld in deze verordening het werkdeel van het Fonds Werk en
Inkomen beschikbaar, na aftrek van de middelen die nodig zijn om de “oude” In- en
Doorstroombanen en dienstverbanden op grond van de Wet Inschakeling Werkzoekenden te
bekostigen. Om te voorkomen dat dit budget wordt overschreden, zal jaarlijks via de
Programmabegroting (artikel 4 van deze verordening) aangegeven worden hoe het reintegratiebudget
wordt ingezet. Door het schuiven tussen voorzieningen kan indien noodzakelijk
budgettaire ruimte worden gecreëerd voor voorzieningen die het meest noodzakelijk zijn en kan het
college inspelen op een verwachte toe- of afname van het aantal personen dat een beroep zal doen
op ondersteuning bij arbeidsinschakeling.
In het tweede lid is bepaald dat het college een maximum kan verbinden aan de gemeentelijke
bijdrage aan de arbeidsinschakeling van niet-uitkeringsgerechtigden en personen met een
Indien de kosten van een voorziening hoger zijn dan dit maximum, dient een eigen bijdrage
De werkstage is voor alle doelgroepen bedoeld. Bij uitkeringsgerechtigden valt de werkstage onder
de noemer werken met behoud van uitkering. Dit instrument is bij uitstek geschikt als proefplaatsing
voordat een daaropvolgend dienstverband plaatsvindt.
Een werkstage heeft tot doel dat belanghebbende werkervaring in een bepaalde richting en/of
werknemersvaardigheden opdoet om zo zijn positie op de arbeidsmarkt te versterken. De werkstage
is dus overwegend gericht op het uitbreiden van de kennis en vaardigheden van de belanghebbende.
Afspraken tussen gemeente, werkgever en belanghebbende over begeleiding, doel, inhoud, duur en
voorwaarden van de werkstage dienen te worden vastgelegd in een overeenkomst. Er is géén sprake
van een reguliere arbeidsovereenkomst.
Ten aanzien van de doelgroep jongeren staat de mogelijkheid open de werkstage eenmalig met
maximaal drie maanden te verlengen; dit in verband om de sluitende aanpak van jeugdwerkloosheid
in overeenstemming met het landelijk beleid te brengen.
Artikel 12 - Detacheringsbanen
Dit artikel voorziet in de mogelijkheid tot het realiseren van gesubsidieerde banen. Personen worden
via een detacheringconstructie bij een uitvoerder (de organisatie of het bedrijf waar de werknemer
gedetacheerd is) te werk gesteld. Het college werkt de details via beleidsregels uit (zesde lid).
Omdat het om gesubsidieerd werk gaat dient de gemeente zich ervan te vergewissen dat de
plaatsing niet leidt tot verdringing van reguliere banen of concurrentievervalsing. Het vierde lid regelt
dat het college de werkgever verzoekt om een verklaring waarin het medezeggenschapsorgaan
bevestigt dat geen verdringing plaats vindt. Tevens kan het college bij het Werkbedrijf UWV nagaan
of recentelijk ontslagen hebben plaatsgevonden. Of sprake is van concurrentievervalsing is moeilijker
vast te stellen. Een indicatie hiervoor kan het aandeel gesubsidieerde arbeidskrachten in het totale
personeelsbestand van een organisatie zijn. Indien daar aanleiding toe is zal het college nader
onderzoek (laten) verrichten en zo nodig regels vaststellen.
Artikel 13 - Loonkostensubsidie
De loonkostensubsidie moet werkgevers prikkelen om uitkeringsgerechtigden aan te nemen, die een
traject hebben doorlopen en/of door het Werkbedrijf UWV oorspronkelijk als niet-bemiddelbaar waren
aangemerkt. Om voor deze personen ook duurzame uitstroom te bereiken is vaak een langere
begeleiding nodig dan de gebruikelijke nazorg. Ook zal de productiviteit van deze personen niet op
hetzelfde peil liggen en ook daarin voorziet de subsidie financieel.
In het tweede lid wordt gesproken over belanghebbende, omdat het hier personen betreft, die
gesubsidieerd werk verrichten en dus geen uitkering (meer) hebben. Omdat gesubsidieerd werk uit
het werkdeel betaald wordt, heeft de gemeente belang bij doorstroming naar regulier werk vanuit
gesubsidieerd werk. Ook voor deze overgang kan het nodig zijn om nog kosten voor begeleiding en
lagere productiviteit te compenseren middels een subsidie.
Zowel bij uitstroom uit de uitkering naar regulier werk als uitstroom uit gesubsidieerd werk naar
regulier werk kan deze subsidie een voorziening zijn om het doel, regulier werk, te realiseren door de
werkgever een subsidie te verstrekken. Deze regeling is dan ook analoog aan het verstrekken van
een premie aan de (voormalig) uitkeringsgerechtigde met betrekking tot de momenten waarop een
uitstroompremie wordt verstrekt.
De hoogte en duur van een subsidie mag de gemeente vanuit de WWB zelf vaststellen. Anderzijds
wordt de beleidsvrijheid wel beperkt door Europese regelgeving, verordening 2204 /2002, die spreekt
over de maximale duur van 1 jaar en maximaal 50 % van de totale loonkosten. Deze beperking is
ingegeven vanuit het oogpunt van voorkoming van ongeoorloofde staatssteun.
De subsidie is 50 % van de totale loonkosten op basis van het wettelijk minimum loon en daarmee
blijven we binnen de EU-regelgeving. Ook wordt dan voor iedereen hetzelfde bedrag aangehouden,
hetgeen uitvoering en informatieverstrekking eenvoudig houdt. Bovendien is de beloning vaak op of
net boven wettelijk minimum loon.
Omdat uitgangspunt in het beleid langdurige uitstroom is, wordt de subsidie mogelijk als een
werkgever ook een contract aanbiedt voor minimaal 6 maanden of langer.
In nader vast te stellen beleidsregels wordt verder uitgewerkt hoe de subsidie tot uitbetaling kan
komen, duur en hoogte verder vastgesteld worden uitgaande van het in deze verordening
vastgestelde uitgangspunt (bijvoorbeeld parttime werk).
Artikel 14 - Arbeidsactivering
Uitkeringsgerechtigden die ontheven zijn van de verplichting tot aanvaarding van algemeen
geaccepteerde arbeid komen in aanmerking voor een zogeheten traject gericht op arbeidsactivering.
Dat houdt in dat afspraken worden gemaakt over hoe de periode waarin voor betrokkene
arbeidsinschakeling nog niet aan de orde is wordt ingevuld. Doel is het verbeteren van kwaliteiten
van de uitkeringsgerechtigde. Arbeidsactivering is dan een voortraject van een re-integratietraject,
wat pas aan de orde is als de arbeidsplicht wel is opgelegd.
Indien arbeidsactivering wordt toegepast, wordt dit als traject vastgelegd in een beschikking; op die
manier is voor beide partijen helder wat men van elkaar kan verwachten. Hoewel de
uitkeringsgerechtigde een belangrijke inbreng heeft als het gaat om de invulling van het traject, is
deelname niet vrijblijvend. Indien wordt geconstateerd dat de afspraken als vastgelegd in de
beschikking, niet worden nagekomen en hiervoor geen gegronde redenen zijn aan te voeren, kan het
college besluiten (onderdelen van) het traject te beëindigen en/of de uitkering te verlagen conform
hetgeen hierover in de Afstemmingsverordening is bepaald. Betrokkene kan voor een periode van
maximaal 12 maanden worden uitgesloten van deelname.
Artikel 15 – Participatieplaats
Bij de Wet stimulering arbeidsparticipatie van 29-12-2008 zijn in artikel 10 a WWB, artikel 38 IOAW
en artikel 38 IOAZ aanvullende regels in de wetten opgenomen met betrekking tot
participatieplaatsen. Het gaat bij participatieplaatsen om additionele werkzaamheden. In de
gemeentelijke verordening kan volstaan worden met het opnemen van participatieplaatsen als een
instrument, omdat in de eerder genoemde wetten de participatieplaatsen al zijn geregeld. Het gaat
hierbij om een kan-bepaling. De gemeente is dus niet verplicht om participatieplaatsen te regelen.
Een participatieplaats is net als werkstage onbetaalde arbeid. Werkstage wordt in de regel toegepast
net voor het aanvaarden van reguliere arbeid, een soort proefplaatsing, terwijl een participatieplaats
op een lagere trede op de participatieladder staat, namelijk voor uitkeringsgerechtigden waarvoor de
kans op inschakeling in het arbeidsproces gering is en die daardoor vooralsnog niet bemiddelbaar is
Artikel 16 – (Vervallen per 1-1-2012)
Artikel 17- Vergoeding onkosten
Activiteiten gericht op arbeidsinschakeling kunnen voor de belanghebbende bepaalde onkosten voor
verwervingskosten met zich meebrengen zoals reiskosten. Omdat duurzame uitstroom, minimaal 6
maanden, uitgangspunt van beleid is, kan de onkostenvergoeding ook toegepast worden gedurende
de eerste zes maanden van een dienstbetrekking. Dit om te voorkomen, dat meteen gebruik gemaakt
moet worden van bijzondere bijstand, want dit werk demotiverend. De kosten kunnen nog als
trajectkosten aangemerkt worden, omdat ook nazorg als trajectonderdeel zich ook uitstrekt over een
periode na werkaanvaarding. Het college zal nadere regels en voorwaarden voor het vergoeden van
eventuele onkosten vaststellen.
Artikel 18 - Schuldhulpverlening
Het kan voorkomen dat trajecten gericht op arbeid en of arbeidsactivering gefrustreerd worden omdat
de belanghebbende problematische schulden heeft. De belanghebbende ziet in die situaties vaak het
nut niet van arbeidsinschakeling omdat iedere financiële prikkel vaak gedurende zeer lange termijn
zal ontbreken. Op zich is dat nog geen reden om geen gebruik te maken van deze voorzieningen.
Vanuit het oogpunt van re-integratie ligt het daarom voor de hand om gelijktijdig met het traject
richting arbeid of arbeidsactivering een traject te starten met als doel een schuldensanering.
Vanuit het oogpunt van schuldhulpverlening heeft het echter geen zin om deze voorziening dwingend
op te leggen. Vanwege een overwegend hulpverlenend aspect is, sterker dan bij andere
voorzieningen, de vrijwillige medewerking essentieel voor het slagen van schuldhulpverlening.
Vandaar dat schuldhulpverlening wel als voorziening wordt aangemerkt, maar niet afdwingbaar is en
niet-acceptatie van deze voorziening niet onder de werking van de Afstemmingsverordening valt.
In het laatste lid wordt hier weer een uitzondering op gemaakt. Een gerechtelijke uitspraak in het
kader van de Wet schuldsanering natuurlijke personen (WSNP) kan namelijk bepalen, dat
belanghebbende een re-integratietraject moet volgen en dan is er wel sprake van een gedwongen
combinatie van re-integratie en schuldhulpverlening.
Artikel 18 a - Wijziging betekenis begrippen. (toegevoegd per 1-1-2012)
Reeds toegelicht in het algemene gedeelte
Artikel 18 b - Afwijkende bepalingen voor jongeren. (toegevoegd per 1-1-2012)
In 2009 heeft de gemeenteraad de Verordening werkleeraanbod WIJ vastgesteld. Daarmee is voldaan
aan de wettelijke opdracht om, middels een verordening, regels te stellen over de inhoud van het
werkleeraanbod. Door het intrekken van de WIJ zal daarmee van rechtswege tevens de Verordening
werkleeraanbod WIJ komen te vervallen. De Verordening werkleeraanbod WIJ heeft een andere
inhoud dan de Re-integratieverordening WWB. Enerzijds is dit veroorzaakt door het afdwingbare recht
op ondersteuning middels een werkleeraanbod, anderzijds door de beperking van het aantal
‘incentives’ dat gemeenten konden verstrekken aan jongeren die gingen werken. Daarnaast is in veel
Verordeningen werkleeraanbod WIJ het beleid m.b.t. de arbeidsinschakeling van jongeren opgenomen,
of verwezen naar een beleidsnota van de raad of het college waarin dit was opgenomen.
Bij een beleidsarme overgang moet minimaal worden geregeld dat voor jongeren niet tot het reintegratie-
instrumentarium behoren bij de volgende ‘incentives’: inkomstenvrijlating, premies, vrijlating
van onkostenvergoedingen voor vrijwilligerswerk en plaatsing in participatieplaatsen2. Dat is met
artikel I van dit Raadsbesluit beoogd. Verwezen is naar artikel 31, vijfde lid WWB. In dat artikel wordt
aangegeven welke middelen niet vrijgelaten worden bij de verlening van algemene bijstand aan
Artikel 19 - Overgangsbepalingen gesubsidieerde arbeid
Op 1 januari 2004 zijn de Wet inschakeling werkzoekenden (Wiw) en het Besluit In- en
Doorstroombanen (ID-regeling) vervallen. Besluiten op grond van de WIW of ID-regeling gelden
vanaf de ingangsdatum van de WWB als besluiten op grond van de WWB.
Dit artikel benadrukt de verantwoordelijkheid die de gemeente heeft voor personen met een
dienstverband dat vóór 1 januari 2004 op grond van een van deze wetten is aangegaan. Tegelijkertijd
is het streven de uitstroom uit deze dienstverbanden naar niet-gesubsidieerd werk waar mogelijk te
In de Invoeringswet WWB is bepaald dat de werknemers met een WIW-dienstbetrekking deze
dienstbetrekking ook na 1 januari 2004 behouden. In arbeidsvoorwaardelijke zin zijn met ingang van
1 januari 2004 de bepalingen uit de CAO WIW automatisch onderdeel van de op basis van de WIW
afgesloten arbeidsovereenkomsten.
De invoering van de WWB heeft geen gevolgen voor de arbeidsverhouding tussen de ID-werknemer
en de werkgever. De rechtspositie van de ID-ers blijft zoals die was, namelijk overeenkomstig de in
de betreffende sector geldende arbeidsvoorwaarden. Bij beëindiging van een ID-dienstverband na 1
januari 2004 kan geen nieuwe ID-baan op grond van het Besluit ID-banen worden aangeboden.
Het derde lid maakt het mogelijk nieuw beleid te ontwikkelen ten aanzien van de “oude”
Artikel 20 - Onvoorziene omstandigheden en hardheidsclausule
Dit artikel behoeft geen nadere toelichting.
Artikel 21 - Intrekking eerdere verordening
Dit artikel behoeft geen nadere toelichting.
Dit artikel behoeft geen nadere toelichting.
Dit artikel behoeft geen nadere toelichting.
Conform artikel 31, vijfde lid WWB. Zie ook Memorie van Toelichting, TK 32 815, nr. 3, p. …