Garageverordening Centrum 2005

inhoud

Artikelsgewijze toelichting

Algemeen.

Met de vaststelling van de Nota Verkeer en Parkeren Binnenstad (VPB, Gemeenteblad 1999, afd. 1, nr. 399) op 25 juni 1999, heeft de gemeenteraad ingestemd met een aantal aanscherpingen cq wijzigingen in het beleid ten aanzien van inpandig parkeren.

De vertaling van dit beleid in regelgeving gebeurt in de Garageverordening.

De artikelgewijze toelichting dient dan ook gelezen te worden in samenhang met genoemde Nota VPB, maar vooral ook in samenhang met de voordracht van het Dagelijks Bestuur tot vaststelling van deze verordening, juist omdat daarbij nuanceringen op dat VPB beleid zijn aangebracht.

Deze verordening dient voorts te worden gezien in samenhang met de stedelijke Nota ´Parkeren is manoeuvreren´ (Gemeenteblad 2001, afd. 1, nr. 189), de Parkeerverordening 2002 (Gemeenteblad 2002, Afd. 3A, Volgnr. 1 - 5) en de Nota Bereikbaarheid Binnenstad 2004-2009.

Hoofdstuk 1.      Algemene bepalingen.

Art. 1.1.         Begripsomschrijvingen.

a.                Motorrijtuig.

Motorrijtuig is als begrip ontleend aan de Wegenverkeerswet (art. 1, eerste lid, onder c), waarin onder dit begrip alle voertuigen vallen die, kort gezegd, door een motor worden voortbewogen en die zich niet op spoorstaven voortbewegen. Bromfietsen moeten daarom expliciet worden uitgezonderd.

b.                Garage.

Deze verordening, en daarmee ook dit begrip garage, is gericht op particuliere bewoners- en bedrijfsgarages, waarbij niet de individuele stallingruimte in een garage vergunningplichtig is, maar de garage als gebouw(gedeelte) of terrein.

De definitie garage in de Garageverordening van 1972 bevatte nog een uitzondering m.b.t. ruimtes waarin uitsluitend motorrijtuigen op twee wielen en/of invalidenwagens met motoraandrijving aanwezig zijn. Deze uitzondering doet zich in de praktijk in de binnenstad niet voor. Mocht dit niettemin in een uitzonderlijke situatie voorkomen, dan is daartoe eventueel de afwijkings-bevoegdheid in art. 5.1 toepasbaar.

c.                Rechthebbende.

De omschrijving van 'rechthebbende' is ontleend aan de Algemene Plaatselijke Verordening. De omschrijving is van belang voor de vergunningplicht. De rechthebbende op het gebruik als garage is vergunningplichtig, niet de individuele gebruiker van een stallingplaats.

Bij de toelichting op de aanvraag in art. 2.1 wordt dit nog nader uitgewerkt.

d.                Stallingplaats.

Het begrip stallingplaats wordt hier gebruikt op dezelfde wijze als in de Parkeerverordening 2002, ter onderscheiding van de ´parkeerplaats´ in de openbare ruimte. De omschrijving objectiveert dit in de verordening veel gebruikte begrip.

De ruimten voor het parkeren of stallen van auto's moeten afmetingen hebben die zijn afgestemd op gangbare personenauto's. Aan deze eis wordt geacht te zijn voldaan indien de afmetingen van bedoelde stallingruimten ten minste 1,80 m bij 5,00 m en ten hoogste 2,50 m bij 6,00 m bedragen.

e.                Parkeernorm.

De parkeernorm is in het Beleidsplan Binnenstad van 1993 door de gemeenteraad als criterium vastgesteld voor het aantal stallingplaatsen dat inpandig mag worden toegestaan. De norm wordt door het Dagelijks Bestuur van het stadsdeel (voorheen door het College van Burgemeester en Wethouders) bij de uitoefening van diverse bestuursbevoegdheden toegepast, zoals bij het al dan niet verlenen van planologische vrijstellingen, voorzover daarin beleidsruimte is vervat. Omdat zowel stadsdeelraad als Dagelijks Bestuur dit criterium hanteren wordt gesproken van een gemeentelijk criterium, ter onderscheiding van rijksnormen voor parkeren.

f.                Plusplaatsen.

Het begrip plusplaatsen is ingevoerd met Nota VPB van 1999, ter stimulering van het inpandig parkeren. Daar waar een garage wordt gebouwd, kan onder voorwaarden worden toegestaan dat meer stallingsruimte wordt gecreëerd dan volgens de parkeernorm zou zijn toegestaan, mits deze extra ruimte zoveel mogelijk beschikbaar komt voor ´straatparkeerders´.

Art. 1.2.         Werkingsgebied.

De verordening is uitsluitend van toepassing in (het beheergebied van) het stadsdeel Amsterdam-Centrum, met uitsluiting van de grootstedelijke projectlocaties. Bij afsluiting van de projectaanpak door overdracht voor beheer aan het stadsdeel, gaat het regime van deze verordening alsdan ook gelden voor gebouwde parkeervoorzieningen op die projectlocatie.

Hoofdstuk 2.      Garagevergunning.

Art. 2.1.         Vergunning gebruik garage.

Art. 2.1. lid 1.

Met rechthebbende wordt gedoeld op degene die krachtens enig recht de garage (dit is de ruimte bestemd of hoofdzakelijk in gebruik voor het plaatsen van motorrijtuigen) in gebruik heeft. Rechthebbende is in art. 1 ruim omschreven. Dit voorkomt dat eventueel naar een aanspreekbare rechthebbende moet worden gezocht in een ingewikkeld geheel van particuliere rechtsverhoudingen. Degene die zich opwerpt als kandidaat vergunninghouder zal doorgaans rechthebbende zijn in de zin van de verordening, met inachtneming van diens verplichtingen.

Als een ruimte meer plaatsen omvat is degene die de beschikking heeft over de hele ruimte vergunningplichtig. Het is uitdrukkelijk niet de bedoeling de individuele gebruikers vergunningplichtig te maken. Een projectontwikkelaar kan vergunningsplichtig zijn, maar ook (vervolgens) een Vereniging van (appartements)eigenaren die de ruimte in (gezamenlijk) eigendom heeft en als garage gebruikt. Voor het geval dat de garage door een ander dan de rechthebbende op het gebouw wordt geëxploiteerd is in de vergunningsplicht toegevoegd: (rechthebbende) op het gebruik. Zo is alleen de exploitant vergunningsplichtig en niet zowel de eigenaar als de exploitant.

Bij rechtsopvolging ten aanzien van het perceel zoals een wisseling van eigenaar behoeft de garagevergunning niet te worden gewijzigd. Indien de gebruiker wordt opgevolgd, dient op naam van de nieuwe gebruiker worden overgeschreven, conform art. 4.6.

De vergunning is objectgebonden, de vergunninghouder is van belang voor de verplichtingen t.a.v. het gebruik.

Art. 2.1. lid 2.

In deze bepaling is de hoofddoelstelling geformuleerd van de verordening en de vergunningsplicht. In de opsomming staan niet-limitatief de belangen vermeld ter bescherming waarvan deze Garageverordening is vastgesteld. De belangen zijn algemeen omschreven, ze dienen in de toepassing van de regeling te worden geconcretiseerd. Voor het Dagelijks Bestuur vormt deze bepaling, samen met andere meer specifieke doelbepalingen, het kader voor de weigering van vergunningen, het verbinden van voorwaarden en voorschriften aan vergunningen, en het vaststellen van beleid voor uitvoering en handhaving.

In de vermelde belangen is verwerkt dat wat in de Nadere Regelen van 1984 behorend bij de verordening van 1972 was opgenomen. Deze Nadere Regelen waren een vorm van wettelijke regeling (door raad gedelegeerd aan College). Voor een deel stonden die inmiddels haaks op het beleid. Uit een uitspraak van de Rechtbank van 2001 bleek inderdaad dat de Nadere Regels voor de realisering van nieuw beleid een te strak keurslijf vormden. Deze Nadere Regels zijn daarom reeds in 2002 ingetrokken. De toen vastgestelde nieuwe Nadere Regels vervallen bij de inwerkingtreding van de huidige verordening.

In de bepaling zijn geen nieuwe belangen (voorheen niet opgenomen belangen) vermeld. Wat milieuhygiëne betreft, wordt er van uitgegaan dat de milieuwetgeving deze aspecten bestrijkt. Wat de bouwkundige- en brand-veiligheid betreft, wordt er van uitgegaan dat de bouwregelgeving (Bouw-besluit en Bouwverordening) deze aspecten bestrijkt. Daartoe wordt met name verwezen naar het bepaalde onder art. 4.2.

Art. 2.1. lid 3.

Het Dagelijks Bestuur kan aan de vergunning voorschriften en voorwaarden verbinden als waarborg voor de belangen zoals die in het tweede lid zijn vervat in de hoofddoelstelling en zijn verwoord voor de meest voorkomende aspecten en in hoofdstuk 3 op onderdelen nader zijn gespecificeerd.

Art. 2.1. lid 4.

Juist omdat het hier gaat om een vergunning voor gebruik, kan op termijn terwijl het gebruik voortduurt, het inzicht omtrent de beoogde en te beschermen belangen wijzigen. Bij nieuwe beleidsinzichten moet het mogelijk zijn de daarmee verbonden accentverschuiving in belangen ook te effectueren bij bestaande vergunningen.

Vanuit deze basisgedachte is in het vijfde lid de vergunning bij voorbaat aan een vaste termijn gebonden. Daarmee wordt een redelijke toepassing van het bepaalde in dit vierde lid in hoofdzaak beperkt tot die gevallen waarbij relatief kort na vergunningverlening nieuw beleid wordt vastgesteld - waarbij veelal het beleidsvoornemen tijdens de vergunningstoets al zal hebben bestaan -, waarvan het van belang is dat dit ook bij verleende vergunningen wordt geëffectueerd zonder te wachten op afloop van de standaardtermijn.

Art. 2.1. lid 5.

De garagevergunning is niet een vergunning voor het tot stand brengen van een nieuwe toestand (zoals een bouwvergunning), waarbij de vergunning door realisering als het ware wordt verbruikt, maar het is een ´duurvergunning´, die geldt zolang de situatie conform de vergunning bestaat.

Naar systematiek is deze verordening gemodelleerd naar analogie met de regeling voor de gebruiksvergunning in de Bouwverordening, ook een ´duur-vergunning´.

Het is gebleken dat het onverstandig is om dergelijke vergunningen niet aan een termijn te binden, omdat daarmee een eenmaal afgegeven vergunning een ´eeuwigheidswaarde´ krijgt, die op termijn in strijd kan komen met nieuwe ontwikkelingen en een daartoe te voeren nieuw beleid.

En het nadeel van een slechts facultatief te stellen termijn is, dat er dan in beginsel bijzondere redenen moeten zijn om een dergelijke termijn te kunnen stellen én handhaven.

In deze verordening is dan ook een vaste termijn opgenomen, als een voor eenieder vast objectief periodiek ijkmoment voor een hernieuwde vergunning, waarbij feitelijke situatie en de beleidskeuzen opnieuw tegen elkaar kunnen worden afgewogen.

Veelal zal het bij een nieuwe (vervolg)vergunning na die termijn gaan om continuering van het gebruik en het daartoe actualiseren van voorwaarden en voorschriften.

In die gevallen dat een nieuwe vergunning zou moeten worden geweigerd, zal dat dan uit een oogpunt van behoorlijk bestuur specifieke besluitvorming kunnen vergen. Daarbij kan de toepassing van de 'hardheidsclausule' (afwijkingsbevoegdheid) in art. 5.1. van deze verordening een rol spelen. Dergelijke consequenties dienen dan ook bij nieuw beleid uitdrukkelijk te worden meegewogen.

Art. 2.2.         Weigeren garagevergunning.

Er zijn twee typen weigeringsgronden. In het eerste lid gaat het om het kunnen weigeren op grond van de belangenafweging en -bescherming zoals in art. 2.1 vervat in de hoofddoelstelling en verwoord voor de meest voorkomende aspecten. Daarbij wordt benadrukt dat weigeren pas aan de orde komt als redelijkerwijs voorwaarden en voorschriften niet afdoende de belangen zullen kunnen waarborgen.

In het tweede lid gaat het om het moeten weigeren op grond van geobjectiveerde belangen, met name het bestemmingsplan, de bouwvergunning en de in hoofdstuk 3 op onderdelen nader gespecificeerde belangen.

De in het derde lid opgenomen uitsluitingsregeling is opgenomen om twijfel daaromtrent weg te nemen. In de logistiek van vergunningverlening kan een overmaat aan ´coördinatie´ leiden tot congestie. Waar de garagevergunning uitdrukkelijk bedoeld is als sluitstuk van de regelingen voor het inpandig parkeren, is het niet wenselijk een aanvraag voor dat sluitstuk tevens te beschouwen als een nieuwe regeling aan de bron.

Art. 2.3.         Intrekking of wijziging vergunning.

Intrekken van een vergunning is in zijn algemeenheid aan te merken als een relatief zware sanctie. Niettemin is dit juist bij een zogenaamde ´duur-vergunning´ soms onvermijdelijk, zij het dat daarbij toch ook weer primair de mogelijkheid tot een beperkende wijziging moet worden bezien.

De bepalingen onder a. en b. zijn vrij algemene intrekkingsgronden, die onder c. en d. zijn gericht op het niet nakomen van specifieke vereisten, van belang voor specifieke beleidsdoelstellingen van het vergunningstelsel.

De bepalingen onder e. en f. dienen hetzelfde doel: als het gebruik na vergunningverlening niet wordt geëffectueerd of als het gebruik later wordt gestaakt, dan kan dit leiden tot intrekking als daarvoor door de vergunning-houder geen aanvaardbare gronden voor worden aangedragen.

Met betrekking tot het bepaalde onder g. wordt opgemerkt dat in het verlengde van hetgeen is toegelicht bij art. 2.1 lid 4, het zich in bijzondere gevallen kan voordoen, dat nieuwe beleidsontwikkelingen niet zijn te effectueren in nieuwe voorschriften en/of voorwaarden, en dat derhalve slechts intrekking rest. In die gevallen zal dat uit een oogpunt van behoorlijk bestuur specifieke besluitvorming kunnen vergen. Daarbij kan de toepassing van de 'hardheidsclausule' (afwijkingsbevoegdheid) in deze verordening een rol spelen.

Het bepaalde onder h. tenslotte is te beschouwen als een bijzondere bepaling voor onvoorziene gevallen, die is te relateren aan de hoofddoelstelling en de daarbij aangegeven belangenaspecten.

Art. 2.4.         Meldingsplicht.

Hoewel de garagevergunning als zodanig objectgebonden is, maar de ´uitruil´ van straatparkeren tegen inpandig parkeren één van de hoofddoelstellingen van het parkeerbeleid is, dient er onvermijdelijk een nauwkeurige melding en registratie van gebruikers plaats te vinden, teneinde het straatparkeren te kunnen verminderen, hetgeen wordt geëffectueerd met de Parkeerverordening. Voor een juiste ´parkeerbalans´ is een adequate melding en registratie van inpandige parkeerders dan ook een belangrijke verplichting.

Hoofdstuk 3.      Bijzondere bepalingen.

Algemeen.

Dit hoofdstuk bevat de bepalingen die een vertaling vormen van de beleids-uitgangspunten en -doelstellingen van de Nota VPB 1999 en de Nota bereikbaarheid. In de verordening zijn deze verankerd in de vorm van normen die vergunninghouders hebben na te leven. De verordening biedt tevens een aanknopingspunt voor uitvoeringsbeleid dat het Dagelijks Bestuur in de vorm van uitvoeringsbesluiten zal kunnen vastleggen. Over de uitvoering en de keuzes die daarin worden gemaakt, bevat de voordracht tot vaststelling van deze verordening een uitvoerige algemene toelichting. Deze vorm is gekozen omdat hierdoor de uitgangspunten door de raad worden vastgelegd, terwijl het  Dagelijks Bestuur tot nadere uitwerking kan overgaan met ruimte voor flexibiliteit waar dit nodig zal blijken, hetgeen ook past in het duale stelsel.

Art. 3.1.         Parkeernorm.

De parkeernorm is door de gemeenteraad als beleidsnorm vastgelegd in het Beleidsplan Binnenstad van 1993. De norm wordt als criterium gebruikt om te beoordelen of vestiging of uitbreiding van parkeercapaciteit toelaatbaar is. Zij werd door Burgemeester en Wethouders veelal toegepast in het kader van de vraag of een planologische vrijstelling kon worden verleend.

Voor bedrijven - hetgeen hier betekent voor alle niet-woonfuncties - geldt een oppervlaktenorm. Omdat hier wordt uitgegaan van de bouwkundige situatie, wordt voor de berekening uitgegaan van de methodiek van het Bouwbesluit (Algemene Maatregel van Bestuur op grond van de Woningwet).

Om rekening te kunnen houden met moeilijk meetbare situaties in concrete bouwkundige situaties van bedrijfshuisvesting, kan een meetmarge worden toegepast.

Voor woningen is de norm bepaald per woning (zelfstandige woonruimte). Om de discussie sinds de bestuurlijke vaststelling van deze norm in 1993 over afronding bij oneven aantallen woningen te beëindigen, is deze gewenste afronding (indachtig het te stimuleren inpandig parkeren) nu in de verordening vastgelegd.

Omdat parkeerbehoefte en parkeercapaciteit per gebied in de binnenstad kunnen verschillen, is het wenselijk en daarom mogelijk om gebiedsgericht van de standaardnorm af te kunnen wijken. Het meest voor de hand ligt om dit per bestemmingsplangebied te doen (of een clustering daarvan), maar het kunnen ook kleinere lokaties betreffen (bijvoorbeeld in het kader van art. 19 van de Wet op de Ruimtelijke Ordening). Zo'n gebiedsgerichte afwijkende normstelling kan geschieden door een separaat raadsbesluit.

Om te kunnen bepalen welke stallingplaatsen zijn toe te rekenen aan welke woningen of bedrijfsruimten, moet er onderling een functionele relatie bestaan. Als die niet fysiek kenbaar is, dan zal de aanvrager die relatie moeten kunnen aantonen.

Tenslotte wordt in het vierde lid wordt tot uitdrukking gebracht dat het niet aangaat om een garage (de fysieke situatie) in de sfeer van rechthebbenden zodanig op te splitsen, dat daarmee onduidelijkheid wordt gecreëerd omtrent het toerekenen van genormeerde plaatsen, plusplaatsen of de verplichting tot medegebruik van plusplaatsen voor bedrijfsparkeren.

Art. 3.2.         Plusplaatsen.

In deze bepaling is het beleid inzake plusplaatsen verwoord, dus het surplus aan stallingplaatsen dat kan worden gerealiseerd boven de parkeernorm om te helpen voorzien in de parkeerbehoefte.

De vergunninghouder heeft overdag de vrije beschikking over dit surplus. Op het moment dat de plusplaatsen beschikbaar komen voor parkeer-vergunninghouders op de openbare weg of voor parkeerders op de wachtlijst, dan wordt die vergunning ingetrokken of de plaats op de wachtlijst wordt geschrapt.

Als de plusplaatsen beschikbaar komen voor de woningen of bedrijfsruimten met dezelfde functionele relatie als de stallingplaatsen volgens de parkeernorm (dus in beginsel in hetzelfde gebouw), dan betekent dat de facto een verhoging van de parkeernorm. De garageparkeerders komen dan niet meer in aanmerking voor een parkeerplaats op de openbare weg en aanwezige parkeerplaatsen op de openbare weg kunnen dan naar rato worden opgeheven in een straal van 200 à 300 meter vanaf de hoofdtoegang tot de garage. Deze relatie tussen stallingplaatsen (het binnenparkeren) en parkeerplaatsen (het buitenparkeren), is vastgelegd in de leden 4 en 5.

Het tweede lid bevat de mogelijkheid tot de verplichting tot medegebruik van plusplaatsen in bedrijfsgarages, ongeacht de beheers- en/of exploitatie-verdeling.

In het vierde lid wordt bepaald dat een kwart van het aantal plusplaatsen in bedrijfsgarages op straat wordt gecompenseerd. Het betreft hier immers plaatsen voor exclusief gebruik die slechts een gedeelte van de dag ter beschikking staan van de gebruiker van de plusplaats.

Het compenseren van de helft van het aantal plusplaatsen in het vijfde lid (bewonersgarages) houdt verband met het exclusieve gebruik van deze plaatsen. Deze plaatsen staan leeg als de rechthebbenden niet aanwezig zijn. Dit betekent dat derden geen toegang hebben en dat de plaatsen derhalve minder verkeer aantrekken dan openbare plaatsen waarop uitwisseling plaatsvindt. Bovenstaande is conform het uitgangspunt in het Programakkoord 2002-2006.

Het zesde lid is er op gericht de plusplaatsen die zijn vergund (en gerealiseerd) veilig te stellen voor het beoogde doel. Indien ze niet dienovereenkomstig in gebruik worden genomen, wordt de vergunning ingeperkt. De vergunning kan overigens ook worden ingetrokken of geweigerd indien uit het gedrag van de vergunninghouder valt af te leiden dat de doelstelling niet wordt nagestreefd of bereikt.

De in het zevende lid geformuleerde tijdelijke ontheffingsmogelijkheid in bijzondere gevallen vergt beleidsvrijheid voor maatwerk. In de voordracht tot deze verordening zijn aspecten beschreven die daarbij een rol kunnen spelen. Onder andere valt hierbij te denken aan niet op korte termijn oplosbare, zwaarwegende veiligheidsproblemen, indien bij medegebruik via de bedrijfsgarage ook niet-werknemers toegang zouden kunnen hebben tot het bedrijf.

In dit kader verdient ook de overgangsproblematiek aandacht. Het gaat hier ook om bestaande garages. Onder de nieuwe verordening worden daaraan deze nieuwe eisen gesteld. De ontheffingsbevoegdheid is mede bedoeld om overgangsproblemen op te vangen (gunnen van termijnen).

Hoofdstuk 4.      Procedure vergunning.

De Algemene wet bestuursrecht geeft in art. 4:1 en volgende algemene regels over de aanvraag.

Zo moet volgens art. 4:1 de aanvraag schriftelijk worden ingediend bij het bestuursorgaan dat bevoegd is op de aanvraag te beschikken (Dagelijks Bestuur Stadsdeel-Centrum).

Zo is in art. 4:2 de eis opgenomen dat de aanvraag door de aanvrager (of diens gemachtigde) wordt ondertekend, een dagtekening moet bevatten, en de naam en het adres van de aanvrager.

Wat in de verordening is opgenomen, zijn nadere bepalingen zoals met betrekking tot de vraag welke gegevens moeten worden bijgeleverd, en de wijze waarop de aanvraag moet worden ingediend.

Het Dagelijks Bestuur stellen een formulier vast voor de specifieke benodigde gegevens, zoals de hoedanigheid van de aanvrager, een duidelijke omschrijving van de plaats waarop de aanvraag betrekking heeft en het aantal stallingplaatsen.

In het vijfde lid staat een termijn van twee weken genoemd die aanvrager krijgt om de aanvraag of gegevens aan te vullen, waarna het Dagelijks Bestuur kan besluiten de aanvraag niet in behandeling te nemen.

Hetzelfde geldt zoals in art. 4:5 van de Awb is vermeld voor het vragen van een samenvatting, of het leveren van een vertaling indien de aanvraag in een vreemde taal is aangeleverd.

Hoofdstuk 5.      Overgangs- straf- en slotbepalingen.

Art. 5.1.         Afwijkingsbevoegdheid.

De hier geformuleerde ´hardheidsclausule´ is ontleend aan die zoals wel opgenomen bij subsidieregelingen. Hoewel het om onvoorzienbare situaties behoort te gaan, is niettemin één type situatie wel als mogelijk te voorzien. Het gaat dan om de eventuele gevolgen van de termijnstelling, zowel bij de vergunning als zodanig als in de overgangsbepalingen, zij het dat onvoorzienbaar blijft hoe dat in concrete gevallen uitpakt.

Art. 5.4.         Overgangsbepalingen.

Een gevolg van de termijnstelling in art. 2.1 is dat tot nog toe afgegeven vergunningen in de overgangsbepaling ook aan een termijn worden gebonden, waarmee het gehele 'vergunningenbestand' uiteindelijk op basis van deze verordening wordt vernieuwd.

Deze vernieuwing van het 'vergunningenbestand' is met name van belang voor een adequate handhaving, immers één van de doelstellingen van het nieuwe beleid.

Het is onwenselijk gebleken dat vergunningen gericht op het gebruik een ´eeuwigheidswaarde´ zouden hebben, waarbij geen rekening zou kunnen worden gehouden met de ontwikkelingen die gevolgen hebben voor dat gebruik en daarmee op de belangen waarop de oorspronkelijk verleende vergunning zich richtte.

In het eerste lid worden op grond van de voorgaande verordening verleende vergunningen alsnog aan een termijn gebonden, dezelfde als die voor een nieuwe vergunning.

In het tweede lid is in beginsel een overgangstermijn van een jaar bepaald voor vergunningen waarvoor inmiddels de nieuwe standaardtermijn reeds is verlopen, zij het - met name om redenen van uitvoerbaarheid - verleng-baar tot maximaal vijf jaar.

In het derde lid is een vergelijkbare overgangsregeling opgenomen voor garages die waren uitgezonderd van de vergunningplicht. Het is zowel in verband met de ´parkeerbalans buiten - binnen´ als uit een oogpunt van toezicht en handhaving, ongewenst een dergelijk onderscheid te continueren.

In die gevallen dat na termijnverloop een nieuwe (vervolg)vergunning zou moeten worden geweigerd, zal dat uit een oogpunt van behoorlijk bestuur specifieke besluitvorming kunnen vergen, waarbij de afwijkingsbevoegdheid een rol kan spelen.

Het komt regelmatig voor dat in het kader van een herprofilering van de openbare weg een nog niet eerder vergunde garage wordt aangetroffen. Hoewel er vaak strijd is met het bestemmingsplan kan in veel van deze gevallen door de gebruiker worden aangetoond dat de garage al lang in gebruik is. Het gebruik kan meestal worden voortgezet op grond van de overgangsbepalingen in het vigerende bestemmingsplan.

Uitgangspunt is steeds dat áls een garage qua functie al onder het overgangsrecht van het bestemmingsplan valt, dit nog niet automatisch betekent dat voor alle daar te parkeren auto's ook automatisch een garagevergunning zou moeten worden verleend. De systematiek van de verordening gaat er van uit dat dan nog moet worden getoetst aan de criteria voor het gebruik (normstelling / plusplaatsen / medegebruik). Aan de hand daarvan moet dan per geval worden bepaald of en in hoeverre het planologisch overgangsrecht ook doorwerkt in de te verlenen garage-vergunning voor het gebruik. Daarvoor geldt dan mutatis mutandis hetzelfde maatwerk in beoordeling als bij het overgangsrecht voor de in het verleden wel vergunde garages.