| Organisatie | Hoorn |
|---|---|
| Organisatietype | Gemeente |
| Officiële naam regeling | Beleidsregels Maatschappelijke Ondersteuning Gemeente Hoorn 2012 |
| Citeertitel | Beleidsregels Maatschappelijke Ondersteuning Gemeente Hoorn 2012 |
| Vastgesteld door | college van burgemeester en wethouders |
| Onderwerp | maatschappelijke zorg en welzijn |
| Eigen onderwerp | 620 maatschappelijke begeleiding en advies |
Geen
Datum inwerkingtreding | Terugwerkende kracht tot en met | Datum uitwerkingtreding | Betreft | Datum ondertekening Bron bekendmaking | Kenmerk voorstel |
|---|---|---|---|---|---|
| 01-01-2012 | 01-01-2015 | nieuwe regeling | 20-12-2011 Gemeenteblad 2011-47b | 2011 11.36486 |
De gemeenteraad stelt op 13 december 2011 de Verordening maatschappelijke ondersteuning gemeente Hoorn 2012 vast. Deze verordening staat in het teken van de Kanteling van de Wmo. Het compensatiebeginsel van de Wmo, zoals bedoeld door de wetgever en uitgewerkt in de jurisprudentie in de afgelopen jaren, komt hierin tot uitdrukking.
Deze beleidsregels moeten bevorderen dat de doelstellingen van de compensatieplicht, zoals die door de wetgever in de Wmo geformuleerd zijn, te weten zelfredzaamheid en participatie door burgers met beperkingen, ook daadwerkelijk gerealiseerd worden. Een goed gesprek, heldere resultaten en oplossingen op maat zijn daarvoor nodig.
‘De Kanteling’ is geen statisch gebeuren. Onder invloed van de praktijk ontstaat er nieuwe jurisprudentie en die zal weer zijn plaats moeten krijgen in de beleidsregels. Daardoor winnen deze regels aan invloed. Beleidsregels vinden hun basis in de Algemene wet bestuursrecht en zijn voor gemeenten evenzeer bindend als de verordening. Bij de beoordeling van geschillen is het ook de rechter die toetst of de gemeente de eigen regels, zoals neergelegd in verordening en beleidsregels wel correct heeft gehanteerd.
Deze beleidsregels volgen de verordening qua volgorde van de te behandelen onderdelen. Dat betekent dat de te bereiken resultaten uitgangspunt zijn. De omschrijving van deze resultaten komt overeen met de omschrijvingen in de nieuwe verordening.
Tot een schoon en leefbaar huis behoort het zwaar en licht huishoudelijk werk, zoals voor 2007 benoemd onder de AWBZ. Het gaat daarbij concreet om het stofzuigen van de woning, het soppen van badkamer, keuken, toilet, het dweilen van vloeren en het schoonhouden van de overige ruimten die onder de compensatieplicht vallen. De woning moet in elk geval voorzien zijn van een woonkamer, een keuken, sanitaire ruimten (badkamer en toilet) en slaapkamers.
Allereerst wordt er beoordeeld of alle voorliggende en algemeen gebruikelijke voorzieningen meegenomen zijn. Hierbij valt te denken aan bijvoorbeeld het gebruik van de glazenwasser voor het reinigen van de ramen aan de buitenkant, gebruik maken van een maaltijdvoorziening of boodschappendienst. Soms kan het ook zijn dat er vrijwilligers ingezet kunnen worden die dit soort klusjes op zich nemen.
Vervolgens beoordeelt het college of er andere eigen mogelijkheden zijn. Hierbij kan gedacht worden aan de situatie waarin men al jaren op eigen kosten iemand voor deze werkzaamheden inhuurt. Als tegelijk met het optreden van de beperking geen inkomenswijziging heeft plaatsgevonden en er geen aantoonbare meerkosten zijn in relatie tot de handicap, is het oordeel in zijn algemeenheid dat er geen compensatie nodig is, omdat het probleem al opgelost is. Dit is uiteraard anders als aangetoond kan worden dat er zodanige wijzigingen zijn dat het niet meer mogelijk is deze hulp zelf te betalen. Is sprake van een latrelatie, dan zal de gemeente nagaan of en in hoeverre de partner bij kan dragen aan het huishouden.
Er zijn twee vormen van hulp bij het huishouden te onderscheiden, te weten hulp bij het huishouden categorie 1 (HH1) en hulp bij het huishouden categorie 2 (HH2). Deze vormen houden het volgende in:
HH1: Huishoudelijke werkzaamheden, bijvoorbeeld stof afnemen, afwassen, opruimen, ramen zemen, sanitair schoonmaken, was of kleding opbergen, bed opmaken en verzorgen van de (brood) maaltijd.
HH2: HH1 aangevuld met activiteiten behorende bij de organisatie van het huishouden, bijvoorbeeld helpen bij het bereiden van de maaltijd, opvoedingsactiviteiten, administratieve werkzaamheden en het plannen en beheren van middelen met betrekking tot het huishouden.
De hulp kan door het college worden toegekend in natura of in de vorm van een persoonsgebonden budget. Bij het persoonsgebonden budget worden twee tarieven gehanteerd voor twee verschillende situaties (zie het Besluit voorzieningen Wmo gemeente Hoorn).Wanneer met het persoonsgebonden budget hulp bij het huishouden bij een instelling wordt ingekocht, kunnen de uurtarieven van de gecontracteerde zorgaanbieders worden vergoed. Wanneer hulp bij het huishouden bij een particuliere hulp wordt ingekocht, kan een lager uurtarief worden gehanteerd voor de vaststelling van het persoonsgebonden budget. Uitgangspunt is dat de particuliere hulp geen overheadkosten hoeft te maken. Daarnaast is uit onderzoek gebleken, dat in de regio voldoende personen zijn te vinden die de huishoudelijke taken tegen het lagere uurtarief willen / kunnen verlenen.
Het college houdt rekening met de belangen van mantelzorgers. Ook bij de mantelzorger kan namelijk sprake zijn van problemen met een schoon en leefbaar huis. Als hiervan sprake is, is dit een afgeleid recht van de verzorgde en geen zelfstandig recht. Dit kan in twee situaties het geval zijn. Bij de eerste situatie komt de mantelzorger aantoonbaar niet toe aan een bijdrage tot een schoon en leefbaar huis van de verzorgde. Dat zou kunnen als gevolg van (dreigende) overbelasting. Dan kan bij de verzorgde hulp plaatsvinden. De tweede situatie betreft het niet toekomen aan het schoonmaken van het huis van de mantelzorger. Dan zou de verzorgde in plaats van hulp in natura een pgb kunnen aanvragen en dat kunnen gebruiken om de mantelzorger te betalen, die op zijn beurt met dat geld hulp in eigen huis kan bekostigen. Als het een pgb betreft, kan deze dan uiteraard niet door de mantelzorger worden ingevuld: het gaat immers om diens (dreigende) overbelasting. Het college kan op voorhand rekening houden met periodes van afwezigheid van de mantelzorger voor vakantie of anderszins.
In de Wmo is in artikel 4 lid 1 geen duidelijk onderscheid gemaakt tussen resultaten die bereikt moeten worden op het huishoudelijke vlak en resultaten voor wat betreft een voor de persoon en zijn kenmerken geschikte woning. De term ‘voeren van een huishouden’ geeft daar geen duidelijkheid over. Wel is er één belangrijke voorwaarde voordat er gecompen-seerd kan worden: er moet een woning zijn. Als er geen woning is, is het niet de taak van de gemeente om voor een woning te zorgen. Iedere Nederlandse burger dient zelf voor een woning te zorgen. Bij de keus van een woning wordt men geacht rekening te houden met de eigen situatie. Dat betekent dat de burger ook rekening houdt met bestaande of bekende komende beperkingen. Als de woning dan nog niet geschikt is, kan het college compenseren.
Uitgangspunt is dat iedereen eerst zelf zorgt voor een woning. Daarbij mag er van uit worden gegaan dat rekening wordt gehouden met bekende beperkingen, ook wat betreft de toekomst. Een woning kan zowel een gekochte woning zijn als een huurwoning. Ook bij afwijkende situaties, zoals een (woon)boot of een woonwagen met vaste standplaats wordt in principe gesproken van woning.
Het college beoordeelt allereerst of het resultaat: wonen in een geschikt huis, ook te bereiken is via een verhuizing. Dit is niet van toepassing indien het bedrag van eventueel te verstrekken voorzieningen minder dan € 6.000,00 bedraagt. Dit gebeurt eenmalig, want het resultaat is dan bereikt en het college gaat er dan vanuit dat er sprake is van een adequate woning. Hierbij zullen alle aspecten worden meegewogen: financiële consequenties van de verhuizing, de termijn waarop een woning beschikbaar komt (in verband met de medische verantwoorde termijn), de argumenten pro en contra verhuizing ten aanzien van de betrokkene en argumenten op basis van eventueel aanwezige mantelzorg.
Als sprake is van een aanvraag van een mantelzorgwoning, gaat het college ook daarbij uit van de eigen verantwoordelijkheid voor het hebben van een woning. Dit kan door zelf een woning te bouwen of te huren die op het terrein nabij de woning van de mantel-zorgers kan worden geplaatst. Daarbij is uitgangspunt dat de uitgaven die de verzorg-de(n) had(den) voor de situatie van de mantelzorg in de mantelzorgwoning, aan het wonen in deze woning besteed kunnen worden. Daarbij kan gedacht worden aan huur, kosten nutsvoorzieningen, verzekeringen enz. Met die middelen zou een mantelzorg-woning gehuurd kunnen worden. Ook zouden deze middelen besteed kunnen worden aan een lening of hypotheek om een mantelzorgwoning (deels) van te betalen. De gemeente kan adviseren en ondersteunen als het gaat om de nodige vergunningen op het gebied van de ruimtelijke ordening.
Als het gaat om uitbreiding van een eigen woning zal het college allereerst beoordelen wat iemands mogelijkheden zijn om uit een oogpunt van kosten zelf in de compenserende voorziening te voorzien. Als het mogelijk is deze uitbreiding zelf te financieren, bijvoorbeeld door een hypotheek op de woning te vestigen, zal eerst naar deze mogelijkheid gekeken worden.
In elk huishouden zijn boodschappen voor de dagelijkse activiteiten nodig. De compensatie-plicht is beperkt tot de levensmiddelen en schoonmaakmiddelen, zaken die dagelijks/weke-lijks gebruikt worden in elk huishouden. Het is heel normaal dat mensen de bood-schappen geclusterd doen door één maal per week de grote voorraad in huis te halen. De Wmo sluit hierbij aan en gaat uit van één maal per week boodschappen doen. Indien mogelijk wordt daarbij gebruik gemaakt van boodschappendiensten. Soms hebben supermarkten een dergelijke service. Daarnaast is het ook mogelijk dat vanuit de gemeente een boodschappendienst wordt opgezet. Een boodschappendienst wordt volgens de jurisprudentie aanvaardbaar geacht als er niet al te hoge kosten aan verbonden zijn.
Ook het bereiden van maaltijden valt onder dit resultaat. In sommige situaties kan van een maaltijdservice gebruik worden gemaakt. Ook zijn er kant- en klaar maaltijden te koop in de supermarkt die soms (tijdelijk) een oplossing kunnen bieden.
Onder de compensatieplicht vallen niet de inkopen van bijvoorbeeld kleding en duurzame goederen.
Allereerst beoordeelt het college of alle voorliggende en algemeen gebruikelijke voorzieningen meegenomen zijn. Hierbij valt te denken aan het gebruik van een boodschappenservice, zowel die beschikbaar gesteld zijn door supermarkten, als die zijn opgezet door de gemeente of door vrijwilligersorganisaties. Als het gaat om het bereiden van maaltijden kan bekeken worden of vormen van maaltijdvoorziening of het gebruik maken van kant en klare maaltijden mogelijk en bruikbaar zijn.
Het college houdt rekening met de belangen van mantelzorgers als het gaat om goederen voor primaire levensbehoeften. Zo kan in het geval van dreigende overbelasting een individuele voorziening aan de verzorgde worden toegekend. Ook hier gaat het om een afgeleid recht. Deze voorziening kan dan niet –als het een pgb betreft- door de mantelzorger worden ingevuld: het gaat immers om diens (dreigende) overbelasting. Het college kan op voorhand rekening houden met periodes van afwezigheid van de mantelzorger voor vakantie of anderszins.
De dagelijkse kleding moet met enige regelmaat schoongemaakt worden. Dit betekent het wassen, drogen en in bepaalde situaties strijken van kleding. Daarnaast gaat het soms om kleine reparaties zoals een los naadje of knoopje. We spreken hier uitsluitend over normale kleding voor alledag. Daarbij is het uitgangspunt dat zo min mogelijk kleding gestreken hoeft te worden. Met het kopen van kleding kan hier rekening mee worden gehouden. Bij het wassen en drogen van kleding is het normaal gebruik te maken van de beschikbare - algemeen gebruikelijke - moderne hulpmiddelen, zoals een wasmachine en een droger.
Er wordt alleen gecompenseerd ten behoeve van het strijken van kleding. Het strijken van lakens, theedoeken, zakdoeken, ondergoed etc. valt niet onder dit resultaat. Wat betreft de kleding wordt uitgegaan van een eigen verantwoordelijkheid ten aanzien van de keuze van kleding, die in principe niet hoeft te worden gestreken.
Er zal met de mantelzorger rekening worden gehouden met het oog op dreigende overbelasting als het gaat om het beschikken over schone, draagbare en doelmatige kleding. Zo kan in het geval van dreigende overbelasting een individuele voorziening aan de verzorgde worden toegekend. Als er een indicatie wordt gesteld, gebeurt dat als afgeleide van de verzorgde op zijn of haar naam. Als het een pgb betreft, kan deze dan uiteraard niet door de mantelzorger worden ingevuld: het gaat immers om diens (dreigende) overbelasting. Het college kan op voorhand rekening houden met periodes van afwezigheid van de mantelzorger voor vakantie of anderszins.
De zorg voor kinderen die tot het huishouden behoren is in eerste instantie een taak van de ouders. Zo moeten werkende ouders er zorg voor dragen dat er op tijden dat zij beide werken opvang voor de kinderen is. Dat kan op de manier waarop zij dat willen (oppasoma, kinderopvang), maar het is een eigen verantwoordelijkheid. Dat is niet anders in de situatie dat beide ouders mede door beperkingen niet in staat zijn hun kinderen op te vangen. In die situatie zal men een permanente oplossing moeten zoeken. De Wmo heeft vooral een taak om tijdelijk in te springen zodat de ruimte ontstaat om een oplossing te zoeken. Dat wil zeggen: de acute problemen worden opgelost zodat er gezocht kan worden naar een permanente oplossing.
Het gaat om het zich verplaatsen in en om de woning. Dit sluit op zich de rolstoel voor incidenteel gebruik bijna altijd uit, omdat deze niet hier voor bedoeld is, maar voor verplaatsingen over langere afstanden elders, zoals tijdens uitstapjes. De rolstoel voor incidenteel gebruik en de sportrolstoel passen daarmee meer onder resultaat 8. De rolstoel voor incidenteel gebruik kan ook als algemene voorziening verstrekt worden.
Een rolstoel kan door het college verstrekt worden in natura of in de vorm van een persoonsgebonden budget. Zou betrokkene een geschikte, gebruikte rolstoel ontvangen hebben in natura, dan zal het te verstrekken persoonsgebonden budget gebaseerd zijn op deze goedkoopst compenserende rolstoel, qua prijs maar ook qua beperkte levensduur vanwege het al afgeschreven deel.
Ten aanzien van mantelzorgers zal door het college rekening worden gehouden met hun belangen als het gaat om het verplaatsen in en om de woning. Dat gebeurt als afgeleide van de verzorgde op zijn of haar naam. Dat kan bijvoorbeeld betekenen dat als de mantelzorger niet in staat is de rolstoel in normale omstandigheden te duwen, er een ondersteunende motorvoorziening verschaft kan worden.
Het lokaal verplaatsen per vervoermiddel is de mogelijkheid om in de eigen woon- en leefomgeving te gaan en staan waar men wil. Er wordt gesproken over lokaal verplaatsen, waarbij gedacht moet worden aan verplaatsingen in een straal van 15 tot 20 kilometer rond de woning. Buiten dit gebied kan gebruik worden gemaakt van de mogelijkheden van het bovenregionale vervoer, dat Valys in opdracht van het ministerie van VWS verricht. Een collectief vervoersysteem mag de prioriteit hebben, zodat de keuze voor een persoons-gebonden budget beperkt kan worden, mits men rekening houdt met de persoonskenmerken en behoeften van de aanvrager.
Er wordt geen onbeperkte kostenloze vervoermogelijkheid aangeboden. Net als voor personen zonder beperkingen geldt, dient men voor het vervoer een bijdrage te betalen al dan niet in de vorm van een tarief. Als er na het optreden van beperkingen geen sprake is van een andere situatie op vervoersgebied dan daarvoor (men heeft een auto en is gewend daar alles mee te doen), zal er geen noodzaak zijn te compenseren omdat er geen probleem is of omdat men het zelf kan oplossen. Dat kan anders zijn, indien door het optreden van de beperkingen ook het inkomen daalt.
Om voor een individuele voorziening in aanmerking te komen, zal het college eerst nagaan of alle mogelijke alternatieven al zijn beoordeeld. Dat kunnen ook fietsen in bijzondere uitvoering zijn, zoals fietsen met trapondersteuning en dergelijke die als algemeen gebruikelijk kunnen worden aangemerkt.
Voor personen die, bijvoorbeeld vanwege het inkomen, aangewezen waren op het gebruik van het reguliere openbaar vervoer en die dat vanwege sociaal medische omstandigheden niet meer kunnen, geldt het primaat van collectief vervoer. Het college beoordeelt of daarnaast een voorziening verstrekt moet worden voor de korte afstand.
Bij het verstrekken van voorzieningen die af te leiden zijn van de auto, beoordeelt het college of er sprake is van meerkosten ten opzichte van de periode voordat de beperkingen ontstonden. Alleen dan kan men in aanmerking komen voor een individuele voorziening. In alle gevallen beoordeelt het college of het collectief vervoer aangemerkt mag worden als de goedkoopst compenserende voorziening gedurende de rest(levens)duur van de auto en of daarnaast een voorziening verstrekt moet worden voor de korte afstand.
Bij een persoonsgebonden budget is de voorziening die de aanvrager/ betrokkene als goedkoopst compenserende voorziening in natura zou ontvangen voor het college uitgangspunt voor de hoogte van het bedrag. Zou er in natura een voorziening vanuit het depot verstrekt worden, omdat er een geschikte voorziening aanwezig is, dan zal het bedrag van het persoonsgebonden budget op deze depotvoorziening gebaseerd worden. Daarbij wordt rekening gehouden met de nog resterende afschrijvingsperiode bij het bepalen van de hoogte van het bedrag.
Met de positie van mantelzorgers kan rekening worden gehouden bij het bepalen van de vervoersvoorziening. Dat gebeurt als afgeleide van de verzorgde op zijn of haar naam. Zo kan het noodzakelijk zijn dat de mantelzorger/begeleider mee wordt vervoerd vanwege de noodzaak tijdens het vervoer in te grijpen.
Resultaat 8: Hebben van contacten en deelname aan recreatieve, maatschappelijke en religieuze activiteiten
Het laatste op grond van artikel 4 lid 1 Wmo genoemde resultaat is een heel algemene.
Het gaat daarbij om de mogelijkheid deel te nemen aan recreatieve, maatschappelijke en religieuze activiteiten. Het doel is vooral op participatie gericht, iedereen moet de kans krijgen aan activiteiten deel te nemen. Het gaat hierbij in principe om activiteiten in de eigen gemeente. Indien een aanvrager hierbij problemen ondervindt, dient de gemeente de aanvrager te compenseren. Er zal veelal sprake zijn van een koppeling van vervoer en een sociale activiteit. Er zal per individuele situatie moeten worden gekeken op welke manier er gecompenseerd zal gaan worden.
Indien een belanghebbende door zijn beperkingen niet kan sporten zonder sportrolstoel, kan het college een forfaitaire financiële tegemoetkoming verstrekken voor de aanschaf van een sportrolstoel en onderhoud en reparaties hieraan voor de periode van ten minste drie jaar. De hoogte van de forfaitaire financiële tegemoetkoming wordt door het college vastgelegd in het Besluit voorzieningen Wmo gemeente Hoorn.
Artikel 6 van de Wmo bepaalt in lid 1 het volgende:
“Het college van burgemeester en wethouders biedt personen die aanspraak hebben op een individuele voorziening de keuze tussen het ontvangen van een voorziening in natura of het ontvangen van een hiermee vergelijkbaar en toereikend persoonsgebonden budget, waaronder de vergoeding voor een arbeidsverhouding als bedoeld in artikel 5, eerste lid, van de Wet op de loonbelasting 1964, tenzij hiertegen overwegende bezwaren bestaan.”
Door deze bepaling zijn er in de Wmo drie vormen van verstrekking mogelijk om het resultaat dat bereikt moet worden: het compenseren van problemen die een aanvrager ondervindt, te bereiken, te weten:
Financiële tegemoetkoming: De derde mogelijkheid van verstrekking is de financiële tegemoetkoming, zo blijkt uit artikel 7, lid 2 Wmo: ‘Een persoonsgebonden budget en een financiële tegemoetkoming voor een bouwkundige of woontechnische ingreep in of aan een woonruimte wordt verleend aan de eigenaar van de woonruimte. Artikel 6 is van overeenkomstige toepassing’. Als het gaat om bouwkundige woonvoorzieningen, is de gemeente dus op grond van artikel 7 lid 2 Wmo verplicht om een financiële tegemoetkoming uit te betalen aan de eigenaar van de woning.
Het onderscheid tussen de begrippen financiële tegemoetkoming en persoonsgebonden budget is niet altijd even duidelijk. De verschillen tussen een financiële tegemoetkoming en een persoonsgebonden budget zijn het beste als volgt aan te geven.
In tegenstelling tot een persoonsgebonden budget hoeft een financiële tegemoetkoming niet kostendekkend te zijn. Een financiële tegemoetkoming kan bijvoorbeeld afhankelijk worden gesteld van het inkomen van de aanvrager. De aanvrager betaalt dan mee en dat wordt een eigen aandeel genoemd. Samen met dit eigen aandeel en eventueel een algemeen gebruikelijke deel is een financiële tegemoetkoming dus kostendekkend.
Een forfaitaire financiële tegemoetkoming is een bedrag dat los staat van de werkelijke kosten en meestal ook los van het inkomen wordt vastgesteld. Het is dus geen kosten-dekkend bedrag en zal meestal niet op het inkomen van de aanvrager worden afgestemd.
Wel kan bij de vaststelling hiervan rekening worden gehouden met een algemeen gebruikelijk deel, zoals de tarieven die gelden voor het collectief vervoer. Te denken valt aan een verhuiskostenvergoeding, een auto- of taxikostenvergoeding en de financiële tegemoet-koming voor een sportrolstoel.
Een voorziening in natura wordt door het college beschikbaar gesteld. Bij een voorziening in natura mag een eigen bijdrage worden gevraagd, tenzij het om een rolstoel gaat. Een eventueel te betalen eigen bijdrage kan door de gemeente slechts aangekondigd worden, aangezien berekening en inning plaats zal vinden door het CAK. Bovenop de eigen bijdrage kan eventueel met een algemeen gebruikelijk deel rekening worden gehouden, eveneens met uitzondering van de rolstoel. De berekening en inning van dit algemeen gebruikelijke deel is aan de gemeente.
Een persoonsgebonden budget is een geldbedrag dat bedoeld is om zelf hulp bij het huishouden of een voorziening mee aan te schaffen of te betalen. Ook op het per-soonsgebonden budget mag een eigen bijdrage (eigen aandeel in de kosten) en een algemeen gebruikelijk deel in mindering worden gebracht, tenzij het om een rolstoel gaat. De eigen bijdrage kan door de gemeente ook weer slechts aangekondigd worden, aangezien berekening en inning plaats zal vinden door het CAK. De berekening en inning van het algemeen gebruikelijke deel is aan de gemeente.
Het college verstrekt een persoonsgebonden budget alleen voor individuele voorzieningen en niet voor algemene voorzieningen. De Centrale Raad van Beroep onderschrijft dit in diverse uitspraken. Voor algemene voorzieningen geldt voorts de eigen bijdragen systematiek niet. Daarbij is er een alternatieve mogelijkheid: indien de aanvrager van mening is dat de algemene voorziening zijn problemen niet voldoende compenseert en daarom een persoonsgebonden budget verstrekt wil krijgen, dan kan hij een aanvraag indienen.
Persoonsgebonden budget voor hulp bij het huishouden
Bij diensten gaat het om de betaling van tijd aan dienstverleners. De uitbetaling zal dan ook per uur of een gedeelte daarvan plaatsvinden. De uurbedragen worden door het college van burgemeester en wethouders vastgesteld en kunnen elk jaar worden verhoogd of verlaagd aan de hand van de prijsindex voor de gezinsconsumptie. Deze bedragen worden vastgelegd in het Besluit voorzieningen Wmo gemeente Hoorn.
Persoonsgebonden budget voor voorzieningen, zoals hulpmiddelen, woonvoorzieningen, vervoersvoorzieningen en rolstoelen
Bij het bepalen van de hoogte van het persoonsgebonden budget wordt uitgegaan van het bedrag dat de goedkoopst compenserende voorziening bij verstrekking in natura zou kosten. Daarbij is veelal sprake van kortingen, omdat via een contract met een leverancier een grote hoeveelheid voorzieningen afgenomen wordt. Deze korting wordt doorberekend naar het persoonsgebonden budget. Het is immers niet de bedoeling dat een persoonsgebonden budget meer gaat kosten dan verstrekking in natura. Over het algemeen wordt namelijk ervan uitgegaan, dat met een persoonsgebonden budget ook een voorziening met korting wordt aangeschaft. Is dat in een situatie niet mogelijk, dan moet worden beoordeeld of toch het volledige bedrag zonder korting vergoed moet worden, omdat anders het te bereiken resultaat onbereikbaar wordt. Voorts worden in situaties waarin voorzieningen in natura worden verstrekt niet altijd nieuwe voorzieningen verstrekt. Veelal gaat het immers om verstrekkingen uit depot. De hoogte van het persoonsgebonden budget wordt hierop afgestemd.
Bij beschikking maakt het college zijn besluit aan de aanvrager bekend. Om volstrekt duidelijk te laten zijn wat met het persoonsgebonden budget moet worden aangeschaft en meer precies: aan welke vereisten de aan te schaffen voorziening dient te voldoen, wordt een zo nauwkeurig mogelijk omschreven programma van eisen bij de beschikking gevoegd. Hiermee wordt voorkomen, dat een onjuiste voorziening wordt aangeschaft. Dat wil zeggen een voorziening waarmee het beoogde resultaat niet bereikt kan worden.
Het college neemt in de beschikking ook op dat er een eigen bijdrage/eigen aandeel in de kosten verschuldigd is. De eigen bijdrage kan door de gemeente meestal alleen aangekondigd worden, aangezien berekening en inning plaats zal vinden door het CAK. Daarentegen kan het eigen aandeel wel worden vermeld.
Zodra de beschikking door het college is verzonden, wordt het persoonsgebonden budget beschikbaar gesteld. Dat kan in één keer, indien daar aanleiding voor is (een aan te schaffen voorziening zal ook in één keer betaald moeten worden), maar zou ook in termijnen kunnen, bijvoorbeeld bij een persoonsgebonden budget voor hulp bij het huishouden.
Als de betalingen, op uitdrukkelijk verzoek van de cliënt, via een serviceorganisatie gaat maakt het college de gelden over naar deze serviceorganisatie. Deze organisatie gaat vervolgens tot betaling van de hulp over, na ontvangst van werkbriefjes van de cliënt. Namens de cliënt verzorgt de serviceorganisatie dan ook de verantwoording.
Het college bepaalt jaarlijks welke budgethouders volledige verantwoording van het persoonsgebonden budget afleggen en de periode waarover zij dat doen. Uiteraard worden de budgethouders vooraf per beschikking op de hoogte gesteld van de verantwoordingsregels.
Naast het persoonsgebonden budget bestaat ook een financiële tegemoetkoming. Het gaat hierbij meestal om een bouwkundige woonvoorziening, een verhuiskosten-vergoeding, het gebruik van een taxi of een rolstoeltaxi, maar ook om een forfaitaire financiële tegemoetkoming voor een sportrolstoel. Net als bij het persoonsgebonden budget is het uitgangspunt dat met een financiële tegemoetkoming een voorziening aangeschaft kan worden. Echter, bij de vaststelling van de hoogte ervan wordt hierop het zogenaamde eigen aandeel in mindering gebracht. Het eigen aandeel is in dat geval te vergelijken met de eigen bijdrage die bij voorzieningen in natura worden verstrekt en in de vorm van een persoonsgebonden budget.
Uit de jurisprudentie van de Centrale Raad van Beroep blijkt dat er een sociaal medische noodzaak aanwezig moet zijn om voorzieningen te verstrekken. Als het gaat om psychische of psychosociale problemen, kan een advies van een deskundige noodzakelijk zijn, zoals van een psycholoog of (ortho)pedagoog.
Lid 1 van artikel 16 van de Verordening maatschappelijke ondersteuning gemeente Hoorn 2012 biedt de basis voor een zorgvuldig onderzoek om te bepalen of er al dan niet sprake is van sociaal medische noodzaak. Uit de jurisprudentie blijkt dat indien een aanvrager geen medewerking verleent de aanvraag afgewezen mag worden op grond van de onmogelijkheid voldoende onderzoek te doen, mits het inderdaad zo is dat zonder dit onderzoek de medische noodzaak niet vast te stellen is. Er zal dan dus altijd beoordeeld moeten worden of op een andere wijze de medische noodzaak vastgesteld kan worden.
In lid 2 van dit artikel wordt bepaald dat het college de door haar aangewezen adviesinstantie om advies zal vragen als de sociaal-medische situatie van de belanghebbende daarvoor aanleiding geeft. Door het onderzoek wordt sociaal medisch geobjectiveerd vastgesteld wat er met de aanvrager (medisch) aan de hand is, welke problemen ervaren worden en wat de prognose is. Met deze vaststelling is een kader geschapen vanuit welk kader een verantwoorde compensatie van beperkingen plaats kan vinden. Het verstrekken van voorzieningen zonder een medische scan van de huidige (uitgangs-)situatie houdt het risico in dat in situaties waarbij vanuit sociaal medisch oogpunt beter geen compensatie plaats had kunnen vinden (bijvoorbeeld omdat compensatie antirevaliderend werkt, of zelfs afhankelijk maakt) toch compenserende voorzieningen worden verstrekt. Een onderzoek zal bijvoorbeeld plaats kunnen vinden bij een progressief ziektebeeld of bij medisch moeilijk te objectiveren aandoeningen. Per situatie zal dit beoordeeld worden.
In de toelichting van de verordening is aangegeven dat - met het oog op de samenhang van het verslag, het onderzoek en de beoordeling- bij de advisering de terminologie zoals neergelegd in de International Classification of Functions, Disabilities and Impairments, de zogenaamde ICF-classificatie, gebruikt zal worden.