Uitvoeringsbesluit re-integratie 2012

Bij het opstellen van de re-integratieverordening is er voor gekozen om de meest voorkomende voorzieningen en de belangrijkste uitgangspunten en voorwaarden die bij bepaalde voorzieningen moeten gelden kaderstellend en in overeenstemming met het door de raad vastgesteld Beleidscenario Wwb vast te leggen. De uitvoering is overgelaten aan het college. Het college geeft in dit uitvoeringsbesluit gestalte aan de uitvoering van het re-integratiebeleid in de gemeente Ede.

In de re-integratieverordening heeft het college de algemene bevoegdheid gekregen om bij uitvoeringsbesluit voor voorzieningen nadere regels te stellen. Dit heeft met name tot doel om de concrete uitwerking van het algemene kader en de praktische uitvoering zoveel mogelijk aan het college over te laten. Dit kan gaan om de beoordeling van de noodzakelijkheid van het verlenen van een gedeeltelijke vrijstelling van de algemene plicht tot arbeidsinschakeling, de beoordeling van de noodzakelijkheid en arbeidsrelevantie van een voorziening, de voorwaarden waaronder een voorziening wordt aangeboden, de duur van voorzieningen, de maximale kosten van een voorziening, de weigeringsgronden bij het aanbieden van voorzieningen, de duur, hoogte, en uitbetaling van een loonkostensubsidie, het recht op inkomstenvrijlating, het recht op premies of het opleggen en incasseren van een eigen bijdrage aan nuggers.

De persoon die alleen met een verzorgingbehoeftige een woning bewoont kan ontheffing van de arbeidsplicht vragen. De klant moet daarbij een verklaring overleggen van de situatie waarin hij verkeert, ondertekend door de behandelend arts of specialist. Het college kan over deze situatie onafhankelijk advies inwinnen of met de verzorging inderdaad opname wordt voorkomen.

Het college beoordeelt daarnaast in welke mate de door de klant aangegeven verzorging belemmerend is voor re-integratie naar de arbeidsmarkt of de inzet van voorzieningen. De omvang en duur van de vrijstelling van de arbeidsplicht wordt naar redelijkheid en billijkheid door het college vastgesteld.

Omdat de gemeente geen uitkeringsrelatie heeft met nuggers en Anw-ers, is het noodzakelijk de afspraken voor ondersteuning bij re-integratie voor deze personen expliciet vast te leggen. Gemeenten hebben sinds 1 januari 2002 de taak om nuggers en Anw-ers indien nodig ook een re-integratietraject aan te bieden. Deze taak vloeit voort uit het algemeen belang de arbeidsparticipatie te verhogen. De nuggers en Anw-ers kunnen net als uitkeringsgerechtigden aanspraak maken op ondersteuning bij hun re-integratie. Het is aan het college om te bepalen of betrokkene daadwerkelijk een traject nodig heeft om op de arbeidsmarkt aan de slag te komen en zo ja, welk aanbod passend is. Hierbij geldt dat het moet gaan om de kortste weg naar duurzame arbeid.

Het college mag een verzoek van nuggers of anw-ers niet weigeren om gemeentelijke budgettaire redenen. Wel kan het college nadere voorwaarden verbinden aan de re-integratie van nuggers en anw-ers, zodat optimaal maatwerk mogelijk is. In principe biedt het college die instrumenten en middelen die ook voor de uitkeringsgerechtigden beschikbaar zijn. Uitgesloten is echter het instrument van gesubsidieerde arbeid, omdat dit geen uitstroom uit de bijstand genereert en er geen besparing op het inkomensdeel tegenover staat. Dit zou een onevenredig beslag op de middelen leggen. Voor de geboden ondersteuning vraagt het college een eigen bijdrage. Deze eigen bijdrage geldt alleen voor de nuggers en niet voor de Anw-ers die een inkomen op (ongeveer) bijstandsniveau hebben. Eventueel vermogen van Anw-ers wordt bovendien buiten beschouwing gelaten.

Het college stelt de nuggers en Anw-ers schriftelijk op de hoogte van de voorziening die wordt geboden. Wanneer betrokkene zich kan vinden in dit aanbod wordt een overeenkomst opgesteld en door beide partijen ondertekend. Tevens wordt een beschikking verstuurd. In deze beschikking en overeenkomst wordt ook de eigen bijdrage opgenomen voor de nuggers.

Wanneer betrokkene zich niet kan vinden in het aanbod, treden partijen met elkaar in overleg om aan te geven op welke gronden het aanbod niet voldoet en/of welke wijzigingen nodig zijn voor het verkrijgen van overeenstemming. Wanneer het aanbod alsnog niet wordt geaccepteerd door de nugger of Anw-er, ziet het college af van het bieden van ondersteuning bij zijn of haar re-integratie.

De nugger die ondersteuning vraagt bij zijn of haar re-integratie is een inkomensafhankelijke bijdrage verschuldigd. Deze wordt berekend over het inkomen van de aanvrager en diens gezin, zoals dat begrip in de gewijzigde wet wordt gehanteerd. Het inkomen en vermogen van ten laste komende minderjarige kinderen wordt voor de bepaling van de bijdrage buiten beschouwing gelaten.

Met het opleggen van een eigen bijdrage wordt voorkomen dat de klant vrijblijvend omgaat met de ondersteuning en de instrumenten en middelen die het college daarvoor inzet. In die zin draagt het bij aan de eigen verantwoordelijkheid van betrokkene om op zo kort mogelijke termijn werk te vinden. Bijkomend voordeel voor betrokkenen is dat zij zelf niet alles rond een traject hoeven te regelen en ondersteuning via de gemeente al geregeld is. Er kan zelfs enig financieel voordeel zijn, omdat de gemeente lagere trajectkosten kan bedingen dan een individuele inkoper. De eigen bijdrage heeft tot slot als doel de beschikbare re-integratiemiddelen evenredig te verdelen onder de mensen die daar aanspraak op kunnen maken.

De gemeente moet aangeven hoe zij invulling geeft aan een evenwichtige aanpak van de klantgroepen, die onder de gemeentelijke verantwoordelijkheid tot re-integratie vallen. Dit zijn naast de uitkerings-gerechtigden de niet-uitkeringsgerechtigden en de Anw-ers. Bij de evenwichtige aanpak moet de gemeente ook rekening houden met verschillende doelgroepen zoals ouderen, etnische minderheden, vrouwen, jongeren of alleenstaande ouders. De gemeente Ede heeft de keuze voor de indeling van klantgroepen in het verleden vastgelegd in het aanbestedingsprotocol voor de inkoop van re-integratietrajecten. Daarbij zijn de volgende doelgroepen benoemd: allochtonen, alleenstaande ouders met zorgtaken, jongeren en gedeeltelijk arbeidsgeschikten. De keuze voor deze doelgroepen laat overigens onverlet dat alle klantgroepen aanspraak hebben op ondersteuning. Speciale aandacht voor de bemiddeling naar de arbeidsmarkt blijft voor een aantal doelgroepen echter nodig.

Bij het bieden van ondersteuning maakt de gemeente Ede onderscheid tussen personen met en personen zonder arbeidsperspectief. Voor personen met arbeidsperspectief worden andere instrumenten en middelen ingezet dan voor personen waarbij het arbeidsperspectief in overwegende mate ontbreekt. Uitgangspunt voor de gemeente is dat zoveel mogelijk maatwerk wordt geboden en dat re-integratie-instrumenten zo optimaal mogelijk worden ingezet. Personen die (nog) niet kunnen werken en niet de verplichting tot arbeidsinschakeling hebben, krijgen geen ondersteuning voor re-integratie. Van hen wordt eventueel een tegenprestatie voor de uitkering verlangd. Dat kan bijvoorbeeld zijn in de vorm van sociale activering, vrijwilligerswerk of (schuld)hulpverlening.

Wanneer iemand tot de doelgroep behoort en in aanmerking komt voor een voorziening wordt beoordeeld of de klant is aan te merken als kansrijk of kansarm. Om tot deze beoordeling te komen en/of vast te kunnen stellen welke voorziening het meest passend is, kan het college verder onderzoek (laten) doen of specifieke diagnose laten opstellen. Dit zal gericht zijn op het vaststellen van de capaciteiten en de belastbaarheid van de belanghebbende. Daarbij zal, indien van toepassing, ook de psychische en medische situatie van de belanghebbende in ogenschouw moeten worden genomen, om aldus te komen tot een oordeel over de mogelijkheden van de belanghebbende.

Het onderzoek of specifieke diagnose kan als zelfstandig instrument worden ingezet of gekoppeld worden aan Werk vóór uitkering in het kader van de re-integratiedoelstelling van die voorziening. Het onderzoek wordt afgerond met een advies aan het college of de klant aan te merken is als kansrijk of kansarm en/of welke voorziening kan worden geboden in het kader van arbeidsre-integratie (kansrijk) of welke tegenprestatie kan worden verlangd (kansarm), dan wel welke mogelijkheden de klant zelf heeft.

Werk vóór uitkering wordt ingezet als een diagnose-instrument in het kader van re-integratie en is bedoeld voor hen die een uitkering hebben aangevraagd, of hebben op grond van de Wwb, Ioaw of Ioaz. De uitkeringsgerechtigde heeft de plicht om alles in het werk te stellen om in zijn eigen bestaan te voorzien. Als de situatie van de belanghebbende dat toelaat kan aan hem al snel na de aanvraag van een uitkering een vorm van productieve arbeid worden aangeboden. Dan krijgt hij een tijdelijke baan in plaats van een uitkering. Het doel daarvan is om zo snel mogelijk de re-integratie naar de arbeidsmarkt te starten. Combinatie met andere voorzieningen is mogelijk, om daarmee de positie op de arbeidsmarkt te versterken. Uiteraard heeft het geen zin om deze voorziening (die bijvoorbeeld verplichting tot werk op een werkplaats kan inhouden) op te leggen aan personen die volledige vrijstelling van de arbeidsplicht hebben.

De klant wordt verplicht voor minimaal 12 uur per week gedurende maximaal 8 weken productieve arbeid te verrichten. Daarnaast worden zo nodig re-integratieactiviteiten ingezet. Wanneer de 8 weken zijn verstreken en betrokkene heeft nog geen (ander) werk gevonden, dan vindt aan de hand van het advies doorgeleiding plaats naar een schakeltraject sociale activering, bemiddeling of re-integratie.

Wanneer betrokkene het aanbod Werk vóór uitkering weigert, kan het college een maatregel opleggen.

Als het college dat noodzakelijk acht, kan aan een belanghebbende een re-integratietraject worden aangeboden dat uit diverse deelaspecten bestaat. Het doel is om juist de concrete beperkingen van de belanghebbende aan te pakken om hem zo snel mogelijk naar de arbeidsmarkt te kunnen toeleiden.

Een dergelijk traject zal in de regel intensief zijn (20 uur per week).

Alle activiteiten die met een klant worden uitgevoerd hebben als doel het verkrijgen van een betere positie op de arbeidsmarkt of plaatsing in arbeid. Om die reden gaat plaatsing in principe voor op het afmaken van een re-integratietraject. Toch moet in elk individuele situatie worden bekeken hoe lang het traject nog duurt en in welke mate dit bijdraagt in de arbeidsmarktpositie van de klant. Het college beoordeelt daarbij in hoeverre het afronden van het (deel)traject bijdraagt aan de duurzaamheid van de plaatsing.

Er zijn verschillende redenen waarom een traject tussentijds beëindigd kan worden. Dit kan wanneer het doel van het traject, te weten plaatsing in arbeid gerealiseerd is. Ook kan de situatie zich voordoen dat belanghebbende niet meer tot de doelgroep behoort, zoals bij verhuizing. In deze gevallen beoordeelt het college of het traject wordt beëindigd. De fase van het traject en de resterende duur van het traject is hierbij maatgevend. Tot slot kan het traject tussentijds beëindigd worden bij verwijtbaar gedrag van de klant, of indien een eigen bijdrage niet wordt voldaan.

Scholing is bij uitstek een maatwerkinstrument, waarbij het moeilijk is vooraf algemene richtlijnen te geven. Wel spreekt voor zich, dat vastgelegd wordt dat het steeds moet gaan om scholing die beroepsgericht is met concreet uitzicht op arbeidsinschakeling of op een verbetering van de uitgangspositie. Normaal gesproken zal de scholing deel uitmaken van een integraal re-integratietraject. Voor beperkte categorieën wordt het zinvol geacht om ook al los van een traject scholing aan te bieden, zoals voor alleenstaande ouders met kinderen onder de vijf jaar, die een tijdelijke ontheffing van de arbeidsplicht hebben en die alvast hun uitgangspositie voor de arbeidsmarkt willen verbeteren.

Het college beoordeelt of de opleiding aansluit bij de capaciteiten en mogelijkheden van betrokkene en aansluit bij de vraagzijde van de arbeidsmarkt. Bij de beoordeling van de arbeidsmarktrelevantie, moet eveneens de individuele situatie van de klant worden betrokken. Wanneer iemand tijdelijk vrijgesteld is van de arbeidsplicht vanwege de verzorging van kinderen, dan moet bijvoorbeeld worden gekeken op welk moment betrokkene beschikbaar is. Immers, hoe meer tijd er tussen de opleiding en beschikbaarheid zit, hoe meer risico dat de opleiding niet meer aansluit op de beschikbare vacatures.

In zeer uitzonderlijke gevallen kan het efficiënt zijn om een reeds aangevangen (en al bijna voltooide) opleiding door de uitkeringsgerechtigde die nieuw instroomt in de uitkering, te laten afmaken. De noodzaak wordt door het college bepaald, rekening houdende met de mogelijkheden tot arbeidsinschakeling op meer directe wijze (zoals direct solliciteren naar regulier werk) en de mogelijkheid om de opleiding in deeltijd, naast het hebben van een baan, af te ronden.

De bemiddeling voor direct bemiddelbare personen is in eerste aanleg een taak van het UWV. Daarover worden met het UWV afspraken gemaakt in de Service Niveau Overeenkomst (SNO). Gelijktijdig aan (of aansluitend op) deze bemiddeling door het UWV, kan het college de belanghebbende naar reguliere arbeid bemiddelen als hij nog wel snel bemiddelbaar wordt geacht naar de arbeidsmarkt. In de regel zal dat door tussenkomst van een re-integratiebedrijf en/of een uitzendbureau gaan. Eventueel kan de bemiddeling gepaard gaan met een korte cursus of training.

Bemiddeling bestaat uit een beperkte diagnose, bemiddeling en plaatsing en plaatsingsondersteuning. Dit instrument kan meteen ingezet worden wanneer een persoon uit deze doelgroep een uitkering aanvraagt, c.q. zich daartoe gemeld heeft, maar ook later wanneer iemand voldoende gekwalificeerd is voor snelle uitplaatsing naar arbeid. Bemiddeling en plaatsing vindt in principe plaats binnen een tijdbestek van 3 maanden (met optionele verlenging van maximaal 3 maanden). Na plaatsing vindt -indien nodig- begeleiding op de werkplek plaats van ook maximaal 3 maanden.

De gemeente Ede heeft ervoor gekozen in het kader van re-integratie gesubsidieerde banen in te blijven zetten. Dit is echter alleen nog de doorstroombaan met als doel uitstroom naar regulier werk. Bij de doorstroombaan is de werknemer in staat productieve arbeid te verrichten, maar er is door bijvoorbeeld een tekort aan werkervaring een verschil tussen de loonkosten voor de werkgever en de mate waarin de werknemer de productieve arbeid verricht. De gemeente heeft ervoor gekozen om de werkgever in dat geval een tijdelijke loonkostensubsidie te verstrekken.

De doorstroombanen zijn bedoeld voor kansrijken. Uitgesloten van doorstroombanen zijn de nuggers en Anw-ers. Voor hen kunnen voor het opdoen van werkervaring stageplaatsen worden geregeld of zogenaamde snuffelstages (werkplekoriëntatie).

Het college kan uitkeringsgerechtigden in de gemeente Ede een doorstroombaan aanbieden. Deze baan wordt ingezet voor personen van wie de arbeidscapaciteit nog onvoldoende is om een regulier dienstverband aan te kunnen gaan. Het college zet het instrument doorstroombanen in als opstap naar reguliere arbeid.

De werkgever heeft een zekere vrijheid om het instroomloon van de werknemer op een doorstroombaan zelf te bepalen. Deze vrijheid is wel gebonden aan het karakter van gesubsidieerde arbeid. Naarmate het instroomloon door de werkgever hoger wordt vastgesteld, is het de vraag of deze arbeid nog wel gezien kan worden als additioneel en of er mogelijk sprake is van verdringing van reguliere arbeid.

De afspraken over het dienstverband, de duur van het dienstverband en de hoogte van de loonkostensubsidie worden vastgelegd in een beschikking.

Als grondslag voor de loonkostensubsidie voor een doorstroombaan is gekozen voor het wettelijk minimumloon en niet voor het door de werkgever betaalbaar gestelde loon. De werkgever heeft in deze systematiek een zekere mate van vrijheid om het instroomloon van de werknemer op een doorstroombaan zelf te bepalen. Door de loonkostensubsidie te koppelen aan het wettelijk minimumloon stelt het college een grens aan de te betalen loonkostensubsidie. Het college draagt zo niet de financiële consequenties van een door de werkgever overeengekomen loon, hoger dan het wettelijk minimumloon.

De over het loon verschuldigde werkgeverslasten vormen onderdeel van de grondslag en worden forfaitair gesteld op 20% van het bruto minimumloon.

Uiteraard wordt er geen subsidie verleend voor zover er door de werkgever andere tegemoetkomingen worden ontvangen, zoals bijvoorbeeld een uitkering van een verzekering ingeval van ziekte van de werknemer. Een inleenvergoeding of detacheringsvergoeding die de werkgever ontvangt kan echter niet als een dergelijke tegemoetkoming worden beschouwd. Dat is in een dergelijke arbeidsrelatie immers de arbeidsproductiviteit die deze werknemer levert, te vergelijken met de productie die een werknemer levert in een producerend bedrijf.

De duur van de loonkostensubsidie is gelijk aan de duur van het tijdelijk dienstverband. De termijnen zijn gebonden aan maxima en dit is bedoeld om een prikkel in te bouwen voor uitstroom naar reguliere arbeid. De termijnen zijn afhankelijk van de mogelijkheden van de klant voor uitstroom en datgene wat nog nodig is om de klant toe te leiden naar reguliere arbeid. Deze mogelijkheden worden vastgelegd in het bemiddelingsplan.

Al bij de contractonderhandelingen probeert het college afspraken te maken over de omzetting naar een regulier dienstverband bij goed functioneren van de medewerker. De doorstroombaan wordt immers nadrukkelijk ingezet om via een gesubsidieerd dienstverband (als voortraject) te komen tot reguliere arbeid. Mocht omzetting van het dienstverband niet binnen de afgesproken termijn haalbaar zijn, kan de werkgever, in overleg met het college, het dienstverband met 6 maanden verlengen. Bij de beoordeling van een dergelijk verzoek onderzoekt het college waarom een definitieve plaatsing tot dan toe niet mogelijk was en welke in de persoon gelegen omstandigheden hiertoe aanleiding gaven. Het college besluit vervolgens om al dan niet de loonkostensubsidie met 6 maanden te verlengen.

Er wordt een bemiddelingsplan opgesteld voor de klant, waarin onder andere een klantprofiel is opgenomen, gekoppeld aan de mogelijkheden voor uitstroom naar regulier werk. Hierbij worden criteria meegewogen als mate van zelfstandigheid, verwachte groei en ontwikkelpunten, mate van zelfredzaamheid en mate van begeleiding. Dit klantprofiel is leidend in de onderhandeling met de werkgever over de hoogte van de loonkostensubsidie.

Bij het realiseren van doorstroombanen voert het college overleg met werkgevers. Bij de werving of acquisitie van deze banen is een van de voorwaarden dat het moet gaan om additionele arbeid, met andere woorden er mag geen sprake zijn van verdringing van regulier werk. Een doorstroombaan heeft dus per definitie (overwegend) een additioneel karakter.

Het college kan de werkgever vragen een verklaring van geen bezwaar in te laten vullen. Hierbij verklaart de personeelsvertegenwoordiging of de ondernemingsraad van het bedrijf of de organisatie dat er geen sprake is van verdringing van regulier werk.

De hoogte van de loonkostensubsidie wordt, indien mogelijk, voorafgaande aan de start van het dienstverband, vastgesteld en schriftelijk bevestigd. Hiermee wordt verschil van inzicht achteraf voorkomen. De loonkostensubsidie wordt maandelijks bij wijze van voorschot uitbetaald.

Elk kwartaal stuurt de werkgever de loonstroken in over die periode van de betreffende werknemer. Het college kan de hoogte van het voorschot tussentijds aanpassen als op grond van de salarisstroken blijkt dat het voorschot te hoog of te laag is vastgesteld. De definitieve afrekening vindt eens per kalenderjaar plaats. Als er een cumulatieve laatste loonstrook aanwezig is, zal daarmee in de meeste gevallen volstaan kunnen worden.

De wet beschrijft de voorwaarden waaronder het college de inkomstenvrijlating kan toepassen. Daarbij moet het college oordelen of de arbeid die naast de uitkering wordt verricht, bijdraagt aan de arbeidsinschakeling van betrokkene. Het college stelt in zijn algemeenheid dat arbeid in deeltijd die iemand naast zijn uitkering heeft bijdraagt aan de (verdere) arbeidsinschakeling. Dit betekent dat iedereen die een WWB-uitkering ontvangt en deeltijdwerk heeft of aanvaardt en aan de overige wettelijke voorwaarden voldoet, in principe (zonder contra-indicatie) in aanmerking kan komen voor toepassing van de vrijlatingsregeling gedurende 6 aaneengesloten maanden.

Voor personen die een uitkering naar de gezinsnorm ontvangen, ontvangen hebben of gaan ontvangen, is van belang dat het recht op de vrijlating als een individueel recht wordt beschouwd.

Personen jonger dan 27 jaar kunnen op grond van de wet (artikel 31 vijfde lid) niet in aanmerking komen voor deze inkomstenvrijlating.

tweede lid

De uitkeringsgerechtigde alleenstaande ouder van 27 jaar of ouder, die de volledige zorg heeft voor een tot zijn last komend kind jonger dan 12 jaar, die aansluitend op de wettelijke inkomstenvrijlating als bedoeld in artikel 31, tweede lid onder n van de wet, arbeid in deeltijd heeft en behoudt kan in aanmerking komen voor de wettelijke inkomstenvrijlating als bedoeld in artikel 31, tweede lid onder r van de wet.

Dat is een vervolgperiode van 30 aaneengesloten maanden op de eerdere 6 maanden. Het college stelt ook voor deze categorie in zijn algemeenheid dat arbeid in deeltijd die iemand naast zijn uitkering heeft bijdraagt aan de (verdere) arbeidsinschakeling.

Personen jonger dan 27 jaar kunnen op grond van de wet (artikel 31 vijfde lid) ook niet in aanmerking komen voor deze inkomstenvrijlating.

derde lid

Er kunnen situaties zijn, dat in redelijkheid niet (meer) gesteld kan worden dat de deeltijdarbeid bijdraagt aan (verdere) arbeidsinschakeling. Een concreet voorbeeld is de persoon die jonger is dan 27 jaar en in deeltijd werkt. Deze inkomsten moeten op grond van de wet volledig worden gekort. Als deze persoon dan 27 jaar wordt, valt moeilijk in te zien waarom er dan ineens een vrijlating zou moeten plaatsvinden.

De premie deeltijdarbeid is alleen bedoeld voor de alleenstaande ouders met een kind jonger dan 12 jaar, die de wettelijke inkomstenvrijlating van 6 maanden hebben gehad en aansluitend deeltijdarbeid blijven verrichten. Met deze premie worden zij gestimuleerd arbeid en zorg te blijven combineren en, op termijn, een volledige baan te accepteren. De premie geldt voor een aaneengesloten periode van maximaal 24 maanden. Het opgebouwde recht aan premie wordt per kalenderjaar berekend en uitbetaald.

De hoogte van de premie bedraagt 25% van het nettoloon met een maximum van € 125 netto per maand. De berekening van 25% van het loon sluit aan bij de berekeningssystematiek van de wettelijke inkomstenvrijlating. Deze premie is alleen nog (als uitloop) toepasbaar op personen die op 31 december 2011 al premiegerechtigd waren. Voor nieuwe gevallen geldt immers vanaf 2012 de verlengde vrijlating van inkomsten.

De premie wordt begrensd door het maximumbedrag dat wettelijk is toegestaan (artikel 31, tweede lid, onder j. van de wet); in 2011 is dat

€ 2.239,00 per jaar.

Personen jonger dan 27 jaar kunnen op grond van de wet (artikel 31 vijfde lid) niet in aanmerking komen voor deze premie. De berekening van het recht op premie vindt plaats aan de hand van de inkomsten die maandelijks via het rechtmatigheidsformulier door belanghebbende worden opgegeven.

De premie sociale activering is bedoeld voor mensen met een grote afstand tot de arbeidsmarkt die nog niet in staat zijn arbeid te verrichten. De premie betekent voor de klant een prikkel om maatschappelijk actief te blijven of maatschappelijk nuttige activiteiten te verrichten. De premie is kan ook worden ingezet voor de uitkeringsgerechtigde die een vorm van sociale activering verricht als voortraject voor zijn of haar verdere re-integratie.

De premie geldt voor een aaneengesloten periode van maximaal 24 maanden. Het opgebouwde recht aan premie wordt per kalenderjaar berekend en uitbetaald. De premie is gekoppeld aan het globale aantal uren per week dat de activiteiten worden verricht.